Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια
Γιάννης Ρίτσος
Από το τελετουργικό κάψιμο βιβλίων των οπαδών του Μεταξά, στις στήλες του Ολυμπίου Διός και στα Προπύλαια, ως τις ναζιστικές πυρές της Νυρεμβέργης και της Πλατείας της Όπερας του Βερολίνου, όπου οι ορδές των Αρείων προσπαθούσαν να απεκδυθούν από τα πνευματικά μιάσματα των αντιπάλων τους, οι σκοταδιστές κάθε λογής δεν έπαψαν μ’ αυτή τη συμβολική μορφή να εκδηλώνουν την απέχθεια τους στην πνευματική και διανοητική παραγωγή. Όπως ο Μεσαίωνας είχε το δικό του Ιεροεξεταστή, η Γερμανία τους δικούς της εμπρηστές, η Θεσσαλονίκη δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς εκπρόσωπο.
Η Θεσσαλονίκη του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Τάκη Βαρβιτσιώτη, του Γ. Θ. Βαφόπουλου, του Γιώργου Θέμελη, του Γιώργου Ιωάννου, της Ζωής Καρέλλη, του Κωστή Μοσκώφ, του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη έζησε στιγμές απείρου κάλλους με τους μισαλλόδοξους να ρίχνουν στην πυρά βιβλία συγγραφέα, γιατί διαφωνούσαν με το περιεχόμενό τους.
Εν έτει 2000 στην απαρχή ενός νέου αιώνα, ο χρόνος γύρισε πίσω στη Θεσσαλονίκη. Μια ευάριθμη ομάδα από ένα συρφετό θρησκόληπτων, ακροδεξιών και γραφικών έκαιγε εμπρός στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη. Εξέχουσα μορφή αυτής της πρωτοβουλίας, που στιγμάτισε την πόλη με εικόνες που ταξίδευσαν στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και διέσυραν τη χώρα, ο τότε βουλευτής και στη σήμερα Νομάρχης Θεσσαλονίκης και Υποψήφιος Περιφερειάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Μπορεί στη διάρκεια της θητείας του στη Νομαρχία να διακρίθηκε για τις διαχειριστικές του επιδόσεις (απευθείας αναθέσεις δρομολογίων σχολικών λεωφορείων, ανύπαρκτα έργα που χρεώθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, Βατοπέδι, λίμνη Κορώνειας) και την απέχθεια του στην πνευματική παραγωγή, αλλά στη μισαλλοδοξία και το φανατισμό παίρνει τα εύσημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου