Στον Αγύριστο....!!!!

Αλέξη Τσίπρα....!!

 Μέχρι τη λυτρωτική Κυριακή 

της 7ης Ιουλίου 2019 

 Kαι μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων το κόμμα-μπαλόνι Σύριζα και ο ψευδαλαζών αρχηγός του Αλ. Τσίπρας θα έχουν υποστεί τρεις μεγάλες απανωτές και αμείλικτες ήττες. 

 Του Χ. Ε. Μαραβέλια Τρεις «στραβές», κατά τη φρασεολογία της πολύνεκρης περιφερειάρχιδός του Ειρήνης Δούρου (απερχόμενης και αυτής), μέσα σε 45 μέρες!

 Μετά από μια ανέφελη γι’ αυτό μνημονιακή τετραετία και πλέον, το εν λόγω κυβερνητικό μόρφωμα, που έκανε όλα τα αντίθετα απ’ όσα αναισχύντως είχε υποσχεθεί δεξιά κι αριστερά, που βρέθηκε να υπηρετεί πειθήνια αυτούς που με αγέρωχες αερολογίες ψευτοπολεμούσε, που μετέτρεψε την Μέρκελ από όνομα-ύβρη σε Mutti (μητερούλα) του, θα βρεθεί σε μια επώδυνη πορεία επιστροφής στην αφετηρία του.

 Δηλαδή εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. 

Το «Go back to 5%» που θα τους πει ο λαός για τις αμέτρητες ύβρεις που διέπραξαν.

 Ο ελληνικός λαός, μέσα στη μνημονιακή απελπισιά του, με την ψήφο του εμπιστεύτηκε (;) τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια παράταξη που ενώ με τα όπλα δεν μπόρεσε να πάρει την εξουσία (εδώ οφείλουμε χάριτες στον κόκκινο τσάρο που μας άφησε στη Δύση), να κυβερνήσει σχεδόν ανεμπόδιστα για μια τετραετία και πλέον, αναδεικνύοντάς την στη μακροβιότερη αλλά και την πιο εθελόδουλα μνημονιακή ελληνική κυβέρνηση· μια κυβέρνηση – χαρά του παιδιού, αλλά και χαρά των Δανειστών και του πέραν του Ατλαντικού παράγοντα.

 Οι άνθρωποι αυτοί, άβουλοι και μοιραίοι, πρώτα υπέγραφαν τα έτοιμα κείμενα που τους έφερναν και μετά διάβαζαν τι υπέγραψαν. 

Αυτή προφανώς ήταν η έμπρακτη απάντησή τους στο γνωστό λενινιστικό διερώτημα:

 «Τι να κάνουμε;» [για να κρατήσουμε τις καρέκλες μας].

 Συν τω χρόνω λειτούργησαν σαν τους εθισμένους εκδότες ακάλυπτων επιταγών.

 Στις μάζες για σανό πουλούσαν βέβαια το πανταχόθεν μπάζον αφήγημα ότι «το πάλεψαν», αλλά [ότι] υπέκυψαν σε άνιση μάχη κι αγώνα.

 Ωστόσο ο λαός δεν αντέδρασε όπως λ.χ. αντιδρούσε ο Σύριζα με τις αδελφωμένες άνω και κάτω πλατείες των λογής φασιστοειδών και των παρδαλών αριστερών, παντοειδείς ασχήμιες, τραμπουκισμούς κ.λπ. 

Αλλά, όπως τελικά αποδείχτηκε, οι πολίτες έγραφαν τα απανωτά συριζοατοπήματα στο δεφτέρι τους· και κατά το κοινώς λεγόμενο «τους το φύλαγαν».

 Έτσι, με την πρώτη εκλογική ευκαιρία έδωσαν μια συντριπτική ετυμηγορία:

 Ένοχοι όλοι τους χωρίς κανένα ελαφρυντικό.

 Τα ατοπήματα των τετελειωμένων ψευδαριστερών κατηγοριοποιούνται

 σε τρεις μεγάλες ενότητες:

 α) Αδίστακτα ψέματα

 β) Προκλητική αλαζονεία

 γ) Τυχοδιωκτισμοί ανθρώπων χωρίς ιδεολογία, αξίες και αρχές.

 Θα έχουν λοιπόν την τύχη των περιφρονητών του λαού, του οποίου τα συμφέροντα τάχα εκπροσωπούσαν. 

Ως τέτοιοι βαδίζουν όλοι μαζί αισχηρά και εν πομπή προς το εκλογικό τους «ικρίωμα», υπό τους πένθιμους ήχους αργών κτυπημάτων τυμπάνου. 

(Καμία σχέση με αυτά που θα βαρούσε 

ο Αδαής για να χορεύουν οι αγορές). 

 Η τελετή θα λάβει χώρα στον αρμόζοντα τόπο: 

Στην Πλατεία Συντάγματος, κατά του οποίου ποικιλότροπα ασέβησαν. 

«Pede poena claudo», η τιμωρία βαδίζει κουτσαίνοντας, έλεγαν οι σοφοί Ρωμαίοι. Κάποτε αργεί, αλλά πάντοτε φθάνει… 

 Ζήσαμε λοιπόν την tragicomedia, ή μάλλον τον εφιάλτη, της «πρώτης φοράς Αριστεράς». 

Που κατά τις διαβεβαιώσεις των επαγγελματιών της, κατείχε, πέραν του know how πώς πολεμούν «από τα μέσα» τον καπιταλισμό και τα μνημόνια, και το «ηθικό πλεονέκτημα»· κάτι που μόνον ως σαρκασμός ακούγεται πια ακόμη και στους πιο αφελείς.

 Ενώ λοιπόν οδεύουμε προς την τοιούτων παθημάτων κάθαρση, θα θέλαμε να συναρθρώσουμε εδώ τομογραφικά μερικά σύντομα σχόλια σχετικά με αυτό το εν τέλει απαίσιο φαινόμενο· που θα το πληρώνουμε για έναν αιώνα τουλάχιστον· εμείς και οι επερχόμενες γενιές· αφού για τόσα χρόνια έχουν ξεπουλήσει τον εθνικό μας πλούτο οι ψευταριστεροί.

 Φυσικά ως λαός ουδόλως είμαστε άμοιροι ευθυνών, διότι ως μη έδει ανεχτήκαμε αυτή την απίστευτη αδιαντροπιά.

 («Είμαι υπεύθυνος για το υπάρχον Κακό», έλεγε ο Ντοστογιέφσκι).

 Αλλά και διότι δεν βρήκαμε κάποιον δημοκρατικά σύννομο τρόπο έγκαιρης εκδίωξης αυτής της καταφανώς χειρότερης κυβέρνησης από συστάσεως νεοελληνικού κράτους, αφού το πράγμα μ’ αυτή την κυβέρνηση-στρείδι είχε καταστεί φανερό από τις πρώτες κιόλας κωμικοτραγικές μέρες της. Έχουμε λοιπόν και λέμε: 

 1. Τσίπρας ή Σύριζα;

 Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως το κόμμα Σύριζα χωρίς τον ανώριμο αρχηγό Τσίπρα 

θα ήταν ένα άθροισμα καφενόβιων γκρουπούσκουλων της τάξεως του ± 5%. 

Με προσωπική ευθύνη του Αλέκου Αλαβάνου, που προώθησε τον «χαρισματικό νέο», ο Σύριζα έφτασε να γίνει πρώτο, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, κόμμα και, σαν έτοιμος από καιρό, να συγ-κυβερνήσει με τους ψεκασμένους της Άκρας Δεξιάς. 

 Ενώ λοιπόν στους χώρους της Αριστεράς η ιδεολογία, η πίστη σε ιδανικά και οι «αγώνες» ήταν κάτι σαν ιερή συγκολλητική ουσία, εδώ η ουσία αυτή υπήρξε κυνικά η εξουσία και τα εξ αυτής οφέλη· αυτών και των δικών τους· ο χωρίς καμία αρχή τυχοδιωκτισμός.

 Η σαλταδορική χρησιμοποίηση του

 κράτους για ιδιοτελείς σκοπούς. 

Την τράπουλα την κρατούσε, κάνοντας «παιγνίδι» ο Αλ. Τσίπρας, μοιράζοντας όμως αντί για χαρτιά καρέκλες και αξιώματα· 

και ευκαιρίες για τους επιτήδειους.

 Ασφαλώς παρατηρήσαμε πως όσο πλησίαζε το μοιραίο τέλος (τους), τόσο ο Αρχηγός τόνιζε ότι θα εξαντλήσουν την τετραετία – και τον ελληνικό λαό μαζί!

 Σαν μια υπενθύμιση ότι για «όλους τους δικούς μας» μπορεί να υπάρξει κάποια ευκαιρία. 

Όπως αποδείχθηκε, αυτοί μελετούσαν τον καπιταλισμό όχι για να τον ανατρέψουν, αλλά για να εκμεταλλευθούν τις ωφέλιμες ρωγμές του. 

Επίσης και για την υπό συρρίκνωση κοινοβουλευτική τους ομάδα-κουρελού, ότι εφόσον ψηφίζουν οτιδήποτε έρχεται άνωθεν για ψήφιση, μπορούν να ελπίζουν σε «μισθά» 4-5 μηνών ακόμη. 

 Οι δήθεν προοδευτικές ιδεολογίες πήγαν στην πάντα και τη θέση τους κατέλαβε ο τυχοδιωκτισμός και ο πολιτικός αμοραλισμός μέσα στις αθλιότερες παραδόσεις του πιο σάπιου παλαιοκομματισμού, της πιο φαύλης φαυλοκρατίας. 

Διότι ό,τι κακό διέπραξαν οι «άλλοι» των αστικών κομμάτων, ετούτοι εδώ το αντέγραφαν με τον πιο κυνικό, επιδεικτικό θα λέγαμε τρόπο· την παλαιοκομματική εξαίρεση ετούτοι την ανήγαγαν σε σύστημα διακυβέρνησης και κανόνα.

 Με την πάροδο του χρόνου ο Σύριζα ως κομματικός μηχανισμός εξαϋλώθηκε και μεταβλήθηκε σε έναν πειθήνιο μηχανισμό υποταγμένο στις διαρκώς και χαμαιλεοντικά μεταβαλλόμενες θέσεις του «χαρισματικού» Αρχηγού· και του στενού περί αυτόν κύκλου.

 (Εμβληματική εδώ η σκαιά φιγούρα του σ. Ν. Παππά). 

 Που κινήθηκε από το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος, στο μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο. 

Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι στο Συνέδριο του Σύριζα (Οκτ. 2016)

 ο Αρχηγός απαίτησε την επανάληψη της ψηφοφορίας γιατί η εξέδρα δεν είχε ψηφίσει τους «σωστούς» αγωνιστές της επιλογής του στην Κεντρική Επιτροπή.

 Και οι δυνάμει διοριστέοι σύνεδροι, Σειληνοί του Κράτους, αμέσως συμμορφώθηκαν. 

 Με την ίδια άνεση ο Νταουλιέρης ακύρωσε ένα από μόνο του άκυρο δημοψήφισμα, για να ακολουθήσει εφεξής απαρέγκλιτη μνημονιακή τροχιά.

 Έτσι σιγά σιγά το κέντρο της κομματικής εξουσίας μετατοπίστηκε από την λαϊκή Πλατεία Κουμουνδούρου στο μαρμαρόστρωτο Μέγαρο Μαξίμου.

 Και κάθε μέγαρο που σέβεται τον εαυτό του έχει και τα υπόγειά του.

 Όπως βεβαίως και τις φαιές εξοχότητές του – αλλά και τους ριγκολέτους του. 

 2. Αριστερή κυβέρνηση με ακροδεξιούς συγκυβερνήτες

 Ο ελληνικός λαός, προφανώς από ένστικτο, δεν έδωσε ποτέ αυτοδυναμία στον Σύριζα/Τσίπρα. 

Από την πρώτη στιγμή, σαν έτοιμος από καιρό, ο Αρχηγός, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, στράφηκε προς την Άκρα Δεξιά και τους ψεκασμένους του κ. Παναγιώτη Καμμένου.

 Προφανώς διότι αυτούς θεωρούσε πολιτικά συγγενέστερους και συνεπώς δυνάμει συμμάχους. Κεκαυμένου Στρατηγικόν!

 Ωστόσο κανείς από τους αδιάλλακτους, πολλά βαρείς κι ασήκωτους αριστερούς δεν έβγαλε άχνα γι’ αυτή την εκ πρώτης όψεως ανώμαλη σύμπραξη. 

 Μιλάω συμπεριλαμβάνοντας και το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης (Ιαν. - Σεπτ. 2015), πριν αρχίσουν οι αιλουροειδείς μνημονιακές κυβιστήσεις του Αρχηγού. (Κυβίστηση είναι η κυλίνδηση του ριπτόμενου ζαριού ­‒ και στα ζάρια παίξανε οι τύποι αυτοί τη χώρα). 

 Το σχήμα λοιπόν στη βασανιστική μακρά του διάρκεια λειτούργησε ως Τσίπρας + Σύριζα + Καμμένοι, συγκαμμένοι και ψεκασμένοι + λογής πολιτικοί τυχοδιώκτες, οι επ’ εσχάτων «πρόθυμοι» και οι λοιποί Γεφυραίοι.