Πώς να κρατηθεί !!!

Αλλά και τι να έρθει ??

Αυτές οι γραμμές γράφονται με έντονο το αίσθημα της απογοήτευσης,  της περιφρόνησης,αλλά και της οργής, γιατί αυτό που διαδραματίζεται σήμερα αποτελεί την τελευταία λέξη, την υπογραφή, την τελεία όσων ζούμε από το 2010 και έπειτα.

Προσοχή, μ' αυτό το post δεν θέλουμε να ηθικολογήσουμε, αλλά να αναδείξουμε ένα βαθύ πολιτικό ζήτημα: Το σκηνικό του «αντιμνημονίου» χρεοκόπησε και τυπικά σήμερα, αλλά μαζί μ' αυτό και το πολιτικό μας σύστημα και το πολίτευμά μας εν γένει.
Μπορεί τέσσερα χρόνια να αποσοβούμε σαν χώρα, εν είδει τεχνητής αναπνοής, την χρεοκοπία μας, την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή μας στην δραχμή, αλλά σήμερα βιώσαμε την «δραχμή» του πολιτικού μας συστήματος.

Δεν σκοπεύουμε να επαναλάβουμε και να αναμοχλεύσουμε τα όσα έγιναν σήμερα, με αποκορύφωμα την μήνυση που κατέθεσε ο Σαμαράς σε βάρος του Χαϊκάλη, αλλά να θέσουμε τον εξής προβληματισμό: πώς να κρατηθεί αυτή η κυβέρνηση, αλλά και τι να έρθει στη θέση της;

Βρισκόμαστε στο πλήρες αδιέξοδο και ακόμα δεν έχει διεξαχθεί καν η δεύτερη ψηφοφορία για την ανάδειξη ΠτΔ. Όποιος πιστεύει ότι αυτή η Βουλή μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο είναι τουλάχιστον αφελής. Είναι μωρός κάποιος να ψηφίσει την κυβερνητική πρόταση, γιατί θα θεωρηθεί ύποπτος ότι έχει δωροδοκηθεί.

Το φοβερό ποιο είναι εν τω μεταξύ; Ότι εφόσον γίνουν εκλογές τον Ιανουάριο, θα βρεθούμε ξαφνικά χωρίς μνημόνιο, χωρίς ΠτΔ και χωρίς κυβέρνηση, με τον λαό πάλι να καλείται κυρίαρχα να βάλει μια τάξη στο χάος που δημιούργησαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος, αποφασίζοντας σε πολύ οριακές και διλημματικές καταστάσεις.

Τις σκαπούλαραν μια φορά με την ΕΡΤ, μετά τον Μπαλτάκο, αυτό όμως που βρίσκεται σε εξέλιξη με την υπόθεση Χαϊκάλη δείχνει να ναι η χαριστική βολή. Μια πορεία αυτοκαταστροφής που εγκαινιάστηκε από την επομένη των ευρωεκλογών και μετά δείχνει να φτάνει στο τέλος της, με την επιλογή επίσπευσης της εκλογής ΠτΔ να φαντάζει ακόμα μια άστοχη και πολιτικά τυχοδιωκτική επιλογή. Βέβαια μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου και όσο υπάρχει κυβέρνηση, οι κήρυκες της σταθερότητας θα συνεχίσουν την φάμπρικα των τροπολογιών και των μικροπολιτικών διευθετήσεων.

Και φανταστείτε ότι αυτή η συγκυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης τον περασμένο Οκτώβρη και τώρα δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι ιδιαίτερα ο Σαμαράς θέλει εδώ και τώρα εκλογές, απλά θέλει να γίνουν με όρους αριστερής παρένθεσης ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να μην εκπαραθυρωθεί από την ηγεσία της ΝΔ την επόμενη μέρα. Ο Βενιζέλος δείχνει κι αυτός να θέλει τις εκλογές, για να περιορίσει το περιθώριο κινήσεων του Παπανδρέου. Αμφότεροι όμως σκέφτονται την πολιτική τους τύχη και όχι την χώρα.

Και μιας ο Μητσοτάκης επανήλθε στην επικαιρότητα, λόγω της συνάντησής του με τον Καμμένο και τον Παπούλια, η περίοδος Ιούνιος 2012-Δεκέμβριος του 2014 θα κάνει να μοιάζει η τριετία Μητσοτάκη νηπιαγωγείο. Βέβαια αυτή η περίοδος δεν προήλθε εν κενώ. Συνδέεται άρρηκτα με την περίοδο 2010-2011, όταν μαζί Σαμαράς και Τσίπρας κατασκήνωναν στις πλατείες του αντιμνημονίου.

Και μιας και λέμε για μνημόνιο, βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να πούμε ότι το μνημόνιο δεν ήταν απλά ένα αναγκαία επιβαλλόμενο πρόγραμμα, αλλά ένας διαιτητής μεταξύ δεξιών και αριστερών παρακυκλωμάτων νομής της εξουσίας, τα οποία σήμερα βλέπουμε να αποκαλύπτεται.

 Πραγματικά τρομάζουμε στην ιδέα τι θα συμβεί στην χώρα μας, όταν ο «μπαμπούλας» του μνημονίου φύγει από τα πόδια μας. Οι κλίκες της δεξιάς και της αριστεράς θα βρεθούν να δίνουν αδυσώπητη μάχη επιβίωσης, υποθηκεύοντας μια για πάντα το μέλλον της πατρίδας μας.

Ήδη διαβάζουμε δεξιά και αριστερά την ανάγκη να επέλθει πολιτική κάθαρση από τον «βόρβορο» που ζούμε. Για να μιλήσουμε και λίγο παλαιοπασοκικά, δεξιά και αριστερά μια χαρά συγκυβέρνησαν το 1989 με πρόσχημα την πολιτική κάθαρση από τον Ανδρέα και το επάρατο ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, που το ΠΑΣΟΚ έχει φύγει από την μέση, γιατί ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκυβερνούν, με γνώμονα την ηθική κάθαρση της πολιτικής;

Δεν τους βολεύει, γιατί καθεμιά από τις δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις κουβαλά πάνω της την ενοχή του εθνολαϊκισμού του αντιμνημονίου. Όπως παρατήρησε εύστοχα κάποιος φίλος, αυτοί οι δύο συγκυβέρνησαν στις πλατείες το καλοκαίρι του 2011, για να φύγει ο «προδότης» και «δοσίλογος» Παπανδρέου.
Και ακόμα και σήμερα, ένα σκάνδαλο από την διακυβέρνηση 2009-2011 δεν βρέθηκε. Το μόνο σκάνδαλο ήταν το μνημόνιο, για το οποίο έπρεπε να πληρώσει ο Παπακωνσταντίνου με την κατασκευασμένη παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο, για την οποία ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου συνεργάστηκαν αρμονικότατα.

Για τις ευθύνες του εθνολαϊκισμού του αντιμνημονίου θα συσταθεί ποτέ καμιά εξεταστική; Θα αναζητηθούν οι ευθύνες όσων έκαναν καριέρα στο κήρυγμα μίσους και διχασμού, για να καλύψουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα;

Δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο σύντομα και έχουμε ξαναπεί ότι ο Παπανδρέου μισήθηκε από το διαπλεκόμενο πολιτικό-οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο γιατί ήταν ο καθρέφτης που έδειξε τα μαύρα μας τα χάλια. Εξέθεσε αυτό το παρασιτικό πλέγμα εξουσίας με την πρόταση για το δημοψήφισμα, γι αυτό και βάλθηκε να τον τελειώσει με την συμμαχία των προθύμων.

Όμως η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Με τον τρόπο που πήραν την εξουσία Σαμαράς-Βενιζέλος, δεν υπήρχε περίπτωση να την χάσουν με ομαλό τρόπο. Κι αυτό βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, με το ερώτημα να παραμένει: «πώς να κρατηθεί, αλλά και τι να έρθει;»

από: anendotosagonas