Μια σωστή ανάλυση !!

Ιταλική υποθήκη ή πλεονέκτημα?

 Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

 Η χθεσινή ανάλυση του Wolfgang Munchau, 

στους Financial Times διαπιστώνει ότι στην Ιταλία η διόγκωση του ποσοστού των πολιτών που προτιμούν κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ταχθεί υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη δεν μας θυμίζει μόνον μια σκληρή πραγματικότητα που κανείς δεν θέλει να βλέπει από το Βερολίνο και το Παρίσι μέχρι τη Μαδρίτη και την Αθήνα.

Μας θυμίζει την ιστορική σταθερά που θέλει την Ιταλία παράγοντα αστάθειας σε όλους τους συνασπισμούς, συμμαχίες και ολοκληρώσεις στις οποίες μετέχει και τις συχνές για τη Ρώμη ανατροπές συμμαχιών.

Η Ιταλία έδωσε σκληρή μάχη με τη βοήθεια της Γαλλίας του Σιράκ για να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γερμανίας του Κολ που δεν ήθελε τη συμμετοχή της στην Πρώτη Ομάδα Χωρών της Ευρωζώνης. Τελικά την άνοιξη του 1998 κλείδωσε η συμμετοχή της Ρώμης χάρη στο Παρίσι που απείλησε το Βερολίνο με Βέτο στη διεύρυνση της Ε.Ε. σε Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Ιταλία άνοιξε τότε τον δρόμο για την ταυτόχρονη ένταξη Πορτογαλίας-Ισπανίας αλλά και της Ελλάδας δύο χρόνια αργότερα.

Είναι σαφές δηλαδή ότι αν τεθεί εν αμφιβόλω η παραμονή της Ρώμης στην Ευρωζώνη θα υπάρξουν παράπλευρες παρενέργειες σε Λισαβόνα, Μαδρίτη και Αθήνα.

Η Ιταλία που έγινε ενιαίο κράτος μόλις το 1870 επωφελήθηκε από την ήττα του Προστάτη της της Γαλλίας, του Ναπολέοντα του Τρίτου, στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο της ίδιας χρονιάς, με τη φιλοδοξία από δορυφόρος του Παρισιού να γίνει ισότιμη Μεγάλη Δύναμη: Αν και νότια χώρα επέλεξε στις αρχές της δεκαετίας του 1880 να συμμαχήσει με τη Γερμανία και την Αυστρο-ουγγαρία στην Τριπλή Συμμαχία, με την πεποίθηση ότι οι κύριοι ανταγωνιστές της στη Μεσόγειο είναι η Γαλλία και η Βρετανία.

Χρειάσθηκε να φθάσουμε στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για να διαπιστώσει η Ρώμη ότι η Συμμαχία με το Βερολίνο και τη Βιέννη δεν της εξασφάλιζε πλεονεκτήματα στη Μεσόγειο και επιπλέον την καθιστούσε τον εύκολο στόχο των αντιπάλων της Γερμανίας, Βρετανίας και Γαλλίας.

Μέσα σε ένα χρόνο η Ιταλία είχε εγκαταλείψει τον Βορρά για να συμμαχήσει με τις δύο νότιες ή καλύτερα μεσογειακές δυνάμεις, τη Γαλλία και τη Βρετανία, και εισήλθε το 1915 στον Πόλεμο στο πλευρό τους.

Σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου η Ιταλία ήταν ένα εκκρεμές ανάμεσα στη Γερμανία από την μια μεριά και τη Βρετανία-Γαλλία από την άλλη. Μπήκε στον Πόλεμο τον Μάιο του 1940 όταν όλα έδειχναν τη γερμανική Ευρώπη ως αναπόφευκτη και άλλαξε ξανά στρατόπεδο τον Ιούλιο του 1943, όταν η ήττα του Βερολίνου είχε αρχίσει να διαγράφεται στον ορίζοντα.

Η Ιταλία που σύμφωνα με το προχθεσινό δημοσίευμα των Financial Times για τη δραματική διαβούλευση στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011 ήταν πολύ μεγάλη για να διασωθεί με δημόσιο χρέος 3 δισ. ευρώ και το εκτιμώμενο ύψος τότε ενός τριετούς πακέτου διάσωσης να αγγίζει τα 600 δισ.

Εχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τη Γαλλία το γεγονός ότι είχε να χάσει από την αξιοπιστία της σε Αγορές και Οίκους Αξιολόγησης το έχασε, και κατά συνέπεια μπορεί να αξιοποιήσει την κρίσιμη μάζα της οικονομίας της επικαλούμενη και την πίεση του εκλογικού σώματος, όχι για να αναζητήσει τις ανύπαρκτες ούτως ή άλλως εκτός Ευρωζώνης εναλλακτικές λύσεις, αλλά να υιοθετήσει μια μαχητική στάση στην αναπόφευκτη μετά τις ευρωεκλογές συνολική διαπραγμάτευση για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
 
Στη σκιά της Ρώμης
Την άνοιξη του 1998 «κλείδωσε» η συμμετοχή της Ρώμης χάρη στο Παρίσι που απείλησε το Βερολίνο με βέτο στη διεύρυνση της Ε.Ε. σε Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Ιταλία άνοιξε τότε τον δρόμο για την ταυτόχρονη ένταξη Πορτογαλίας-Ισπανίας, αλλά και της Ελλάδας δύο χρόνια αργότερα.

πηγή:imerisia