Το ζεϊμπέκικο δεν είναι για παλαμάκια, δεν είναι φιγούρα και μαγκιά. Είναι ιερή στιγμή της ύπαρξης που λυτρώνει συμβολικά το υποσυνείδητο για να σε ξαναφέρει ξαλαφρωμένο στον κόσμο. Αν δεις την κρίση σαν ένα μακρύ ζεϊμπέκικο θα πάψεις να κάνεις σβούρες αριστερά και δεξιά στην πίστα του δημόσιου χώρου και θα αφήσεις το ασυνείδητο να καθοδηγήσει τα βήματά σου. Έτσι θα απελευθερώσεις την λογική σου από τη στιγμή κατά την οποία θα δεχτείς την ήττα σου, θα σκιαμαχήσεις με τον μύθο σου και θα θρηνήσεις για το κακό που σε βρήκε. Ταπεινωμένος θα αρνηθείς την τάξη της αγοράς που σε προσδιόριζε ατομικά μέχρι σήμερα για να ανασυστήσεις τον εαυτό σου σε μια άλλη τάξη ανώτερης δικαιοσύνης. Είναι το βήμα της χειραφέτησης που θα σε φέρει κοντά στον άλλο που νοιώθει την ίδια ανάγκη. Αυτό απαιτεί την συγκυριακή δημιουργία ενός πέπλου άγνοιας, το οποίο σε προστατεύει από τα κυρίαρχα κοινωνικά στερεότυπα, την σοβαροφάνεια και τον επίπλαστο καθωσπρεπισμό. Με το ζεϊμπέκικο μιλάς με τον θεό σου, τον δαίμονά σου, την κατάρα σου και όχι με τους άλλους ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου