Φόροι εναντίον ??

Εμπιστοσύνης 

Αν θέλουμε να μάθουμε πως βλέπουν οι ξένοι την επόμενη μέρα ...

 Μετά την ψήφιση των μέτρων και τη διαφαινόμενη συμφωνία για την 1η αξιολόγηση, πρέπει να δούμε τι λένε οι ίδιοι για την Ελλάδα. 

 Κρίνοντας από τις τελευταίες εκτιμήσεις της Citigroup ότι η βελτίωση των δημοσιονομικών (πρωτογενές πλεόνασμα κλπ.)

είναι τεχνητή και ότι το πρόγραμμα δύσκολα θα βγει καθώς η οικονομία εμφανίζει σημάδια επιβράδυνσης πριν ακόμη εφαρμοστούν τα νέα μέτρα, τα πρώτα μηνύματα δεν προκαλούν αισιοδοξία. Αντίθετα είναι μάλλον κατηφή και οι μόνοι θετικοί οιωνοί προέρχονται από την εκτίμηση πως η ολοκλήρωση της αξιολόγησης θα είναι η αφορμή για την επαναφορά του waiver των ελληνικών ομολόγων, την εκταμίευση μιας γενναίας δόσης 9-11 δις. ευρώ και την ένταξη στην πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης στο τέλος του καλοκαιριού που θα μπορούσαν να περιορίσουν την μείωση του κόστους δανεισμού για τις επιχειρήσεις. 

Με βάση αυτές και μόνο τις προσδοκίες η κυβέρνηση, αισιοδοξεί πως δεν θα χρειαστεί να τεθεί σε εφαρμογή ο "κόφτης δαπανών", ούτε να ζητηθεί η αναδρομική καταβολή του ΕΚΑΣ, ούτε να παγώσουν τα ειδικά μισθολόγια. 

 Το ανισοβαρές -υπέρ των φόρων- μείγμα των μέτρων δημιουργεί, όμως, εύλογο προβληματισμό ότι η πραγματική οικονομία δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί και να σηκώσει επιτυχώς το βάρος.

 Ειδικά οι πιο αδύναμες μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι καταδικασμένες να αφανιστούν με τα μέτρα που πέρασαν. 

Η ανησυχία είναι πως στις συνθήκες ύφεσης που θα διαμορφωθούν λόγω της υπερφορολόγησης δεν θα είναι εύκολο να εδραιωθεί ούτε πολιτική σταθερότητα τους επόμενους μήνες, πολύ δε μάλλον όταν τα δύσκολα του δημοσιονομικού κόφτη και της ψήφισης δύσκολων μέτρων όπως στο μέτωπο των εργασιακών το Φθινόπωρο, είναι μπροστά. 

 Ειδικά από τη στιγμή που διαφαίνεται πως το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους θα πάει στις ευρωπαϊκές καλένδες κατά το προσεχές Eurogroup όπου η λύση που συζητείται δεν έχει να κάνει με αυτό καθ’ αυτό το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους αλλά με την επικοινωνιακή διαχείρισή του ως προς την συμμετοχή του ΔΝΤ, η νέα προσπάθεια για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης και την κινητοποίηση ξένων επενδυτών δεν ξεκινά με τον καλύτερο τρόπο καθώς η αβεβαιότητα παίρνει παράταση. 

 Παρά τις όποιες βελτιωτικές πινελιές επιλέξουν τελικά να κάνουν οι δανειστές στον καμβά της ελληνικής κρίσης, το τοπίο δεν αναμένεται να ξεκαθαρίσει τουλάχιστον στο βαθμό που απαιτείται για να πεισθεί κάποιος που έχει τα διαθέσιμα κεφάλαια να τα επενδύσει στην Ελλάδα.

 Ο πρόεδρος της Ν.Δ το περιέγραψε χθες με διαφορετικό τρόπο μιλώντας για την ανάγκη να μειωθεί ο στόχος των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 2% του ΑΕΠ ώστε να υπάρξει δημοσιονομικός χώρος.

 Προστέθηκε και αυτός στην παράταιρη παρέα που απαρτίζεται από τον διοικητή της ΤτΕ Γ. Στουρνάρα, το ΔΝΤ και τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη που έχουν επίσης μιλήσει για μείωση του στόχου στο 1,5% με 2%. 

 Καλώς ή κακώς το ΔΝΤ σε αυτή τη φάση είναι ο μοναδικός κρίσιμος παίκτης που λέει την αλήθεια, και αυτή είναι πως αν η εκκρεμότητα διευθέτησης του χρέους παραμείνει ανοιχτή και συνεχίσει να εμποδίζει την επενδυτική ορατότητα, κανείς δεν μπορεί να περιμένει ουσιαστική ανάκαμψη στην ελληνική οικονομία. Χρειάζεται παράλληλα, όμως, και η κυβέρνηση μέσα από πρωτοβουλίες και επιμέρους πολιτικές των παραγωγικών υπουργείων να διευκολύνουν την προσέλκυση επενδύσεων και να πάψει να σκαρφίζεται εμπόδια με βάση το προσωπικό «αριστερόμετρο» του εκάστοτε υπουργού. Όσο δεν δίνεται μακροπρόθεσμη λύση στο χρέος, εκ των πραγμάτων η οικονομία που δεν έχει πόρους να στηρίξει ούτε τις υπάρχουσες υποδομές της, να περιοριστεί στις όποιες δυνάμεις έχουν απομείνει στους εγχώριους επιχειρηματίες των οποίων η πλειονότητα των διαθεσίμων είναι στο εξωτερικό, στα funds εξαγοράς και διαχείρισης των κόκκινων δανείων που είναι ίσως η μόνη «αγορά» η οποία θα γνωρίσει ραγδαία ανάπτυξη τους επόμενους μήνες μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις, και στα κεφάλαια από τα διαρθρωτικά ταμεία τα οποία πρέπει να βρεθεί τρόπος να απορροφηθούν γρήγορα και αποδοτικά για να αντισταθμίσουν έστω και σε μικρό βαθμό την επερχόμενη ύφεση. 

 Συνεπώς παρότι η φορολογία δεν είναι το μοναδικό στοιχείο που καθορίζει μονοσήμαντα τις επενδυτικές αποφάσεις, όσο δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση «τι θα γίνει αν η Ελλάδα βρεθεί ξανά μπροστά στον κίνδυνο χρεοκοπίας σε λίγα χρόνια;» κανείς δεν μπορεί να περιμένει σοβαρές επενδύσεις να έρθουν στην Ελλάδα.

 Του Βασίλη Γεώργα