Ωδή στον πιο αντρικό και τίμιο χορό*
Γράφει ο Άγγελος Μόσχοβας
Λοιπόν, επειδή είχα μια κουβέντα…
Το ζεϊμπέκικο είναι ο αγαπημένος μου χορός.
Για την ακρίβεια, είναι ο μόνος που χορεύω.
Έχει κακοποιηθεί από άπειρους και εξυμνηθεί από λίγους.
Οι λίγοι αρκούν.
Δεν διδάσκεται. Πως να διδάξεις ψυχή; Πως να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι;
Βγαίνει από μέσα σου, αβίαστα, ο ρυθμός.
Είναι αυτοσχέδιο. Αλλά υπακούει σε ορισμένους, άγραφους, κανόνες.
Ως γενική αρχή – και όσοι με ξέρουν μπορούν να βεβαιώσουν ότι δεν είμαι ρατσιστής ή δεσποτικός- το ζεϊμπέκικο, είναι αντρικός χορός.
Αντρικός, με την έννοια της αξιοπρέπειας και όχι του κουτσαβακισμού.
Αντρικός, με την έννοια του βλέμματος. Της ψυχής. Της λύπης.
Έχω δει άντρες να ξεφτιλίζονται και να ξεφτιλίζουν το χορό, σαν τραγικοί φασουλήδες.
Και γυναίκες να κουβαλάνε πιο πολύ μαγκιά από δέκα ντουζίνες «αντρών».
Έχω δει άντρες να βαρυπατούν και να ανοίγει η γη.
Έχω δει γυναίκες να χορεύουν μόνο και μόνο για να δείξουν ότι είναι γκόμενες. Παρ’ όλα αυτά, το ζεϊμπέκικο είναι αντρικός χορός.
Το (ελληνικό) ζεϊμπέκικο είναι μοναχικός χορός. Δεν είναι «δείτε με».
Δε χορεύεις σαν τον καραγκιόζη, όλο το βράδυ – δήθεν βαρύμαγκα μου.
Σηκώνεσαι, χορεύεις ταπεινά αυτό που σε εκφράζει και κάθεσαι. Ένα μόνο.
Το ζεϊμπέκικο είναι χαρμολύπη.
Δεν είναι κουτσοπήδημα. Είναι γη και -λίγο- ουρανός.
Σκύβεις, αλλά δεν είσαι σ κ υ φ τ ός.
Σκύβεις να πάρεις δύναμη από τη γη και σηκώνεσαι, κοιτώντας προς τον ουρανό, να την ξαναδώσεις.
Το ζεϊμπέκικο, είναι πόνος. Είναι φωτιά. Είναι βροχή στη στράτα.
Το ζεϊμπέκικο είναι έρωτας. Είναι αγάπη που κάηκε στη φλόγα.
Είναι μυσταγωγία. Είναι περηφάνια και συντριβή.
Υψώνεσαι και ταπεινώνεσαι.
Το ζεϊμπέκικο είναι κατάθεση μαγκιάς.
Είναι η κάφτρα του τσιγάρου που σου καίει το δάχτυλο.
Είναι το ποτήρι που θρυμματίζεται με κρότο στο πάτωμα.
Είναι το σιχτίρισμα, το ξέσπασμα, το γαμώτο.
Το ζεϊμπέκικο, είναι η ζωή: Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου.
Χορεύεις γύρω από ένα νοητό κύκλο.
Που μπορεί να είναι το πηγάδι της ψυχής σου.
Μπορεί να είναι τα όρια σου.
Μπορεί να είναι ο εαυτός σου.
Είναι η ζωή που εδώ τελειώνει γιατί δεύτερη φορά δεν θα ξαναγαπήσεις.
Ζεϊμπέκικο, είναι η λογική σου κι η τρέλα σου. Είναι η απόφαση να πετάξεις τα σκεπάσματα και να βγεις στο δρόμο με βροχή γιατί… «καλύτερα μαζί σου και τρελός».
Γι’ αυτό σου λέω:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου