Πάλι τα καταφέραμε
?.
Έχει γίνει πλέον εθνικό σπορ για την κυβέρνησή μας
να πανηγυρίζει μετά από κάθε «επιτυχία» της με τους δανειστές της χώρας.
Πάλι τους ρίξαμε τους κουτόφραγκους!
Πάλι τους καταφέραμε να μας δώσουν ό,τι τους ζητήσαμε!
Και από ανταλλάγματα, το αποτέλεσμα μηδενικό!
Εμείς πάντα παίρνουμε από αυτούς και η εθνική μας υπερηφάνεια δεν μας επιτρέπει να παραχωρήσουμε το παραμικρό….
Ας σοβαρευτούμε λιγάκι και ας μιλήσουμε για την πραγματικότητα και το ζοφερό μέλλον που προδιαγράφει η συνεδρίαση του eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου.
Η διαπραγματευτική δεινότητα του Ευκλείδη Τσακαλώτου την περασμένη Δευτέρα είχε πράγματι ένα σημαντικό επίτευγμα.
Και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε.
Το γεγονός ότι σύντομα τα κλιμάκια των θεσμών θα έρθουν πάλι στην Αθήνα για να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις.
Η πολιτική αυτή απόφαση δεν κόβει τις γέφυρες με τους δανειστές, που, εδώ που τα λέμε, στο τσακ είναι να μας στείλουν από ‘κει που ΄ρθαμε και να πάμε να κόψουμε το λαιμό μας, μόνοι, έρημοι και αβοήθητοι.
Εκτός από αυτό, πετύχαμε άραγε κάτι άλλο;
Αποσπάσαμε έστω και μια δήλωση, μια υποψία δέσμευσης από την πλευρά των εταίρων μας, για τα ζητήματα που μας καίνε;
Για το χρέος μας, πχ, η για τη συμμετοχή μας στην ποσοτική χαλάρωση, ας πούμε;
Όχι βέβαια.
Πάμε λοιπόν τώρα στις διαπραγματεύσεις, όπου θα κριθεί και η επιτυχία ή αποτυχία για τη χώρα μας σε σχέση με το eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου.
Ποια θέματα θα είναι ξανά στο τραπέζι;
Τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού μας για τα επόμενα χρόνια και το συνταξιοδοτικό, κατά κύριο λόγο.
Τι μας ζητούν οι δανειστές, στα δύο αυτά θέματα;
Να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% για τουλάχιστον μια δεκαετία, προκειμένου να κλείσουμε τις τρύπες τού προϋπολογισμού μας και να περισσεύει και κάτι τι κάθε χρόνο για να αποπληρώσουμε κάποτε το τεράστιο δημόσιο χρέος μας.
Ποιος μπορεί να πιστεύει ότι είμαστε σε θέση, ως χώρα που κοντεύει να κλείσει μια δεκαετία σε βαθειά ύφεση, να επιτύχουμε έτσι στα ξαφνικά μια ανάπτυξη επί σειρά ετών που θα μας φέρει πλεονάσματα 3,5%, χωρίς τη λήψη πρόσθετων σκληρότατων μέτρων λιτότητας, που βέβαια όχι μόνο το στόχο αυτό δεν θα πετύχουν αλλά θα βυθίσουν ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και τους πολίτες της στη δυστυχία και την απόγνωση;
Είναι απλό:
Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει προ πολλού εξαντληθεί και αν δεν γίνουν γενναίες μεταρρυθμίσεις σε τομείς όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής, η εξάλειψη του λαθρεμπορίου κάθε μορφής, η αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, η καλύτερη και αποδοτικότερη λειτουργία τού κράτους, ο περιορισμός της σπατάλης, η προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων(με τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος, βεβαίως..) και πολλά άλλα, χρήματα από νέους φόρους δεν μπορούμε πλέον να βρούμε.
Να περιορίσουμε τη συνταξιοδοτική δαπάνη, ώστε από το 10% που είναι, περίπου, σήμερα να φτάσει σταδιακά στο 3,5% που είναι ο μέσος όρος στην ευρωζώνη.
Δηλαδή νέες περικοπές στις συντάξεις των απομάχων της ζωής, μια που η ανεργία δεν τιθασεύεται, νέες θέσεις εργασίας δεν προκύπτουν, τα έσοδα των ασφαλιστικών Ταμείων μειώνονται δραματικά, ο κρατικός προϋπολογισμός αδυνατεί να καλύψει τα ελλείμματά τους, άρα περίπτωση να χρηματοδοτήσουν τα ίδια τα Ταμεία τη συνταξιοδοτική δαπάνη στο άμεσο μέλλον ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!
Τι απαντά η κυβέρνηση σ΄αυτό;
Νέα μέτρα που θα επιβαρύνουν τους πολίτες ακόμα και με ένα ευρώ δεν πρόκειται να δεχτούμε.
Και τα όποια μέτρα δεχτούμε τελικά θα έχουν μηδενικό ισοζύγιο. Δηλαδή, αν μειώσουμε πχ το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ(η ίδια κυβέρνηση δεν ήταν αυτή μας υποσχότανε το 2015 ότι θα το ανεβάσει στις 12.000;) θα μειώσουμε τον ΕΝΦΙΑ(οι ίδιοι που μας έλεγαν ότι θα τον καταργήσουν τελείως…) ή σε ορισμένα είδη το ΦΠΑ.
(Να με συμπαθάτε, αλλά αυτή η μπακαλίστικη αριθμητική εμένα μου θυμίζει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη του 1992, τότε που ως πρωθυπουργός είχε πει αυτό το αμίμητο 0+0=14, για να δικαιολογήσει την άρνησή του να δώσει αυξήσεις στους εργαζομένους….).
Όλα αυτά είναι βέβαια ανοικτά θέματα και θα τα δούμε τελικά μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση. Απρίλης, Μάης, κοντά το θέρος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου