Τα Τάγματα εφόδου:

Οι μπράβοι που έστειλαν τον Χίτλερ

 στην εξουσία ?

Αρχικά ανέλαβαν την περιφρούρηση στις συγκεντρώσεις του Αδόλφου, αλλά γρήγορα διείσδυσαν στη γερμανική κοινωνία στρατολογώντας ανέργους, εξοντώνοντας Εβραίους και διαδίδοντας την εξτρεμιστική ιδεολογία του μίσους. Ουσιαστικά σε όλη την περίοδο 1921 – 1935 προετοίμασαν το έδαφος για την επικράτηση του ναζισμού

Η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε σαν φάρσα είτε σαν τραγωδία, όπως είχε αποφανθεί ο Καρλ Μαρξ, αλλά καμιά φορά επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και τραγωδία ταυτοχρόνως. Συμβαίνει στη νότια πλευρά της Βαλκανικής τους τελευταίους μήνες: μια εντελώς περιθωριακή οργάνωση της Ακρας Δεξιάς αιφνιδίως εκπροσωπείται στη Βουλή με ένα εντυπωσιακό ποσοστό.
Αλλά η ίδια δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο πώς θα εκπροσωπήσει μια απεχθή περίοδο της ευρωπαϊκής Ιστορίας, που κανείς δεν θα ήθελε να αναβιώσει – προφανώς ούτε οι περισσότεροι από όσους έδωσαν με επιμονή την ψήφο τους στη Χρυσή Αυγή: την περίοδο μεταξύ 1920-1935, όταν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων περιπολούσαν ομάδες που έμειναν γνωστές με την επωνυμία Τάγματα Εφόδου. Για την ακρίβεια δεν περιπολούσαν απλώς. Η δράση τους εκτεινόταν από την άσκηση ωμής βίας – συχνά μέχρι θανάτου – εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων που είχαν λάθος θρησκεία, λάθος εθνότητα και λάθος ιδεολογία, μέχρι τις ηθικοπλαστικές παρεμβάσεις για το έθνος, τη φυλή και τη δόξα της πατρίδας. Με αυτές τις μεθόδους ο Χίτλερ έφτασε στην εξουσία και στη συνέχεια αιματοκύλισε τον πλανήτη.

Στις εκλογές του 1933 το ναζιστικό κόμμα εξασφάλισε την πλειοψηφία. Πάνω από 13 εκατ. ψήφοι και 240 βουλευτές ήταν η συγκομιδή μιας διαδρομής που χαράχτηκε με βάση το μίσος και τις επιθέσεις εναντίον όσων αρνούνταν να συνταχθούν με τα ναζιστικά «ιδεώδη». Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία χρησιμοποιήθηκε μία και μόνη φορά: για να καταργηθούν με νόμο τα κόμματα και να αρχίσει επίσημα η αιματοβαμμένη περίοδος του Γ” Ράιχ. Πρωτεργάτες αυτής της πορείας ήταν τα διαβόητα Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung ή SA).

Δημιουργήθηκαν το 1921 αρχικά ως ομάδες περιφρούρησης στις συγκεντρώσεις του Χίτλερ. Ουσιαστικά ήταν μπράβοι και παλικαράδες που χρησιμοποιούσε ο ίδιος για την προστασία του, αλλά και για να εξοντώνει τους αντιπάλους του. Σε μια καθημαγμένη και εξευτελισμένη από την ήττα του Α” Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανία, με 6 εκατ. ανέργους, ήταν εύκολο να στρατολογηθούν λούμπεν στοιχεία και να στραφούν εναντίον των «ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών που πρόδωσαν τον λαό» και εν συνεχεία εναντίον του ίδιου του λαού και ιδίως των «μιασμάτων» της κοινωνίας.

Εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί, ιδίως από τα χαμηλά στρώματα αλλά όχι μόνο – όπως ανέδειξε ο Λουκίνο Βισκόντι στην ταινία «Οι καταραμένοι» – εκστασιάζονται από τα κηρύγματα των Ναζί και μπαίνουν με πάθος στα Τάγματα Εφόδου, ανυπομονώντας να δράσουν και να διακριθούν απέναντι στον Φύρερ. Γεροδεμένοι, φανατικοί, ντυμένοι με στολές στρατιωτικού τύπου, χρησιμοποιήθηκαν για επιθέσεις εναντίον κομμουνιστών, Εβραίων και γενικώς όσων δεν ταίριαζαν με τις υπό εκκόλαψη ακόμη θεωρίες καθαρότητας του ναζισμού. Οι στολές τους ήταν γκρίζες και γι” αυτό τους έλεγαν και «φαιοχίτωνες». Είχαν στρατιωτική δομή, αντίστοιχη εκπαίδευση και αυστηρή ιεραρχία, δρούσαν καθ” ομάδες και τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό με εφόδους ακόμη και μέσα στα σπίτια, ημέρα και νύχτα. Στόχος τους ήταν ακόμη και οι ομοφυλόφιλοι παρότι επικεφαλής τους ήταν ένας ομοφυλόφιλος: ο πρώην λοχαγός του γερμανικού Στρατού Ερνστ Ρεμ.

Οσο ενισχυόταν το ναζιστικό κόμμα τόσο εξαπλώνονταν τα Τάγματα Εφόδου και τούμπαλιν, μέχρι που κατέληξαν σε σφιχτή αλλά πολυμελή παρακρατική οργάνωση βίας που άνοιξε τον δρόμο στην επικράτηση του Γ” Ράιχ. Διέλυσαν συγκεντρώσεις, έδερναν ανυποψίαστους πολίτες, τρομοκρατούσαν περιοχές, απειλούσαν πολιτικούς αντιπάλους, έκαιγαν βιβλιοπωλεία με τις εκδόσεις των οποίων δεν συμφωνούσαν, τιμωρούσαν και επέβαλλαν διά της βίας τη δραστηριότητα του ναζισμού. Συχνά οι επιθέσεις τους γίνονταν με… πρόσκληση από πολίτες. Οποιος είχε πρόβλημα με τον γείτονά του, τον κατήγγελλε για κάτι αντεθνικό και τα υπόλοιπα τα αναλάμβαναν τα Τάγματα Εφόδου.

Οταν η γερμανική αστυνομία της εποχής συνειδητοποίησε ότι είχε να κάνει με μια παρααστυνομία ήταν αργά, πολλοί αστυνομικοί ήταν ήδη μέλη των Ταγμάτων ή τα υποστήριζαν. Στις συνθήκες κρίσης που βίωναν οι Γερμανοί μετατράπηκαν σε δυνάμεις εσωτερικής κατοχής, έφτασαν μάλιστα να έχουν μέχρι και ένα εκατομμύριο μέλη.

Η πτώση των Ταγμάτων, η άνοδος των SS

Ο Χίτλερ απαιτούσε να επιβάλλουν στους δρόμους τη ναζιστική τάξη χωρίς κανένα δισταγμό. Μόνο όταν ανήλθε στην εξουσία ο ίδιος η ισχύς τους άρχισε να τον τρομάζει, ιδίως από τότε που πληροφορήθηκε ότι δεν δίστασαν να σπάσουν τα γραφεία του Γκέμπελς και να ξυλοφορτώσουν τους άνδρες των Ες-Ες που τον φρουρούσαν.

Τελικά, το 1934 ο Χίτλερ μεθόδευσε την εξάρθρωση των Ταγμάτων με μια επιχείρηση που έμεινε στην ιστορία ως η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Στις 30 Ιουνίου 1934 τα ηγετικά στελέχη τους καλούνται σε μια συγκέντρωση και συλλαμβάνονται. Μεταξύ τους και ο Ρεμ, ο οποίος εκτελέστηκε με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας, μαζί με άλλους. Ωστόσο τα Τάγματα Εφόδου δεν διαλύθηκαν εντελώς και παρέμειναν ως περιθωριακές ομάδες τραμπούκων μέχρι το 1945.

Στη θέση τους δρούσαν πλέον, με τον ίδιο τρόπο, οι επίσημες δυνάμεις του Γκέμπελς: τα Ες-Ες. Τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938 ο υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ οργάνωσε τη Νύχτα των Κρυστάλλων. Οπαδοί του έσπασαν βιτρίνες εβραϊκών καταστημάτων, έβαλαν φωτιά σε σπίτια, λεηλάτησαν ολόκληρες γειτονιές, σύλησαν τάφους και δολοφόνησαν δεκάδες ανθρώπους. Μέσα σε δύο ημέρες καταστράφηκαν όλες οι συναγωγές στη Γερμανία και πάνω από 7.000 καταστήματα Εβραίων. Ηταν η αρχή του Ολοκαυτώματος. Ο τρόμος στις εβραϊκές γειτονιές συνεχίστηκε με διαρκείς επιχειρήσεις εξόντωσης.

Ο απόηχος των γερμανικών ταγμάτων στην Ελλάδα του παρακράτους

Από την ΕΟΝ του Μεταξά στην Καρφίτσα

Στην Ελλάδα ο απόηχος των Ταγμάτων Εφόδου έφτασε όταν ο Μεταξάς αναρριχήθηκε στην εξουσία με την κατάργηση της Βουλής. Σύντομα έδειξε ότι η ιδέα της οργάνωσης ανθρώπων σε τάγματα με στολή τον ενθουσίαζε. Ετσι δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Εργασίας και η ΕΟΝ, η οργάνωση νεολαίας που δημιούργησε η 4η Αυγούστου. Ηταν δομημένη στρατιωτικά, με θυρεούς, σημαίες και λάβαρα, ύμνους και σάλπιγγες. Στα ίδια πρότυπα δημιουργήθηκε και η οργάνωση 4η Αυγούστου του Κώστα Πλεύρη.

Οταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα το παρακράτος πήρε μορφή ένοπλων συμμοριών, που συνεργάζονταν μαζί τους και καταδίωκαν τους αντιστασιακούς. Ετσι δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας ακολουθώντας την πρακτική των Ταγμάτων Εφόδου.

Ο εμφύλιος έδωσε σε αυτές τις ομάδες πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και συνέχισαν να δρουν, για να αποτρέψουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Με τη συνδρομή της Ασφάλειας και της Χωροφυλακής που τους χορηγούσαν άδειες και άλλες διευκολύνσεις, αναδείχθηκαν σε πρωταγωνιστές επεισοδίων και διώκτες των αντιφρονούντων τις μετεμφυλιακές δεκαετίες.

Πλήθος οργανώσεων με επωνυμίες όπως Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος, Πανελλήνιος Εθνική Σταυροφορία, Ομιλος Εθνικής Επαγρυπνήσεως, Κυανή Φάλαγξ, Εθνική Φάλαγξ, Αντικομμουνιστική Οργάνωσις Νέων, Η Ανάστασις της Φυλής – και άλλες που κατέγραψε ο Ανδρέας Λεντάκης το 1975 στο βιβλίο του «Παρακρατικές οργανώσεις και 21η Απριλίου», Εκδόσεις Καστανιώτη – συγκέντρωναν πρώην συνεργάτες των Γερμανών και νέους θιασώτες φασιστικών αντιλήψεων και ασκούσαν τρομοκρατία στον χώρο τους. Το 1964 έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν και να καταλάβουν τη Βουλή.

Σε όλες τις περιπτώσεις, το μοντέλο στην οργάνωση αλλά και στην ιδεολογία και τις μεθόδους ήταν εμπνευσμένο από τα χιτλερικά Τάγματα Εφόδου. Είχαν αρχηγούς και επιτελείς, στους οποίους οι κατώτεροι όφειλαν τυφλή υποταγή και είχαν τους ίδιους αντιπάλους: τους κομμουνιστές, τους συνοδοιπόρους τους και τους εχθρούς της πατρίδας γενικά. Πολύ συχνά έχουν καταστατικό με έγκριση του Πρωτοδικείου και σχεδόν πάντα συνεργάζονται με τη Αστυνομία.

Υπάρχουν αμέτρητα ντοκουμέντα με τις δραστηριότητες αυτών των οργανώσεων και τον παρακρατικό χαρακτήρα τους. Οι περισσότερες δεν επιβίωσαν παρά μόνο λίγα χρόνια, αλλά όλες μαζί διαδοχικά συνέβαλαν ώστε προτού κλείσουν δύο δεκαετίες από τη λήξη του εμφυλίου να μπει στον γύψο η δημοκρατία.

Μία από αυτές τις οργανώσεις ήταν η Καρφίτσα, η οποία πήρε αυτό το όνομα από τις καρφίτσες που έβαζαν στο πέτο τα μέλη της για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους αλλά και με τις μυστικές υπηρεσίες της εποχής. Αυτή η οργάνωση απέκτησε δημοσιότητα όταν από τους κόλπους της βγήκαν οι δύο πρωταγωνιστές της δολοφονικής επίθεσης κατά του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη.

Οδηγός του τρίκυκλου που τον παρέσυρε ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, ένας περιθωριακός τύπος που κινούνταν ανάμεσα στο μικροέγκλημα, τη συνεργασία με την Αστυνομία και την… υπεράσπιση της πατρίδας. Ο συνεπιβάτης του Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης που χτύπησε στο κεφάλι τον βουλευτή, είχε επίσης ποινικό μητρώο και συνεργαζόταν με την Αστυνομία. Εκείνο το τραγικό βράδυ του Μαΐου του 1963 έδρασαν κανονικά σαν κλιμάκιο των Ταγμάτων Εφόδου, μπροστά στα μάτια των Αρχών.

Ουσιαστικά η Καρφίτσα ήταν παρακλάδι μιας άλλης παρακρατικής οργάνωση με την επωνυμία Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως. Ο επικεφαλής της Ξενοφών Γιοσμάς υπήρξε αξιωματικός του Γ” Ράιχ, πίστευε στον ναζισμό και ακολούθησε τους Γερμανούς μετά την αποχώρησή τους. Παρότι είχε καταδικαστεί ερήμην εις θάνατον ως δωσίλογος, απέφυγε το εκτελεστικό απόσπασμα και εξελίχτηκε σε στυλοβάτη του αντικομμουνιστικού αγώνα. Με επιθέσεις σε εκδηλώσεις της Αριστεράς και απεργίες, διάλυση αντεθνικών εκδηλώσεων και διώξεις όσων απειλούσαν το πεπρωμένο της φυλής εφήρμοζε κατά γράμμα όσα είχε διδαχθεί από τα Τάγματα Εφόδου.

Κατά περιόδους έδρασαν και άλλες ομάδες προσπαθώντας να αντιγράψουν τα Τάγματα Εφόδου. Ακόμη και στη νεολαία της εποχής στήθηκαν οργανώσεις με τίτλους όπως Ελπιδοφόροι Νέοι, Εθνική Νεολαία αλλά και φοιτητικές οργανώσεις όπως η ΕΚΟΦ που κινήθηκε στα όρια της νομιμότητας και της παρακρατικής δράσης. Συνήθως οργάνωναν τραμπουκισμούς και εκτόξευαν απειλές. Δεν είχαν άλλωστε πολλές δυνατότητες και κυρίως αποτελούσαν βοηθητικούς μοχλούς άλλων δυνάμεων του παρακράτους ή και του επίσημου κράτους.

Αντίθετα, στις ημέρες μας οι ομάδες της Χρυσής Αυγής προβάλλουν ότι δρουν εναντίον του κράτους και του συστήματος, ότι επιβάλλουν δικαιοσύνη και εφαρμόζουν τους νόμους – κατά τη δική τους ερμηνεία. Ολα δείχνουν πως έχουν πλήρη ιδεολογική προετοιμασία και κατάλληλη εκπαίδευση γι” αυτό που κάνουν. Δεν κρύβουν τις ομοιότητές τους με τα ναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας, ακολουθούν στρατιωτικά παραγγέλματα και ντύνονται ομοιόμορφα στα μαύρα, ενώ συγκεντρώνονται σε «κατασκηνώσεις» όπου εκπαιδεύονται και διαπαιδαγωγούνται ιδεολογικά. Προφανώς, δεν είναι έξω από αυτό το πνεύμα όταν ο αρχηγός Νίκος Μιχαλολιάκος υπολόγισε τις ψήφους που πήρε στις εκλογές σε… μεραρχίες!

 Από: τα Νέα