Η φτώχεια και η κρίση!!

Η σημερινή Κρίση άρχισε να ξεδιπλώνεται στην ποδιά των φτωχών.

• Των φτωχών αμερικανών που αγόρασαν σπίτια πριν το 2008 με στεγαστικά δάνεια που τους φόρτωσαν επιτήδειοι τραπεζίτες υποσχόμενοι επιτόκια που δεν μπορούσαν να διατηρηθούν.

• Των φτωχών τω πνεύματι του χρηματοπιστωτικού τομέα που νόμισαν ότι μπορούν ως νέοι Harry Potters να δημιουργούν ιδιωτικό χρήμα με τα μαγικά τους ραβδιά (μετατρέποντας ες αεί την φτώχεια των άλλων σε δικά τους κέρδη).

• Των φτωχών κρατών της Ευρώπης που, ελέω ευρώ, κατάφεραν να δανειστούν υπέρογκα ποσά με επιτόκια που κάποια στιγμή όμως ήταν γραφτό να τιναχτούν στον αέρα την στιγμή που το μαγικό ραβδί των πτωχών τω πνεύματι έπαυε να δουλεύει (τα γνωστά μας spreads).

Τώρα που η Κρίση γιγαντώνεται, το κόστος το καταβάλλουν (φυσικά) οι φτωχοί. Όσο για εκείνους που έως πρότινος κατάφερναν να κρατούν το κεφάλι τους μια σπιθαμή πάνω από την επιφάνεια της φτώχειας, τα μέτρα "σταθερότητας" εγγυημένα θα τους σπρώξουν κάτω από αυτήν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει).

Όλοι μας (δεξιοί και αριστεροί, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι, πολιτικοποιημένοι και απογοητευμένοι) γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στην εποχή της Κρίσης όπου φτωχός κι η μοίρα του. Όλοι οι νοικοκυραίοι (λέμε ότι) ανησυχούμε για τον αντίκτυπο της Κρίσης στους μη έχοντες. Οι περισσότεροι μάλιστα ανησυχούν ειλικρινά. Όμως, με το που εισερχόμαστε σε μια σοβαρή συζήτηση για την Κρίση, κάτι ενδιαφέρον και παράξενο συμβαίνει: η λέξη φτώχεια, ως για μαγείας, εξαφανίζεται από την συζήτηση.

Εκεί που στο ταξί, στο δρόμο, σε συζητήσεις του ποδαριού αναλογιζόμαστε και συζητάμε την φτώχεια που φέρνει η Κρίση στους αδύναμους, όταν είμαστε σε πιο καθωσπρέπει χώρους, όπου οι αναλύσεις μας γίνονται πιο "εμβριθείς", κάπου εκεί μεταξύ τύρου και αχλαδίου, ξάφνου πιάνουμε τον εαυτό μας να μιλάμε ως τεχνοκράτες των οποίων ο ανώτερος και ακονισμένος νους καταπιάνεται με όρους όπως 'ανάπτυξη', 'δημόσιο χρέος', 'δημοσιονομική σταθερότητα', 'δομική ανεργία', 'πράσινη οικονομία'. Σε αυτές τις 'σοβαρές' συζητήσεις της καλής κοινωνίας, η λέξη φτώχεια ακούγεται σαν βρισιά: βάναυση, ανάγωγη, παλαιομοδίτικη, ξεπερασμένη. (Δεν είναι τυχαίο που η Ευρωπαϊκή Ένωση προτιμά μεταμοντέρνους όρους όπως 'κοινωνικός αποκλεισμός', αποφεύγοντας όρους όπως φτώχεια, ανέχεια, δυστυχία.)

του: Γιάνη Βαρουφάκη