ΣΗΜΕΙΑ ΟΜΙΛΙΑΣ !!!!!

Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

 ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΑΘΗΝΑ,
 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

Αγαπητές Συντρόφισσες, Αγαπητοί Σύντροφοι, Φίλες και Φίλοι, Εύχομαι σε όλες και σε όλους, μια γόνιμη και δημιουργική περίοδο.

 Από το Συνέδριό μας, μέχρι σήμερα, έχουν μεσολαβήσει πάρα πολλά γεγονότα, διεθνώς, στην Ευρώπη αλλά και στην χώρα μας.

 Οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής που φέρνουν βιβλικές καταστροφές.

 Αλλά και η κάκιστη διαχείριση της πετρελαιοκηλίδας στο Σαρωνικό – προϊόν της αδυναμίας να χτυπήσουμε πελατειακά συμφέροντα στο λαθρεμπόριο πετρελαίου. Φαντάσματα του παρελθόντος, όπως της απειλής των πυρηνικών όπλων επέστρεψαν ως σύγχρονοι εφιάλτες. 

Το φαινόμενο της προσφυγιάς διογκώνεται παγκοσμίως, με πρόσφατα θύματα τους Ροχίγκα, στη Βιρμανία. 

Αλλά και στην γειτονιά μας, που πέραν της Συρίας, η Σομαλία, το Σουδάν, η Υεμένη, είναι εστίες περιφερειακών συγκρούσεων, με αποτέλεσμα χώρες, όπως η Ουγκάντα, να στεγάζει 3 εκ πρόσφυγες, αλλά και η διπλανή μας Ιταλία να είναι νέος 

προορισμός αφρικανών που εγκαταλείπουν πίσω τους τη φρίκη του πολέμου.

 Στα προβλήματα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης – που δημιούργησε νέο πλούτο, προστίθενται η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου, η ύβρις μιας βάρβαρης ανισότητας με 8 οικογένειες να έχουν τον ίδιο πλούτο με το 50% των πολιτών του πλανήτη μας, και η ισχυροποίηση του κεφαλαίου έναντι της πολιτικής – που την καθιστά αδύναμη, όμηρο, αιχμάλωτη σε μεθόδους επιρροής και διαφθοράς.

 Για εμάς του σοσιαλιστές και δημοκράτες αυτή η αρρύθμιστη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποτελεί και υπονόμευση του βασικού μοντέλου που λέγεται «κοινωνικό συμβόλαιο». 

Αυτού δηλαδή, που επέτρεψε να συμβιώνει ο καπιταλιστής με τον εργάτη και τον υπάλληλο, σε ένα κράτος δικαίου, που αναδιένεμε τα κέρδη με ευνομία και δικαιοσύνη. 

Σήμερα, ο καπιταλιστής δεν έχει πατρίδα. 

Η κινητικότητα του κεφαλαίου μπορεί να ωφέλησε φτωχότερες χώρες αλλά επέτρεψε να διαρραγεί αυτό το συμβόλαιο γιατί μπόρεσε και ξέφυγε το κεφάλαιο από τις υποχρεώσεις του. 

Φορολογικοί παράδεισοι, φτηνότερη εργασία, ανυπαρξία συλλογικών διαπραγματεύσεων ή και περιβαλλοντικών προδιαγραφών, έδωσαν ανταγωνιστική υπεροχή σε πολλές χώρες αλλά υπονόμευσαν την κοινωνική συνοχή στην αναπτυγμένη Δύση.

 Οι τεχνολογικές εξελίξεις ανοίγουν νέους πρωτόγονους δρόμους στην επικοινωνία, την υγεία, την παιδεία, ακόμα και στην διακυβέρνηση και τη συμμετοχή.

 Αλλά έχουν και απρόσμενες συνέπειες, όπως της απώλειας πληθώρας παραδοσιακών θέσεων εργασίας, την περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους πολιτών, την κατάτμηση της κοινωνίας μας σε αντιμαχόμενες ιντερνετικές ομάδες πολιτών. 

Αποκαλύπτουν τον ευάλωτο χαρακτήρα των δικτύων μας (τράπεζες, τηλέφωνα, νοσοκομεία, ενέργεια), αλλά και την αλληλεξάρτησή μας, ώστε να είμαστε ο καθένας μας εύκολος στόχος χάκιγκ ή εκμετάλλευσης – όχι από νέους που παίζουν, αλλά από μυστικές υπηρεσίες, μαφίες, τρομοκράτες και μεγάλα εμπορικά συμφέροντα.

 Παράλληλα, η ηγεμονία της Δύσης αμφισβητείται από μια αναδυόμενη Ασία με πρωταγωνιστή την Κίνα.

 Κάτι που δεν αφορά μόνο την οικονομία αλλά και το ποιές αξίες θα επικρατήσουν στον πλανήτη μας στον αιώνα που έρχεται. Μπροστά στα φαινόμενα αυτά, ποια η αντίδρασή μας, η πρότασή μας; 

Ο πολίτης αισθάνεται ότι θεωρητικά έχει τεράστιες δυνατότητες αλλά βλέπει να μην ερωτάται, να μην τον υπολογίζουν, να έχει ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο, να τον ξεπερνούν γεγονότα. 

Στην Ευρώπη και αλλού βλέπουμε δύο προσεγγίσεις. 

Η μία καταστροφική, η άλλη ατελής. 

Από την μία έχουμε την πολιτική του φόβου. Αυτή που θέλει να κλείσουν τα σύνορα, που δαιμονοποιεί κάθε τι το διαφορετικό, πόσω μάλλον την προσφυγιά.

 Αυτοί που επιζητούν αυταρχικές προσωπικότητες ως σωτήρες ή επιστρέφουν σε δόγματα, θρησκευτικά ή και οικονομικά -όπως στην τυφλή πίστη στις αγορές.

 Μια δημαγωγία ακραίου εθνικισμού και μίσους.

 Είναι καταστροφική γιατί φέρνει την πόλωση διεθνώς, αλλά και μέσα στις κοινωνίες μας σε μια εποχή όπου χρειαζόμαστε τη συνεργασία και τη συνοχή στις κοινωνίες, αλλά και πέραν των συνόρων γιατί τα προβλήματα δεν γνωρίζουν σύνορα. Από την άλλη έχουμε εκείνους που υμνούν την παγκοσμιοποίηση και περιμένουν ότι η συνέχισή της ως έχει θα φέρει ευημερία και θετικές ανατροπές. 

Είναι από την μία η διεθνής του καπιταλισμού αλλά και πολλοί σοσιαλδημοκράτες που υιοθετούσαν τον λεγόμενο τρίτο δρόμο. 

Εμείς τι πρέπει και τι μπορούμε να πρεσβεύουμε; 

Αυτό το διακύβευμα είναι καθοριστικό όχι μόνο για την Ευρώπη, την Ελλάδα αλλά και την νέα πορεία του φορέα μας. 

Παίρνω ένα από τα τελευταία θεωρητικά κείμενα του Ανδρέα Παπανδρέου, από ομιλία που έκανε στην Μαδρίτη το 1991. Μιλάει για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει ότι η παγκοσμιοποίηση σημαίνει μεγάλη διάρκεια επικράτησης του καπιταλιστικού συστήματος.

 Λέει, το εξής: «η πολιτική διάσταση είναι τόσο κρίσιμη στη λειτουργία του σοσιαλιστικού μοντέλου. 

Τα σοσιαλιστικά κόμματα πρέπει να συναγωνιστούν για την εξουσία με κεντρώα, φιλελεύθερα συντηρητικά και κομμουνιστικά κόμματα στο πλαίσιο μιας προοδευτικής κοινωνίας. 

Αλλά ποιον εκπροσωπεί ένα σοσιαλιστικό κίνημα; 

Την εργατική τάξη; 

Η επαναστατική ανάπτυξη της τεχνολογίας που σάρωσε τον πλανήτη μας, επέφερε ουσιαστικές αλλαγές, όχι μόνο στη φύση της εργατικής τάξης, αλλά επίσης και στη διαστρωμάτωση των σύγχρονων κοινωνιών. Γι΄ αυτό τα σοσιαλιστικά κόμματα σήμερα εκπροσωπούν τα συμφέροντα μιας πλατιάς συμμαχίας, δημοκρατικών, προοδευτικών, κοινωνικών δυνάμεων, αλλά και κινημάτων για ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητας των δύο φύλων, προστασίας του περιβάλλοντος, κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκλεισμού και καταστροφής των χημικών, πυρηνικών και βιολογικών όπλων και προαγωγής της ειρήνης. 

Σε μια Ευρώπη, όπου θα πρέπει να αντιπαλέψουμε το δημοκρατικό έλλειμμα και να αναβαθμίσουμε την κοινωνική διάσταση.» 

Έτσι, λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να πει σήμερα, παίρνοντας σαν αφορμή τα λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι απαιτείται ένας νέος διεθνισμός. 

Και βέβαια, σε αυτή την μάχη είναι μπροστάρης και η Σοσιαλιστική Διεθνής. Παράλληλα, αυτήν την μάχη πρέπει και δικαιούμαστε να την δώσουμε στην ΕΕ.

 Θα έλεγα ότι η ΕΕ αν ήταν προοδευτική θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στον εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης. Συντρόφισσες και Σύντροφοι, 

Υπάρχει κάποιος που διαφωνεί ότι η θέση μας είναι στην Ευρώπη; 

Αλλά, αν η θέση μας είναι στην Ευρώπη, το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι: σε ποια Ευρώπη; 

Στην Ευρώπη που επικρατούν οι συντηρητικές δυνάμεις, οι αδιέξοδες επιλογές τους για λιτότητα, που κυριαρχούν οι ελίτ, που ο πολίτης αισθάνεται και δικαίως, αποκομμένος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, που τα στερεότυπα, οι διχόνοιες και οι νέοι εθνικισμοί έχουν πάρει τη θέση της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης;

 Ή, Στην Ευρώπη που ανοίγει χωρίς φόβο το δρόμο προς την πολιτική της ενοποίηση, που οι θεσμοί λειτουργούν δημοκρατικά, οι πολίτες συμμετέχουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, η βιώσιμη – πράσινη ανάπτυξη και οι μεταρρυθμίσεις δίνουν απαντήσεις στις σύγχρονες προκλήσεις, αντί για τη λιτότητα, που επιλέγεται πάντα σε βάρος του κοινωνικού κράτους; 

Σε αυτήν τη συζήτηση έχουμε χρέος να συμμετάσχουμε και να πάρουμε θέση με σθένος, με βούληση, τόλμη και αποφασιστικότητα.

 Να ταχθούμε χωρίς περιστροφές με τη δημοκρατική και προοδευτική αντίληψη, απέναντι στην επικρατούσα συντηρητική. Ακόμη και αν αυτή μας φέρει σε αντιπαράθεση με φίλιες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Που δυστυχώς, στο όνομα ενός δήθεν πραγματισμού, αποδόμησαν τις διαχωριστικές γραμμές με τη συντήρηση. Και μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό, που σήμερα πολλοί άνθρωποι, θεωρούν μάλλον αχρείαστη τη σοσιαλδημοκρατία, που αγωνίστηκε και κατάφερε να επιβάλει το κοινωνικό συμβόλαιο, που είχε ως αποτέλεσμα την πιο μακρά περίοδο ειρήνης και κοινωνικής προκοπής.

 Θυμάμαι, τον Δεκέμβρη του 2009, στη Σύνοδο Κορυφής, όταν πια είχαμε δει σε όλο της το μεγαλείο το βάθος και το εύρος της κρίσης, είχα το κουράγιο να πω στους ομότιμούς μου: 

Αντί για χρήματα, αντί για λιτότητα, δώστε χρόνο για μεταρρυθμίσεις.

 Εκδώστε ομόλογα για το χρέος στην Ευρώπη. 

Ομόλογα για την ανάπτυξη. 

Κοινές πολιτικές για ανάπτυξη πράσινων δικτύων που θα ενοποιήσουν την Ευρώπη απ’ άκρη σε άκρη. 

Ρυθμίστε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους φορολογικούς παραδείσους. 

Βάλτε φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. 

Βάλτε φόρο στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. 

Εκλέξτε από την βάση τον πρόεδρο της Επιτροπής. 

Ή μήπως αργότερα, δεν πρότεινα, ευρωπαϊκή ιθαγένεια για τους πρόσφυγες, και πρόγραμμα αντίστοιχο του Erasmus για τους άνεργους; 

Αναφέρω μερικά μόνο. 

Δυστυχώς, έβαλαν μπροστά τις φοβίες τους, που πλήρωσαν και οι δικοί τους λαοί με λιτότητα, αντί να τις πολεμήσουν. Βρισκόμαστε λοιπόν μέσα σε μια ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά και σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που θέλουμε να αλλάξουμε. Αλλά παράλληλα ξέρουμε ότι αυτό θα απαιτήσει χρόνο, συμμαχίες και νέες ιδέες. Μέσα στο πλαίσιο αυτό θα απαιτηθεί και κάτι ακόμα. 

Κρίσιμο για την Ελλάδα και τον χώρο μας. Ένας νέος πατριωτισμός. 

Ο νέος πατριωτισμός έχει μια νέα σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό και τις ρίζες μας. Δεν αποτελεί το συντηρητικό δυσβάσταχτο βάρος, ένα κάδρο του Παρθενώνα που κρεμάμε στον τοίχο, μια νεκρή ανάμνηση μελαγχολική που καλλιεργεί τη μιζέρια και τη μοιρολατρία. 

Για μας η ελληνική σημαία δεν είναι αντικείμενο έκφρασης μίσους για τον απέναντί μας, αλλά έκφρασης περηφάνιας για το τι είναι η Ελλάδα, τι μπορεί να δημιουργήσει ο Έλληνας και η Ελληνίδα σήμερα.

 Δεν χωρά, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο διαχωρισμός των ανθρώπων με βάση τα φυλετικά χαρακτηριστικά και τις θρησκευτικές ή σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός. 

Είναι η βαθιά δημοκρατική πίστη στις δυνάμεις του λαού μας.

 Είναι η ανακάλυψη ξανά της αυτοπεποίθησής μας απέναντι στην μοιρολατρία που έφερε και η δεξιά αλλά και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

 Είναι και κάτι ακόμα. 

Σε αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν θέλουμε ένα κράτος αδύναμο.

 Αντιθέτως το χρειαζόμαστε ισχυρό. 

Δυνατό. 

Τι σημαίνει αυτό στην πράξη. 

Σημαίνει ένα κράτος που να υπηρετεί αξίες. Για μια Ελλάδα των αξιών.

 Σημαίνει ότι η Παράταξή μας, πρέπει να εκφράσει και να αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις για την προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης του τόπου. 

Με αλήθειες, ακόμη και αν αυτές πονάνε. Θα πούμε ότι για τα δεινά του τόπου ευθύνεται το παρασιτικό, πελατειακό σύστημα εξουσίας, που κρατά σε ομηρία για δεκαετίες τον Ελληνικό λαό και τη χώρα και ευθύνεται για την κατασπατάληση του εθνικού πλούτου;

 Ένας πελατειασμός που διαιρεί την κοινωνία, όταν χρειαζόμαστε συνοχή, που αναδεικνύει μεσάζοντες της εξουσίας που διαχειρίζονται προνόμια και παίρνουν αυθαίρετα αποφάσεις χωρίς αίσθημα ευθύνης σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Εμείς πρεσβεύουμε τον δημοκρατικό σοσιαλισμό που καταργεί μεσάζοντες και αναδεικνύει ένα κράτος, μια πολιτεία ίσης μεταχείρισης, προστασίας δικαιωμάτων αλλά και υποχρεώσεων απέναντι στο σύνολο.

 Αλλιώς θα χτίζουμε πάνω σε σαθρά θεμέλια το μέλλον. 

Θα πούμε ότι, το πρόβλημα της χώρας, είναι πρόβλημα Δημοκρατίας και δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών; 

Θα πούμε ότι, αν υπήρχαν θεσμοί ελέγχου,

 ο Καραμανλής δεν θα μπορούσε να υπερδιπλασιάσει το χρέος και να αφήσει μόνο την τελευταία χρονιά, το 2009, έλλειμμα 36%; 

Θα πούμε ότι με διαχείριση στο πλαίσιο

 του υφιστάμενου πελατειακού συστήματος δεν λύνεται το πρόβλημα της χώρας; 

Ότι δεν μπορεί να παραχθεί υγιής νέος πλούτος και βιώσιμες θέσεις εργασίας;

 Ότι θα κατασπαταλώνται οι πόροι μας;

 Ότι η χώρα, δεν μπορεί να βρει τη 

θέση που της αξίζει στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας; 

Θα πούμε ότι, η δημοσιονομική προσαρμογή ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε και οριακά μπορεί πλέον να αποφέρει κάποια οφέλη;

 Θα πούμε ότι, όσο και να μειώσεις τους φορολογικούς συντελεστές, νέο χρήμα δεν μπορείς να παράγεις, αν δεν αλλάξεις, δομές και θεσμούς; 

Αν δεν αλλάξεις αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές; 

Μιλάμε για επενδύσεις ως κάτι που είναι αποτέλεσμα της πίεσης ενός κουμπιού.

 Θα πούμε ότι δεν είναι αυτή η αλήθεια;

 Θα πούμε ότι, για να προσελκύσουμε επενδύσεις, χρειάζεται ένα σύγχρονο επιτελικό κράτος, μια νέα διοίκηση και αυτοδιοίκηση, ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, μια δικαιοσύνη που θα κάνει γρήγορα, αξιόπιστα και αποτελεσματικά τη δουλειά της, αντί να συμμετέχει σε πολιτικά παιχνίδια με στημένες υποθέσεις; Αξιοπιστία! 

Χθες ήμουν με τον Γιόσκα Φίσερ, 

πρώην ΥΠΕΞ της Γερμανίας, Πράσινος και φίλος της Ελλάδας. 

Ξέρετε τι μου είπε; 

Λεφτά υπάρχουν. 

Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. 

Πρέπει να κατακτήσετε την αξιοπιστία με σοβαρές μεταρρυθμίσεις – προοδευτικές. Τότε θα εμφανιστούν και επενδυτικά χρήματα. 

Θα πούμε ότι χρειάζεται ένας νέος πολιτικός πολιτισμός, συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και σχέδιο του οποίου η ιδιοκτησία να είναι Ελληνική. Αλλά ούτε η δεξιά φαίνεται να έχει αλλάξει, ενώ η παραδοσιακή αριστερά αφομοιώνεται πλήρως σε ένα συντηρητικό πελατειακό σύστημα, ικανοποιημένη με την νομή της εξουσίας της. 

Και για να προλάβω τους γνωστούς σχολιαστές που αβασάνιστα συνάγουν συμπεράσματα, Θα πούμε ότι, συνεννόηση και συνεργασία, δεν σημαίνει απαραιτήτως και συγκυβέρνηση; 

Και ακόμη περισσότερο,

 Θα ξεκαθαρίσουμε εξ’ αρχής, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις ότι, δεν πρόκειται να συμπράξουμε με κανέναν, αν δεν συμφωνήσει με όσα απορρέουν από τις αρχές, τις αξίες μας και τις δικές μας, μη διαπραγματεύσιμες επιλογές; 

Επομένως,

 Θα προσδιορίσουμε έγκαιρα τη δική μας προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης του τόπου, προτείνοντας το δικό μας πρόγραμμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που πριν από οτιδήποτε άλλο, έχουν ανάγκη οι Έλληνες και η χώρα;

 Και παράλληλα, θα διαμηνύσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι, αυτά είναι που έχουμε ανάγκη για να επανακτήσει η χώρα την αξιοπιστία της, έτσι ώστε και να διαπραγματευτεί με ένα ισχυρό οπλοστάσιο με τους δανειστές – εταίρους και να οδηγηθεί με ασφάλεια στις αγορές;

 Αυτά προέχουν, τα άλλα έπονται.

 Θέλω να αναφερθώ και σε ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα. 

Ηγεσία και ηγέτης.

 Συντρόφισσες και Σύντροφοι, Φίλες και Φίλοι, Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που κυριαρχούν στο χώρο μας οι διαδικασίες ανάδειξης του επικεφαλής της παράταξής μας, της ΔΗΣΥ. 

Επιμένω, του επικεφαλής της ΔΗΣΥ, 

γιατί το πώς αυτή η παράταξη θα μετεξελιχθεί, έτσι ή αλλιώς, είναι υπόθεση όλων όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν. 

Αν κάτι ζητά σήμερα ο πολίτης είναι να ακουστεί η φωνή του.

 Να τη σεβαστούν τη φωνή του.

 Να συμμετάσχει. 

Να μην παίρνουν άλλοι αποφάσεις για αυτόν χωρίς αυτόν. 

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. 

Φαινόμενο που πολλές φορές φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.

 Όπως το Brexit, με τη ψευδαίσθηση ότι

 θα μπορούν να έχουν πιο ισχυρή φωνή. 

‘Η στην Καταλονία, που η απόσχιση θεωρείται από πολλούς δύναμη 

μεγαλύτερη για να αντιμετωπίσουν προβλήματα της εποχής.

 Δεν θέλω να απλοποιώ – αλλά η συμμετοχή σήμερα είναι καθοριστική. 

Για αυτό είμαι πάντα υπέρ θεσμών και πρακτικών που διευρύνουν αυτή την δυνατότητα, αποκέντρωση, δημοψηφίσματα, συμμετοχή πολιτών στην ανέδειξη αρχηγών, αξιοποίηση τεχνολογίας – όπως και την ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.

 Παράλληλα όμως, εγώ ο τεχνόφιλος 

– πήρα και διεθνή μνεία για το ότι έκανα ως Πρόεδρος ΠΑΣΟΚ με την τεχνολογία, έχω γνώση και για τα όρια και τις αρνητικές πλευρές της τεχνολογίας. 

Όχι μόνο θέλουμε αξιοπιστία αλλά 

θέλουμε και ουσιαστική συμμετοχή.

 Η σημερινή εποχή δημιουργεί και μια ψευδαίσθηση. 

Με ένα πάτημα ενός κουμπιού όλα λύνονται. Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο app, ή εφαρμογή στο κινητό μας. 

Η εφήμερη ικανοποίηση είναι μακράν της έννοιας της δημοκρατικής συμμετοχής.

 Που θέλει κόπο, αφοσίωση αντιπαράθεση, σκέψη και συλλογική προσπάθεια. 

Η μακρά συζήτηση επί των διαδικασιών πρέπει να τελειώνει και να δώσουμε χώρο στην πολιτική. 

Ας αξιοποιήσουμε στο μέλλον αυτές τις τεχνολογίες, αλλά ας ζητήσουμε και σήμερα από όσους θέλουν και μπορούν να κάνουν την εκλογή αυτή αφετηρία μιας νέας δημιουργικής συμμετοχικής και κοινής 

μας πορείας για την Ελλάδα και τον προοδευτικό χώρο.

 Συντρόφισσες και Σύντροφοι, 

Ήμουν ο τελευταίος πρωθυπουργός 

αυτής της μεγάλης και ιστορικής παράταξης. Έχω ευθύνη να συμβάλω σε μια πορεία 

που της αξίζει. 

Σε μια πορεία που θα οδηγήσει την ίδια την προοδευτική παράταξη και τη χώρα, με αξιοπρέπεια στο μέλλον.

 Γνωρίζω απολύτως τις απόψεις που έχουν διατυπωθεί για την περίοδο εκείνη και για τον τρόπο που πολιτεύτηκα και ηγήθηκα. Θέλω, λοιπόν, από την καρδιά μου, να απευθυνθώ σε όλους εσάς και να μιλήσω με αλήθειες. 

Πρώτα απ’ όλα, πρώτος εγώ, έχω αναλάβει την ευθύνη λαθών και παραλείψεων.

 Στο κόμμα γιατί οι εξελίξεις δεν επέτρεψαν να τα αλλάξουμε όλα όπως θα έπρεπε και στην κυβέρνηση, γιατί δεν κάναμε ακόμη περισσότερες μεταρρυθμίσεις. 

Και σήμερα χρειαζόμαστε ένα ισχυρό 

κίνημα που έχει το εσωτερικό σθένος και τη συνοχή – έτοιμο και ικανό, να συγκρουστεί και να παλέψει για τις μεγάλες αλλαγές. Είμαι πάντα έτοιμος να δεχθώ κριτική, 

αλλά δεν θα δεχθώ κριτική, για επιλογές 

που έκανα, βάζοντας μπροστά τη χώρα και όχι το κόμμα. 

Αυτή είναι η ιερή υποχρέωση του ηγέτη.

 Να βάζει πρώτα τη χώρα. 

Ως εκ τούτου, διαφωνώ με όσους 

θα έβαζαν μπροστά το κόμμα. 

Με αυτήν την παραδοχή, θέλω να πω ευθέως:

 Έχω μια αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής, με την οποία μπορεί κάποιοι

 ή ακόμη και πολλοί, να διαφωνούν.

 Δεν με ενοχλεί. 

Διαφωνούμε. 

Αλλά έτσι είμαι, αυτό πιστεύω. 

Και δεν θέλω τον ηγέτη δυνάστη.

 Ηγέτης που δεν είναι ανθρώπινος, δημοκράτης στην πράξη, χάνει εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που τον καθιστούν χρήσιμο για τους ανθρώπους και τους λαούς. Οι καιροί των ελιτισμών και των σωτήρων έχουν παρέλθει. 

Τώρα η ανάγκη προστάζει: διαβούλευση και συμμετοχή. 

Και ένας ακόμα λόγος που υιοθέτησα την πλατιά συμμετοχή, όταν βρέθηκα στο τιμόνι της Παράταξης, ήταν ώστε να μην μπορεί κανένας να με τραβά από το μανίκι – για το δικό του συμφέρον. 

Είναι η ώρα όλοι – σε όποια θέση και αν βρίσκονται, να κατανοήσουν ότι οι προκλήσεις του μέλλοντος, είτε διεθνώς είτε στην Ελλάδα, απαιτούν συλλογικές διαδικασίες και υποκείμενα.

 Κανείς δεν μπορεί να λείψει ούτε να αισθάνεται στο περιθώριο και αδικημένος. 

Η παράταξη μας αυτό μπορεί και πρέπει να αναδείξει στην πορεία μας για μια Ελλάδα δυναμική, δημοκρατική, βιώσιμη ανταγωνιστική, και δίκαιη.

 Μια Ελλάδα αξιών, που θα αποβάλλει

 την εσωστρέφεια και τη μοιρολατρία 

και θα φωτίζει ξανά με την παρουσία της. 

Καλή επιτυχία στην νέα μας πορεία.