Να μην Ξεχνάμε !!!!!!

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟΥ ...!!! 

 Σάββατο 10 Ιούνη 1944. 

Η λευτεριά δε βρίσκεται πλέον μακριά της ελληνικής γης. 

 Απέχει μόνο λίγους μήνες κι όλα δείχνουν - τόσο στο εσωτερικό, όσο και διεθνώς - πως ο φασισμός πνέει τα λοίσθια. 

 Σ' ολόκληρη την Ευρώπη, τα ναζιστικά στρατεύματα σφυροκοπούνται ασταμάτητα από τα... κινήματα αντίστασης, τον Κόκκινο Στρατό και τα συμμαχικά στρατεύματα, που λίγες μέρες πριν - στις 6 Ιούνη - αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία. 

 Στη χώρα μας, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις και ο ΕΛΑΣ, με συνεχείς μάχες, βιάζεται να διώξει τον εχθρό μια ώρα αρχύτερα. 

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς τούτη η μέρα, η 10η Ιούνη, να είναι σαν τις υπόλοιπες της Κατοχής, μια συνηθισμένη μέρα ενός αγωνιζόμενου, για τη λευτεριά του, λαού. Ηταν, όμως, αποφράδα. 

 Μια μαύρη μέρα, που έμεινε στην ιστορία, για να θυμίζει, όσο λίγες, τη ναζιστική θηριωδία.

Ηταν η μέρα της σφαγής του Διστόμου .

 Σάββατο 10 Ιούνη 1944. Οι Γερμανοί, ντυμένοι μαυραγορίτες, για να παραπλανήσουν πολίτες και αντάρτες, ξεκινούν από τη Λιβαδειά, παίρνοντας το δρόμο προς το Δίστομο . 

Πίσω τους ακολουθούν καμιόνια, φορτωμένα στρατιώτες με πλήρη πολεμική εξάρτυση. Στο δρόμο συλλαμβάνουν ομήρους, σκοτώνουν, λεηλατούν. 

 Κατά τις 10 το πρωί, 45 στρατιωτικά καμιόνια μπαίνουν στο χωριό και στάθμευσαν στην πλατεία. Την ίδια ώρα, αυτοκίνητα ελληνικά με μεταμφιεσμένους ναζί κινούνται προς το χωριό Στείρι, έχοντας πληροφορίες ότι προς τα εκεί κινήθηκε τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ. Εξω, όμως, από το Στείρι, θα πέσουν σε ενέδρα των ανταρτών και θα πάθουν πανωλεθρία. Ετσι, υποχωρώντας άτακτοι και πανικόβλητοι, αφού δολοφονούν όσους βρίσκουν στο δρόμο τους, θα συμπτυχθούν στο Δίστομο . Εκεί θα ξεσπάσουν με πρωτοφανή βαρβαρότητα κατά των άμαχων κατοίκων, κυρίως γερόντων, γυναικών, παιδιών και βρεφών. Ηταν απόγευμα, όταν διέταξαν τους Διστομίτες να κλειστούν στα σπίτια τους. Σε λίγο, άρχισε το μακελειό. Από τα στρατιωτικά αυτοκίνητα ξεπετάχτηκαν οι άνδρες των Ες - Ες, ξεχύθηκαν στα σοκάκια, όρμησαν μέσα στα σπίτια κι άρχισαν να σκοτώνουν αδιακρίτως. Διακόσιοι δέκα οχτώ κάτοικοι του χωριού βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Απ' αυτούς, 20 ήταν μωρά, 45 παιδιά ηλικίας 5 - 20 ετών, 111 άνδρες και γυναίκες ηλικίας 20 - 60 ετών και 42 γέροι 60 - 85 ετών. Οταν η ζωή έσβησε από το Δίστομο και τη θέση της πήρε ο θάνατος, τα ανθρωποειδή του φασισμού άρχισαν τη λεηλασία. Ο,τι πολύτιμο έβρισκαν, το μετέφεραν στα καμιόνια κι ό,τι δεν μπορούσε να κουβαληθεί ως τα ' κει το κατέστρεφαν. Πάνω από μια ώρα κράτησε η θηριωδία. Τη σταμάτησε το σούρουπο. Οι βάνδαλοι μπήκαν στα αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο του γυρισμού προς τη Λιβαδειά. Το ολοκαύτωμα του Διστόμου έχει βαθιά χαραχτεί στη μνήμη του ελληνικού λαού, όχι μόνο ως πόνος, ως θλίψη, ως πένθος, αλλά και ως οργή, που υπογραμμίζει το καθήκον των νεότερων γενιών να αγωνιστούν για την ειρήνη, τη φιλία και συνεργασία των λαών, να εναντιωθούν έμπρακτα σε κάθε νέο επίδοξο κυρίαρχο του κόσμου, να φράξουν το δρόμο στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, όπως το έπραξαν και οι παλιότεροι, στέλνοντας στα αζήτητα της ιστορίας τη νέα τάξη του Χίτλερ και των συμμάχων του. Ο ποιητής της Εθνικής Αντίστασης Γ. Κοτζιούλας υπογράμμισε με το δικό του τρόπο αυτό το χρέος, γράφοντας για τους νεκρούς της σφαγής του Διστόμου : "Πεθάνατε γι' αυτό της γης μας το κομμάτι/ για της ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ακέρια την τιμή, / και για το δίκιο το άγιο του χωριάτη και της φτωχολογιάς τ' ατίμητο ψωμί... Κι εμείς που πρώτα λογαριάζουμε το χρέος/ δε θα τ' αφήσουμε το δάκρυ να χαθεί... Κι έτσι όπως σας βρήκε ο θάνατος ωραίος/ μέσα μας αθάνατοι θα στέκεστε κι ορθοί..." Παλιότερο άρθρο του Ριζοσπάστη με αφορμή τη μαύρη αυτή επέτειο ...