ΕΙΝΑΙ ...?

Το παρόν σαν ιστορία !!!

Ήδη από τα τέλη των ‘80s, 
πιθανόν και λίγο νωρίτερα,η υποτιθέμενη πολιτιστική ηγεμονία της Αριστεράς, αν όντως υπήρξε ποτέ στα σοβαρά κάποια τέτοια, είχε αντικατασταθεί από τους υπερδραστήριους εισβολείς των νεοφερμένων λαϊφσταλατζίδικων εντύπων που παρουσίαζαν δυναμικά την άποψή τους για τον γενναίο νέο κόσμο που οραματίζονταν. 

Και αυτό το έκαναν επικαλούμενοι τον μεταμοντερνισμό -τρομάρα τους- στην πλέον εκχυδαϊσμένη μορφή του, κατ’ εικόνα και ομοίωση δική τους προφανώς, την μόνη άλλωστε που θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν.

 Όντες βλαχονεωτεριστές αντιγραφείς του δυτικού τρόπου που έθεταν ως πρότυπο σε μια χώρα και κοινωνία που αφενός μεν δεν ήταν έτοιμη για την μετάλλαξή της, πιθανόν και να μη χρειάζονταν άμεσα, επιχειρούσαν το αυτό στα πλαίσια μιας προοπτικής που βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στις ριπές του κοπανιστού αέρα.

 Στην πραγματικότητα επρόκειτο για την εκδίκηση της γυφτιάς σε ιλουστρασιόν μορφή, μια εικόνα που δεν μπορούσε να αποδώσει το ίδιο άρτια η «Αυριανή» ας πούμε, που όμως τελικά εξυπηρετούσε ακριβώς το ίδιο πράγμα χωρίς καν κάποια ευκρινή διαφοροποίηση στην αισθητική.

 Ήταν οι εποχές που τα σκυλάδικα αποκτούσαν θεσμική οντότητα αντιστοίχου φυσικά αξίας, με τον Λευτέρη Πανταζή και τους συν αυτώ να ευδοκιμούν επιβαλλόμενοι με γκροτέσκο τρόπο, όχι ακριβώς καινοφανή, πλην όμως αρκετά λούμπεν μέχρι τότε για να διεκδικούν κάτι περισσότερο από αυτό που όντως ήταν. 

Μιλάμε δηλαδή για την απόλυτη ρεβάνς, το pay back της ευτέλειας που εμφανίζεται πλέον πανίσχυρη με την σκαιά μορφή του φασισμού στην καθημερινότητα, ο οποίος ραγδαία εξελισσόμενος και νομιμοποιημένος δεν χρειαζόταν πια να είναι και διακριτικός. 

 Η γενιά μου, περισσότερο χαμένη και από αυτή της μεταπολίτευσης, βρέθηκε στο περιθώριο αυτής της ιστορίας καίτοι την αφορούσε περισσότερο απ’ τον καθένα. 

Εν μέσω μάλιστα δραματικών αλλαγών, τόσο στην Ελλάδα, που δεν γίνονταν εύκολα αντιληπτές με την κάλυψη μιας πρωτόγνωρης ευημερίας για τα δεδομένα της χώρας, ακόμα περισσότερο δε στο εξωτερικό, με τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης να καταρρέουν χωρίς κανένας να έχει τη διάθεση να τα υπερασπιστεί. 

Αυτή και αν δεν ήταν πανωλεθρία! 

Που να βρεθεί οπότε άνθρωπος να μας πείσει για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης των κοινωνιών! Έτσι, σιγά – σιγά η χώρα βρέθηκε δίχως αντίλογο να λικνίζεται στους ρυθμούς των εθνεγερτικών συγκεντρώσεων και το πρόσχημα για χαβαλέ αναδεικνύονταν σε πράξη λαϊκής αφύπνισης!

 Ακόμα δε και συντηρητικοί κύκλοι, εθνικά υγιώς σκεπτόμενοι, αισθάνονταν αμήχανοι και ανήμποροι να παρακολουθήσουν τα γεγονότα. 

 Το ΄92 ήταν μια χρονιά που δεν της φαινόταν, αλλά επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα σημαντικό χρονικό ορόσημο όσον αφορά το επερχόμενο μέλλον μιας χώρας που εξακολουθεί και αρνείται σθεναρότατα να ενηλικιωθεί. 

Στην πραγματικότητα, είναι ένα ισχυρό σημείο αναφοράς το τότε συλλαλητήριο για το διεκδικούμενο όνομα της ανασφαλούς και προφανώς μόνον Ελληνικής Μακεδονίας, αλλά βαλλόμενοι ως έθνος ανάδελφο από ξένα σιωνιστικά και άλλα κέντρα που θέλουν το κακό μας για ανεξακρίβωτους μεν, υπαρκτούς δε λόγους, προσπαθούσαμε να πείσουμε ματαίως για τα κεκτημένα αιώνων εθνικά μας δίκαια χωρίς να βρίσκουμε στοιχειώδη ανταπόκριση!

 Αυτά εν ολίγοις είχα καταλάβει από τις ενθουσιώδεις ομιλίες των ανήσυχων φορέων του ελληνικού πνεύματος και ιδεώδους, που μπορεί η μη δεχόμενη αμφισβητήσεων επιχειρηματολογία τους να έχριζε κάποιας ίσως επανεξέτασης, αλλά τουλάχιστον συγκινούσαν μέσα στην γραφικότητα τους. 

 Ομολογώ ότι το διασκέδασα, καίτοι απ’ την μεριά μου αδιάφορος έως εχθρικός για τα ελληνοπρεπή και κάθε άλλου είδους πανηγύρια, προτιμούσα να συμπαραστέκομαι στους όψιμους μακεδονομάχους από κάποια ασφαλή πάντοτε απόσταση απολαμβάνοντας αποστασιοποιημένος το θέαμα, όσο εν πάση περιπτώσει μου το επέτρεπαν οι συνθήκες.

 Έτσι, ως ανάμνηση εκείνης της εποχής, μου έμειναν τελικά, εκτός του λουλουδοπόλεμου στα σκυλάδικα και τα συλλαλητήρια, ακόλουθα της αισθητικής της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών! 

 Σήμερα, μετά από το πέρας μιας επαρκέστατης για την εξέλιξη των πραγμάτων εικοσιπενταετίας, το ζήτημα επιστρέφει χωρίς όμως ανάλογη ενέργεια και ζωτικότητα, επίκαιρο σαν κακόγουστη φάρσα, επιβεβαιώνοντας παρόλα αυτά τη δυναμική της χώρας έναντι των εξελίξεων στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη:

 Θεωρώ ευτύχημα το γεγονός ότι μας παίρνουν ακόμα στα σοβαρά, ή ότι, τέλος πάντων, κάνουν ότι μας παίρνουν στα σοβαρά! 

 Τα ζήτημα πλέον εμφανίζεται πέρα από 
μια τελευταία ευκαιρία να ρευστοποιήσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο παροπλισμένοι πολιτικοί και κάθε είδους παράγοντες της τότε εποχής, όχι ακριβώς μακρινής όπως θα έπρεπε, αλλά σίγουρα διαφορετικής στην ουσία της και, επιτέλους, να επιβεβαιωθούν οι όποιες δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού που καλείται να διαχειριστεί
 το θέμα.

 Νομίζω ότι είναι και μία ευκαιρία για να κλείσει τυπικά μια εποχή, αρκετά ευρεία φοβάμαι, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας άλλης, περισσότερο μάλλον επώδυνης που παρόλα αυτά όμως δύναται να δημιουργήσει προοπτικές.

 Share this...
 πηγή: ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΓΑΝΗΣ