Μου πετάξανε το μπαλάκι ???...

Επιτέλους, γιατί ήθελα 

κι εγώ να παίξω !!!

Από το 2010, που αποφάσισαν να με βάλουν στο μνημόνιο μ' έχουν βγάλει από την ησυχία μου και από τα ρούχα μου.

 Έναν ολόκληρο λαό, από τη μια στιγμή στην άλλη, τον έβγαλαν έξω από τον εαυτό του, τα όνειρα του, τη ζωή του. Δεν τον ρώτησαν γι' αυτό, .... δε με ρώτησαν, δε με προειδοποίησαν για τα επακόλουθα των υπογραφών τους, κανείς δε μ΄ ενημέρωσε, η γνώμη μου κι η αγωνία μου δεν ενδιέφερε τότε τα κέντρα αποφάσεων... 

Την ψήφο ήθελαν μόνο από μένα, την οποία κι εκβίαζαν τρομοκρατώντας με καθημερινά με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Προσπάθησαν να με πείσουν ότι εγώ είμαι υπεύθυνη για το αδιέξοδο της χώρας, γιατί τόσα χρόνια ζούσα κι απολάμβανα τ' αγαθά, που οι άνθρωποι απολαμβάνουν σε καιρό ειρήνης. Ήμουν ένοχη για το αυτοκίνητο και το σπίτι που κατάφερα ν' αποκτήσω, για το φαγητό που έφαγα στην ταβέρνα και τον καφέ που ήπια στην καφετέρια, για ένα δυο, ή περισσότερα ταξίδια που έκανα στο εξωτερικό, για να γνωρίσω τον κόσμο, για να ζήσω. 

Δεν έπρεπε όμως, γιατί δεν μου άξιζαν τα χρήματα, που μου εξασφάλισαν αυτές τις ανέσεις. Ήμουν τεμπέλα κι αντιπαραγωγική, όπως όλοι οι Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα...... 

Ανήκω σ' ένα λαό αφερέγγυο, κακομαθημένο, κακότροπο. Αυτά τα ελαττώματα βέβαια δεν αξιολογήθηκαν, όταν η Ευρώπη με δέχτηκε στην οικογένειά της. Φαίνεται δε με ήξερε καλά και εξαπατήθηκε... 

Μου πρόσφερε χρόνια τα χρήματά της, για ν΄ αγοράζω τα προιόντα της, τα οποία μου διαφήμιζε ως αναγκαία προϋπόθεση επιτυχίας κι ευτυχίας. Αλλοτριώθηκα, το ξέρω, άφησα πίσω μου αξίες πατροπαράδοτες, αφέθηκα στην ευκολία, αφού όλα γύρω έμοιαζαν τόσο απλά...

Παρασύρθηκα από την ευδαιμονία, έβλεπα το τυρί κι όχι τη φάκα. Δεν ήταν δύσκολο να πέσω στην παγίδα...

Στην παιδική μου ηλικία έζησα φτώχεια. Στην εφηβεία κοιτούσα τους ξένους τουρίστες, που επισκέπτονταν το χωριό μου με δέος... Όταν όλα έγιναν εύκολα μπορεί κι εγώ να επωφελήθηκα, ίσως και να παρεκτράπηκα... 

Κανείς όμως δε με συγκράτησε, δε με νουθέτησε, δε μου έθεσε όρια. Το αντίθετο μάλιστα, ευνοούσαν επιβραβεύοντας - όποτε εξυπηρετούσε - αυτή μου τη συμπεριφορά, ώσπου έγινε κοινώς αποδεκτή.

Ίσως λοιπόν και να με ήθελαν έτσι... παραπλανημένη, αλλοτριωμένη, αμαθή, αντιπαραγωγική, ανεύθυνη, καλοζωισμένη. 

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν... Μου χρέωσαν όλα όσα τόσα χρόνια μου έδιναν μ΄ απλοχεριά. Μαζί με τα χρήματα και τα καταναλωτικά αγαθά, που μου έμαθαν ν' απολαμβάνω, μου χρέωσαν και την αποκλειστική ευθύνη γι' αυτό που έγινα. Είμαι υπεύθυνη το ξέρω και δεν έχω ελαφρυντικά. Έπρεπε ν' αντισταθώ, να κρίνω, να έχω γνώση και ήθος. 

Όμως ανήκω σ΄ ένα λαό με ελαττώματα, στο μόνο λαό δηλαδή που έχει τέτοια. Όλοι οι άλλοι λαοί, ειδικά οι ευρωπαϊκοί, έχουν μόνο προτερήματα. Τα ελαττώματα είναι εθνικά, όχι ανθρώπινα, δυστυχώς λοιπόν ως Ελληνίδα, τα έχω καταγεγραμμένα στο DNA μου, αυτό είναι γενικώς παραδεκτό.

Έχω όμως και κάτι καλό, την ''καλοπροαίρετη'' πάντα διάθεση να κρίνω όλους τους άλλους. Κάνω και αυτοκριτική σκληρή, όχι ως άτομο, αλλά σαν λαός.

Κι ενώ εγώ διαφέρω, όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, κατακριτέοι κι ένοχοι κι αυτό δε χάνω ευκαιρία να το διατυμπανίζω. 

Ανήκω λοιπόν σ΄ έναν αμαρτωλό λαό, που του αξίζει κάθε τιμωρία, ακόμη κι ο λιθοβολισμός μέχρι θανάτου από τους ''αναμάρτητους'' εταίρους δανειστές μας.

Η ενοχή είναι στη φύση μας κι υπερτονίζεται, όταν το απαιτούν οι συνθήκες. Όταν εξυπηρετεί να ξυπνήσει μέσα μας η φράση ''βάρα με αγά μου ν' αγιάσω''. Έχει μάθει ο Έλληνας στη ραγιάδικη λογική κι αποζητά το μαστίγιο για να λειτουργήσει....

Ας σταματήσουμε τις γενικεύσεις, γιατί είναι επικίνδυνες και για πολλούς άδικες.

Δίπλα σε όσους έπαιρναν, δάνεια, επιχορηγήσεις, μίζες και παχυλούς μισθούς, υπήρχαν πάντα πολλαπλάσιοι συμπολίτες μας - εμείς οι ίδιοι - που παλεύουμε μια ζωή, για να τα βγάλουμε πέρα. Δίπλα στους βολεμένους και τους χαραμοφάηδες, υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται με υπευθυνότητα, συγκρούονται, προσφέρουν, αγωνίζονται, υποφέρουν.

Ας μην κάνουμε την ενοχή - όλων των άλλων - σημαία... Το ενοχικό σύνδρομο μας κάνει ευάλωτους κι αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε δύναμη... δεν έχουμε μόνο ελαττώματα και δεν είμαστε ο μόνος λαός που έχει.

Έχουμε κι αυτή την περηφάνεια και το φιλότιμο, που ευτυχώς επιστρατεύουμε στα δύσκολα.

Για όποιον λόγο μας ζητούν να επιλέξουμε, ακόμη κι αν όλα είναι προαποφασισμένα, ας δεχθούμε την πρόκληση. 

Ίσως πίσω από τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, να κρύβεται η ανευθυνότητα των κυβερνόντων, ίσως όμως τα κίνητρα να είναι καθαρά από μια νεαρή, αριστερή και δημοκρατική κυβέρνηση. 

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, και μιλώ προσωπικά, αποδέχομαι την ευθύνη μιας δύσκολης απόφασης. Επιτέλους νιώθω πολίτης κι όχι πρόβατο στο μαντρί ή στο σφαγείο. 

Κι αν δεν έχω γνώση κι αν είμαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος κι αν το μυαλό μου είναι φτωχό, αυτό τον άνθρωπο κι αυτό το μυαλό εμπιστεύονται, όλοι όσοι εκλέγουμε, τόσα χρόνια τώρα.

Πιστεύοντας λοιπόν ότι η ελευθερία στηρίζεται στην αίσθηση ευθύνης, με σύνεση, σκέψη, ψυχραιμία και χωρίς διχασμούς, ας ψηφίσει ο καθένας μας ότι θεωρεί καλύτερο. 

Κι αν και πάλι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο τέλος μας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο....... 

'' Σ' αυτή τη ζωή ο κάθε άνθρωπος διαλέγει ένα σταυρό ανάλογα με το φιλότιμό του'' όπως έλεγε κι ο γέροντας Παίσιος.

Κι αν όλοι ανησυχούμε και τρομάζουμε με όσα ακούμε κι από τη δική μας άγνοια....

.....

''Έμπα παντού, αποκρίσου σ' όλα. Αν γίνεται να σκοτώσουν ένα πτώμα, τότε να φοβάσαι μήπως σε σκοτώσουν''.

Αρθούρος Ρεμπώ