Ο «υπέροχος»...???

κ. Παπαδημητρίου 

 «Θέλω να πιστεύω στο αγγλοσαξονικό ρητό που λέει ότι «when there is a will there is a way»

 (σ.σ.: όπου υπάρχει βούληση βρίσκεται ο τρόπος)». 

Κάπως έτσι περιέγραφε, μιλώντας στην Καθημερινή, την ανάγκη να διαπραγματευτεί η τότε κυβέρνηση και αναπτυξιακά μέτρα μαζί με το τρίτο μνημόνιο, τον Αύγουστο του 2015 ο υπουργός Οικονομίας, Δημήτρης Παπαδημητρίου. 

 Ο πρώην επικεφαλής του Ινστιτούτου,

Οικονομικών Μελετών Levy στη Νέα Υόρκη μπήκε στην κυβέρνηση που προέκυψε από τον ανασχηματισμό του περασμένου Νοεμβρίου με στόχο να ολοκληρώσει τη σύνταξη του αναπτυξιακού σχεδίου της κυβέρνησης, το οποίο υποτίθεται ότι είχε φτάσει μέχρι ένα σημείο ο προκάτοχός του Γιώργος Σταθάκης.

 Έκτοτε για αναπτυξιακό σχέδιο ακούμε και σχέδιο δεν βλέπουμε. Στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε καν υπουργό.

 Στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, το υπουργείο εκπροσωπεί συνήθως και για άγνωστους λόγους ο προκάτοχός του Γιώργος Σταθάκης.

 Οι δημόσιες παρεμβάσεις του παρά την αρχική του ορμή έχουν περιοριστεί δραματικά και κυρίως στη γνωστή του ευπρεπέστατη αντιπαράθεση με τη βουλευτή της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη. 

Από νομοθετικό έργο έχει φέρει στη Βουλή με πολλούς μήνες καθυστέρηση το νομοσχέδιο για τον εξωδικαστικό διακανονισμό, το οποίο είναι στην ουσία η αρχική κόπια που είχε δει το φως της δημοσιότητας πολύ πριν αναλάβει τον υπουργικό του θώκο και μάλλον δημιουργεί παρά λύνει προβλήματα. 

 Στα θέματα της ανάπτυξης έχει διατηρήσει την ίδια επιτροπή σύνταξης του εθνικού σχεδίου, η οποία κατά κύριο λόγο αποτελείται από καλοπροαίρετους αλλά εκτός πραγματικότητας οικονομολόγους και άλλους επίσης εκτός πραγματικότητας δραχμιστές και κρατιστές. 

 Η μεγάλη απογοήτευση όμως από την παρουσία του προκαλείται από την μειωμένη εκμετάλλευση των μεγάλων υποτίθεται διεθνών γνωριμιών του, οι οποίες έφταναν σύμφωνα με την εγχώρια φημολογία μέχρι τον Λευκό Οίκο. Η φήμη αυτή ενισχύθηκε πέραν της προηγούμενης θέσης του, από την πρωτοβουλία του να επισκεφτεί λίγες εβδομάδες μετά την τοποθετησή του στο υπουργείο Οικονομίας, την Ουάσιγκτον προκειμένου να συναντηθεί με τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας, Jim Yong Kim και τον διευθυντή Παγκόσμιας Ανάπτυξης του Διεθνούς Οργανισμού Χρηματοδότησης (IFC), Marcos Brujis.

 Όπως έγραφε η τότε επίσημη ανακοίνωση οι δύο οργανισμοί δεσμεύτηκαν να βοηθήσουν την χώρα μας στις προσπάθειες που καταβάλει ώστε να επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης. Όταν δύο μήνες μετά, στις 20 Φεβρουαρίου το απόγευμα μετά το αντίστοιχο Eurogroup, το περίφημο πλέον non paper της κυβέρνησης «που έβαζε τέλος στην λιτότητα» ανέφερε και ένα πρόγραμμα δημιουργίας 300.000 θέσεων εργασίας με δάνειο 3 δισ. ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα, ορισμένοι καλοπροαίρετοι αναφώνησαν: Χαλάλι η υπομονή, ήξερε ο Τσίπρας τι έκανε και επιτέλους έκανε απόσβεση με την τοποθέτηση Παπαδημητρίου στην κυβέρνηση. Μεγάλη Παρασκευή επέλεξε ο Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (World Bank) να προσγειώσει τους καλοπροαίρετους. «Δεν υπάρχει καμία ανάλογη απόφαση για να τεθεί ενώπιον του Διοικητικού Συμβουλίου», τόνισε αρχικά, πρόσθεσε δε «ένα δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα αποτελεί ένα διαφορετικό βήμα για εμάς», συμπληρώνοντας πως αυτό θα απαιτούσε τη στήριξη των μελών του Δ.Σ., από κράτη όπως η Μεγάλη Βρετανία, η ΗΠΑ αλλά και η Ζιμπάμπουε. Υπογράμμισε επίσης πώς πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ένα δάνειο προς τη χώρα δεν μπορεί να υπερβεί το 1 δισ. ευρώ. 

Με λίγα λόγια το δάνειο το συζητάμε στο ένα τρίτο, αλλά πρέπει να συμφωνήσει και η Ζιμπάμπουε... και προφανέστατα και ο... Schaeuble καθώς επηρεάζει του υπολογισμούς για το χρέος. Κάτι σαν τον «υπέροχο Γκάτσμπυ», που είναι σίγουρο ότι λατρεύει ο υπουργός Οικονομίας: 

Λίγο από αμερικανικό όνειρο, αιώνιος έρωτας, άνοδος πλάι σε μια αμφιλεγόμενη κυβέρνηση, την οποία ακολουθεί η απογοήτευση, η προσγείωση και που ξέρεις αν αποτύχει ο μόνος στόχος το πρόγραμμα για τους ανέργους, η έξοδος από την κυβέρνηση…

 Του Νίκου Φιλιππίδη