Μικρή κατανάλωση και μεγάλη αξιοπρέπεια σε μια εποχή που το καλό όνομα του νοικοκύρη ήταν η καλύτερη εγγύηση στην αγορά και τις τράπεζες.
Να θυμηθούμε τις ευθύνες μας για την παραμόρφωση του ζακυνθινού τοπίου μας έφερε στη μνήμη τις εικόνες των παιδικών μας χρόνων, τότε που όλο το νησί ήταν ένα απέραντο περιβόλι και η ανθρώπινη δραστηριότητα ήταν απόλυτα συμβατή με το φυσικό περιβάλλον γύρω μας.Βέβαια τότε οι άνθρωποι ήταν φτωχοί και ζούσαν μόνο για τον επιούσιο. Δούλευαν σκληρά στα αγροκτήματα, στα εργοτάξια ακόμα και στις υπηρεσίες και η διατροφή τους ήταν περιορισμένη σε ότι έβγαζε η ζακυνθινή γη. Εμείς θυμόμαστε αρκετά καλά τη Ζάκυνθο της δεκαετίας του 60. Τα 2/3 του πληθυσμού αγρότες και το 1/3 μικροαστοί σε μια πόλη που προσπαθούσε να πάρει τα πάνω της από τη λαίλαπα των σεισμών του '53. Αυτή η πόλη είχε μια θαυμάσια παραλιακή λεωφόρο που σήμερα διατηρείται μόνο το κακέκτυπο της. Ο κόσμος τα καλοκαίρια απολάμβανε τον περίπατο του στο θαυμάσιο πλακόστρωτο, έβλεπε τις ταινίες της εποχής στα τέσσερα θερινά σινεμά που υπήρχαν (ΑΣΤΡΟΝ, ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΚΡΟΠΟΛ και ΛΟΥΞ) και δροσιζόταν με «υποβρύχια» και παγωτά στα τραπεζάκια που είχαν εμφανιστεί με πολύ σεμνό τρόπο στα πεζοδρόμια. Τα αυτοκίνητα ελάχιστα στους δρόμους και τα σπίτια το πολύ διώροφα. Αυτή ήταν η πόλη που σαν παιδιά γνωρίσαμε και μας φαινόταν πολύ άνετη, ξεκούραστη και φιλόξενη.
Στα χωριά το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει ακόμα. Οι λάμπες πετρελαίου και τα ΛΟΥΞ αποτελούσαν τη μοναδική πηγή φωτισμού και όσοι δεν είχαν να πάρουν πετρέλαιο έβλεπαν τις νύχτες καίγοντας στο λίχνο λάδι, μούργα από τα κατακάθια της προηγούμενης χρονιάς.
Τα καλοκαίρια στα χωριά μύριζε μπουχός.
Η σκόνη από τους χωμάτινους δρόμους μας ταλαιπωρούσε όλους. Υπήρχε όμως η άνεση να τρέξεις σε χωράφια και πλαγιές δίχως να συναντήσεις συρματοπλέγματα και μαντρότοιχους. Τότε η Ζάκυνθος ήταν ένας απέραντος αγρός. Σήμερα είναι ένας απέραντος οικισμός. Τότε περπατούσαμε ελεύθερα παντού, Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Τότε τα μεσημέρια ακούγαμε τζιτζίκια από τα δέντρα. Σήμερα ακούμε παντού το θόρυβο από τα δίτροχα και τα τετράτροχα.
Αυτές οι συγκρίσεις έρχονται στο νου μου ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο που μας χάρισε η αείμνηστη Μαρία Αργυριάδου πριν από πολλά χρόνια. Η Ζάκυνθος όπως την είδα και τη φωτογράφησα, ο τίτλος του. Γράφτηκε κα τυπώθηκε την δεκαετία του ?70.
Στα χωριά το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει ακόμα. Οι λάμπες πετρελαίου και τα ΛΟΥΞ αποτελούσαν τη μοναδική πηγή φωτισμού και όσοι δεν είχαν να πάρουν πετρέλαιο έβλεπαν τις νύχτες καίγοντας στο λίχνο λάδι, μούργα από τα κατακάθια της προηγούμενης χρονιάς.
Τα καλοκαίρια στα χωριά μύριζε μπουχός.
Η σκόνη από τους χωμάτινους δρόμους μας ταλαιπωρούσε όλους. Υπήρχε όμως η άνεση να τρέξεις σε χωράφια και πλαγιές δίχως να συναντήσεις συρματοπλέγματα και μαντρότοιχους. Τότε η Ζάκυνθος ήταν ένας απέραντος αγρός. Σήμερα είναι ένας απέραντος οικισμός. Τότε περπατούσαμε ελεύθερα παντού, Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Τότε τα μεσημέρια ακούγαμε τζιτζίκια από τα δέντρα. Σήμερα ακούμε παντού το θόρυβο από τα δίτροχα και τα τετράτροχα.
Αυτές οι συγκρίσεις έρχονται στο νου μου ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο που μας χάρισε η αείμνηστη Μαρία Αργυριάδου πριν από πολλά χρόνια. Η Ζάκυνθος όπως την είδα και τη φωτογράφησα, ο τίτλος του. Γράφτηκε κα τυπώθηκε την δεκαετία του ?70.
Μια Ζάκυνθο όπως δεν την έχουν γνωρίσει - δυστυχώς - οι νέες γενιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου