Όσο κι αν την αγνοείς ?

Η πραγματικότητα είναι επίμονη

Βασικό στοιχείο της πραγματικότητας είναι η επιμονή της. Όσο και αν κάποιος κλείνει τα μάτια, όσο κι αν την αγνοεί, αυτή παραμένει εκεί, αμετακίνητη. Το ίδιο – πάνω - κάτω – ισχύει και με τα προβλήματα: Όσο τα αγνοεί κανείς, τόσο πολλαπλασιάζονται και μεγαλώνουν.

Το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί ένα εύγλωττο και οδυνηρό παράδειγμα μιας πραγματικότητας που αγνοήθηκε - υποτιμήθηκε με αποτέλεσμα να αναδείξει ένα οξύτατα πολιτικό πρόβλημα. Το πολιτικό πρόβλημα για το οποίο κάνουμε λόγο περιγράφεται ευκρινώς από τους «Δείκτες»

της Pulse RC που δημοσιεύει σήμερα το έντυπο «Ποντίκι» και συνοψίζεται ως εξής:

● Οι μισοί ψηφοφόροι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρούν ότι τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι ήπια!

● Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή είναι το μόνο κόμμα που εμφανίζει μια ευδιάκριτη ανοδική δυναμική σε σχέση με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών. Σε συνδυασμό με το ότι οι ψηφοφόροι της δηλώνουν περισσότερο αδύναμοι από όλους τους άλλους να εκπληρώσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους κατά τους επόμενους μήνες.

Οι λόγοι που οδηγούν την ελληνική κοινωνία προς συντηρητικότερες τοποθετήσεις είναι πολλοί, πολύπλοκοι και απαιτούν βαθιά έρευνα και ανάλυση προκειμένου να καταγραφούν και περιγραφούν. Ωστόσο κάποιες παράμετροι είναι ολοφάνερες.

Βασικότερη εξ αυτών είναι η υποτίμηση (άγνοια) της πραγματικότητας που βιώνουν οι καθημερινοί «συνηθισμένοι» άνθρωποι. Αυτοί οι «συνηθισμένοι» άνθρωποι εδώ και καιρό αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των «ξένων». Ένα πρόβλημα που η αριστερή οπτική δεν μπόρεσε να κοιτάξει.

Για ένα κόμμα όπως ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ που φιλοδοξεί να κυβερνήσει απαιτούνται σαφείς τοποθετήσεις και θέσεις σε μια σειρά ζητήματα. Το μεταναστευτικό είναι ένα από αυτά. Και για να υπάρξουν σαφείς τοποθετήσεις απαιτούνται κάποιες απαντήσεις σε απλά ερωτήματα:

● Πόσοι (αριθμός) και ποιοι (στοιχεία ταυτότητας) είναι οι μετανάστες;

● Πόσοι είναι νόμιμοι, πόσοι παράνομοι;

● Πόσους αντέχει η ελληνική οικονομία;

● Τι κάνουμε με τους υπόλοιπους;

● Πώς ανακόπτουμε το ρεύμα που θα συνεχίσει να κατευθύνεται προς τη Δύση τα επόμενα χρόνια και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση;

Αν – και για όσο διάστημα – δεν παρουσιάζεται μια ανθρωπιστική / δημοκρατική και ταυτοχρόνως ρεαλιστική απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις, τόσο θα εμφανίζεται ως «λύση» η... τελική – φασιστική – «λύση»...

Από: topontiki.gr/