'Ένα είναι το ερώτημα:

Πόσοι Ρουμελιώτηδες υπάρχουν?

οι ανακρίβειες του Παναγιώτη Ρουμελιώτη- Μέρος 2ο

 Στις 24 Ιουλίου του 2012, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης δηλώνει στους New York Times (εδώ) κατηγορηματικά ότι «Ξέραμε στο Ταμείο εξαρχής ότι αυτό το Πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί επειδή δεν είχαμε κανένα – κανένα – επιτυχημένο παράδειγμα».
Δύο μέρες μετά, κύκλοι του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, αναφερόμενοι στη σχετική δήλωση, καταλόγιζαν στον κ.Ρουμελιώτη ότι δεν ενημέρωσε κανέναν σχετικά κι έθεταν
το ερώτημα,

γατί ο κ. Ρουμελιώτης, εφόσον διαπίστωσε ότι το πρόγραμμα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού, δεν παραιτήθηκε από τη θέση του. Το σχετικό δημοσίευμα της Καθημερινής εδώ.

Στις 27 Ιουλίου 2012, προφανώς αντιλαμβανόμενος την γκάφα που είχε διαπράξει λέγοντας κατηγορηματικά ότι «εξαρχής γνωρίζαμε στο ΔΝΤ ότι το Πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί», ο κ. Ρουμελιώτης πετάει την μπάλα στην εξέδρα καθώς άλλο το «το Πρόγραμμα ξέραμε ότι δεν βγαίνει» και άλλο το «γιατί δεν επιδίωξες αναδιάρθρωση».

Σε νεότερες δηλώσεις του απευθύνει εντελώς διαφορετικά ερωτήματα προς τον Γιώργο Παπανδρέου με βασικότερο το «γιατί δεν επιδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους όπως του υποδείκνυε ο Dominique Strauss Kahn;».  Το σχετικό ρεπορτάζ του ΒΗΜΑτος εδώ.

Το πρόβλημα του κ. Ρουμελιώτη είναι ότι και πάλι στο ίδιο του το βιβλίο του ο ίδιος την κατηγορία που απηύθυνε σε μορφή ερωτήματος στον πρώην πρωθυπουργό. Δίνει μάλιστα και μια σαφή απάντηση: Φταίνε πρωτίστως οι Ευρωπαίοι!

Καταπληκτικό; Πιο συγκεκριμένα:

Στη σελ.17 αναφέρει ότι το ίδιο το ΔΝΤ ήταν διαιρεμένο ως προς την αναδιάρθρωση γιατί υπήρχαν σοβαρές ανησυχίες για τις επιπτώσεις της σε όλη την Ευρωζώνη:

«Αλλά ούτε και στο επίπεδο των διαφόρων διευθύνσεων του ΔΝΤ υπάρχει ενιαία γραμμή σχετικά με τα προγράμματα προσαρμογής στα οποία εντάσσονται οι χώρες που ζητούν τη βοήθεια του Ταμείου. Για παράδειγμα, η Διεύθυνση Στρατηγικής και Πολιτικών του Ταμείου επιδίωξε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους από την αρχή, σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή διεύθυνση που προσπαθούσε μέχρι την τελευταία στιγμή να αποτρέψει την αναδιάρθρωση, επειδή φοβόταν τις επιπτώσεις της στις άλλες ευάλωτες χώρες της Ευρωζώνης. Στις περιπτώσεις αυτές, η οριστική απόφαση όσον αφορά στη στάση του Ταμείου ανήκει στο γενικό διευθυντή και στο ΔΣ».

Στη σελ. 73 περιγράφει μία συνομιλία του με τον Dominique Strauss Kahn προς το τέλος Μαρτίου 2010 και αποκαλύπτει ότι ακόμα και ο Dominique Strauss Kahn είχε αμφιβολίες για την αναδιάρθρωση. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Ο Ντομινίκ Στρος Καν επέμεινε και σε ένα ακόμα θέμα: στην ανάγκη να προχωρήσει η Ελλάδα σε μια άμεση αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. Ωστόσο, επισήμανε ότι η κίνηση αυτή θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά την πιστοληπτική θέση άλλων χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Για να αποφευχθεί μια αντίδραση της Ευρωζώνης σε μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η αναδιάρθρωση του χρέους θα έπρεπε να προωθηθεί αμέσως μετά από την επίτευξη της συμφωνίας για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας».

Στη σελ.108 αναφέρει:

«Τόσο η Γαλλία όσο και η Γερμανία δεν επιθυμούσαν την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, επειδή φοβόντουσαν τις αρνητικές επιπτώσεις στις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες στα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που είχαν αγοράσει. Πίστευαν, επίσης, ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα επηρέαζε αρνητικά την εμπιστοσύνη των αγορών, καθώς θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την πιστοληπτική ικανότητα και άλλων χωρών-μελών της Ευρωζώνης και να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η Ιταλία και η Ισπανία ήταν αντίθετες στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, επειδή ανησυχούσαν για τις επιπτώσεις στα επιτόκια δανεισμού τους από τις αγορές. Πέρα από τα προβλήματα αυτά, ήταν δύσκολο να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες πλειοψηφίες στα κοινοβούλια της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Φιλανδίας, της Σλοβακίας και άλλων χωρών, ώστε να εγκριθεί ο μηχανισμός στήριξης και η χρηματοδότηση της Ελλάδας».

Στη σελ. 111 αναφέρει:

«Το ΔΝΤ δεν επέμεινε στην άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και αποδέχτηκε τελικά την άποψη εκείνων που ήθελαν να την αποφύγουν τόσο λόγω των επιπτώσεών της στις ευρωπαϊκές τράπεζες (κυρίως τις γερμανικές και τις γαλλικές) όσο και λόγω της πιθανής μόλυνσης άλλων χωρών-μελών της Ευρωζώνης (κυρίως της Ισπανίας και της Ιταλίας)».

Και στη σελ. 26 αναφέρει για την Ελλάδα: «Αλλά ούτε η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως της είχε υποδείξει ο επίσημος σύμβουλός της, η τράπεζα Lazard.*»

Ο αστερίσκος της αναφοράς στη Lazard παραπέμπει σε συνέντευξη του γενικού διευθυντή της Lazard, Ματιέ Πιγκάς, στο ΒHMagazino, 22 Ιουλίου 2012. Το ωραίο είναι όμως ότι στη συνέντευξή αυτή ο Ματιέ Πιγκάς λέει ότι είχαν ξεκινήσει από πολύ νωρίς τις συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση για ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους αλλά ρίχνει όλη την ευθύνη της αργοπορίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Κάτι που παραλείπει βέβαια να υπογραμμίσει ο κ. Ρουμελιώτης στο βιβλίο του. Λέει συγκεκριμένα ο Ματιέ Πιγκάς:

-Πού οφείλεται η αργοπορία αυτή (για την αναδιάρθρωση); 

«Στις δυσλειτουργίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, η Επιτροπή, το Συμβούλιο, η Προεδρία, ήταν απόντες, ενώ οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί ηγέτες, η Γαλλία και η Γερμανία, έκαναν λάθος διάγνωση. Δεν είδαν την ευρωπαϊκή διάσταση της ελληνικής κρίσης. Έτσι, άργησαν να δράσουν – και να αντιδράσουν – με όλες τις δραματικές συνέπειες τις οποίες ανέφερα προηγουμένως». Η συνέντευξη εδώ.

Το ακόμα ωραιότερο για το πόσο εκτεθειμένος είναι ο κ. Ρουμελιώτης, είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου είχε πει στις 14 Ιουνίου 2012, στον τηλεοπτικό σταθμό Super B της Αχαϊας, τα εξής:

«Πρώτα απ΄ όλα, διαπραγμάτευση κάναμε και την κάναμε συνεχώς. Όπως σας είπα, είχαμε το μεγαλύτερο κούρεμα και δεν φτάσαμε άμεσα εκεί, από την πρώτη ημέρα. Κι ίσως είναι μία αποκάλυψη αυτή, δεν είναι μεγάλη αλλά είναι μια αποκάλυψη, όταν τον Μάιο αποφασίσαμε ότι πηγαίναμε να μπούμε στο μηχανισμό… έπρεπε να πάρουμε την απόφαση, και σε επικοινωνία με τους εταίρους, αλλά και με τον υπεύθυνο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τον κ. Strauss Kahn τότε, είχα πει ότι χρειάζεται τώρα να κάνουμε και μία αναδιάρθρωση του χρέους, γιατί το χρέος είναι πολύ μεγάλο και είναι μια ευκαιρία.

Δεν ήταν μόνο δική μου άποψη. Είχαμε τους καλύτερους Συμβούλους που υπάρχουν διεθνώς και στην Ευρώπη, οι οποίοι έλεγαν ότι θα πρέπει πέραν των μέτρων ή των αλλαγών που θα κάνετε, να δείτε και το χρέος, το οποίο έχει φορτωθεί η χώρα σας, είναι υπέρογκο και πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος. Ή θα το αναλάβει όλο το χρέος η Ευρώπη και θα το πάει πολύ μακριά για πολλά χρόνια με πολύ χαμηλό τόκο που ίσως να ήταν και προτιμητέο, ή θα υπάρξει ένα είδος κουρέματος. Τα έθεσα λοιπόν αυτά και η απάντηση ήταν, έχεις δίκιο, αλλά αυτό μπορούμε να το κάνουμε όταν έχετε δείξει δείγματα γραφής, όταν ξέρουμε ότι -όπως κάποιος χαρακτηριστικά μου είπε- «όταν κουρευτείτε δεν θα ξαναβγούν κι άλλα μαλλιά», δηλαδή δεν θα ξαναφτιάξετε χρέος. Άρα να φθάσουμε κοντά στο πρωτογενές πλεόνασμα, που τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα; Ότι αν βγάλεις όλα τα χρέη που έχεις να αποπληρώσεις έχεις πλεόνασμα. Και τώρα είμαστε κοντά στο πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτό μας επέτρεψε αξιόπιστα να διαπραγματευθούμε και να φτάσουμε σε αυτό το μεγάλο κούρεμα».

Από : parapolitiki.com