Δεν αποκλείουν θαύματα:

Δηλαδή τι επιθυμούν 

το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ ??

Να τους κάνει αβάντα ο Σαμαράς για να ξεκολλήσουν από τον μονοψήφιο;

Αλλά και να την έκανε, πιστεύουν πράγματι πως θα ανακάμψουν; Διότι, μετά το ναυάγιο του Βενιζέλου για μια πασοκοκεντρική Κεντροαριστερά, θα ναυαγήσουν και οι παρασκηνιακές προσώρας απόπειρες του Κουβέλη.

Ο προσηλυτισμός φέρ’ ειπείν της Διαμαντοπούλου από τον Νέστορα της υπολειμματικής Αριστεράς θα εκτρέψει την Οδύσσεια του μικρού κόμματός του σε Ιλιάδα.

Ο Λυκούδης θυμωμένος θα κλειστεί στη σκηνή του και το «ανάλογον» της Διαμαντοπούλου, η Ρεπούση, θα συνωστιστεί στο πεζοδρόμιο της Αγίου Κωνσταντίνου. Αλλά τίποτε δεν πρόκειται να γίνει, διότι ο δικομματισμός είναι ήδη εδώ. Και το πείραμα των συνεργασιών, μετά το φιάσκο Μανιτάκη – Ρουπακιώτη, επιτεινόμενο, σύντομα θα εκπνεύσει όσο ο Σαμαράς αγιοποιείται από όλους, φωτογραφούμενος με τον Βενιζέλο και τον Τσούκαλη μπρος στο τούνελ.

Η επικείμενη, για πολλοστή φορά, Ανάσταση του Κυρίου δεν αποκλείει θαύματα: ο ιδιόμορφος Συναγερμός του 2013 και αντίστοιχα, η σύγχρονη ΕΔΑ, επανέρχονται. Αυτή δυστυχώς είναι η εικόνα του νέου μας πολιτικού χάρτη. Είναι όμως και εικόνα του παλαιού πολιτισμικού μας χάρτη. Παραμένει ο ίδιος εξαιτίας τού ανέκαθεν πολιτιστικού δικομματισμού μεταξύ αντιπάλων κριτικών της λογοτεχνίας, δημοσιογράφων επί των καλλιτεχνικών, προϊσταμένων τους, ιδρυμάτων και εντύπων και ό,τι άλλο παρακολουθεί αυτό το κακόηθες μόρφωμα μιας ακτινοβολημένης ελευθερίας των ιδεών. Την ελληνική πραγματικότητα αποδίδει εκείνη η παλαιά διαφήμιση παρισινού τσίρκου: «Πιο σπορτίφ από το θέατρο, πιο ζωντανή από τον κινηματογράφο». Η γνώμη που έχει ο νεοέλληνας για την πολιτική - και εγώ για τον πολιτισμό του νεοέλληνα - παραπέμπει όμως και στη σκληρή διαπίστωση του Αντόρνο: «Καμία έρευνα δεν έχει φτάσει μέχρι σήμερα έως κάτω στην κόλαση, όπου εγχαράσσονται οι παραμορφώσεις που αργότερα αναδύονται στο φως σαν ευθυμία, ανοιχτό μυαλό, κοινωνική προσήνεια, σαν επιτυχής εναρμόνιση με το αναπόφευκτο και σαν πρακτικό πνεύμα χωρίς σκοτούρες». Με τη διαφορά πως εδώ οι «σκοτούρες» επιτείνονται από την αυταρέσκεια όσων δεν υποψιάζονται καν τις μειονεξίες τους. Οπως φέρ’ ειπείν ότι δεν μπορούν να μας πουν ψέματα χωρίς να το πιστεύουν και οι ίδιοι (οπότε μας λένε ψέματα γιατί νομίζουν πως λένε αλήθεια). Σε μια υπερβολική εκδοχή αυτού του ισχυρισμού δεν θα έκρινα άσκοπο να αναφερθώ και στο σόφισμα ενός μεγάλου γλωσσολόγου σύμφωνα με τον οποίο: Αν «φοράδα» = «ίππος» + «θήλυ», τότε ό,τι είναι «θήλυ» είναι μια φοράδα από την οποία αφαιρέθηκε η «ιππικοότητα». Ετσι ακριβώς και στην περίπτωσή μας: Αν «πολιτικός» = «άνθρωπος» + «υπερτιμημένος»,  τότε ο πολιτικός είναι ένας υπερτιμημένος από τον οποίο αφαιρέθηκε η «ανθρωπινότητα». Αλλά το ίδιο δεν ισχύει για όλους μας; «Χρειάζεται να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα;». Αυτόν τον τίτλο δίνει ο Κον-Μπεντίτ στην μπροσούρα του που μόλις κυκλοφόρησε. Από τις προτροπές του τρομερού παιδιού του Μάη του ’68 συγκρατώ τον ορισμό του «αγωνιστή» ο οποίος «μπορεί ακόμη και να μην κάνει τίποτα». Ομως, επειδή δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να είναι αγωνιστής και να μην κάνει τίποτε, προστρέχω παρηγορητικά και αντιγράφω τη δραματική ακροτελεύτια παράγραφο 153 των Minima Moralia. «Η μόνη φιλοσοφία, για την οποία, μπροστά στην απόγνωση μπορεί ακόμη να αναληφθεί η ευθύνη, θα ήταν η απόπειρα να θεωρεί κανείς τα πράγματα έτσι όπως θα παρουσιάζονταν από τη σκοπιά της λύτρωσης». Αλλά και πάλι, επειδή η λύτρωση είναι αδύνατη, όποιος απεγνωσμένα ακολουθεί μια τέτοια απρόσμενη προτροπή, αποτυγχάνει, επιστρέφοντας στο μόνο απόλυτο και λυτρωτικό: τη διαύγεια, αλλά χωρίς εσωτερική πληροφόρηση για τα ασφάλιστρα κινδύνου υπέρ της βλακείας.

Πηγή:TO BHMA