150 χρονια απο την υπογραφη !!!

Της συνθηκης της Γενευης 

Την ανάγκη για την δημιουργία ενός «φόρουμ» μέσω του οποίου θα θεσπίζονται τα αναγκαία μέτρα για την συμμόρφωση με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο όσων εμπλέκονται σε ένοπλες συγκρούσεις, τονίζουν σε κοινή επιστολή τους ο πρόεδρος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας Ντιντιέ Μπουρκχάλτερ και ο πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) Πέτερ Μάουρερ, με αφορμή την αυριανή (22 Αυγούστου) επέτειο συμπλήρωσης 150 χρόνων από την πρώτη Συνθήκη της Γενεύης. Η συνθήκη της Γενεύης προβλέπει ότι ακόμα και εν καιρώ πολέμου, η διατήρηση ενός ελάχιστου ανθρωπισμού είναι απαραίτητη. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται δεν υφίστανται αποτελεσματικοί μηχανισμοί που να διασφαλίζουν την τήρησή της. «Οι συγκρούσεις, που κάποτε διεξάγονταν σε σαφώς προσδιορισμένα πεδία μάχης, με τον καιρό μετατέθηκαν όλο και περισσότερο προς τις κατοικημένες περιοχές.

Ο παραδοσιακός πόλεμος ανάμεσα σε στρατούς εμπόλεμων κρατών αποτελεί πλέον την εξαίρεση, ενώ οι μη διεθνείς συρράξεις συνιστούν τον κανόνα. Στις μέρες μας, τα κύρια θύματα των ένοπλων συρράξεων είναι οι πολίτες. Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο έχει προσαρμοστεί στην εξέλιξη αυτή» επισημαίνεται στην κοινή επιστολή, αναφέροντας ότι … «το 1949 τα έθνη συμφώνησαν να ενσωματώσουν στις τέσσερις Συμβάσεις της Γενεύης μια εκτενή προστατευτική κάλυψη για όλα τα άτομα που είτε δεν συμμετέχουν, είτε δεν συμμετέχουν πλέον στις εχθροπραξίες, όπως είναι οι τραυματισμένοι ή άρρωστοι στρατιώτες, οι αιχμάλωτοι πολέμου και ο άμαχος πληθυσμός. Το 1977 και το 2005 τρία συμπληρωματικά πρωτόκολλα ήρθαν να ενισχύσουν αυτό τον ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Η χρήση συγκεκριμένων όπλων, όπως είναι τα βιολογικά και χημικά όπλα, τα όπλα διασποράς και οι νάρκες κατά προσωπικού, στις μέρες μας καταδικάζεται ευρέως. Το δίκαιο προβλέπει επαρκείς περιορισμούς για την προστασία των πλέον ευάλωτων ατόμων από τις θηριωδίες του πολέμου». «Παρ’ όλα αυτά, καθημερινά λαμβάνουμε από όλο τον κόσμο αποτρόπαιες αναφορές και εικόνες, μαρτυρίες της ανείπωτης δυστυχίας που γεννούν οι ένοπλες συρράξεις. Πολύ συχνά, η δυστυχία αυτή είναι αποτέλεσμα καταφανών παραβιάσεων του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, που οφείλονται σε μια συλλογική αποδιάρθρωση» συνεχίζει η επιστολή τονίζοντας ότι παρά τις δεσμεύσεις «το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο εξαρχής δεν διέθετε τους μηχανισμούς που θα διασφάλιζαν την αποτελεσματική εφαρμογή του. Συχνά αυτή η αναποτελεσματικότητα φέρνει το θάνατο και την καταστροφή σε πληθυσμούς που πλήττονται από τον πόλεμο». Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και η Ελβετία, σημειώνεται στην επιστολή, «διεξάγουν από το 2012 διαβουλεύσεις με όλα τα έθνη, με στόχο να προσδιορίσουν τον καλύτερο τρόπο ώστε να ενισχυθεί η τήρηση του διεθνούς δικαίου, σύμφωνα με την εντολή που τους ανατέθηκε κατά την 31η Διεθνή Διάσκεψη του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου. Οι δύο φορείς είναι πεπεισμένοι ότι τα έθνη χρειάζονται ένα φόρουμ, μέσω του οποίου θα μπορούν να θεσπίζουν από κοινού τα απαραίτητα εκείνα μέτρα που θα ενδυναμώνουν τη συμμόρφωση προς το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. … Τα έθνη θα μπορούσαν εν συνεχεία να λάβουν μέτρα με στόχο την ενίσχυση της εφαρμογής του νόμου, δημιουργώντας, για παράδειγμα, ένα πλαίσιο αλληλοϋποστήριξης προκειμένου να αναπτύξουν τις δεξιότητες και τις ικανότητες που απαιτούνται ώστε να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους». «Ένα φόρουμ των εθνών θα δημιουργούσε επίσης τις απαιτούμενες προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν ότι οι νέες μορφές πολέμου (για παράδειγμα σε σχέση με τις τεχνολογίες οπλικών συστημάτων) θα διέπονται από το δίκαιο – και όχι το αντίστροφο» αναφέρει ακόμα η επιστολή τονίζοντας την ανάγκη τακτικού διαλόγου για το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο». Οι προτάσεις με στόχο τη θέσπιση ενός τέτοιου φόρουμ θα γίνουν στην 32η Διεθνή Διάσκεψη του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου, που θα πραγματοποιηθεί προς τα τέλη του 2015 στη Γενεύη. Κατά την ίδια Διάσκεψη, τα έθνη θα αποφασίσουν για την περαιτέρω δράση τους. Και η επιστολή που υπογράφουν οι κ.κ. Μπουρκχάλτερ και Μάουρερ καταλήγει: «Από την αποδοχή της πρώτης Σύμβασης της Γενεύης πριν 150 χρόνια, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο υπήρξε κεντρικός πυλώνας του διεθνούς δικαίου. Οι διατάξεις του, άλλωστε, αποβλέπουν στο να διαφυλάξουν αυτό που είναι ίδιον του ανθρώπου: τον ανθρωπισμό του. Πρόκειται για ένα αναφαίρετο δικαίωμα, ένα δικαίωμα που βασίζεται σε μια πεποίθηση που σμιλεύτηκε ανά τους αιώνες και τους πολιτισμούς, σύμφωνα με την οποία είναι απαραίτητο να θεσπίζονται κανόνες προκειμένου οι πόλεμοι να μην κλιμακώνονται σε σημείο που να αποτελούν ωμή βαρβαρότητα. Η δική μας γενιά οφείλει να παγιώσει αυτά τα κεκτημένα, δημιουργώντας ένα θεσμικό πλαίσιο που θα προαγάγει τη συμμόρφωση με αυτούς τους κανόνες. Προκειμένου να είναι όντως αποτελεσματικός, ο νόμος χρειάζεται τα κατάλληλα όργανα. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήμασταν τόσο κοντά στη λύση όσο σήμερα. Είναι καθήκον μας να αδράξουμε αυτή την ευκαιρία».

πηγη:agenda-news.gr