Tης ελληνιδας !!!!

αγάπη αέρινη

 

Στην κάθε στιγμή κρίσης
πες το κισμέτ , μοίρα η κάρμα
στη δύσκολες στιγμές των βάλτων
ήταν τα λασπόνερα μέχρι τον λαιμό με πνίγανε
τυχαία η ηθελημένα βρισκόσουν πάντα εμπρός μου
άθελα σου μου έδινες το χέρι
μικρές στιγμές
τα μαγικά σου φευγαλέα αγγίγματα ψυχής
άνοιγαν πόρτες και παράθυρα να μπεί το φως .


Ποτέ και πάντα
παντού και πουθενά
θα είμαι , θα είσαι ένα κομμάτι
ενός φεγγαριού κομμένου στα δύο
μισή Σελήνη εσύ , μισή εγώ
δεν θέλησε ποτέ η μοίρα να ενωθούν .

Πάντα θα σ’αγαπώ
σε κάθε Πανσέληνο
όποιον ουρανό και να κοιτάς
γιατί είσαι στα πάντα και παντού
ποτέ και πάντα
ένα κομμάτι από το Ολον εσύ και εγώ
αναπόσπαστο , άυλο , ανύπαρκτο
μα τόσο υπαρκτό
χωρίς δεσμά να μας ορίζουν .

Τι κι’αν δεν ήσουν ποτέ μαζί μου
στα μεγάλα Αυγουστιάτικα φεγγάρια
το φως σου αχνό
μα πάντα υπήρχες στο στερέωμα
ψάχνω να σε βρώ τις νύχτες
δεν σε βλέπω , μα δεν με νοιάζει .

Ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί και φέγγεις
σκορπάς το φως σου σε γαλαξίες μακρινούς
έτη φωτός να μας χωρίζουν
τόσο μακριά , τόσο κοντά
είσαι παντού , στα πάντα
στην έννοια του Θεού που αμυδρά ένοιωσα
εφήμερες στιγμές
αγάπη και θέωση
σ’αγαπώ , σ’αγαπώ
και νύν και αεί
και εις τους αιώνας των αιώνων που θαρθουν .

Κι’αν είναι κρίμα μου
να σ’αγαπώ τόσο απόλυτα
τόσο βαθειά και ρηχά
τόσο πολύ και τόσο λίγο
αγάπη ανομολόγητη ξεχασμένη
μα πάντα ζωντανή
άνθρωπος και θρησκείες
δεν έχουν δικαίωμα να κρίνουν
με φόβο , με δέος σ’αγάπησα
σαν τον Θεό μου
που είμαι εγώ και σύ και Κείνος
αναπόσπαστο κομμάτι
όποιο κι’αν είναι τ’ όνομα του .

Κι’εγώ σε ονομάζω Σύμπαν
κομμάτι του εσύ κι’εγώ
τα πάντα γύρω μας
σε βρίσκω παντού , στα πάντα
στο μαύρο βελούδο της νύχτας
του ύπνου
του πένθους
της απεραντωσύνης .

Και ήσουν , είσαι παντού στα πάντα
απών και παρών
στα δέντρα τα ψηλά
φίλοι , προστάτες
με σκέπασαν στον ίσκιο τους
στίχοι γραμμένοι σ’ένα χαρτί
που έγραψα για σένα και για μένα
διπλωμένο στά τέσσερα
ακουμπισμένο στο στήθος
στο μέρος της καρδιάς
έγειρα κι’αποκοιμήθηκα .

Σε καθαρούς ουρανούς , απρόσιτους
πόθησα να βρεθώ
μίλησα και έστειλα μυνήματα
με τους ανέμους που φύσηξαν
σε κάθε κατεύνθηση
μα απόκριση δεν πήρα .

Μα πιό πολύ σ’αγάπησα
στις θάλασσες της γής
απέραντη αγάπη , άπιαστη
νερό κυλά μές στις παλάμες μου
φεύγει και χάνεται
ένα κοχύλι είναι η ζωή μου
να το βάζεις στ’αυτί σου
ν’ακούς την ηχώ
σ’αγαπώ , σ’αγαπώ .


Αστέρι μου μακρινό
σ’ευχαριστώ που ήρθες κι’απόψε
έφεξες και μου δειξες το μονοπάτι
είχα χαθεί στην σκοτεινιά της μοναξιάς
ομορφιά χωρίς ψυχή
η στείρα , άγονη ζωή μου .

Κι’εγώ την ονομάζω επιβίωση
αντέχω μέρες άνυδρες
σαν το αγρίμι κρύβομαι
και γλύφω τις πληγές μου .

Σ’ ένα κόσμο λάθος ήρθα
ανένταχτη , ελεύθερη
προσπάθησα , αντιστάθηκα
έκλαψα , έγραψα για βράχια
πάντα βράχια στους στίχους μου
κι’εγώ σαν το στρείδι
παλεύω να κρατηθώ
να μην χαθώ στην άβυσσο
στις λεπτές χορδές μιας άρπας
που αποκαλώ ψυχή
νότες παίζει από άλλους κόσμους .

Αν θέλεις να μου δώσεις όνομα
ονόμασε με αγάπη
δεν ορίζω , δεν ελέγχω
δεν ελπίζω , δεν διεκδικώ
κι’ακόμα μιά φορά άντεξα
να σε νοιώσω
ν’ανοίξω τα χέρια μου ατενίζοντας
ψηλά στον ουρανό
ν’αφήσω το περιστέρι να πετάξει .

Τι κι’αν δεν γυρίσει ποτέ πίσω
η αγάπη δεν είναι κτήση , δέσμευση
δώρο χωρίς αντάλλαγμα είναι
δεν περιμένεις τίποτα
ούτε ανταπόκριση
ούτε πνοή ελπίδας .

Δεν ορίζω εγώ την μοίρα σου
ούτε θέλω ανταπόδωση
ούτε θ’ άλλαζα κάτι πάνω σου , μέσα σου
σ’αγαπώ γιατί είσαι τέλειος
ακριβώς έτσι όπως είσαι .



Και είσαι εσύ
η αίσθηση που ονειρεύτηκα
ένα κομμάτι της ζωής που έζησα
το κομμάτι που έχασα
το παιδί της αγάπης που ποτέ μου δεν γένησα
μισή ζωή τα χρόνια που πέρασαν
μισή ζωή εκείνα που θα’ρθουν
και είσαι εσύ η πηγή της έμπνευσης
αστείρευτη ρέει δάκρυα καυτά
γίνονται λέξεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ .

Μιά αγάπη ανομολόγητη
η απάντηση που ποτέ δεν γύρεψα
μ’αγαπάς , δεν μ’αγαπάς
μαργαρίτες που μάδησα
χωρίς να θέλω στ’αλήθεια να μάθω
φόβος απόρριψης και πως θα τον άντεχα
είτε μοίρα , είτε επιλογή μας χώρισε
οι πιθανότητες μισές όπως κι’εμείς .

Αγάπη μου
σε σκέπασα με μαδημένα πέταλα
σ’εκρυψα βαθειά μέσα μου
υπήρχες μα δεν σ’άφηνα
παρά στιγμές να βγείς στην επιφάνεια
μια ανάσα να πάρεις
να ξέρω ότι ακόμα υπάρχεις
μια σκέψη σου , ένα νοσταλγικό χαμόγελο
και πάλι πίσω στην φωλιά σου .

Σκούπισα τα δάκρυα μου
αλμυρά σαν τις θάλασσες που αγάπησα
αναπόλησα την γεμάτη , τόσο άδεια ζωή μου
στα φρούδα κυνικά συμπεράσματα
δεν υπάρχει αγάπη , το ανάθεμα
γιατί μας ανέθρεψαν έτσι .

Άπιαστα χέλια τα χείλη σου
ένα βράδυ τα γεύτηκα μα σ’αρνήθηκα
φοβήθηκα μην με χαραμίσεις
για μία και μόνο στιγμή πάθους
και χαθείς
μαζί σου ήταν πάντα όλα απόλυτα
όλα ή τίποτα .

Ελεγα πως αν γινόμουν δικιά σου
μιά στιγμή
θα ήταν για πάντα
και ο φόβος μου θέριευε
τι κι’αν μέσα μου ήξερα
πως πάντα σ’εσένα ανήκα .

Ο φόβος της αποκάλυψης
μήπως δεν είσαι αληθινός
μην μου γκρεμίσεις το είδωλο
και πως θα ξαναχτίσω άλλους θεούς
πως να ξαναδώσω τόση λατρεία
ανθρώπινη , ανώριμη
ανέτοιμη ήμουν να σε δεχτώ .

Εδωσα για μιά φορά την καρδιά μου
κι’ ήταν για πάντα
μα έκλεισα τα μάτια μου
αρνήθηκα να το παραδεχτώ
αφέθηκα σε έρωτες λάγνους
σε φλόγες παθών ανόσιων τυλίχτηκα
και σύ ο φοίνικας πάλι ξεπεταγόσουν
πετούσες μακριά και χανόσουνα πάλι .

Η υπαρξή μου ένα πυργόσπιτο της Μάνης
σκαρφαλωμένο στα βράχια βλέπει από ψηλά
κύματα θεόρατα που σκάνε
τα άγρια βράχια που έμαθα πάντα ν’αγαπώ
σκοτεινές γκρίζες πέτρες που τόχτισα
τα παράθυρα μικρά για τους αγέρηδες
ένα μικρό μπαλκονάκι λουσμένο στον ήλιο
άσπρες λινές κουρτίνες που ανεμίζουνε .

Πόρτες , παράθυρα τα’κλεισα όλα
δίπλα στην ξυλόσομπα κάθησα να ζεσταθώ
ήρθε ο χειμώνας και πως να νικήσεις την παγωνιά
ενός προαναγγελθόντος θανάτου που έρχεται
κάθισα εκεί στην γωνιά και περίμενα
ο χτύπος του ρολογιού που μετράει τις ώρες
που χτυπάει η καρδιά μου
που ζώ μόνη μου
στο ανώνυμο πλήθος .

Και εκεί που νόμιζα πως νεκρώθηκα
σφαλερά νόμιζα έκλεισα
πόρτες , παράθυρα
κλείστηκα στο σκοτάδι
κι’ήρθες εσύ και με ανάστησες
μία σου λέξη και γκρέμισες τείχη
δεμένα και θεμελιωμένα

Κι’ έμεινα πάλι στα συντρίμια
της ασφάλειας που έχτιζα
πατημένα παλάτια από άμμο
κι’ έμεινα πάλι ακάλυπτη , απροστάτευτη
στην αλήθεια
που πρέπει ν’αντιμετωπίσω
που ήξερα πάντα
που πρέπει να ειπωθεί .

Σ’αγαπώ και πως να τ’αλλάξω
να γυρίσω τον χρόνο πίσω
να μην σε γνώριζα ποτέ .

Φοβάμαι πολλά μα περισσότερο
μην είσαι αντανάκλαση
μην είσαι εσύ ο καθρέφτης που κοιτάζομαι
μην σ’αγαπώ τόσο μόνο γιατί μου μοιάζεις
μην είναι η αγάπη μου ρηχή σαν το τζάμι
και πως θα το αντέξω .

Κι’ήρθες ξανά μιά στιγμή κι’ έσβησες
ενοχές
που δεν αγάπησα ποτέ μου αληθινά
για τα σ’αγαπώ που μοίρασα
ψεύτικα κι’ας το ήξερα
το ένοιωθα
πως πάντα κάτι έλειπε
δινόμουν για την αγάπη
και ποτέ για τον άνθρωπο .

Έφερες το φως και μαζί την αλήθεια
αν είχες όνομα θα σ’έλεγα επίγνωση
σ’αγαπώ , σ’αγαπούσα
το ξέρω και είναι για πάντα
κι’ας με μάγευε
κι ας μην μ’άρεσε ποτέ αυτή η λέξη .

Και κοιτώ τα σημάδια του χρόνου που πέρασαν
προσπαθώ να δώ τις αλλαγές πάνω σου
ελπίζοντας να σε απομυθοποιήσω
να βρώ ένα ψεγάδι
σε κάτι πάνω σου , μέσα σου
σε κάτι που θα πείς
μα είσαι τέλειος όπως κι’αν είσαι .

Είσαι ο ξένος που ζεί μακριά τόσα χρόνια
είσαι ο έφηβος που αγάπησα
ξένος μα τόσο γνώριμος
η εικόνα που κράτησα τόσα χρόνια
ανέγγιχτη , άσπιλη
και που να βρώ ένα εργαλείο
να γκρεμίσω το άγαλμα .



Και σε ονομάζω αγάπη
κι’αναγνώριση ψυχής
σε ονομάζω δαίμονα και φόβο
και δειλιάζω
ψάχνω μια ευκαιρία
μιά λάθος σου κίνηση
να τρέξω μακριά πριν στο πώ
σ’αγαπώ .

Κουράστηκα να παίζω με τον ίσκιο
μιας αγάπης που μ’ακολουθούσε πάντα
φταις εσύ
φταίω εγώ
και σε ποιόν να ρίξω το φταίξιμο
άλυτο μυστήριο μου
δεν μ’αφησες ποτέ ν’αγαπήσω
τίποτα
κανέναν άλλον
όσο εσένα .

Αγάπη είναι να βαδίζεις στην μάχη σου
στην πιθανή σου ήττα
στην αμφιβολία των συναισθημάτων σου
αν είναι αληθινός ή πλάσμα της φαντασίας σου .

Εχω ένα φόβο μήπως δεν σε ξαναδώ
πριν προλάβω να στο πώ
έξη μαύρες γλάστρες ονειρεύτηκα
με άσπρες γαρδένιες
κι’ένα μνήμα ανοιχτό
τρεις μοιρολογίστρες και μιά γυναίκα
που κλαιγε
μην μου φύγεις πρώτος σε παρακαλώ
τι θ’απογίνω αν δεν υπάρχεις .

Και μαζεύω δύναμη
ψάχνω λόγια να στο πώ
δεν με νοιάζει αν φοβηθείς
μην φοβηθείς
το σ’αγαπώ δεν είναι υποχρέωση
δεν είναι δέσμευση
δεν μου χρωστάς τίποτα
δεν θα με πειράξει
αν ξαναχαθείς απ’την ζωή μου
συνήθισα να ζώ χωρίς εσένα .

Δώρο ήταν η αγάπη που ένοιωσα
και θέλω να το ξέρεις
τίποτα άλλο .

Ακόμα μιά φορά θ’ανοίξω τα χέρια μου
ψηλά στον ουρανό
θα σε ξαναφήσω να πετάξεις
μα αυτή τη φορά θα ξέρεις
δεν στο’παν ποτέ
τα περιστέρια αγαπάνε μόνο μιά φορά
θα σε κοιτώ ν’απομακρύνεσαι
με δάκρυα χαράς
τώρα που ξέρω ότι υπάρχεις .

Αυτό δεν είναι άλλωστε το νόημα της αγάπης
αγάπη χωρίς εξάρτηση
χωρίς εξουσία
χωρίς παιχνίδια γοητείας
αληθινή κι’αγνή όπως της πρέπει .

Εμαθα ν’αγαπώ με λάθος τρόπο
η μάνα μου , ο κόσμος μ’έμαθαν
αγάπη ίσον πόνος
φυλάξου μην σε πονέσουν
λες και θα πέθαινες .

Αγάπη είναι παράδεισος
αγάπη αλύτρωτη ανείπωτη
είναι κόλαση .

Αγάπη δεν είναι κτήση
είναι ουρανός
είναι το Ολον .

Αγάπη δεν σημαίνει ορίζω
ελέγχω
απαιτώ
αλλάζω .

Αγαπάς απλά επειδή υπάρχει
επειδή είναι τέλειος όπως ακριβώς είναι .

Και σύ που ήσουν , είσαι , θα είσαι
παντού και στα πάντα
παρών και απών
η μία και μοναδική μου αγάπη ._

Apo : Katerina