Ομιλία σταθμός Παπανδρέου !!!!

  Χαμός από κόσμο στη Κοζάνη

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι και πάλι στην Κοζάνη.

Σε μια περιοχή, που όπως έχω πει πολλές φορές, όλοι οι Έλληνες της χρωστούν πολλά, γιατί έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάπτυξη του τόπου με μεγάλο κόστος.

Αλλά και μια περιοχή, που μπορεί να έχει καθοριστικό ρόλο στο πλαίσιο των προσπαθειών μας για πράσινη ανάπτυξη, για βιώσιμη ανάπτυξη.

Το οδοιπορικό της Έκθεσης για τους Αγώνες που μας εμπνέουν, για τις Αξίες που μας ενώνουν, συνεχίζεται.

Από την Αθήνα, στην Κρήτη και τώρα στη Μακεδονία.

Να ευχαριστήσω τον Φίλιππο Πετσάλνικο – και την ομάδα στο Ίδρυμα, για τη δουλειά και την προσφορά τους στην οργάνωση αυτής της ωραίας έκθεσης.

Θα ήθελα να αφιερώσω τη σημερινή εκδήλωση σε έναν άνθρωπο που βρέθηκε στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία, σε έναν αγωνιστή που αφιέρωσε τη ζωή του – από τον ανένδοτο αγώνα, την απελευθέρωση από τη δικτατορία και την κατάκτηση της μεγάλης αλλαγής του ’81 – στην πάλη για αξίες.

Μιλώ για τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, που έφυγε προ ημερών από κοντά μας και τον οποίο τίμησε σήμερα και η Βουλή.

Πίστεψε στις αξίες της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού.

Και έκανε τα πιστεύω του πράξη.

Φίλες και φίλοι

Σήμερα, ο αγώνας για αξίες είναι παγκόσμιος.

Δεν γνωρίζει σύνορα.

Σήμερα, παντού στον κόσμο γίνεται μία μάχη.

Αλλού αιματηρή, αλλού πολιτική, αλλά παντού σκληρή.

Από την Ευρώπη μέχρι την Μέση Ανατολή, από την Wall Street μέχρι το Hong Kong.

Είναι μια μάχη μεταξύ αυτών που διψάνε απλά για την εξουσία

και εκείνων που διψάνε για μία κοινωνία αξιών.

Μεταξύ αυτών που προωθούν και προσκυνούν το δίκιο του ισχυρού – στην πολιτική, στην οικονομία, στις διακρατικές σχέσεις, και εκείνων που υπηρετούν μόνο την ισχύ του δικαίου.

Μεταξύ αυτών που προωθούν την πολιτική του φόβου ή την πολιτική της αγανάκτησης, αντί της αλήθειας.

Μεταξύ αυτών που θέλουν απλώς να κατέχουν την εξουσία, ή θέλουν απλά την εξουσία χωρίς να αλλάζουν τίποτα,

και εκείνων που θέλουν να αλλάξουν τις δομές εξουσίας, για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Μεταξύ αυτών που φτιάχνουν την καριέρα τους ή συγκροτούν τις δυνάμεις τους σπέρνοντας διχασμό και μίσος

και αυτών που θέλουν να συγκροτήσουν μια κοινωνία με τον πολίτη δυνατό, ελεύθερο, ασφαλή, σίγουρο και δημιουργικό.

Μεταξύ αυτών που επιβιώνουν με τα ψέματα και τον εκφοβισμό, καλλιεργώντας την άγνοια και τη χειραγώγηση των πολιτών,

και αυτών που αποκαλύπτουν αλήθειες για να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του πολίτη, με τη δημιουργική συμμετοχή του, την ενδυνάμωσή του.

Είναι μία μάχη μεταξύ της συντήρησης και των αξιών της προόδου.

Και η συντήρηση πάντα θα καλλιεργεί ένα πέπλο σιωπής και άγνοιας.

Κάτι που είδαμε και με τα τραγικά γεγονότα στο Πακιστάν ή στην Νιγηρία.

Όπου χτυπήθηκαν σχολεία, μαθητές και καθηγητές ή απήχθησαν νέες κοπέλες.

Γιατί;

Για να μην μάθουν.

Για να μην απελευθερώσουν την σκέψη τους.

Για να μπορούν άλλοι να τους χρησιμοποιούν ως «εξαρτήματα».

Φίλες και φίλοι

Ερχόμουν εδώ στην Κοζάνη, στην Δυτική Μακεδονία, ως υπεύθυνος κλιμακίου, για να φτιάξουμε τους πρώτους πυρήνες του ΠΑΣΟΚ το 1976.

Μια διαφορετική τότε Ελλάδα.

Γυρίζαμε χωριά, γειτονιές, μιλάγαμε στα καφενεία.

Θυμάμαι – Αντιμετωπίζαμε και φόβο και καχυποψία.

Καμιά φορά δεν βρίσκαμε άνθρωπο να μιλήσουμε.

Βρίσκαμε μπροστά μας ένα πέπλο σιωπής και άγνοιας που είχε σκεπάσει την τότε κοινωνία.

Από την λογοκρισία και την καταπίεση.

Από το κυνηγητό ενάντια σε κάθε τι το διαφορετικό.

«Θα μας πάρετε τα χωράφια και τις γίδες», μας έλεγαν.

Εμείς αντικρούαμε – Θέλουμε συνεταιρισμούς, θέλουμε αυτοδιοίκηση, θέλουμε παιδεία και υγεία, να κατοχυρώσουμε δημοκρατικά δικαιώματα που θα δώσουν δύναμη στον πολίτη.

Φωνή και σιγουριά.

Σπάσαμε το πέπλο σιωπής.

Αυτό πρέπει να κάνουμε και σήμερα.

Γιατί και σήμερα δίνεται αυτή μάχη.

Και διεθνώς και στην Ελλάδα.

Οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν.

Και για αυτό εμείς, οι προοδευτικές δυνάμεις, συγκρουόμαστε με την παγκόσμια επέλαση της συντήρησης και του λαϊκισμού.

Είτε αυτή εκφράζεται με το φόβο, είτε εκφράζεται με την τυφλή αγανάκτηση, είτε καλλιεργεί το μίσος και θεωρίες συνωμοσίας.

Εμείς ξέρουμε ότι:

Οι αγορές μπορούν να χαλιναγωγηθούν,

αν συλλογικά οι εκλεγμένες κυβερνήσεις αποκτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και θέσουν κανόνες και αρχές.

Ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να εξανθρωπιστεί.

Οι ανισότητες μπορούν να περιοριστούν,

να διασφαλίσουμε σωστές δουλειές και κοινωνικό κράτος, εάν δημιουργήσουμε θεσμούς διαφάνειας και δικαιοσύνης.

Οι συγκρούσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, θα μπορούσαν να προληφθούν ή να επιλυθούν,

εάν δοθεί προτεραιότητα στην ευημερία, τον σεβασμό του διαφορετικού, των ανθρώπινων και μειονοτικών δικαιωμάτων, και στις αρχές του διεθνούς δικαίου για την οικοδόμηση της ειρήνης.

Το ζήτημα είναι, να αναλάβει και πάλι τα πρωτεία η πολιτική, η έκφραση του κοινού συμφέροντος, έναντι των αγορών, αλλά και κάθε άλλης δύναμης υπερσυγκέντρωσης εξουσιών έξω από τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.

Απαραίτητη θεωρούμε την οργανωμένη παρουσία των πολιτών – με προτάσεις παραγωγικές και δημιουργικές – που ενώνουν και ενδυναμώνουν την κοινωνία και τους συμμετοχικούς δημοκρατικούς θεσμούς.

Αυτό το Κίνημα προοδευτικών αξιών αγωνιζόμαστε κάθε μέρα να ενισχύσουμε με τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Σήμερα η μάχη κατά της ανισότητας και υπέρ της αλήθειας δίνεται παντού.

Οι 85 πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου κατέχουν περισσότερο πλούτο, από τον πλούτο του 50% των φτωχότερων πολιτών του πλανήτη μας.

Αδικία.

Αλλά και συγκέντρωση τεράστιας ισχύος στα χέρια λίγων.

Και αυτοί οι λίγοι αιχμαλωτίζουν δημοκρατίες, εξαγοράζουν συνειδήσεις, αγοράζουν ΜΜΕ.

Μάχη δίνεται για τον έλεγχο των ΜΜΕ.

Η συγκέντρωση της μιντιακής εξουσίας μαίνεται σήμερα ακόμα και στο διαδίκτυο.

Μεταξύ αυτών που το θέλουν ανοιχτό, ελεύθερο, προσβάσιμο, χώρο μάθησης για όλους και εκείνων – ισχυρών συμφερόντων, κεφαλαίου, αυταρχικών η ακραίων ηγετών, απολυταρχικών ιδεολογιών, που το θέλουν εργαλείο για τις επιδιώξεις τους.

Ντουντούκα προπαγάνδας και μόνο.

Φίλες και φίλοι

Ένα παρόμοιο πέπλο σιωπής σκέπασε την χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Δεν θα μιλήσω για το παρελθόν.

Για το μέλλον θα μιλήσω.

Αλλά το μέλλον πρέπει να το χτίσουμε σε στέρεες βάσεις.

Με βάση τις αλήθειες.

Όχι πάνω στην άγνοια, τα ψέματα, τους μύθους και την συνωμοσιολογία.

Αν θες να υπηρετείς την πατρίδα – όπως έκανε πάντα το Κίνημά μας – μπορεί να βρεθείς μπροστά σε αφόρητα δύσκολες αποφάσεις.

Να συγκρούεται το θέλω, των αξιών σου, με το πρέπει των περιστάσεων.

Αυτό συνέβη όταν αναλάβαμε ευθύνες που δεν μας αναλογούσαν – για να μη ζήσουν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά την τραγωδία της βίαιης χρεοκοπίας.

Πήραμε και αποφάσεις που μάτωσαν κόσμο, πολύ κόσμο.

Κόσμο που δεν έφταιγε. Πονέσαμε για αυτό.

Αποφάσεις που δεν θα χρειάζονταν αν η αξιοπιστία της χώρας δεν είχε πληγεί θανάσιμα από αυτούς που είπαν ψέματα και έφυγαν.

Αποφάσεις που δεν θα χρειάζονταν – γιατί η Ελλάδα είναι μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου – αν ο δημόσιος τομέας δεν είχε εγκαταλειφθεί για χρόνια στην τύχη του, αν δεν είχε γίνει όχημα ρουσφετιών, σπατάλης και διανομής προνομίων στους λίγους. Τελείως ανήμπορος να χτυπήσει την φοροδιαφυγή και να κατανείμει δίκαια τα βάρη.

Αποφάσεις που δεν θα χρειαζόταν ποτέ να πάρουμε, αν η Ευρώπη μας έδινε λίγο χρόνο για να αποδώσουν οι μεταρρυθμίσεις μας.

Το Κίνημά μας φίλες και φίλοι, έπρεπε και πρέπει, να αισθάνεται περήφανο που την κρίσιμη στιγμή, η κυβέρνηση και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, δεν κρύφτηκαν πίσω από τη συνειδητή άρνηση της συντριπτικής πλειοψηφίας της τότε αντιπολίτευσης να βάλει πλάτη.

Κάναμε το πατριωτικό μας καθήκον.

Γιατί σύμφωνα με τις αξίες μας, υπάρχουμε στην πολιτική για να υπηρετούμε την πατρίδα, όχι για να μας υπηρετεί αυτή.

Ούτε 180 σίγουροι υπήρχαν, ούτε χρόνος για εκλογές υπήρχε.

Κανείς δεν δικαιούται να παίζει την τύχη της χώρας στα ζάρια.

Πόσο μάλλον με την απειλή της βίαιης χρεοκοπίας ante portas.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να δηλώνει ξεκάθαρα, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν το 2010 και το Μνημόνιο, αλλά το πελατειακό πάρτι που στήθηκε σε βάρος της χώρας μέχρι το 2009.

Δεν θα χρειαζόμασταν ποτέ να ψάχνουμε για πιστωτές, να ζητάμε από τους εταίρους μας δάνεια, αν δεν είχε προηγηθεί η πορεία προς το χάος. Μια πορεία που οδήγησε τη χώρα να έχει το 2009, ταυτόχρονα,

Και ύφεση στο -4%,

Και δημόσια διοίκηση διαλυμένη από το ρουσφέτι,

Και χρέος στα 320 δισ. και ιλιγγιωδώς αυξανόμενο,

Και νέο έλλειμμα στα 36,5 δισ. όπως μάθαμε αργότερα,

Και αβυσσαλέο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στο 14%,

Και, το κυριότερο, θανάσιμο έλλειμμα αξιοπιστίας, μετά τα όσα είχαν δει οι εταίροι μας και οι αγορές την πενταετία, 2004-2009.

Αυτό το τελευταίο, το συνειδητοποιούν τώρα και άλλες πολιτικές δυνάμεις – αν και με δική τους ευθύνη βρισκόμαστε ενώπιον ενός αδιεξόδου.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπερασπίζεται το μεταρρυθμιστικό κύμα της περιόδου 2009-2011 και να μην αφήνει κανέναν να το καπηλευθεί.

Πετύχαμε μία χωρίς ιστορικό προηγούμενο δημοσιονομική προσαρμογή και βάλαμε την Ελλάδα στην πρωτοπορία του ρυθμού μεταρρυθμίσεων, μεταξύ όλων των αναπτυγμένων χωρών από το 2010.

Αναγνωρίζουμε ότι δεν καταφέραμε να αλλάξουμε την Ελλάδα όσο είχαμε υποσχεθεί.

Ότι έγιναν και λάθη, είτε λόγω της απίστευτης πίεσης, είτε λόγω του ασφυχτικά περιορισμένου χρόνου, είτε λόγω και της δικής μας αδυναμίας να φτάσουμε όσο μακριά έπρεπε.

Αλλά, παντού, σε κάθε τομέα, παρά τα λάθη, τη διετία 2009-2011 έγινε μία αρχή προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αρχή που αν είχε γίνει λίγα χρόνια πριν τα τέλη του 2009, η χώρα δεν θα έφτανε στα πρόθυρα χρεοκοπίας και δεν θα χρειαζόταν ποτέ Μνημόνιο.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να αναγνωρίζει την σημασία της ιστορικής νίκης του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009.

Νίκη που μπορεί να ήρθε πολύ αργά για να αποφύγουμε τη σκληρή επιτήρηση, αλλά που γλύτωσε στο παρά ένα τον τόπο από μία εθνική τραγωδία βίαιης χρεοκοπίας.

Το Κίνημά μας στέκεται απέναντι σε όσους επιχείρησαν να μειώσουν την εμβέλεια της νίκης αυτής, υιοθετώντας την προπαγανδιστική διαστρέβλωση του «λεφτά υπάρχουν» από τους ένοχους θιασώτες της δήθεν επανίδρυσης του κράτους και αργότερα των Ζαππείων.

Η ιστορική για τον τόπο νίκη του 2009 ήρθε ως αποτέλεσμα της βαθύτατης θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής σήψης που ζούσε ο τόπος και της εξίσου βαθειάς δίψας μεγάλων τμημάτων του Ελληνικού λαού να αλλάξουμε πριν να βουλιάξουμε.

Για αυτό και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, πρόγραμμα που προέβλεπε άμεσο νοικοκύρεμα της οικονομίας, ριζικές θεσμικές αλλαγές και αναθέρμανση της οικονομίας χωρίς να μοιράζει χάντρες Ζαππείων, αγκαλιάστηκε από τον Ελληνικό λαό, από κοινωνικούς φορείς και όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπερασπίζεται τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2009-2011.

Επιλογές που δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός.

Με εξωπραγματικά δύσκολη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους, πολλοί εκ των οποίων ήθελαν, μυωπικά, να τιμωρηθεί η Ελλάδα για αυτά που είχαν κάνει αυτοί που έφυγαν.

Επιλογές που δικαιώνονται όχι μόνο από τις εξελίξεις, αλλά και από αυτούς που τις πολέμησαν λυσσαλέα ως αντιπολίτευση και στη συνέχεια βρέθηκαν ή θεωρούν ότι θα βρεθούν στην εξουσία.

Οι εταίροι μας έχουν σημαντικές ευθύνες, για το γεγονός ότι, το κόστος αυτής της μετάβασης ήταν και είναι τόσο οδυνηρό.

Αλλά όσο και εάν θέλουμε να ασκήσουμε δικαιολογημένη κριτική στους εταίρους μας ή στην δύναμη των διεθνών αγορών, ευθύνη δικιά μας ήταν και είναι να κάνουμε την Ελλάδα ισχυρή.

Να στέκεται στα δικά της πόδια, με τις δικές της δυνάμεις, ώστε να μην είναι εξαρτημένη και εκτεθειμένη στις βουλήσεις των διεθνών αγορών ή τις υπερβολικές απαιτήσεις των εταίρων.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν διαμορφώσουμε ένα δικό μας πρόγραμμα.

Ένα Ελληνικό Πρόγραμμα προσαρμογής και αλλαγών.

Ένα πρόγραμμα Συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό – με τις επόμενες γενιές.

Ένα παρόμοιο πρόγραμμα, θα ήταν και βασικό διαπραγματευτικό μας ατού απέναντι στους δανειστές μας.

Δεν τα λέμε τώρα αυτά. Τα λέμε χρόνια τώρα.

Πριν από δυόμιση χρόνια, τον Αύγουστο του 2012, η σημερινή κυβέρνηση έφερνε το πρώτο νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή.

Νομοσχέδιο που ξεχαρβάλωνε τον νόμο – τομή που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είχα πει τότε, μεταξύ άλλων τα εξής στη Βουλή:

«Όσο χρόνο και όσα χρήματα κι αν μας δώσουν οι εταίροι μας, όσο ευνοϊκή και αν γίνει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πρώτιστη ευθύνη, δική μας ευθύνη, είναι να συνεχίσουμε να αλλάζουμε ριζικά τη χώρα μας.

…Δεν πρόκειται να σωθεί οριστικά η χώρα αν δεν αλλάξει ριζικά».

Και προειδοποιούσα λέγοντας:

«Τη στιγμή που διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους μας για αποφυγή των λεγόμενων οριζόντιων μέτρων, ένα βασικό διαπραγματευτικό μας όπλο θα ήταν η ανάδειξη του μεταρρυθμιστικού έργου που προωθήσαμε κάτω από αντίξοες συνθήκες.

…Θα έπρεπε να βροντοφωνάζουμε για κάθε μεγάλη θεσμική αλλαγή αντί να την καταργούμε, αποδεικνύοντας έτσι τη βούλησή μας να σπάσουμε αυγά για να βάλουμε τάξη στη χώρα.

Εσείς κάνατε το αντίθετο. Δώσατε στους εταίρους μας το μήνυμα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υποκύψει στις βουλήσεις κάθε κακώς εννοούμενης συντεχνίας, κάθε ειδικού συμφέροντος.

Και αυτό υπονομεύει και τη διαπραγματευτική μας θέση».

Αυτά λέγαμε από τότε.

Γιατί το είχαμε δει από τότε το έργο, φίλες και φίλοι.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα σήμερα;

Οι έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, απέτυχαν να την οδηγήσουν στην «επόμενη μέρα», παρά την διακομματική στήριξη στη Βουλή, παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας σε σχέση με αυτά που αντιμετώπισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2009-2011 και παρά το γεγονός ότι, οι δυσκολότερες αποφάσεις μεταρρυθμίσεων και προσαρμογής έγιναν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Ούτε μία ώρα δεν θα άντεχαν στη θέση μας το 2010 όλοι αυτοί που μας έκαναν και μαθήματα διαπραγμάτευσης.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπογραμμίζει ότι η μεταρρυθμιστική ορμή της διετίας 2009-2011, που διακόπηκε σταδιακά από την κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις πρόωρες εκλογές του 2012, είναι αδήριτη, επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη, να συνεχιστεί.

Διατυπώνουμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας την πεποίθηση ότι τα ελλείμματα που περιορίσαμε δραστικά, δεν ήταν παρά το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης.

Κρίση Δημοκρατίας.

Κρίση ενός πελατειακού συστήματος.

Ενός κράτους και ενός οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου, που πολλαπλασίαζε αδικίες αντί να προωθεί αξίες,

στήριζε τον παρασιτισμό αντί της παραγωγικής Ελλάδας,

σπαταλούσε ή επέτρεπε κάποιοι να ιδιοποιούνται πόρους και χρήματα του Ελληνικού λαού, αντί να τα διαχειρίζεται με διαφάνεια υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.

Επένδυε στη διατήρηση της εξουσίας, αντί της υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας μας.

Κρίση ενός πελατειακού συστήματος, που διατηρούσε την εξουσία κρατώντας τον Έλληνα και την Ελληνίδα όμηρους μέσα από εξαρτήσεις και δουλείες.

Ενός συστήματος που και σήμερα θέλει συνειδήσεις εξαγορασμένες ή φοβισμένες από τις κατεστημένες δυνάμεις της χώρας.

Αυτές οι δυνάμεις, οι πρακτικές και οι δομές, έφεραν τα ελλείμματα και τελικά την εξάρτηση.

Αυτές ευθύνονται που μας οδήγησαν να έχουμε την ανάγκη ενός μνημονίου, που πράγματι, αποτελεί μια επώδυνη μετάβαση.

Αυτές έχουμε απέναντι.

Αυτές πρέπει να ξεριζώσουμε.

Αντί να συζητάμε για αυτά, όλη η πολιτική μάχη βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω από την κυβερνητική καρέκλα.

Καμία συνεννόηση, έστω στα στοιχειώδη, μετά από όσα περάσαμε, με τις ηγεσίες Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης να ανταγωνίζονται για το ποιος θα προκαλέσει μεγαλύτερο φόβο στον Ελληνικό λαό και επομένως αστάθεια στη χώρα.

Αντιθέτως, οι ηγεσίες της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης παραμένουν απόλυτα προσηλωμένες στον μοναδικό κοινό τόπο που χαρακτηρίζει τη γενικότερη στάση τους και συνοψίζεται στο ψευτοδίλημμα: ποιος θα σκίσει γρηγορότερα το Μνημόνιο.

Τα αντιμνημονιακά καλλιστεία στα οποία επιδόθηκαν και οι μεν και οι δε, οδηγούν την Ελλάδα σε απαράδεκτο και επικίνδυνο αδιέξοδο μιας και δεν απαντούν στα πραγματικά διακυβεύματα.

Για αυτό και απέναντι σε κάθε συντήρηση, αριστερή και δεξιά, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που μιλάνε για τη «Μεταμνημονιακή Ελλάδα» και διαγωνίζονται σε μία δήθεν φιλολαϊκή ρητορική,

συντασσόμαστε με όλους εκείνους τους προοδευτικούς πολίτες που θέλουν να μιλήσουν και να αγωνιστούν, να δουλέψουν, για την απελευθερωμένη «Μεταπελατειακή Ελλάδα».

Γιατί από το Μνημόνιο, αργά ή γρήγορα, θα βγούμε.

Αλλά η «έξοδος» που έχει σημασία, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, είναι μία:

Η «έξοδος» από όσα μας οδήγησαν στο Μνημόνιο.

Η «έξοδος» από την πελατειακή νοοτροπία. Τον πελατειακό καπιταλισμό.

Το ξερίζωμα της ρίζας του κακού.

Γιατί η Ελλάδα μπορεί.

Το ξέρουν τόσοι φίλοι που είναι εδώ – και είμασταν μαζί μετανάστες ή εξόριστοι, στη Σουηδία ή τη Γερμανία.

Αυτές είναι οι αλήθειες που χρειάζεται η χώρα.

Αλλά υπάρχει και μία ακόμη, πολύ μεγάλη αλήθεια στην οποία θα ήθελα να αναφερθώ.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπογραμμίζει ότι, με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση το 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε κατάσταση οικονομικού πολέμου, ή έστω τον Οκτώβριο του 2011 με τη Συμφωνία των Βρυξελλών και το δημοψήφισμα, η Ελλάδα σήμερα θα είχε περάσει προ πολλού τον κάβο.

Θα είχε γλυτώσει πολλά.

Δεν θα μιλάγαμε σήμερα για παρατάσεις.

Δεν θα ακούγαμε σήμερα, το 2014, για GRexit.

Έχοντας ζήσει όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, έχοντας υπόψη και το παράδειγμα χωρών όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, έχοντας υπόψη τη βούληση του Ελληνικού λαού για συνεννόηση, το Κίνημά μας πιστεύει και παλεύει για την οικοδόμηση ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων – και μέσω κυβερνητικής συνεργασίας.

Προσοχή, όμως.

Συναίνεση για να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο.

Από το να ενδυναμώσουμε την εξωτερική πολιτική, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία μέχρι και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και συλλογικά τα αίτια της οικονομικής κρίσης.

Όχι συναίνεση για να μείνουμε στα ίδια.

Όχι για να γυρίσουμε πίσω.

Ούτε για να μοιράσουμε καρέκλες.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει, σαφές προγραμματικό και δεσμευτικό πλαίσιο, όχι κείμενα που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει, συνεργαζόμαστε για πολιτικές που συνιστούν πρόοδο, αξιοκρατία, δεν μπορεί να σημαίνει συνεργασία για να μοιράσουμε πελατειακά τα κρατικά ιμάτια και τις θέσεις.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει, ακόμα πιο συλλογικές αποφάσεις, δεν μπορεί να σημαίνει κατάργηση κάθε έννοιας κυβερνητικής συλλογικότητας.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει να έρχονται νόμοι στη Βουλή με διαφάνεια και διαβούλευση, όχι τροπολογίες για την πώληση του αιγιαλού, τα χατίρια ενός τραπεζίτη ή κάποιου μιντιάρχη, μέχρι τις συνεχείς προσπάθειες αποδόμησης της διαύγειας.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει δημοκρατικές αξίες και διαδικασίες, δεν μπορεί να σημαίνει υπόγειες διαδρομές με Χρυσαυγίτες.

Είναι αδιανόητο για μένα, πέντε χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης και μετά από όσα περάσαμε, να βρισκόμαστε ως χώρα στη σημερινή θέση.

Αδιανόητο.

Αντί για έξοδο από το μνημόνιο στα τέλη Δεκεμβρίου του 2014, όπως ήταν προγραμματισμένο εδώ και τρία χρόνια, να έχουμε παράταση με άδηλη έκβαση και επαναφορά σεναρίων εξόδου από το ευρώ.

Αντί για ευτυχή κατάληξη της αξιολόγησης των πεπραγμένων, που θα οδηγούσε στην υιοθέτηση εδώ και μήνες εκ μέρους των εταίρων μας, μιας Στρατηγικής Συμφωνίας που θα είχαμε εμείς διαμορφώσει με δική μας πρωτοβουλία, Συμφωνία που θα αποτελούσε παράλληλα και ένα Εθνικό Συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό για τα παραπέρα βήματα που καθιστούν την Ελλάδα χώρα διαφάνειας, χρηστής διοίκησης, δικαιοσύνης και βιώσιμης ανάπτυξης, σήμερα να μην υπάρχει καμία Συμφωνία, κανένα Σχέδιο, μόνο αβεβαιότητα.

Γι” αυτό, πιστεύω βαθειά, ότι χρειάζεται συνεννόηση και συναίνεση.

Ακόμη και για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας υπάρχει χρόνος, αν έστω και αυτήν την ύστατη ώρα, πρυτανεύσει το εθνικό συμφέρον.

Και σε κάθε περίπτωση,

Να καταστεί άμεσα δυνατή, η συγκρότηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα πρέπει:

Να στηρίζεται σε ξεκάθαρο προγραμματικό πλαίσιο, για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, με σαφές δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο.

Να επιδιώξει στοιχειώδη συνεννόηση οικοδόμησης διαπραγματευτικού πλαισίου για την αξιολόγηση των δεσμεύσεων της χώρα έναντι των εταίρων της.

Να επιδιώξει εθνική συνεννόηση – προτείνω και διεθνή διάσκεψη με πρωτοβουλία μας – για την οριστική διευθέτηση του δημοσίου χρέους.

Να προχωρήσει σε ουσιαστική, προοδευτική, ιστορικής σημασίας Συνταγματική Αναθεώρηση.

Να αξιοποιήσει τον θεσμό του δημοψηφίσματος, δηλαδή, τη δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος ο πολίτη, για την προώθηση μεγάλων θεσμικών τομών στη χώρα

Να επιδιώξει εθνική συνεννόηση για την έξοδο από το Μνημόνιο και την ασφαλή μετάβαση στην «επόμενη μέρα».

Η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή, για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, επιβεβαίωσε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι αυτή η πρόταση που κατέθεσα προ ημερών, είναι πρόταση υπέρβασης του αδιεξόδου στο οποίο οδήγησαν τη χώρα και μαζί είναι πρόταση προοπτικής και μιας βιώσιμης πορείας.

Και βεβαίως – για την διασφάλιση μιας βιώσιμης πορείας για τη χώρα και τον Ελληνικό λαό, οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, οφείλουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Φίλες και φίλοι,

Υπάρχει κόσμος που μοιράζεται τις αξίες και υπερασπίζεται τη διαδρομή και τις στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ.

Δεν θέλει να το κρύψει – ούτε θέλει η επίκληση του ονόματος ΠΑΣΟΚ να γίνεται μόνο προεκλογικά και μόνο για την ψήφο στο παραβάν.

Η Ελλάδα, όλοι μας χρειαζόμαστε ένα Κίνημα πρωταγωνιστή προοδευτικών αλλαγών.

Ο πολιτικός μας χώρος, ο χώρος της προόδου, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, είναι εκείνος ο χώρος που μπορεί να ηγηθεί της προσπάθειας σχηματισμού ευρύτερων συναινέσεων που έχει ανάγκη η χώρα για να αλλάξει, να πάει μπροστά.

Δεν μιλάμε για κανέναν τρίτο πόλο.

Μιλάμε για τον πόλο που πρέπει και μπορεί να είναι κυρίαρχος ιδεολογικά και πολιτικά στην Ελληνική κοινωνία, στη χώρα.

Δεν αξίζει σε αυτόν το χώρο να ετεροπροσδιορίζεται από καμία δεξιά ή αριστερή συντήρηση.

Μπορούμε.

Έχουμε έργο και πολιτικές επιλογές που κάθε μέρα δικαιώνονται ακόμα και από αυτούς που μας πολεμούσαν.

Ας τα υπερασπιστούμε.

Έχουμε το καλύτερο στελεχιακό δυναμικό, στελέχη που έζησαν τις αλήθειες, σήκωσαν την Ελλάδα στις πλάτες τους την κρίσιμη ώρα και είναι περήφανοι για αυτό.

Ας ξαναβρεθούμε.

Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί που μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες

Οραματιζόμαστε και μπορούμε να διαμορφώσουμε μια πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης που να οδηγήσει τη χώρα και την Ελληνική κοινωνία, σε μια βιώσιμη ανάπτυξη, που να παράγει υγιή πλούτο, βιώσιμες θέσεις εργασίας και να διανέμει δίκαια το αποτέλεσμα των κόπων του Ελληνικού λαού.

Μπορούμε να το κάνουμε.

Αυτό το Κίνημα προοδευτικών αξιών πρέπει να αναβιώσουμε και στην Ελλάδα.

Από παντού έρχεται το ίδιο μήνυμα:

Όλοι αναζητάμε μια νέα αρχή.

Όλοι διψάμε και ελπίζουμε σε ένα καινούργιο ξεκίνημα που θα συμβάλλει καθοριστικά στην αναγέννηση της χώρας.

Ήρθε η ώρα να ακουστεί η δικιά μας φωνή για…

Ένα Κίνημα προοδευτικών αξιών, απέναντι στο συντηρητικό κυνήγι της εξουσίας.

Ένα Κίνημα αλήθειας, απέναντι στον ανορθολογισμό.

Ένα Κίνημα – πρωταγωνιστικό προοδευτικό πόλο ευρύτερων συνεργασιών, όχι «πατερίτσα» της δεξιάς ή αριστερής συντήρησης.

Ένα Κίνημα Συμμετοχής και Αυτοοργάνωσης, απέναντι στον ελιτισμό και τα παιχνίδια κορυφής, που δεν αφορούν κανέναν.

Αυτοοργάνωση, ώστε να συγκροτούμε μέτωπο απέναντι:

Στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία της δεξιάς και αριστερής συντήρησης.

Στον παρασιτισμό της μεγάλης διαφθοράς των κερδοσκόπων, κρατικοδίαιτων προμηθευτών και φοροφυγάδων, αλλά και του μικρού παρασιτισμού των άδικων προνομιών συντεχνιών, των πελατειακών διευθετήσεων.

Στον κρατισμό που γιγαντώνεται στο χώρο της δεξιάς και αριστερής συντήρησης. Που αντιμετωπίζει το δημόσιο σαν πελατειακό λάφυρο, στρεβλώνει κάθε προσπάθεια αξιοποιήσης των παραγωγικών μας πλεονεκτημάτων της χώρας και υπονομεύει τη δημοσιονομική σταθερότητα με τον διαρκή κίνδυνο εκτροχιασμού των ελλειμμάτων.

Στον νεοφιλελευθερισμό, και κυρίως, απέναντι στις παλιές και νέες ανισότητες που αυτός παράγει.

Εκφράζουμε πολιτικά τη συμμαχία όλων εκείνων που διψάνε

να δουν τη χώρα μας να αλλάζει ριζικά προς το καλύτερο,

να δουν κανόνες που υιοθετούνται με διαφάνεια και ισχύουν για όλους, ακόμα και για τους ίδιους, γιατί αναγνωρίζουν ότι η αλλαγή πρέπει να αφορά τον κάθε ένα μας προσωπικά.

Τη συμμαχία που ενώνει μέσα από την ανθρωπιά,

κάθε σκληρά εργαζόμενο πολίτη – στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα,

τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας που άντεξε,

τους δημοσίους υπάλληλους που εργάζονται για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον παρά τις αντιξοότητες,

τους αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους και αγρότες που παρά την κρίση κατάφεραν να επιβιώσουν,

τους ανέργους, ιδίως τους νέους, τους χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και μικρομεσαίους που βρέθηκαν στο περιθώριο, στα χρέη – και το δικαίωμα των οποίων στις ευκαιρίες οφείλουμε να αποκαταστήσουμε.

Πολιτική αποστολή μας, δέσμευση και υποχρέωση μας, είναι να σφυρηλατήσουμε ξανά τη συμμαχία αυτή, να την εκφράσουμε πολιτικά.

Με ακριβοδίκαιη προστασία όσων έχουν ανάγκη.

Με βιώσιμη και διάφανη υποστήριξη των δημιουργικών δυνάμεων για να αναδείξουν τα ταλέντα, τις ιδέες και τους καρπούς των κόπων τους.

Και πάνω από όλα με αναγνώριση ότι, τα δικαιώματα συνεπάγονται υποχρεώσεις και δεν μπορεί ποτέ ξανά ο λογαριασμός να σταλεί στην επομένη γενιά.

Και για να μην ξανασταλεί ποτέ ο λογαριασμός στις επόμενες γενιές, το δικό μας Κίνημα πρέπει να πρωτοπορεί στην αποκατάσταση της αλήθειας.

Απέναντι στον ανορθολογισμό, μέσα στον οποίο βούλιαξε τα τελευταία χρόνια η χώρα.

Απέναντι στις θεωρίες συνομωσίας που εξέθρεψαν το μίσος και αυτό με τη σειρά του τη βία.

Απέναντι στο τέρας της δημαγωγίας και της πατριδοκαπηλείας, που δημιουργήθηκε για να χτυπηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τελικά, στράφηκε εναντίον των δημιουργών του αλλά και όσων το ανέχτηκαν.

Μακριά από εμάς αρρωστημένες νοοτροπίες που βάζουν τον πατριωτισμό του οποιουδήποτε στο ζύγι.

Φίλες και Φίλοι,

Είναι δύσκολος ο δρόμος των προοδευτικών αξιών.

Ανηφορικός.

Έχει και Σειρήνες, σε κάθε σπιθαμή της ανηφόρας, να μιλάνε για τον εύκολο δρόμο:

Να σου λένε «Γιατί να σηκώνεις ευθύνες άλλων; Κρύψου πίσω τους, κατηγόρησέ τους, και ας καεί η χώρα – εσύ κοίτα να γλυτώσεις.»

Να σου λένε «Μην συγκρούεσαι, το κεφάλι σου θα φας. Μείνε πίσω, άσε να καούν όλοι και βλέπεις μετά.»

Να σου λένε «Γιατί μιλάς; Βολέψου, πήγαινε με το ρεύμα, σκέψου την πάρτη σου».

Προσωπικά πάντα προτίμησα τον δύσκολο δρόμο.

Αν στον δύσκολο δρόμο έκανα λάθη – προσπάθησα πάντα να μείνω πιστός σε αυτόν.

Ακόμα κι αν με έφερε πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα της συντήρησης και της αδράνειας.

Έχω μάθει να φωνάζω αυτά που πιστεύω.

Να τα λέω παντού με συνέπεια: στην παρέα, σε συνεντεύξεις, σε δηλώσεις, στο προεκλογικό μπαλκόνι.

Και να παλεύω για αυτά, για να γίνουν πράξη οι αξίες μας, σήμερα.

Επιμένω μέχρι κεραίας στις δημοσιοποιημένες ξεκάθαρες θέσεις μου.

Όλοι όσοι μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση.

Κινηματικά, στη βάση.

Με αυτοοργάνωση.

Με συμμετοχή.

Να γίνουμε εμείς πρώτοι η Αλλαγή που οραματιζόμαστε.

Ξανά.

Είναι τώρα η ώρα, οι προοδευτικές δυνάμεις να σπάσουν τον ομφάλιο λώρο με την πελατειακή Ελλάδα και να ορίσουν τον δρόμο για την «Μεταπελατειακή Ελλάδα», την Ελλάδα των αξιών.

Η δύναμή μας,

όταν αποτινάξουμε την ηττοπάθεια,

όταν συμμετέχουμε,

όταν αυτοργανωθούμε,

όταν δικτυωθούμε,

όταν δεν περιμένουμε τη λύση από αυτόχθονες ή έξωθεν σωτήρες, η δύναμη όλων σας, όλων μας, δεν είναι απλά μια φωνή διαμαρτυρίας, είναι μια δύναμη – φορέας μιας δυναμικής πρότασης, είναι δύναμη παραγωγική, δημιουργική,

είναι και μια δύναμη ουσιαστικής διαπραγμάτευσης για τα συμφέροντα της χώρας και του Ελληνικού λαού, και μαζί μια δύναμη προσφοράς, αλληλεγγύης, δημιουργίας, που ενώνει απέναντι στις αντιλήψεις των κάθε λογής κατεστημένων.

Αυτή η προσπάθεια, είναι που έχει αξία και σημασία.

Για αυτήν θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

Για αυτήν, αξίζει κάθε πρωτοβουλία.

Για τις αξίες μας, την ιστορία μας, αξίζει κάθε πρωτοβουλία.

Σας ευχαριστώ.