Στο βωμό της λατρείας !!!.

Νύχτες μαγικές .

Λουλουδάτες , Πουράτες , Χλιδάτες ,

Και Αφορολόγητες ?
 

Μια νύχτα στα μπουζούκια 

 ή σε μουσική σκηνή θα μπορούσε σε πολλές περιπτώσεις να είναι η σύνοψη ή η επιτομή της ιστορίας της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα, ποτισμένη μάλιστα με γαλόνια «μπόμπα» ουίσκι και διανθισμένη με χιλιάδες ημιθανή γαρίφαλα.

Φοράμε τα καλά μας και ξεκινάμε. Εν αρχή ήν... το πάρκινγκ και η διάταξη των αυτοκινήτων. Ακροβολισμένοι οι παρκαδόροι θα παραλάβουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου, θα αποκωδικοποιήσουν την ταξική θέση του πελάτη (εξού και η ενδοσυνεννόηση, με την οποία δίνεται πολλές φορές το σήμα στον μετρ της πίστας) και θα τον καθοδηγήσουν πού θα παρκάρει.

Αυτά στη συνηθισμένη εκδοχή μεγάλων νυχτερινών κέντρων που διαθέτουν δικό τους χώρο για πάρκινγκ, γιατί έχουν σημειωθεί ουκ ολίγες περιπτώσεις - κυρίως μουσικών σκηνών - που ελλείψει πάρκινγκ αξιοποιούνται πεζοδρόμια και δημόσιοι χώροι πέριξ του εκάστοτε κέντρου.

Το στόρι, και οι εμπειρίες νυχτοπερπατημένων, θέλει να παραλαμβάνουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου δύο παρκαδόροι, ό ένας που το οδηγεί μακριά από το μαγαζί και ο άλλος που αναλαμβάνει να τον επιστρέψει με μηχανάκι μετά το παρκάρισμα. Για απόδειξη ούτε λόγος, μόνον μια καλή κουβέντα μετά το τέλος του προγράμματος. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποια μεγάλα ονόματα της πίστας, κυρίως, εισπράττουν ποσοστό και επί του «ό,τι έχετε ευχαρίστηση», αλλά και επί κάποιων χώρων στάθμευσης των κέντρων που εκδίδουν αποδείξεις (και βεβαίως οι τραγουδιστές τα εισπράττουν... αδήλωτα).

Στην είσοδο του μαγαζιού σε υποδέχεται ο στρατός των μετρ και των βοηθών τους. Ενας μετρ συνήθως είναι ο άνθρωπος που ακολουθεί τον «αστέρα» τραγουδιστή κάθε σεζόν και ο άλλος μετρ είναι του ίδιου του επιχειρηματία. Τα πρώτα τραπέζια «πωλούνται» σε καλά ονόματα «επωνύμων», αν και μια γενναία προκαταβολή ή ένα καλό πουρμπουάρ - αδήλωτα και αφορολόγητα, πάντα - μπορεί να εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο, πρώτο τραπέζι πίστα, κοντά στον βωμό της λατρείας των σταρ πίστας (τελευταία και κάποιων πιο «εντέχνων»).

Ειδικά την περίοδο των γιορτών, με το ταμπλ ντοτ, τα τελευταία χρόνια ήταν υποχρεωτική για όλα τα τραπέζια η προκαταβολή, την οποία ζητούσαν ρητώς: «Περάστε από το μαγαζί να μας αφήσετε προκαταβολή για να ισχύει η κράτησή σας». Για πρώτο τραπέζι πίστα, εξάλλου, προαπαιτούνταν ένα 500ευρω, ως «μπάνκα» για την υποχρεωτική κατανάλωση.

Και βεβαίως στον τελικό λογαριασμό, ο οποίος δεν έρχεται - παρά μόνον κατ' απαίτηση - μαζί με απόδειξη, δεν υπάρχει πουθενά...

Το κόλπο που εφαρμοζόταν τελευταία ήταν με την άφιξη στο κέντρο να σου δίνουν ένα απόκομμα εισιτηρίου, της τάξεως των 10 ευρώ, ως είσοδο. Σε κάποιες μουσικές σκηνές προπληρωνόταν και αφαιρούνταν από τον τελικό λογαριασμό. Στις πίστες ακόμη και αυτό το φορολογικό μέτρο είχε χαλαρώσει και είχε πάψει να εφαρμόζεται σε όσους δεν είχαν κάνει κράτηση τραπεζιού.

Στην κυρίως σάλα - όπου το sitting γίνεται αριστοτεχνικά από τους μετρ - διακρίνονται όλες οι αθηναϊκές φυλές. Τα σχολεία και τα ιδιωτικά ΙΕΚ με συμφωνία «με το κεφάλι» (ποσοστά εισπράττουν και οι καλλιτέχνες, αν τους «έχουν φέρει») γεμίζουν το μπαρ ή τα πίσω τραπέζια με ενιαίο εισιτήριο που μοιράζονται ο επιχειρηματίας με τον υπεύθυνο της εκδήλωσης.

Τα ενδιάμεσα τραπέζια με αρκετά καλή κατανάλωση και τα πρώτα τραπέζια ανήκουν είτε στους συνήθεις «επωνύμους» είτε σε πρόσωπα των δημοσίων σχέσεων και του σταρ σίστεμ που διατηρούν αμφίδρομη και διαδραστική σχέση με τον καλλιτέχνη.

Ο τελευταίος, ο οποίος θα αποθεωθεί άμα τη εμφανίσει, έχει τα τελευταία χρόνια συστήσει εταιρεία (ΟΕ, ΕΠΕ)• από εκεί δηλώνει τις αμοιβές και εισπράττει τα πνευματικά του δικαιώματα από τις εναπομείνασες δισκογραφικές εταιρείες, παράλληλα τα συμψηφίζει με έξοδα και άλλα και απολαμβάνει φορολογία του 25% - και όχι του 35%-45% αν η δήλωσή του θα ήταν προσωπική (φυσικού προσώπου δηλαδή).