Αλλαγή....

Χωρίς αυτοκριτική ;

 Η κριτική της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. 

Είναι η θα έπρεπε να είναι η κύρια πρακτική της αριστεράς και να αποτυπώνεται σε όλες τις εκφάνσεις της.

Μαζί με την κριτική όμως , μέρος της παράδοσης της αριστεράς είναι και η αυτοκριτική. 

Η διαρκής επανεξέταση δηλαδή της πολιτικής και θεωρητικής πρακτικής των συλλογικών η και ατομικών φορέων της .

Έτσι επισημαίνονται και διορθώνονται τα λάθη , εντοπίζονται και αλλάζουν εσφαλμένες πολιτικές αλλά και ατομικές συμπεριφορές. Αρκετές φορές βέβαια , η αυτοκριτική η καλύτερα μια καρικατούρα της , χρησιμοποιήθηκε από τους κομματικούς η καθεστωτικούς μηχανισμούς για την συγκάλυψη των ευθυνών της ηγεσίας και το ξεκαθάρισμα των κομμάτων της αριστεράς από τους ποικίλους αμφισβητίες . Χαρακτηριστική είναι η διαδικασία της “ αυτοκριτικής ” που επιβλήθηκε στα μέλη του ΚΚΕ μετά τον Εμφύλιο , στις ανατολικές χώρες όπου ζούσαν και έλαβε την ονομασία “ ανακαταγραφή ”. 

Το κάθε μέλος δήλωνε την ταξική του καταγωγή και περιέγραφε την δράση του κυρίως την προηγούμενη δεκαετία. 

Τα αποτελέσματα και τα “ ευρήματα ” της όλης διαδικασίας χρησιμοποιήθηκαν βέβαια στις μετέπειτα σκληρές ενδοκομματικές συγκρούσεις. 

Παρόλα αυτά η αυτοκριτική διατήρησε ως έννοια και ως ρητορική αναφορά την ιδιαίτερη θέση της στο λεξιλόγιο της αριστεράς. 

Άλλωστε ένα από τα βιβλία του Αλτουσέρ , αγαπημένου φιλόσοφου πολλών ελλήνων αριστερών διανοουμένων, τιτλοφορείται “ Στοιχεία αυτοκριτικής ”. 

Προφανώς η αυτοκριτική είναι η αναγκαία προϋπόθεση για την πολιτική και πολιτιστική αλλαγή ενός φορέα και δη της αριστεράς. 

Εσχάτως δε αναπτύσσεται μια φιλολογία για αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ , η οποία δικαιολογεί και την προσέγγιση του . 

Επανεξέτασε όμως ποτέ κριτικά ο ΣΥΡΙΖΑ την διαδρομή και την πολιτική του ; 

 Παρόλο που διαψεύστηκαν εκκωφαντικά οι αναλύσεις της κρίσης και των μνημονίων και οι συνακόλουθες δημαγωγικές υποσχέσεις του, αρκέστηκε σε ένα αμήχανο ψέλλισμα για τις αυταπάτες που είχε και δεν προέβη σε καμιά ουσιαστική και έντιμη αυτοκριτική. Για την καταφανώς αποτυχημένη κυβερνητική του διαχείριση δε , η οποία ανέδειξε την απουσία ενός οποιουδήποτε σχεδίου για την έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της χώρας και επιπλέον την αναπαραγωγή και την χρήση του παραδοσιακού πολιτικάντικου μοντέλου άσκησης της εξουσίας ,ο ΣΥΡΙΖΑ , επίσης δεν έχει προβεί σε κάποια στοιχειώδη αυτοκριτική . 

Μόλις πριν λίγες μέρες , ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Δραγασάκης , μίλησε στη Βουλή για “ ασυγχώρητα λάθη που κάνουμε ” αλλά και πάλι χωρίς καμιά συγκεκριμένη αναφορά . 

 Η απουσία αυτή της αυτοκριτικής από την πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, δεν οφείλεται στις εκλογικές ανάγκες της συγκυρίας .

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. 

Μια ουσιαστική και σοβαρή αυτοκριτική θα άγγιζε τους όρους , τις διαδικασίες και τις επιλογές που τον συγκρότησαν και τον ανέδειξαν σε κόμμα εξουσίας. 

Θα άγγιζε την λανθασμένη πρόσληψη της κρίσης , την έλλειψη θεωρητικών και επιστημονικών εργαλείων , την υποταγή στον απλουστευτικό λαϊκιστικό δημαγωγικό λόγο , την υιοθέτηση του σμιτιανού σχήματος εχθρός /φίλος ως εμείς η αυτοί , τις συμμαχίες χωρίς αρχές. 

Η αυτοκριτική όμως , θα αναδείκνυε επιπλέον ότι όλα αυτά , δεν ανήκουν στο παρελθόν αλλά ως συγκροτητικά του στοιχεία ενυπάρχουν διαρκώς και καθοριστικά στο κυβερνητικό και κομματικό του παρόν. 

Μια σοβαρή αυτοκριτική θα ακύρωνε τον εαυτό του και θα έθετε πολιτικού και θεωρητικού τύπου υπαρξιακά ερωτήματα. 

Γι’αυτό και δεν κάνει κάτι τέτοιο αλλά με διάφορους τακτικισμούς και με καρικατούρες συμμαχιών επιχειρεί μια φυγή προς τα εμπρός. 

Μάλλον όμως επί ματαίω.

 Άρθρο του Κώστα Καρακώτια στα ΝΕΑ