Προς το Αύριο ή προς το Χθες ?

Όλοι οραματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε

για ένα καλύτερο αύριο, 

  

Για έναν καλύτερο κόσμο, 

ακόμα και όταν, και ιδιαίτερα όταν κάποιοι κάνουν ότι μπορούν να μας γυρίσουν στο γκρίζο Χθες και στο μαύρο Μεσαίωνα για να διασφαλίσουν τα ατομικά και ταξικά τους συμφέροντα σε βάρος μας και σε βάρος ολόκληρης της εργαζόμενης Ανθρωπότητας. Γι' αυτό είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε αν το βέλος της πορείας της ανθρωπότητας δείχνει προς το Αύριο ή προς το Χθες, προκειμένου να προσανατολιστούμε ή και να αναπροσανατολιστούμε, αλλά και να

συγχρονιστούμε με το βηματισμό της ιστορίας .

Επειδή το Αύριο, Μεθαύριο θα είναι Χθες, αποδείχνεται πως η μόνη αμετάβλητη σταθερά είναι το Παρελθόν και η μόνη μεταβλητή είναι το Μέλλον. Και επειδή το Μέλλον δεν είναι παρά η συνέχεια του παρόντος, του Σήμερα, γι’ αυτό η σκέψη και η δράση μας σήμερα, για να είναι ορθολογικά αποτελεσματικές, θα πρέπει να γίνονται με όρους συνείδησης της μη αντιστρεψιμότητας και αλλαγής του παρελθόντος και συνεπώς με όρους Μέλλοντος, ενός Μέλλοντος ανοιχτού και υποκείμενου στην καταστροφική ή στη δημιουργική δράση, ακόμα και στην αδράνεια ή την ‘ουδετερότητα’ του καθενός μας ξεχωριστά και του ανθρώπινου γένους συνολικά.

Αυτό το ζήτημα είναι  επιλογή , να προσεγγίσουμε την άθλια καθημερινότητά μας, την καπιταλιστική βαρβαρότητα που απειλεί την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, να προσεγγίσουμε δηλαδή το Σήμερα με όρους Μέλλοντος, ξεκινώντας όμως από την αρχή, όπως αυτή από τις επιστήμες και την ιστοριογραφία ορίζεται. Και είναι βέβαιο, πως για να είναι επιστημονικά, δηλαδή θεωρητικά και πρακτικά αποδεκτή η προσέγγιση αυτής της προοδευτικής πορείας της ανθρωπότητας, από την άγρια αθωότητα ή την αθώα αγριότητα προς ένα καλύτερο κόσμο, τότε αυτή η εμπειρία του παρελθόντος θα πρέπει να είναι, έστω μερικά, αλλά σταθερά και προοδευτικά βελτιούμενη, επαληθεύσιμη ή μη-διαψεύσιμη, όπως αυτό το παρελθόν διαμορφώθηκε, αλλά και ως ιστορία περισώθηκε και αποτυπώθηκε.

Πεποίθησή μου είναι πως η ανθρωπότητα πορεύεται από καταβολής της, μέσα από μια εξελικτική διαδικασία εξανθρωπισμού και στην αριστοτελική γραμμή του «αεί ανθρωπεύεσθαι», στο φωτεινό μονοπάτι του Ουμανισμού, όχι βέβαια της φάρσας των ιερατείων και της υποκρισίας της «φιλάνθρωπης» μπουρζουαζίας, αλλά του Ουμανισμού των αγώνων και των οραμάτων των δημιουργικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για ένα καλύτερο κόσμο. Και επειδή όλοι, οι κάθε λογής και κοπής σκοταδιστές και φωτοσβέστες προσπαθούν να βγάλουν την ανθρωπότητα από αυτή την πορεία και αρνούνται την ιστορική ύπαρξη και πορεία της ουμανιστικής ιδέας, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να αναδείξω τους βασικότερους σταθμούς αυτής της πορείας, όπως οι διάφορες πηγές και η ιστοριογραφία μας τους παρουσιάζουν, ως διαχρονικές οδύνες της ανθρώπινης ιστορίας.
Και αν έχετε κάτι καλύτερο να προτείνετε μην το κρατάτε για τον εαυτό σας...