Να ξεκαθαρίσουμε:

Ορισμένα πράγματα.!!

Οι φιλοδοξίες στην πολιτική είναι θεμιτές,

Θα έλεγα μάλιστα ενίοτε και αναγκαίες.

Πάντα όμως με επίγνωση των δυνατοτήτων μας.

Όταν δεν υπάρχει αυτή η επίγνωση τότε η φιλοδοξία καθίσταται πορεία καθόδου σε προσωπικό, τελικά όμως σε συλλογικό αδιέξοδο.

Η υπερτίμηση των ικανοτήτων, η έλλειψη αυτογνωσίας και η αντίληψη ότι όλοι είμαστε ικανοί για όλα, χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου, είναι πλάνη, εκτροπή και περιπλάνηση στην άβυσσο του εγωισμού και της αλαζονείας.

Η πολιτική μπορεί να είναι μια απελευθερωτική διαδικασία που χρειάζεται τη ενασχόληση όλων προκειμένου να αποκτά το οντολογικό της περιεχόμενο, απαξιώνεται όμως όταν την αντιλαμβανόμαστε ως πλατφόρμα για την προσωπική ανέλιξη και καταξίωση μας.

 Και για να μην θεωρητικολογώ, θα μιλήσω πιο συγκεκριμένα. 

Το να έχεις καταφέρει για χ και ψ λογούς να γίνεις βουλευτής δεν σημαίνει ότι έχεις τις δυνατότητες να γίνεις αρχηγός και μάλιστα να φαντάζεσαι τον εαυτό σου πρωθυπουργό. 

Τα παραδείγματα ανικανότητας και ασχετοσύνης είναι πολλά στην ιστορική διαδρομή και οδήγησαν τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες. 

Η ζωή απέδειξε πόσο βαρύ φορτίο είναι η ευθύνη να ηγηθεί κανείς της μεγάλης παράταξης που ίδρυσε η Ανδρέας Παπανδρέου.

 Όσοι μικροί και ελάχιστοι το τόλμησαν είτε φουσκωμένοι σαν παγώνι από υπέρμετρο εγωισμό, είτε με ανούσιες και απολιτικές ομαδοποιήσεις χωρίς όραμα και προοπτική απέτυχαν τραγικά. 

Αιτία; 

Έχει χαθεί δυστυχώς κάθε έννοια πολιτικής λογικής, αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας.

 Επί τέλους λίγη αυτοσυγκράτηση δεν βλάπτει.

Πηγή: Σταύρος Στραβόλαιμος