Tης Τίνας Μπιρμπίλη.
Και ξαφνικά (;) φτάσαμε σ΄αυτό που όλοι πιστεύαμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο την τελευταία στιγμή θα αποφεύγαμε. Γιατί κι εμείς συνολικά και συλλογικά πιστεύαμε ότι είχαμε ένα όχι τόσο καλό πλοίο – το σκαρί ήταν λίγο σάπιο από καιρό – αλλά ότι είχαμε καλό πλήρωμα που την τελευταία στιγμή θα συντονιζόντουσαν και θα γλιτώναμε. Δεν θα πέφταμε τελικά στην ξέρα. Αυτό όμως δεν το αποτρέψαμε. Και δεν το κάναμε για τρεις λόγους: Ο πρώτος γιατί το πλήρωμα δεν συντονίστηκε. Ως λαός τα τελευταία χρόνια αναπτύξαμε μια πολύ ατομικιστική συμπεριφορά, ο καθένας για τον εαυτό του, ο καθένας για το σήμερα, ο καθένας για το εφήμερο. Ξεχάσαμε να είμαστε μαζί, να παλεύουμε για κοινούς στόχους.
Ο δεύτερος γιατί μάθαμε να ζούμε μέσα από την συγκυριακή σχέση και μέσα από αυτό να απαξιώνουμε την σχέση, τον θεσμό. Οι θεσμοί φόρεσαν τους πολιτικούς και οι πολιτικοί χάθηκαν μέσα στους θεσμούς που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Με μεγάλη ευθύνη στην κυβέρνηση των πέντε τελευταίων χρόνων όπου έγινε το μεγάλο ρήγμα στην κοινωνία. Ανάμεσα σε όσους ταυτίστηκαν – τον ψήφισαν ή όχι – με τον Πρωθυπουργό τους ως «χαλαρή» στάση ζωής και με όσους σιχαίνονταν αυτήν ακριβώς την πλευρά, του «χαλαρού» Έλληνα που τελικά θα τα καταφέρει. Θυμάμαι πόσο πάσχιζε μια καθηγήτρια που είχαμε στο σχολείο να μας κάνει να καταλάβουμε την διαφορά ανάμεσα στο καταφέρνω και στο πετυχαίνω.
Απο:OSTRIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου