Καταθέτει :

Το Πρόγραμμά του.

 Το Κίνημα Αλλαγής και σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο εισαγωγικό σημείωμα του νέου φορέα !

 «Οι προκλήσεις για το Κίνημα Αλλαγής είναι μεγάλες, όπως μεγάλες είναι και οι προσδοκίες από την κοινωνία. 

Σε αυτές τις προσδοκίες έχουμε την ιστορική υποχρέωση να ανταποκριθούμε και να ηγηθούμε στην νέα πορεία ανόρθωσης 
της χώρας». 

 «Βασική θέση του Κινήματος Αλλαγής είναι η άποψη ότι η έξοδος από τα μνημόνια δεν μας οδηγεί αυτομάτως σε ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση», αναφέρει το Κίνημα Αλλαγής και σταχυολογεί τις προϋποθέσεις της ασφαλούς και οριστικής εξόδου από την κρίση: 

 1) Μέτρα ελάφρυνσης χρέους το καλοκαίρι του 2018, με πλήρη εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων και ως μεσοπρόθεσμων, όπως έχουν προσδιοριστεί από το Εurogrour του Μαΐου 2016. Μείωση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα από 3,5% στο 2% περίπου του ΑΕΠ. Αλλαγή στο μείγμα πολιτικής, που θα επιτρέψει την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του δημοσιονομικού χώρου που θα δημιουργηθεί ώστε να επιταχυνθεί η οικονομική ανάπτυξη.

 2) Ένα Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων, για την εφαρμογή του οποίου θα δεσμευτεί το σύνολο των δημοκρατικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Πρόγραμμα που θα επιταχύνει την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου της οικονομίας και θα βελτιώσει δραστικά την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και της δικαιοσύνης, αποκαθιστώντας παράλληλα την ανεξαρτησία της τελευταίας. 

 3) Ένα Πρόγραμμα Επενδύσεων της τάξης των 100 δις, που θα προσελκύσει κυρίως μακροχρόνια ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια εγχώρια και ξένα για την επόμενη τετραετία, ώστε να αναπληρωθεί ο καταστραμμένος παραγωγικός ιστός.

 4) Τη διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής για το ιδιωτικό χρέος. Με ένα νέο οδικό χάρτη για τη δραστική αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, ώστε οι τράπεζες να μπορούν να ανταποκριθούν στον αναπτυξιακό τους ρόλο. 

 5) Ένα σχέδιο για την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου. 
6) Ένα συμφωνημένο οδικό χάρτη μακροχρόνιας σταθερότητας και μεταρρυθμίσεων για την παιδεία, που θα ξεκινά από τον βρεφικό σταθμό για να καταλήξει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στην έρευνα και όχι αντίστροφα. Στο κέντρο του οδικού χάρτη θα βρίσκονται οι προκλήσεις του νέου παγκόσμιου περιβάλλοντος που δεν περιορίζεται στα πτυχία, αλλά απαιτεί δεξιότητες, φαντασία, δημιουργικότητα και συνεργασία. 

 7) Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα κατοχυρώνει βασικά κοινωνικά δικαιώματα και θα ανακουφίζει όλους όσους έχουν κτυπηθεί από την μακρόχρονη κρίση και την παγκοσμιοποίηση.

 8) Ένα κοινωνικό συμβόλαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια κοινωνία ανοικτή, προοδευτική και συμμετοχική. Αναλυτικά το εισαγωγικό σημείωμα για το Πρόγραμμα του Κινήματος Αλλαγής:

 Ι. Την τελευταία δεκαετία, ενώ η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή κρίση, ο υπόλοιπος κόσμος έχει εισέλθει σε νέα εποχή. 

Η παγκοσμιοποίηση, η κλιματική αλλαγή και η τεχνολογική έκρηξη αλλάζουν τον τρόπο λειτουργίας της Οικονομίας, οδηγούν σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς και οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις καλούνται να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται και ενισχύουν σε πολλές περιπτώσεις ακραίες πολιτικές δυνάμεις διαμαρτυρίας. 

Τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν τη νέα εποχή της πληροφορίας και των καινοτόμων τεχνολογιών, σηματοδοτούν την 4η βιομηχανική επανάσταση, δημιουργώντας σε παγκόσμιο επίπεδο νέα κοινωνικά αιτήματα, που δεν έχουν ακόμη βρει τις κατάλληλες απαντήσεις. 

 Η Ελλάδα σήμερα για να βγει από την κρίση με ασφάλεια και οριστικά, πρέπει να αντιμετωπίσει καινοφανείς προκλήσεις και δεδομένα που καθιστούν αναγκαία την αναδιάρθρωση του παραγωγικού προτύπου ώστε η ελληνική οικονομία να ενταχθεί αποτελεσματικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Ταυτόχρονα, σε καιρούς διεθνούς αστάθειας και αβεβαιότητας, η χώρα μας καλείται να συμβάλει στην ολοκλήρωση μιας ισόρροπα αναπτυσσόμενης, κοινωνικής και συμμετοχικής Ε.Ε.

 Για να επιλέξουμε όμως τις καλύτερες δυνατές λύσεις, προκειμένου να σχεδιάσουμε το μέλλον, πρέπει να αποκτήσουμε σαφή εικόνα όσων έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο. 

 Η κρίση που βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία δέκα χρόνια οφείλεται στην κορύφωση των αντινομιών και των ανισορροπιών που χαρακτήριζαν τον μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνίας μας.

Στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, το μετεμφυλιακό κράτος δημιούργησε μία άνιση, άδικη και αντιδημοκρατική κοινωνία, τις προνομιούχες θέσεις της οποίας κατείχε μια μικρή μειοψηφία, αυθαίρετος επικαρπωτής του μόχθου της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. 

Η κατάσταση αυτή, παρά τη βελτίωση του επιπέδου ζωής, τροφοδοτούσε διαρκείς κοινωνικές εντάσεις και πολιτική αστάθεια που κορυφώθηκαν με την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας. 

 Κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης εδραιώθηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί. 

 Ιδίως μετά το 1981, λήφθηκαν σημαντικά μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, τη διεύρυνση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, και την αποκατάσταση της ισονομίας και ισοπολιτείας. Παρέμειναν πάντως τα φαινόμενα της έντονης παρέμβασης του κράτους στην λειτουργία της πραγματικής οικονομίας, καθώς και η ενίσχυση των προνομίων ισχυρών ομάδων, συντεχνιακού χαρακτήρα.

 Ο πελατειακός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος διατηρήθηκε. Παρά τα σημαντικά διαρθρωτικά προβλήματα, την περίοδο αυτή, η χώρα έκανε σημαντικά βήματα προόδου. Κατόρθωσε π.χ. να υπερβεί τα διχαστικά κατάλοιπα του Εμφυλίου Πολέμου και να υιοθετήσει προοδευτικά μέτρα στο πεδίο του οικογενειακού δικαίου, ενώ θεμελιώθηκε το κοινωνικό κράτος (ΕΣΥ), ιδρύθηκε μια σειρά από συγχρόνους διοικητικούς θεσμούς υψηλής προστιθέμενης αξίας, όπως το ΑΣΕΠ και τα ΚΕΠ και έγιναν μεγάλα έργα υποδομών. 

Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας ήταν η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας που ξεκίνησε με την ένταξη στην ΕΟΚ και ολοκληρώθηκε με την ένταξη στην ΟΝΕ το 2001. 

Αυτό το μεγάλο βήμα έδωσε νέες δυνατότητες στους Έλληνες και τοποθέτησε τη χώρα στο “σκληρό πυρήνα της Ευρώπης”. 

Παράλληλα όμως, οι νέες συνθήκες ανταγωνισμού στο πλαίσιο της συμμετοχής σε μια νομισματική ένωση δημιουργήθηκαν καινούργιες προκλήσεις που δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα. Μεγάλες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες (π.χ. ασφαλιστικό Γιαννίτση) ματαιώθηκαν λόγω καθολικής αντίδρασης. 

 Μετά το 2004, επί διακυβέρνησης ΝΔ, τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που οδηγούσαν σε διόγκωση του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας, όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκαν αλλά σε αυτά, με ευθύνη της Κυβέρνησης Καραμανλή, προστέθηκε κι ένας πρωτοφανής δημοσιονομικός εκτροχιασμός, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. 

Στα μέσα του 2009, όταν το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον είχε ήδη πληγεί από την οικονομική κρίση, ήταν πλέον πασιφανές ότι η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος στη Ευρωζώνη 

 Η χώρα είχε ήδη συσσωρεύσει ένα υψηλό χρέος, τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, ύφεση, μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και ένα έλλειμμα αξιοπιστίας έναντι των ευρωπαίων εταίρων.

 Όταν οι ροές των δανείων και των επενδυτικών κεφαλαίων προς την Ελλάδα σταμάτησαν, η χώρα υποχρεώθηκε σε αναγκαστικό δανεισμό μέσω ενός Οικονομικού Προγράμματος που έθετε ως στόχο τη μείωση του ελλείμματος από 15,3% του ΑΕΠ το 2009 κάτω του 3% του ΑΕΠ σε βάθος πενταετίας. Η μεγαλύτερη αστοχία τα χρόνια αυτά υπήρξε η αποτυχία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων καθώς και του πνευματικού κόσμου της χώρας να συμφωνήσουν πάνω σε ένα Εθνικό Σχέδιο εξόδου από την κρίση, με συνέπεια να παραμείνει η οικονομία σε ύφεση για περίπου μια δεκαετία, να χαθεί το 25% του ΑΕΠ, και η ανεργία να φτάσει στο 27%. 

Καθοριστικές είναι οι ευθύνες τόσο της ΝΔ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι όχι μόνο αρνήθηκαν να συνδράμουν στις προσπάθειες εξόδου από την κρίση, αλλά με τον λαϊκισμό τους δημιούργησαν πρόσθετα εμπόδια. 

Ιδιαίτερα μάλιστα με τις διπλές εκλογές του 2012 (η ΝΔ) , αλλά και με τις τυχοδιωκτικές επιλογές των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το 2015. Παράπλευρες, εξίσου σημαντικές συνέπειες, είναι η υποχώρηση της πολιτικής και του ορθολογισμού απέναντι στα διχαστικά σενάρια συνομωσίας, της ακροδεξιάς καθώς και η απροκάλυπτη παρέμβαση της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στη Δικαιοσύνη. Τη στιγμή πάντως που στην Ελλάδα, το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο οδηγούσε στην κρίση, το διεθνές περιβάλλον άλλαζε ραγδαία. 

 ΙΙ. Η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε νέο πλούτο και μεγάλες ευκαιρίες, συγχρόνως όμως προκάλεσε μια υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου σε λίγα χέρια και βαθύτατες ανισότητες. 

 Η ισχυροποίηση των αγορών έναντι της πολιτικής κατέστησε τη δεύτερη αδύναμη και αιχμάλωτη σε μεθόδους επιρροής και διαφθοράς.

 Για το Κίνημα Αλλαγής η αρρύθμιστη παγκοσμιοποίηση υπονόμευσε το «κοινωνικό συμβόλαιο» στην Ευρώπη που για δεκαετίες είχε επιτρέψει να συμβιώνει ο κεφαλαιούχος με τον εργάτη και τον υπάλληλο, σε ένα κράτος δικαίου, που αναδιένεμε τα κέρδη με σχετική δικαιοσύνη. 

 Οι τεχνολογικές εξελίξεις ανοίγουν μεν πρωτόγνωρους δρόμους στην επικοινωνία, στην υγεία, στην παιδεία στη διακυβέρνηση και τη συμμετοχή, έχουν όμως και βαρύτατες συνέπειες (απώλεια παραδοσιακών θέσεων εργασίας, περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους πολιτών, κατάτμηση της κοινωνίας σε αντιμαχόμενες ιντερνετικές ομάδες πολιτών κ.λπ.).

 Οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν, θα δημιουργήσουν νέες, αλλά ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού δεν θα καταφέρει να παρακολουθήσει την αλλαγή και δε θα συμμετάσχει εύκολα στη μετάβαση στο νέο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον. 

Κάθε κράτος , αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά, πρέπει να είναι έτοιμοι να εκπαιδεύσουν τους πολίτες τους, ώστε να ανταποκριθούν στις προκλήσεις και να εξασφαλίσουν την αξιοπρεπή διαβίωση εκείνων που δεν θα τα καταφέρουν. 

Η νέου τύπου ισόρροπη και κοινωνικά επωφελής ανάπτυξη δεν θα προκύψει μηχανιστικά μέσα από τους αυτοματισμούς της αγοράς. Θα απαιτηθεί αυξημένη σχεδιαστική ικανότητα του πολιτικο-διοικητικού συστήματος σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, προκειμένου να παραχθούν αποτελεσματικές δημόσιες πολιτικές για μια βιώσιμη και κυκλική οικονομία που θα υποστηρίξει ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικής ευημερίας. 

 Για τους πιο πάνω λόγους, κεντρικό ζήτημα σε παγκόσμια κλίμακα αναδεικνύεται σήμερα η δημοκρατική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης.

 Δηλαδή η επανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής απέναντι στην οικονομία και τις ανεξέλεγκτες χρηματαγορές και η υπεράσπιση και διεύρυνση της δημοκρατίας σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, με την εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών υπέρ της κοινωνίας, του περιβάλλοντος και των πολιτών. 

 Η άνιση κατανομή των οφελών της παγκοσμιοποίησης, οι φορολογικοί παράδεισοι, τα φαινόμενα φοροαποφυγής, η γενικευμένη εκποίηση, εξάντληση και υποβάθμιση του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, των ενεργειακών πόρων και των δημόσιων αγαθών και η αντιμετώπιση των αιτιών για τις μεταναστευτικές προσφυγικές κρίσεις είναι ζητήματα πρώτης προτεραιότητας για το διεθνές προοδευτικό κίνημα και για το Κίνημα Αλλαγής.

 ΙΙΙ. Μολονότι ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται ότι έχει τεράστιες δυνατότητες, βλέπει να μην ερωτάται, να μην τον υπολογίζουν, νιώθει ανασφαλής για το τώρα και το αύριο και βλέπει τα γεγονότα να τον ξεπερνούν.

 Δυνάμεις, κυρίως της άκρας δεξιάς αλλά και της ανεύθυνης αριστεράς, αναζητούν λύσεις μέσα από μια «κλειστού», συντηρητικού χαρακτήρα προσέγγιση, μέσα από την περιχαράκωση στα εθνικά σύνορα. 

Αναζητούν τη λύση, περιμένοντας να αλλάξουν οι άλλοι και όχι να γίνουμε εμείς οι ίδιοι πρωταγωνιστές της πορείας μας.

 Ενώ συμπληρώνεται η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, η Ελλάδα βρίσκεται σε αναζήτηση μιας νέας, ασφαλούς, πορείας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία επίσης αναζητεί νέους δρόμους), ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Ελλήνων πολιτών για ένα «νέο άλμα προς τα εμπρός».

 Ένα άλμα που θα εγγυηθεί ότι οι Έλληνες πολίτες θα απολαμβάνουν όλα τα αγαθά μιας ανοικτής, προοδευτικής κοινωνίας, με ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς, με κανόνες που τους σέβονται όλοι, ανεξάρτητα από την οικονομική ή πολιτική τους ισχύ. 

 Ένα άλμα που θα διασφαλίσει με βιώσιμο τρόπο στους πολίτες, ένα ισχυρό βιοτικό επίπεδο περιορίζοντας τις κοινωνικές ανισότητες, τα φαινόμενα αναξιοκρατίας και εξαλείφοντας τα φαινόμενα φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. 

 Ένα άλμα προς μια νέα κοινωνία, όπου θα συνυπάρχουν η προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, η υψηλή ποιότητα ζωής καθώς και η αλληλεγγύη προς τις επόμενες γενιές. Ένα άλμα που θα αποκαταστήσει τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, ώστε να συμμετάσχει ισότιμα στη μάχη για μια πολιτικά ενωμένη, οικονομικά ισχυρή, προοδευτική και κοινωνικά ευαίσθητη Ευρώπη, που θα δίνει ίδιο βάρος στον οικονομικό και κοινωνικό πυλώνα.

 Ένα άλμα που θα αναδείξει τη χώρα ως ένα ισχυρό παράγοντα σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στη Βαλκανική Χερσόνησο, που θα εγγυάται την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε.

 Ένα άλμα που θα φέρει την πατρίδα μας στο επίκεντρο των νέων τεχνολογικών εξελίξεων, με ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπηρετεί ένα βιώσιμο παραγωγικό πρότυπο ανταγωνιστικό μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. 

 Βασική θέση του Κινήματος Αλλαγής είναι η άποψη ότι η έξοδος από τα μνημόνια δεν μας οδηγεί αυτομάτως σε ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση.

 Γιατί η ασφαλής και οριστική έξοδος από την κρίση προϋποθέτει: 
1) Μέτρα ελάφρυνσης χρέους το καλοκαίρι του 2018, με πλήρη εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων και ως μεσοπρόθεσμων, όπως έχουν προσδιοριστεί από το Εurogrour του Μαΐου 2016. 

Μείωση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα από 3,5% στο 2% περίπου του ΑΕΠ. Αλλαγή στο μείγμα πολιτικής, που θα επιτρέψει την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του δημοσιονομικού χώρου που θα δημιουργηθεί ώστε να επιταχυνθεί η οικονομική ανάπτυξη.

 2) Ένα Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων, για την εφαρμογή του οποίου θα δεσμευτεί το σύνολο των δημοκρατικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων. 

Πρόγραμμα που θα επιταχύνει την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου της οικονομίας και θα βελτιώσει δραστικά την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και της δικαιοσύνης, αποκαθιστώντας παράλληλα την ανεξαρτησία της τελευταίας. 

 3) Ένα Πρόγραμμα Επενδύσεων της τάξης των 100 δις, που θα προσελκύσει κυρίως μακροχρόνια ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια εγχώρια και ξένα για την επόμενη τετραετία, ώστε να αναπληρωθεί ο καταστραμμένος παραγωγικός ιστός. 

 4) Τη διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής για το ιδιωτικό χρέος. 

Με ένα νέο οδικό χάρτη για τη δραστική αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, ώστε οι τράπεζες να μπορούν να ανταποκριθούν στον αναπτυξιακό τους ρόλο. 

 5) Ένα σχέδιο για την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου.
6) Ένα συμφωνημένο οδικό χάρτη μακροχρόνιας σταθερότητας και μεταρρυθμίσεων για την παιδεία, που θα ξεκινά από τον βρεφικό σταθμό για να καταλήξει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στην έρευνα και όχι αντίστροφα. 

Στο κέντρο του οδικού χάρτη θα βρίσκονται οι προκλήσεις του νέου παγκόσμιου περιβάλλοντος που δεν περιορίζεται στα πτυχία, αλλά απαιτεί δεξιότητες, φαντασία, δημιουργικότητα και συνεργασία.

 7) Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα κατοχυρώνει βασικά κοινωνικά δικαιώματα και θα ανακουφίζει όλους όσους έχουν κτυπηθεί από την μακρόχρονη κρίση και την παγκοσμιοποίηση.

 8) Ένα κοινωνικό συμβόλαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια κοινωνία ανοικτή, προοδευτική και συμμετοχική. 

 ΙV. Το παραγωγικό δυναμικό της χώρας δεν βρίσκεται στο επίπεδο που απαιτούν οι καταναλωτικές ροπές της. 

Πρόκειται για τη βασική ασυμμετρία της κοινωνίας μας, η αναίρεση της οποίας πρέπει να καταστεί πρωταρχικός στόχος της οικονομικής πολιτικής μας.

 Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, απαιτείται μία πολυεπίπεδη στρατηγική.

 Από την μία πλευρά, είναι απαραίτητη μια προσπάθεια σε μικροοικονομικό επίπεδο, προκειμένου να αρθούν τα εμπόδια και οι εγγενείς δυσκολίες, στα οποία προσκρούει σε κάθε βήμα της η παραγωγική και επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, έχει εξ ίσου μεγάλη σημασία να επιχειρηθεί η παραγωγική προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας σε ένα ευνοϊκό μακροοικονομικό πλαίσιο.

 Στο επίκεντρο των ανισορροπιών στην Ελλάδα, βρίσκεται ένα υδροκέφαλο, και γραφειοκρατικό κράτος, που δεν έχει απαλλαγεί από τη διαφθορά και την πελατειακή λειτουργία.

 Εξακολουθεί να υστερεί σημαντικά σε σχέση με άλλα διεθνή διοικητικά παραδείγματα. Για τον λόγο αυτό, ένα πολιτικό κίνημα εθνικής ανόρθωσης δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως κεντρικό πολιτικό του στόχο την κατάλυση του πελατειακού κράτους, όταν μάλιστα είναι φανερό από τη διεθνή εμπειρία ότι η υγιής ανάπτυξη μιας χώρας δεν είναι εφικτή, εάν επικεφαλής της αναπτυξιακής της προσπάθειας δεν βρίσκεται ένα ισχυρό, αποτελεσματικό, επιτελικό κράτος. 

 Το επιτελικό κράτος που οραματιζόμαστε θα ενισχύει τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας και θα μεριμνά για την κατοχύρωση και την εμπέδωση συνθηκών κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα επιτελικό κράτος οφείλει να περιορίζει την παραγωγική του δραστηριότητα μόνο σε εκείνα τα αγαθά και τις υπηρεσίες όπου υπερτερεί έναντι του ιδιωτικού τομέα.

 Οι κλάδοι αυτοί αφορούν τα δίκτυα κοινωνικής ωφελείας.

Το Δημόσιο οφείλει να διασφαλίζει την απρόσκοπτη και αποδοτική λειτουργία των δικτύων διανομής προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, διατηρώντας την ιδιοκτησία και την διαχείρισή τους όπου αυτό απαιτείται .

Η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου υποδομών είναι απαραίτητη αναπτυξιακή προϋπόθεση. 

 Για την υλοποίηση ενός μακροχρόνια αναπτυξιακού σχεδίου και με δεδομένη τη στενότητα επενδυτικών πόρων για έργα υποδομής, το Δημόσιο οφείλει να προσεγγίζει το θέμα χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και δογματισμούς, αξιοποιώντας όλες τις διαθέσιμες μεθόδους, συμπεριλαμβανομένων και των συμπράξεων με τον ιδιωτικό τομέα στην κατασκευή και την εκμετάλλευση των υποδομών. 

 Είμαστε υποστηρικτές κοινοτικών και συνεργατικών μορφών οργάνωσης της παραγωγής και ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. 

Υπό την αυστηρή προϋπόθεση, όμως, ότι θα είναι αυτοδύναμες και οικονομικά βιώσιμες, χωρίς να επιδιώκουν οποιαδήποτε ενίσχυση από τους φορολογούμενους πολίτες, ενίσχυση που θα μπορούσε να καταλήξει σε νοσηρές καταστάσεις εκφυλισμού του συνεργατικού και κοινοτικού ιδεώδους που βιώσαμε στο πρόσφατο παρελθόν. 

 Η έρευνα και ανάπτυξη νέων τεχνολογιών στην Ελλάδα αποτελεί μία καχεκτική πτυχή του παραγωγικού και οικονομικού βίου, και αυτό εν πολλοίς αντανακλάται στον ασθενή παραγωγικό δυναμισμό της χώρας.

Οι δραστηριότητες αυτές πρέπει να αποτελέσουν τομέα προτεραιότητας σε κάθε πολιτικό εγχείρημα αναπτυξιακής πνοής. Ο ρόλος της παιδείας εν προκειμένω είναι κεφαλαιώδης. 

 Στο πεδίο της διαχείρισης των εθνικών της πόρων, η χώρα οφείλει να αποστεί οριστικά από στρεβλώσεις και πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος, ώστε να αποκτήσει στρατηγική σε θέματα εξοικονόμησης ενέργειας, ανάπτυξης ΑΠΕ, προστασίας των υδατικών της αποθεμάτων. 

 Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα νέο αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής προστασίας των πολιτών της.

 Κυρίαρχος σε αυτό πρέπει να είναι ο ρόλος τους δημοσίου με συμμετοχή και του ιδιωτικού τομέα. 

 Η χώρα χρειάζεται πολιτικές ένταξης και συμμετοχής για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. 

Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι εδώ αποφασιστικός. 

 Το συνταξιοδοτικό σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί, ιδιαίτερα μετά τον Νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, ως πηγή μακροοικονομικής ανισορροπίας και διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων παραβιάζοντας κάθε έννοια ανταποδοτικότητας. 

Το σύστημα έχει ανάγκη από ριζοσπαστική μεταρρύθμιση, προκειμένου να μετασχηματισθεί στο αντίθετό του, δηλαδή σε ένα όργανο αναπτυξιακής πολιτικής, αλλά και κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Κριτήριο για κάθε αλλαγή πρέπει να είναι και η διαγενεακή δικαιοσύνη. 

 Η χώρα συνεχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα και καθυστερήσεις στην εφαρμογή πολιτικών προστασίας του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, ποιότητας ζωής στις πόλεις, προστασίας των οικοσυστημάτων, ορθολογικής διαχείρισης των αποβλήτων, συμμόρφωσης με τις διεθνείς συνθήκες και τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς, συστηματικού και αποτελεσματικού ελέγχου των περιβαλλοντικών όρων άσκησης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, και αξιοποίησης τεράστιων δυνατοτήτων ΑΠΕ . Πέρα από τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τις διοικητικές αλλαγές που επαγγέλλεται με σκοπό την οικονομική και διοικητική ανόρθωση της χώρας, το Κίνημα Αλλαγής επιδιώκει να εισαγάγει ένα νέο ήθος και σύστημα αξιών στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή. 

 V. Η μετάβαση σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως γνωρίζουμε από τη διεθνή εμπειρία, δεν θα λύσει αυτόματα και με μηχανικό τρόπο τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

 Το Κίνημα Αλλαγής στοχεύει σε: 

 - Ανάπτυξη που θα αξιοποιεί όλες τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, παρέχοντας σε όλους την ευκαιρία να συμμετάσχουν στη δημιουργία νέου πλούτου με σεβασμό στο περιβάλλον και στην αλληλεγγύη στις επόμενες γενιές και έμφαση στις καινοτομίες, στις νέες τεχνολογίες και στο διεθνή προσανατολισμό της οικονομίας. 

 - Ανάπτυξη που θα δημιουργεί νέες και ποιοτικές θέσεις εργασίας με αμοιβή που θα σέβεται τον εργαζόμενο, θα είναι ανάλογη της αποδοτικότητας και του έργου του και θα του εξασφαλίζει ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο. 

Αναγκαία προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν τα χρόνια κοινωνικά προβλήματα που προκάλεσε η παρατεταμένη οικονομική κρίση. 

 - Ανάπτυξη που θα δημιουργήσει πόρους για να ενισχυθούν οι πολιτικές στην παιδεία, υγεία και κοινωνική πρόνοια. 

Η στήριξη όσων βγήκαν από την κρίση αλλά και εκείνων που υπέστησαν τις συνέπιες της παγκοσμιοποίησης, θα αποτελέσει προτεραιότητα των πολιτικών μας.

 Με βάση τα παραπάνω, οι επιμέρους Επιτροπές θα κληθούν να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα:

 .Με ποιες αλλαγές μπορούν να αρθούν οι στρεβλώσεις στο παραγωγικό πρότυπο της χώρας; Ποιες είναι οι προτεραιότητες ώστε να επιταχυνθεί η παραγωγική αναδιάρθρωση; 

 .Πώς θα κατορθώσει η Ελλάδα, αντί να κατρακυλάει, να ανέβει ραγδαία στους δείκτες ανταγωνιστικότητας και διαφάνειας; .Τράπεζες : υπάρχουν άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία; 

Ποιες είν αι οι θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν, ώστε να ανοίξουν εναλλακτικά πεδία χρηματοδότησης;

 Ποιες μεταρρυθμίσεις πρέπει να εισαχθούν στο φορολογικό σύστημα και πώς δεν θα δημιουργηθεί δημοσιονομικό κενό; 

. Με βάση την επισκόπηση δαπανών, ποια είναι τα περιθώρια αναμόρφωσης ή περικοπής δημόσιων δαπανών; 

 Με ποιες θεσμικές αλλαγές μπορεί να διευκολυνθεί η ταχύτερη επίλυση του προβλήματος του ιδιωτικού χρέους;

 Από που μπορούν να προέλθουν τα 100 δισ. επενδύσεων (κοινοτικές, δημόσιες, ιδιωτικές κ.λπ.) και ποια είναι τα στοιχεία που θα τις διευκολύνουν; 

. ΑΠΕ ή λιγνίτης; Πώς μπορούμε να μειώσουμε το κόστος ενέργειας, σεβόμενοι παράλληλα και το περιβάλλον; 

 .Με ποιες πολιτικές μπορεί να ενσωματωθεί στην ελληνική οικονομία το νέο παραγωγικό μοντέλο που προκύπτει από τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις; 

. Πώς ο κεντρικός στόχος για αύξηση της απασχόλησης θα συμβαδίσει τελικά, με τις ανάγκες για μια βιώσιμη ανάπτυξη; Αλλά και πως θα αποφύγουμε την παγίδα μιας ανάπτυξης που δεν θα οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης; 

. Ποια είναι τα στοιχεία ενός βιώσιμου και δίκαιου ασφαλιστικού συστήματος;

. Πώς θα περάσουμε από το πελατειακό κράτος στο αποτελεσματικό και αξιοκρατικό; Ποιες είναι οι θεμελιώδείς αλλαγές που θα διασφαλίσουν την μετάβαση αυτή; 

 .Μήπως πρέπει να αλλάξει το μοντέλο οργάνωσης της χώρας;Μήπως πρέπει να πάμε σε ένα μοντέλο, στο οποίο το κεντρικό κράτος θα μεταβιβάσει εξουσίες και πόρους στην τοπική αυτοδιοίκηση; 

. Ποιες τομές θα ενίσχυαν τη θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας μας;

. Τι σημαίνει σύγχρονο κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα σήμερα; Ποιους βοηθάει και πως; 

. Τι είναι αυτό που κρατάει πίσω τα ελληνικά ΑΕΙ και το εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα; 

Με ποιο τρόπο θα περάσει το εκπαιδευτικό σύστημα στη νέα εποχή;

 Μήπως πρέπει να αλλάξει το πρότυπο;

. Ποια τα βήματα στον τομέα της Έρευνας που θα επιτρέψουν συνέργειες στην παραγωγική διαδικασία; 

 .Ποια είναι η μεγάλη αλλαγή που πρέπει να γίνει στην Υγεία; 

 .Πως μπορεί η προστασία και η αξιοποίηση του πολιτισμικού μας αποθέματος και της σύγχρονης δημιουργίας να αναδειχθούν σε βασικούς άξονες του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων; 

 Η εμπειρία, όχι μόνον από τα χρόνια της κρίσης αλλά και πριν από αυτά, έχει δείξει ότι η εφαρμογή των αναγκαίων αλλαγών δεν είναι εύκολη, ιδίως όταν η κοινωνία εμφανίζει σημάδια κόπωσης. Η εμπιστοσύνη στην πολιτική ως προνομιακό χώρο επίλυσης των σύνθετων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων έχει κλονιστεί.

 Τα πολιτικά κόμματα που ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης αντιμετωπίζουν τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας, καθώς δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των πολιτών για μια γρήγορη έξοδο από αυτήν με το μικρότερο δυνατό οικονομικό και κοινωνικό κόστος όπως πέτυχαν άλλες χώρες της Ε.Ε. 

Χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση και ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, πέρα από αυτές που επιβάλλει η ανάγκη για το σχηματισμό μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας. 

Το πρόγραμμα που θα εκπονηθεί οφείλει να παρουσιάζει με τρόπο αναλυτικό στους πολίτες, τι σημαίνουν για τον καθένα οι προτεινόμενες αλλαγές και πως θα επηρεαστεί από αυτές. 

Μόνον έτσι θα εξασφαλιστούν οι αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες, ώστε οι προτάσεις αυτές να βρουν στήριξη στην κοινωνία και να προχωρήσουν. 

 Οι προκλήσεις για το Κίνημα Αλλαγής είναι μεγάλες, όπως μεγάλες είναι και οι προσδοκίες από την κοινωνία.

 Σε αυτές τις προσδοκίες έχουμε την ιστορική υποχρέωση να ανταποκριθούμε και να ηγηθούμε στην νέα πορεία ανόρθωσης της χώρας.