Ο Μάγκας !!!!

ΝΙΚΟΣ ΦΕΡΜΑΣ

 Που δε φοβόταν τα τρένα! 

Δε γεννήθηκε σα σήμερα, ο Νίκος Φέρμας.

 Άλλωστε, τι σημασία έχει, όταν θέλεις να μιλήσεις για έναν άνθρωπο, που μέσα από την κινηματογραφική δημιουργία, έμεινε στη μνήμη σου για την αυθεντικότητά του, την αμεσότητα, την απλότητα και τη λαϊκή σοφία της εποχής, που εξέφραζε μέσα από τις ατάκες του!

 Ήταν ο τύπος του άνδρα, που δε μασούσε τα λόγια του.

 Ήρεμος, αλλά επιβλητικός με τη φυσιογνωμία, τη στάση του σώματος και το λόγο του και με τσαγανό απέναντι στην κάθε δυσκολία.

 Ήταν ένας ωραίος μάγκας, που είχε φιλοσοφήσει τη ζωή με το δικό του τρόπο!

 ΝΙΚΟΣ ΦΕΡΜΑΣ - Ο μάγκας που δε φοβόταν τα τρένα (του Ανδρέα Κούνιου) "Ύφος βαρύ. 

Κι ασήκωτο. Φρύδι υψωμένο. Γροθιά σφιγμένη. Λέξεις σκληρές σαν κοτρόνες. Και μετρημένες. Δεν περίσσευε συλλαβή. Βάδισμα επιβλητικό. Νεύρα διαρκώς τεντωμένα. 

Τέτοιους μάγκες, κανένα τρένο δεν μπορεί να τους πατήσει.

 Ήμουνα παιδί και τον έτρεμα. 

Έπαιρνα αμυντική στάση, μήπως και με βρει καμιά αδέσποτη. 

Με τρόμαζε η αγριωπή του θωριά και, κυρίως, η αίσθηση ότι, από στιγμή σε στιγμή, θα γλιστρούσε από το άσπρο πανί και θα με έκανε του αλατιού. 

Είτε γιατί δεν αποφάσιζα να παντρευτώ την αδελφή του, είτε γιατί του χρωστούσα λεφτά, αποτέλεσμα της νοσηρής τάσης μου για το χαρτοπαίγνιο, είτε απλώς γιατί δεν του γέμιζα το μάτι. Δεινοπάθησαν μαζί του γίγαντες του κινηματογράφου και θα τα έβγαζε πέρα ο νάνος; 

Ναι, αλλά μόλις πήρα μπόι, και ξεκίνησα να συνειδητοποιώ το βαθύτερο νόημα της ζωής, κατάλαβα ότι ο Νίκος Φέρμας δεν ήταν κακός. Καλός ήταν.

 Και μάλιστα από τους καλύτερους. Βοήθησε, ασφαλώς, και η παρακολούθηση κωμωδιών που ξεχείλιζαν με το τσαγανό του, οι ευθύβολες ατάκες που ξεστόμιζε, συχνά στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου αυτοσχεδιασμού, ήρθε και η εποχή του «Πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη» όπου, θυμηθείτε σας παρακαλώ, απορρίπτει τα ακριβά φαγητά του μενού, γιατί ζητά διακαώς «κάτι πιο εκλεκτόν», κι άμα ο Βέγγος βαρεθεί να του κάνει τον παπαγάλο, «φέρε μια γίγαντες» του λέει, και τον κατατροπώνει. Κι ένα βράδυ που 'βρεχε, όχι όμως μονότονα, τον είδα στη «Λόλα», ξανά βαρύ και ασήκωτο, ξανά με υψωμένο φρύδι, ξανά με λυμένα τα ζωνάρια του για καυγάδες, ξανά με το σουγιά κρυμμένο προσεκτικά στην τσέπη, ξανά έτοιμο να με σφάξει σαν το αρνί και οι φόβοι μου αναστήθηκαν. 

Ευτυχώς για ελάχιστο αφού, ένα άλλο βράδυ, που 'βρεχε μονότονα, η τάξη αποκαταστάθηκε οριστικά. Έπαιζε στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο». 

Ήταν ο ιδιοκτήτης του καμπαρέ «Ο Μαύρος Γάτος», ή «Ο Άσπρος Γάτος» ή, που να με πάρει ο διάολος να με πάρει, «Ο Γάτος» σκέτος-νέτος, χωρίς χρώματα κι αρώματα, και μαθαίνοντας ότι φτάνει στον Πειραιά ο Έκτος Αμερικανικός Στόλος, αντί να ουρλιάζει «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών» αποφασίζει να μυήσει τις αρτίστες στην Αγγλική, καθότι, κορίτσια, έχουμε κι ένα πρόσωπο στην κοινωνία. Ο Νίκος Φέρμας έφυγε από τη ζωή πριν από πολλά χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι και εκεί που βρίσκεται, πάλι τα ίδια θα κάνει. 

Θα ζητά από τον Βέγγο «κάτι πιο εκλεκτόν», θα λέει στη Νίκη Λινάρδου ότι επιβάλλεται η εκμάθησις της Αγγλικής, θα πίνει αντάμα με τον Λαυρέντη Διανέλλο, θα αρπάζει το μπουζούκι και θα ξεκουφαίνει τον κόσμο, θα αρπάζει το χασαπομάχαιρο και θα κυνηγάει τον κόσμο. 

Κάπου εκεί θα είναι ο Τάκης Μηλιάδης, για να τον πειράζει, ο Νίκος Κούρκουλος, για να του εξηγεί το μεγαλοφυές σχέδιο απαγωγής της Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος για να τον ρωτά «τη χούφτωσες, ρε;», ο Κωνσταντάρας για να βάζει τα πράγματα στη θέση τους «όλα κι όλα, η ατάκα αυτή απευθυνόταν σε εμένα, όχι στον Φέρμα, τι το κάναμε δηλαδή, έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπέλια σου;» και, οπωσδήποτε, εγώ για να κρέμομαι από τα χείλη τους και να κλαίω για τον όμορφο κόσμο που «πάει, πάει, πάει και δεν γυρίζει πια» "

πηγή: Ιφιγένεια Κουμαργιανού