Το «Αν»

"Του Κίπλινγκ"!!!!

 Όταν ο Βάρναλης παρωδούσε τον Kipling!!! :)

 Ο Κώστας Βάρναλης συνήθιζε να «απαντά» σε ποιήματα άλλων ποιητών, με αποτέλεσμα, κάθε φορά που συνέβαινε αυτό (όπως στο «Πόλις» του Κ. Π. Καβάφη), ο τυχερός αναγνώστης να απολαμβάνει έναν ιδιότυπο «διάλογο».

 Κάποιες φορές, οι «απαντήσεις» του έπαιρναν την μορφή παρωδίας.

 Όμως η φαρμακερή πένα του ποιητή δεν περιορίστηκε εντός των ελληνικών συνόρων!

 Ο Άγγλος ποιητής και λογοτέχνης, με παγκόσμια φήμη Rudyard Kipling (1865 - 1936), ο οποίος τιμήθηκε και με το Βραβείο Νόμπελ, με το γνωστό ποίημά του «If» (Αν), την εποχή της αποικιοκρατίας, δίνει ευγενικές συμβουλές για το πώς θα γίνει καλός χριστιανός, πολιτισμένος και καλός πολίτης ο Άγγλος συμπατριώτης του. 

Αυτός, που κατά τη θέληση του Εγγλέζου πλουτοκράτη και για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών του επιδιώξεων, σκοτώνει, βασανίζει, λεηλατεί, μα ταυτόχρονα είναι θρήσκος και κάθε Κυριακή, πηγαίνει στην εκκλησία με τη Γραφή στο χέρι, όπου συμμετέχει "ψυχή τε και σώματι" και ζητά άφεση αμαρτιών. 

Ο Βάρναλης, αντίθετα, στην παρωδία του "Το «Αν» του Κίπλινγκ", με τις συμβουλές του, δείχνει το κυνικό πρόσωπο της ταξικής κοινωνίας, που αλλοτριώνει τον άνθρωπο από κάθε ηθική και κοινωνική αξία. 

Το «Αν» του Κίπλινγκ - Κώστας Βάρναλης

 Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη, αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν, αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων, κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις, κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις, κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις. 

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο, το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις, αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη, αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

 Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις, κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις, αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν, αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

 Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν, αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει, δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει κ' έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ' Ανθρωπος δε θά σαι.

 (Από: Στηθάγχη)