ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ :

ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ... 

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ...! 

 Το 1967, σαν σήμερα, το Συμβούλιο της Ευρώπης καταδικάζει την Χούντα των Συνταγματαρχών και ζητά με ψήφισμα του την αποκατάσταση των Ατομικών Δικαιωμάτων και Ελευθεριών. 

Πρώτος το θέμα έφερε στο Συμβούλιο ο Αυστριακός Σοσιαλιστής Βουλευτής 

ΚΑΡΛ ΤΣΕΡΝΕΤΣ.

Αρχικά το Συμβούλιο δεν ήθελε να αποξενώσει την Ελλάδα, αν και δεν ήταν διατεθειμένο να ανεχτεί την κατάσταση. 

Στη συνέχεια υιοθέτησε το ψήφισμα 346 που άνοιγε το δρόμο για την παραπομπή της ''Ελληνικής Υπόθεσης'' στην Επιτροπή. 

Στις 20 Σεπτεμβρίου το 1967, κάτω και από την πίεση του Αντιδικτατορικού Κινήματος, οι κυβερνήσεις της ΣΟΥΗΔΙΑΣ,της ΔΑΝΙΑΣ και της ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ, υπέβαλαν προσφυγές εναντίον της Ελλάδας, κατηγορώντας τη Χούντα για παράβαση πολλών άρθρων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. 

Μετά από μια εβδομάδα ακολούθησε το παράδειγμα τους και η ΟΛΛΑΝΔΙΑ. 

Η Επιτροπή στη συνεδρίαση της τον Ιανουάριο του 1968, αποδέχτηκε τις προσφυγές και έτσι ξεκίνησε μια μακρά περίοδος διαβουλεύσεων μεταξύ των Κρατών τα οποία ήταν διχασμένα, ως προς την τελική απόφαση. 

Οι Σκανδιναβικές χώρες τόνιζαν ότι οι παραβάτες των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είχαν θέση στο Συμβούλιο της Ευρώπης. 

Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ, η ΓΑΛΛΙΑ και η ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ προβάλλοντας Γεωπολιτικά Κριτήρια δεν επιθυμούσαν μια τιμωρία της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια, όμως, του 1968, αποδέχτηκε με μαρτυρίες και στοιχεία ότι η Χούντα ήταν υπεύθυνη για Ανθρώπινα βασανιστήρια. 

Μια σειρά από εκθέσεις με στοιχεία του ειδικού εισηγητή του Συμβουλίου της Ευρώπης, ΜΑΞ ΒΑΝ ΝΤΕΡ ΣΤΟΥΛ, αλλά της Διεθνούς Αμνηστίας, προσέφεραν σαφείς αποδείξεις ότι η Χούντα δεν σεβόταν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ότι η Ασφάλεια και η ΕΣΑ είχαν αποδεδειγμένα προβεί σε βασανιστήρια κρατουμένων. 

Έτσι στις 31 Ιανουαρίου 1968 η Συνέλευση αποφάσισε, με 66 ψήφους, έναντι μιας και τριών αποχών, ότι αν δεν αποκαθίστατο η Δημοκρατία στην Ελλάδα μέχρι την άνοιξη του 1969, η Χώρα θα αποπεμπόταν από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Τελικά τον Μάιο του 1969, το Συμβούλιο, υπό την προεδρία του τότε Δυτικογερμανού Υπουργού Εξωτερικών, ΒΙΛΥ ΜΠΡΑΝΤ, την αποβολή της Ελλάδας, αλλά προσωρινά και της δόθηκε περιθώριο μέχρι τον Δεκέμβριο να συμμορφωθεί.

 Κάτι βέβαια που ποτέ δεν έγινε γιατί η Χούντα έχοντας την υποστήριξη των ΗΠΑ ένοιωθε άτρωτη.

 Έτσι στις 12 Δεκεμβρίου και ενώ η Επιτροπή συνεδρίαζε υπό την προεδρία του αείμνηστου Ιταλού, τότε Υπουργού των Εξωτερικών, ΑΛΝΤΟ ΜΟΡΟ, ο τότε Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, ΠΙΠΙΝΕΛΗΣ, βλέποντας ότι το κλίμα είναι τελείως αρνητικό για τη Χούντα, διέκοψε τη συνεδρίαση και ανακοίνωσε την Ελληνική αποχώρηση, αφού μέχρι τότε μόνο 3 μέλη αντιτάσσονταν στην αποπομπή της Ελλάδας, η ΓΑΛΛΙΑ, η ΚΥΠΡΟΣ και η ΤΟΥΡΚΙΑ. 

Η ΓΑΛΛΙΑ αντιστάθηκε μέχρι τέλους και αυτό αποδεικνύει το κατά πόσο ενεργός κατά της Χούντας ήταν ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ που τότε διέμενε στο ΠΑΡΙΣΙ και κατά πόσο και σε ποια κατεύθυνση επηρέαζε τους Γάλλους πολιτικούς. 

Ο δε ''Μέγας'' Στυλιανός με το μυστρί είπε το αμίμητο, ότι '' το Συμβούλιο της Ευρώπης με την απόφαση του δεν ενοχλεί την Ελλάδα περισσότερο από ότι ένα κουνούπι που κάθεται στα κέρατα ενός βοδιού''. 

Για εμάς που ζήσαμε ενεργά εκείνες τις καταστάσεις ξέρουμε πόσο δύσκολο ήταν να πεισθούν κυβερνήσεις για να πάρουν θέση ενάντια στη Χούντα. 

Είναι χρόνια και γεγονότα που μας σημάδεψαν. 

Αυτά τα λίγα για την ιστορία της αποπομπής της Χούντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης που σήμανε και την Απομόνωση της...?