Του «αντιμνημονιακού μύθου» !!!

Το αδιέξοδο  και η χαμένη ιστορική ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ...

 Παρίσι, «ναυάγιο» στις διαπραγματεύσεις 

 Τρόικα-συγκυβέρνησης για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού ύψους 2,5 δις, όπου για πρώτη φορά επανέρχεται εντονότερα από ποτέ το σενάριο η χώρα να μείνει στον αέρα από 1.1.2015. Λονδίνο, Η.Π.Α: «Τραγωδία» και «ανέκδοτο» χαρακτηρίζουν Capital Group και Bank of America το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε μια μέρα, δύο απότομες προσγειώσεις του «αντιμνημονιακού μύθου» και το επείγον ερώτημα να ανακύπτει: τι μέλλει γενέσθαι; (ολόκληρο το ρεπορτάζ εδώ εδώ και εδώ)

Αυτή τη στιγμή, για πρώτη φορά στη νεότερή μας ιστορία, συντρέχει μια ταυτόχρονη έλλειψη πολιτικής αξιοπιστίας τόσο εκ των έσω, όσο και από τους «απέξω».

Διαμορφωτές του οικονομικού κλίματος, αλλά και οι ίδιοι οι δανειστές μας συνομολογούν ένα πράγμα: το πολιτικό σύστημα, όπως εκφράζεται από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, και από την αξιωματική αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα, τυγχάνει λίγης εκτίμησης από τους διεθνείς συνομιλητές μας, οι οποίοι πρέπει πλέον να έχουν παγιώσει μια «ασόβαρη» και «ανάλαφρη» εικόνα για το πολιτικό μας σύστημα, εξ ου και το τρομακτικό έλλειμμα εμπιστοσύνης εκ μέρους τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες.

Από την μια πλευρά, Σαμαράς-Βενιζέλος βλέπουν ότι η ύστερη άρση της σημαίας του αντιμνημονίου καταρρέει καθ' επίσημο τρόπο με πάταγο. Οι δανειστές μας, ενώπιον Πρωτόπαπα και ανθρώπων μας ομολογούν ότι κρίνεται η παράταση ενός είδους μνημονίου κατ' ελάχιστον για 6 μήνες ή ακόμα κι έναν χρόνο. Η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στο δόγμα «31 Δεκεμβρίου 2014 τελειώνει το μνημόνιο και βγαίνουμε στις αγορές», οδηγείται τώρα σε μια εθνικά επικίνδυνη θέση να αρνηθεί την «προσφορά» των δανειστών. Το σενάριο της Κύπρου, όπου πρώτα ειπώθηκε το ΟΧΙ εσωτερικής κατανάλωσης και μετά το επώδυνο ΝΑΙ, φαντάζει πλέον πιθανό. Η λύση που προτείνουν οι δανειστές μας σίγουρα είναι ήπια σε σχέση με την λύση που θα προτείνουν, όταν οι πνιγμένοι Σαμαράς-Βενιζέλος θα ζητούν να πιαστούν από τις πλεξούδες τους.

Από την άλλη πλευρά, ο Τσίπρας και το οικονομικό του επιτελείο δεν μπορούν να πείσουν ότι το πρόγραμμά τους είναι τεκμηριωμένο και σοβαρό. Εξ ου και οι ταπεινωτικές αναφορές, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να κάνει πίσω. Θέλει εκλογές για να καρπωθεί την δημοσκοπική του υπεροχή, για να κρατήσει με νύχια και με δόντια το ακροατήριο που προσδέθηκε πάνω στο άρμα της οργής από τον Ιούνιο του 2012 και έπειτα. Οποιαδήποτε ρεαλιστική στροφή, θα σημάνει και αποκόλληση ενός ακροατηρίου που πιστεύει ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι διαφορετικό μπορεί να συμβεί. Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι όσο αργότερα οι εκλογές, τόσο και ο κίνδυνος ξεφουσκώματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Και στις δύο περιπτώσεις, μια απλή, εκατέρωθεν παραδοχή θα αρκούσε: Η μεν κυβέρνηση να έλεγε ότι εφόσον γίνει αξιολόγηση και κριθεί ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων βαίνει καλώς, να διεκδικήσω έναν μεταβατικό μηχανισμό μέχρι την λήξη και του προγράμματος στήριξης του ΔΝΤ το 2016. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση να παραδεχτεί ότι αυτά που υποστηρίζει δεν γίνονται και αν γίνονται, τότε οφείλει να προετοιμάσει την χώρα για τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνει στο βωμό εφαρμογής των πιστεύω της.

Ο λαός στέκεται στην μέση, διαπαιδαγωγημένος στο δύσκολο παρόν, αλλά στο σωτήριο μέλλον. Καμιά κυρίαρχη πολιτική δύναμη δεν έχει προετοιμάσει τον λαό, καμιά τους δεν έχει πει την πλήρη αλήθεια: Ότι η μεν συγκυβέρνηση απέτυχε στην εφαρμογή του μνημονίου, κρύβοντας τα μεγαλύτερα συμβόλαια πελατειασμού, η δε αντιπολίτευση ότι απέτυχε να επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, ποντάροντας σε μια ισχυρή λαϊκή εντολή που θα τα καθαγιάσει όλα.

Για πρώτη φορά το πολιτικό σύστημα συμπιέζεται τόσο πολύ από πάνω και από κάτω. Εταίροι και λαός το παρακολουθούν να στροβιλίζεται στο αδιέξοδο παιχνίδι εντυπώσεων, να δηλητηριάζεται από την μετριότητα τους, να απορεί με το πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης. Και ακόμα να μην γίνεται βαθιά κουβέντα για τις αιτίες που φτάσαμε εδώ και το πώς μπορούμε με όραμα και οργάνωση να τις υπερβούμε μια και καλή.

Αμφότεροι χρησιμοποίησαν την προεδρική εκλογή υποτίθεται για χάρη του λαού. Τώρα βλέπουν ότι η προεδρική εκλογή φαντάζει τόσο μικρή μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν για την πατρίδα και το μέλλον της. Το λυπηρό ποιο είναι; Ότι το ΠΑΣΟΚ τώρα θα δικαιωνόταν πολιτικά, όταν θα έβλεπε ότι ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ οδηγούνται στην διάλυση του αντιμνημονιακού μύθου.

Τώρα όμως δεν μπορεί να το κάνει. Ο λόγος, όχι μόνο η ταύτιση με τον Σαμαρά, αλλά η υιοθέτηση της ύστερης αντιμνημονιακής ρητορικής. Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου έπρεπε να αποτελέσει αντίβαρο στους τυχοδιωκτικούς χειρισμούς Σαμαρά και να θέσει βέτο στις όποιες μεθοδεύσεις του. Τι προτίμησε όμως; Αγόμενο και φερόμενο από το προσωπικό θυμικό του Προέδρου του συνέβαλλε στην καλλιέργεια μιας αβάσιμης ελπίδας, όχι για να διαμορφώσει πολιτική, αλλά για να εξιλεωθεί, για να πραγματώσει την μεταφυσικού χαρακτήρα θέση «μαζί με την χώρα θα ανέβει το ΠΑΣΟΚ».

Αυτή τη στιγμή το πολιτικό σκηνικό δέχεται τρομερή συμπίεση, και αμφιβάλλουμε αν οι εκλογές θα συμβάλλουν στην αποσυμπίεση. Οπωσδήποτε ο λαός είναι αυτός που πρέπει να δώσει την λύση, όταν ειδικά οι πολιτικοί του κρίνονται ανεπαρκής να την δώσουν. Αυτή τη στιγμή θα ήταν η μεγάλη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και να στηρίξει τις επιλογές της περιόδου 2009-2011.

Επειδή όμως δεν μπορεί να το κάνει, πετάει την μπάλα στην εξέδρα, με το συνέδριο της ΔΗΠΑΡ και τον πόλεμο εναντίον του Παπανδρέου. Το ότι ο Βενιζέλος επέλεξε μια εβδομάδα νωρίτερα να προκαλέσει την απάντηση Παπανδρέου για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, ίσως τελικά κρύβει και την πρόθεσή του να στρέψει το ενδιαφέρον σε μια εσωκομματική διαμάχη και όχι στην πραγματική ουσία, ότι το ΠΑΣΟΚ απέτυχε στα χέρια του να συμβάλλει στην έξοδο της Ελλάδος από την κρίση.

Με την επιφύλαξη πως θα τελικά θα καταλήξει αυτό το δράμα που ζούμε σαν χώρα, αλλά και σαν χώρος, ίσως τελικά αποκτά μεγαλύτερη επικαιρότητα από ποτέ να σταματήσει το κρυφτούλι και να ειπωθεί η αλήθεια, με όρους διαφάνειας και όχι ρητορικής. Να μεταβούμε πραγματικά στην "μεταπελατειακή Ελλάδα" και να αφήσουμε μια για πάντα τις αιτίες που μας έφεραν στο μνημόνιο και την επιτήρηση.

Last modified on Wednesday, 
πηγή: epikairo.gr