ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙΣ

ΤΙ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΑΛΕΞΗ ??

ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ...

ΓΙΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ 

 Η διαπλοκή ως τελευταίο καταφύγιο του Τσίπρα και ο εφιάλτης του Φαίδωνα Γκιζίκη Η διαπλοκή αποτελεί το έσχατο προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης της κυβέρνησης με το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης.

 Τα περισσότερα πρόσωπα της σημερινής αντιπολίτευσης, όντας για δεκαετίες στα "πράγματα", εύκολα ταυτοποιούνται συμβολικά πίσω από πολλά από τα κακώς κείμενα. 

 Το θέατρο εναντίον της διαπλοκής όμως δεν μπορεί να βγάλει την κυβέρνηση από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει

 Κάθε φορά που ανεβάζει το ίδιο έργο η παράσταση μοιάζει όλο και περισσότερο με φθαρμένο και κατακρεουργημένο θέαμα επαρχιακού μπουλουκιού. Το 2015 τα κρατικά έσοδα από τα φερόμενα ως "κλεμμένα" της διαφθοράς και της διαπλοκής έφτασαν μόνο τα 4 εκατ. ευρώ έναντι 27 εκατ. ευρώ το 2014 επί 

Σαμαρο-Βενιζέλων. 

 Το πρόβλημα με την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι πως δεν θέλει να αντιμετωπίσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά, αλλά να υποκαταστήσει τις πολιτικές δυνάμεις που την εξέθρεψαν στη νομή των κλοπιμαίων από την οικονομία και την κοινωνία.

 Όποιος θέλει να καταπολεμήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή δεν συναντάται με αυτούς που δημόσια κατηγορεί σαν αρχιερείς της, κρυφά σε γκαρσονιέρες, ούτε εκπαραθυρώνει με συνοπτικές διαδικασίες ανθρώπους σαν τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή (τέως επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης) ο οποίος έχει φέρει τεκμηριωμένα στη δημοσιότητα τις περισσότερες περιπτώσεις που έχουν γίνει γνωστές τα τελευταία χρόνια. 

 Η αλήθεια είναι όμως πως υπάρχει διαφθορά και διαπλοκή στη χώρα και αν δεν παταχθεί ουδέποτε η Ελλάδα θα καταφέρει να γίνει ουσιαστικά μια ευρωπαϊκή χώρα. Όμως όποιος θέλει να καταπολεμήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή παρέχει ακόμη μεγαλύτερη εξουσία και ανεξαρτησία σε ανεξάρτητες αρχές για να ελέγχουν εξονυχιστικά τις σχέσεις της εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης με τα οικονομικά συμφέροντα. 

 Το τέλος της μεταπολίτευσης 

 Η στήλη αυτή εξαρχής πίστευε πως η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα όταν φύγει θα έχει επιφέρει στη χώρα τη μεγαλύτερη καταστροφή που αυτή έχει υποστεί μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. 

 Η καταστροφή αυτή αφορά τόσο τις υλικές συνθήκες της οικονομίας, την αποδυνάμωση της διεθνούς θέσεως της χώρας αλλά και τις ηθικές παρακαταθήκες της αριστεράς και της μεταπολίτευσης στην οποία κυριάρχησε ιδεολογικά η τελευταία. 

 Η μεταπολιτευτική αυτή κυριαρχία κατέστησε την Ελλάδα ένα ιδιότυπο κρατικοδίαιτο σοβιετικού τύπου καθεστώς του οποίου η ευημερία εξαρτιόταν από την παρασιτική εξάρτηση από την Ευρώπη και τη Δύση. 

 Ο "σοσιαλιστικός" κρατικοδιαιτισμός ξεκίνησε στην αρχή της μεταπολίτευσης όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προχώρησε στις μεγάλες εθνικοποιήσεις.

 Θεσμικά αυτό εκφράστηκε και με τα εδάφια του συντάγματος που δεν προστατεύουν επαρκώς την ιδιωτική περιουσία έναντι του κράτους. 

 Η κορυφαία στιγμή της μεταπολίτευσης ήταν η κρατικοποίηση προβληματικών επιχειρήσεων στο όνομα του σοσιαλισμού και η διάλυση του μεταπολεμικού παραγωγικού σοσιαλισμού. 

Τα σκάνδαλα Πόπωτα και Κοσκωτά καταδείκνυαν τον τρόπο που έβλεπε η αριστερά τον αγώνα εναντίον της ολιγαρχίας. 

 Η ακμή της διάλυσης της οικονομίας χαρακτηρίστηκε από το κλείσιμο των εργοστασίων όπως της Pirelli και της Goodyear στις αρχές της δεκαετίας του ’90. 

 Τώρα ζούμε τον επίλογο του μεταπολιτευτικού κρατικοδιαιτισμού. 

Η ανεργία είναι στο 25% και το λουκέτο σε μερικές από τις ελάχιστες παραγωγικές μονάδες που έχουν απομείνει, όπως προ ημερών της Σόφτεξ και της ΙΜΑΣ, συμβολικά συνιστούν το τέλος αυτής της καταστροφικής για τη χώρα περιόδου. 

 Το κλείσιμο της Softex και της ΙΜΑΣ αποτελούν τον επίλογο που ξεκίνησε με τις εθνικοποιήσεις Καραμανλή (ναυπηγείων-Εμπορικής), συνεχίστηκε με τα λουκέτα σε Pirelli, Goodyear και εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις και σύντομα θα ολοκληρωθεί με το σκάσιμο της "φούσκας" των ξενοδοχείων.

 Όταν οι υλικοί όροι που συντηρούν ένα σύστημα εξαντλούνται είναι θέμα χρόνου αυτό να καταρρεύσει. 

Τα συμπτώματα της κατάρρευσης είναι η διάλυση της κρατικής μηχανής η οποία κάθε μέρα γίνεται και λιγότερο αποτελεσματική παρά το γεγονός πως συνεχίζει να απορροφά τεράστιους πόρους. 

 Είναι θέμα χρόνου η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνολικότερα να αντιληφθούν τις εξελίξεις και να αναζητήσουν να παραδώσουν την εξουσία όπως έκανε το ’73 ο στρατηγός

 Φ. Γκιζίκης. 

Μόνο που αυτή τη φορά δεν φαίνονται και πολλοί διαθέσιμοι να την παραλάβουν... 

 Για όσους ασχολούνται με την οικονομία, πλέον αυτό που έχει σημασία, είναι να προβλέψουν τις συνθήκες της επόμενης μέρας, μετά την ανόρθωση της χώρας από τα ερείπια. 

Αυτό είναι το ζητούμενο για το οποίο τα δεδομένα παραμένουν περιορισμένα. 

 πηγή: Tom Roros