ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ:

Η Πολιορκία..

Της Πόλης κράτησε δυο μήνες..

(Από 23 Μαρτίου έως 29 Μαΐου 1453)

Και έδωσε τη χαριστική βολή στους Έλληνες Ορθοδόξους στην Ανατολή. Ο Μεχμέτ Β΄ (γιατί αυτό είναι το πραγματικό όνομα του σουλτάνου ο οποίος μετέπειτα έλαβε το προσωνύμιο του Πολιορκητή από τον προφήτη…) οδήγησε 200.000 στρατό απέναντι σε 8.000 Έλληνες που έμειναν να υπερασπίζονται την Κωνσταντινούπολη, ματαίως. Ο Σουλτάνος θα επιμείνει στην διατήρηση του πρώτου Πατριαρχείου, μάλιστα επαναφέρει το Γεννάδιο Σχολάριο από την Αδριανούπολη όπου ως αιχμάλωτος είχε μεταφερθεί και καθιστά το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ως το μακροβιότερο θεσμό παγκοσμίως.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος έμεινε μέχρι τελευταία στιγμή να πολεμάει για την υπεράσπιση των τειχών, όμως επειδή το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ, η μνήμη του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα έγινε η θρυλική μορφή της λαϊκής μούσας. Το τουρκικό σαρίκι μέσα στη Βασιλεύουσα πυροδοτεί τη λογοτεχνική παραγωγή των Θρήνων, ένα είδος της δημοτικής ποίησης που μας απασχολούν στην Ελλάδα ως η νεότερη παραγωγή τραγουδιών στον Νέο Ελληνισμό.

Τῆς Ἁγιά-Σοφιᾶς

Σημαίνει ὁ Θεός, σημαίνει ἡ γῆς, σημαίνουν τὰ ἐπουράνια,

σημαίνει κι ἡ Ἁγιά-Σοφιά, τὸ μέγα μοναστήρι,

μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυὸ καμπάνες,

κάθε καμπάνα καὶ παπᾶς, κάθε παπᾶς καὶ διάκος.

Ψάλλει ζερβὰ ὁ βασιλιάς, δεξιὰ ὁ πατριάρχης,

κι ἀπ᾿ τὴν πολλὴ τὴν ψαλμουδιὰ ἐσειόντανε οἱ κολόνες.

Νὰ μποῦνε στὸ χερουβικὸ καὶ νά ῾βγει ὁ βασιλέας,

φωνὴ τοὺς ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ᾿ ἀρχαγγέλου στόμα:

«Πάψετε τὸ χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τ᾿ Ἅγια,

παπάδες πᾶρτε τὰ ἱερὰ καὶ σεῖς κεριὰ σβηστῆτε,

γιατί ῾ναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει.

Μόν᾿ στεῖλτε λόγο στὴ Φραγκιά, νὰ ῾ρθοῦν τρία καράβια,

τό ῾να νὰ πάρει τὸ σταυρὸ καὶ τ᾿ ἄλλο τὸ βαγγέλιο,

τὸ τρίτο τὸ καλύτερο, τὴν ἅγια Τράπεζά μας,

μὴ μᾶς τὴν πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μᾶς τὴ μαγαρίσουν».

Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.

«Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς,

πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι».

Το Bezant, το βυζαντινό χρυσό νόμισμα μετά την οθωμανική άλωση εξακολούθησε να είναι σε χρήση, μέγιστη απόδειξη της οικονομικής ισχύος των Βυζαντινών. Εάν η Α΄ Άλωση το 1204 από τους Φράγκους Σταυροφόρους είναι το πιο επονείδιστο σημείο του Χριστιανισμού, η τουρκική Β΄ Άλωση της Κωνσταντινούπολης είναι το σημαντικότερο τραγικό γεγονός του ελληνορθόδοξου κόσμου και το ανυπέρβλητο συμβάν της Αναγέννησης για την Ανατολή και για τη Δύση. Η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Παλαιολόγους το 1261 ανοίγει την αυλαία για την τελευταία πράξη του ελληνισμού στην Ανατολή. Οι Τούρκοι είχαν απομονώσει τους Βυζαντινούς στρατιωτικά από τα τέλη του 14ου αιώνα όταν κατέλαβαν την Αδριανούπολη (1368) και ίδρυσαν εκεί την πρωτεύουσα του ήδη αχανούς οθωμανικού κράτους. Ο ιερός πόλεμος των μουσουλμάνων σφίγγει το τείχος της Ρούμελης απέναντι από το Βόσπορο και για έναν αιώνα οι Βυζαντινοί έγιναν μάρτυρες του ιερού πολέμου του Μωάμεθ.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ. για λόγους γεωπολιτικής στρατηγικής και ελέγχου των ανατολικών πληθυσμών μετέφερε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην ιταλική χερσόνησο στην αρχαία αποικία των Μεγαρέων, το Βυζάντιο. Η Νέα Ρώμη έκτοτε διασώζει τον πολιτισμό της ύστερης αρχαιότητας και αναπτύσσει δικό της πολιτισμό, τον αποκαλούμενο Μεσαιωνικό Βυζαντινό Πολιτισμό. Η μακραίωνη ιστορία χιλίων και πλέον ετών, που σηματοδοτεί η Νέα Ρώμη, μετέπειτα η βυζαντινή Κωνσταντινούπολη με ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης και προόδου απότομα τερματίζει το 1453 και αυτό είναι αμετάκλητο. Ο Βυζαντινός Πολιτισμός κληροδοτείται στη Δύση από τους πρόσφυγες προς τα μεγάλα νησιά του λατινοκρατούμενου ελληνισμού όπως η Κύπρος, η Ρόδος, τα Επτάνησα και η Κρήτη όπου γονιμοποίησε την τέχνη και τα γράμματα. Μεγάλος αριθμός προσφύγων βρήκε καταφύγιο στη Βενετία και η Βασιλεύουσα ως η διασημότερη πόλη του τότε γνωστού κόσμου με τους 50.000 κατοίκους δεν λησμονήθηκε ποτέ. Η συνείδηση των ανθρώπων θέλει την Κωνσταντινούπολη ως λίκνο των ελληνορθόδοξων πληθυσμών και αυτό δεν αλλάζει εύκολα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Άλωση Κωνσταντινούπολης

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης επήλθε ύστερα από σκληρή πολιορκία από τον οθωμανικό στρατό του σουλτάνου Μωάμεθ Β’, που είχε ξεκινήσει από τις 6 Απριλίου εκείνης της χρονιάς.

Από τη μία στρατός 150.000 ανδρών εξοπλισμένων με βαριά και εξελιγμένα για την εποχή όπλα. Από την άλλη γυναικόπαιδα και ο στρατός 7.000 ανδρών του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Που προσπαθούσε να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη και τους 50.000 υποσιτισμένους κατοίκους της.

Στην τελική επίθεση τα τείχη της Κωνσταντινούπολης παραβιάζονται. Μια μικρή ανοιχτή πόρτα (η Κερκόπορτα) δίνει την ευκαιρία στους Οθωμανούς να εισβάλλουν, καταφέροντας το τελικό χτύπημα. Ο αυτοκράτορας (όπως λέει η φήμη που κυκλοφορεί) σκοτώνεται κάπου κοντά στην Πύλη του Ρωμανού.

Η Πόλις εάλω…

Ο κόσμος τρέχει, οι καμπάνες χτυπούν, το θλιβερό μήνυμα μεταδίδεται από στόμα σε στόμα! 29 Μαΐου 1453, ώρα 2.30 το μεσημέρι και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έχει καταλυθεί. Το ίδιο βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισέρχεται πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσεύχεται στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν χρονικογράφοι της εποχής.

«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι…»

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης σήμανε το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και την αρχή πολλαπλών θρύλων (που οδηγούν σε δημοτικά τραγούδια) και έχουν ως στόχο να ανορθώσουν το ηθικό. Περάσαν από στόμα σε στόμα και παραμένουν ζωντανοί σε πείσμα των αιώνων και των διαφορετικών γενεών.

Πολλοί από αυτούς τους σχετίζονται με το σταμάτημα του χρόνου, τη στιγμή που πάγωσε, όταν η Άλωση έγινε γεγονός. Ας δούμε κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς θρύλους…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Ένας από τους πιο δημοφιλείς θρύλους αφορά τον τελευταίο Αυτοκράτορα, το πτώμα του οποίου δεν βρέθηκε ποτέ. Με αποτέλεσμα να καλλιεργηθεί ο μύθος που λέει πως μαρμάρωσε εκεί που περίμενε μέσα στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μη αντέχοντας να την παραδώσει σε χέρια μουσουλμάνων.

Σύμφωνα με τον θρύλο, Άγγελος Κυρίου τον έκρυψε και τον μαρμάρωσε, μέχρι τη στιγμή που η Πόλη θα είναι και πάλι ελεύθερη.

Ο παπάς της Αγίας Σοφίας

Αντίστοιχης λογικής είναι και ο θρύλος για τον παπά της Αγίας Σοφίας. Που λέει ότι όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην εκκλησία, διέκοψε τη λειτουργία και κρύφτηκε πίσω από μια πόρτα που υπήρχε πίσω από το ιερό. Οι Τούρκοι τον είδαν να μπαίνει, όμως έκπληκτοι διαπίστωσαν πως η πόρτα είχε γίνει τοίχος. Τον οποίο όσο κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να γκρεμίσουν.

Κι εδώ ο θρύλος καταλήγει ότι όταν η Αγία Σοφία ξαναγίνει Ελληνική εκκλησία, τότε ο παπάς θα βγει από το ιερό και θα ολοκληρώσει τη λειτουργία του.

Τα ψάρια του καλόγερου

Εδώ ο θρύλος αναφέρεται σε κάτι ψάρια που ένας καλόγερος τηγάνιζε δίπλα σε ένα ποτάμι, τη στιγμή που έφτασε το μήνυμα της Αλωσης. Τότε, ο θρύλος λέει πως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδηξαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι. Από όπου (κατά τον θρύλο πάντα) θα ξαναβγούν όταν η Πόλη ξαναγίνει Χριστιανική.

Αντίστοιχος είναι και ο θρύλος για το ποτάμι που σταμάτησε να κυλάει, εκεί που πότιζαν τα πρόβατά τους κάποιοι βοσκοί, μόλις διαδόθηκε το νέο της Άλωσης.

Η πάντα γαλήνια θάλασσα του Μαρμαρά

Ένας από τους πιο γοητευτικούς θρύλους είνπαιπ αυτός που αφορά την Αγία Τράπεζα της Αγια Σοφιάς, που ήταν κατασκευασμένη από χρυσό. Σύμφωνα με την παράδοση, ο αυτοκράτορας διέταξε να τη μεταφέρουν μαζί με όλα τα κειμήλια μακριά από την Πόλη, για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Μόνο που το καράβι που τη μετέφερε βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά.

Έκτοτε, τα νερά όπου βυθίστηκε το καράβι, παραμένουν πάντοτε ήρεμα και γαλήνια. Ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη περιοχή!