Μακάρι να μπορούσα !

 Το βουνό μου ο Βραχιόνας !!

Οικόπεδο αποφάσισα, να πάρω στον Βραχιόνα,
να ζω τα καλοκαίρια μου, και τον βαρύ χειμώνα.

 Να σ΄ αγναντεύω Ζάκυνθος, τον κάμπο, τα χωριά σου,
πάνω στον βράχο στην κορφή, να σου φωνάζω γεια σου.

Να κάθομαι ευχάριστα, να βρίζω, να φωνάζω,
να μην ακούνε οι γείτονες, όταν αναστενάζω.

Να μην ακούνε θόρυβους, τα βράδια όταν κοιμάμαι,
ούτε κ΄ όταν παραμιλώ, ελάτε εδώ κερνάμε.

Να ζήσω με τσου αετούς, τσου μπούφους, τα γεράκια,
σαν βγαίνει η αγανάκτηση, να διώχνω τα κοράκια.

Να είμαι και να χαίρομαι, χα-χα την αμελιά μου,
να ΄χω τα αστέρια σκέπη μου, να ΄χω και τα πουλιά μου.

Μακριά απ΄ του κόσμου τση φωνές, ξάπλα μες στα θυμάρια,
και τα βραδάκια στη φωτιά, να ψήνω μανιτάρια.

Να τρώγω γούρμα κούμαρα, για να μου φεύγει η πείνα,
να μη λαβαίνω για να ειδώ, λογαριασμούς του μήνα.

Ο κάμπος κατακτήθηκε, και δεν υπάρχουν χώροι,
αφού και στα καντούνια του, κυκλοφοράνε φόροι.

Γι΄ αυτό πήρα απόφαση, να ζήσω στα λαγκάδια,
για να κρυφτώ απ΄ τση σκέψεις μου, που μου ΄ρχουνται τα βράδια.

Δεν θα με ξέρει εκεί κανείς, δεν θα μ΄ ακούει ο φόρος,
κι΄ αυτός που δίπλα μου θα ζει, ο σκάρτος ο μοβόρος.

Πληθύναμε και διάλεξα τον καθαρό αέρα,
σαν βγαίνει ο ήλιος το πρωί, να λέμε καλημέρα.

Να παίρνω τση ανάσες μου, να διώξω όλο το βάρος,
να κρύβω την κατάντια μου, και για να παίρνω θάρρος.

Από: Ημέρα