ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αγαπημένε  Διδάσκαλε !!!

 Aυτό δεν είναι πια ασχολία με την αγάπη… 

Νοιώθω πως είμαι ναός, όπου γύρω υπάρχεις μόνον εσύ. Εκείνη την στιγμή είμαι συνειδητοποιημένος, ότι ποτέ δε συνέβαινε αυτό, προτού σε συναντήσω. Κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο για μένα και για το έτερο ήμισύ μου. Ευγνωμοσύνη σε σένα, που υπάρχεις αυτήν την στιγμή, ποτέ δεν θα είναι αρκετή. Ακόμη συνεχίζω να πέφτω προς τα πίσω. Πως μπορούμε να πετάξουμε; Πως μπορεί να με βοηθήσει η εξωτερική γυναίκα να ενωθώ με την εσωτερική γυναίκα, που βρίσκεται μέσα μου;

- Πριν απ’ όλα ποτέ μην σκέφτεστε για τη γυναίκα ότι είναι το έτερο ήμισύ σας. Αυτή δεν είναι το ήμισύ σας, όπως δεν είσθε ούτε και σεις. Είστε ολόκληρος και αυτή είναι ολόκληρη.
Είναι ατομικότητα και σεις είστε ατομικότητα. Είστε ένα σύνολο και αυτή είναι ένα σύνολο. Αυτή η αρχαία στάση προς την γυναίκα, ότι είναι το έτερο ήμισύ σας, γέννησε τη μεγάλη συμφορά. Την στιγμή που αρχίζετε να κατέχετε - και πρόκειται για την κατοχή - αρχίζετε να καταστρέφετε την ατομικότητα του άλλου, καταστρέφετε κάτι, που έχει μεγάλη αξία. Αυτό δεν είναι δημιουργία. Ποτέ μην σκέφτεστε για τη γυναίκα ότι είναι το έτερο ήμισύ σας - αυτή δεν είναι! 

Οι δύο που αγαπιούνται μοιάζουν με τις δύο κολόνες ενός ναού, όπως είπε ο Χαλίλ Ντζεμπράν. Οι δύο υποστηρίζουν την ίδια σκεπή, βρίσκονται μεταξύ τους σε απόσταση, όμως είναι μαζί. Εάν τις δύο κολόνες του ίδιου ναού τοποθετήσεις μαζί, ο ναός θα καταρρεύσει, η σκεπή δε θα μπορέσει να κρατηθεί πια. Κοιτάξτε αυτές τις κολόνες στην αίθουσα ακροάσεων του Τζουάν Τζυ.

Είναι δίπλα η μία στην άλλη, αλλά υποστηρίζουν την ίδια σκεπή. Έτσι πρέπει να είναι αυτοί που αγαπιούνται. Ο ένας δίπλα στον άλλον, ατομικά, αλλά από κοινού υποστηρίζουν ένα πράγμα. 

Όπως η γυναίκα δεν είναι το ήμισυ του ανδρός, έτσι ούτε και ο άνδρας δεν είναι το ήμισυ της γυναικός. Ούτε ο άνδρας εδόθη στην γυναίκα, ούτε η γυναίκα εδόθη στον άνδρα. Αυτοί οι δύο εδόθησαν στο θεό της αγάπης. Να το θυμάστε αυτό. Συνήθως, ο άνδρας δεν επιτρέπει πολλά πράγματα, διότι έχει την ιδέα, ότι η γυναίκα είναι το έτερο ήμισύ του. Δεν σκέφτεται, ότι και αυτός με την σειρά του είναι το άλλο ήμισυ. 

Ο άνδρας μένει ολόκληρος και η γυναίκα γίνεται το άλλο ήμισυ.

Να γιατί μετά το γάμο η γυναίκα οφείλει να πάρει το επίθετο του ανδρός και όχι ο άνδρας. Αυτή εξαφανίζεται, διαλύεται, δεν είναι πια η γυναίκα, είναι η σύζυγος. Η γυναίκα είναι ένα ίδρυμα. Ο άνδρας μένει ίδιος άνδρας, όπως ήταν και πριν. Κάτι προσετέθη σ’ αυτόν, αλλά αυτό το κάτι αποσπάστηκε από τη γυναίκα. Και αυτό είναι τερατώδες.

Κάποτε διάβαζα ένα θαυμάσιο ποίημα μιας γυναίκας:

«Μη μου μιλάς για την αγάπη σου»,  λέει αυτή στον αγαπημένο της...

Μη μου μιλάς για την αγάπη σου, την γνωρίζω πολύ καλά,

Την έχω νιώσει στο βλέμμα σου και στο χτύπημα του βούρδουλα σου,

Και ακόμη πιο καλά στη φωνή σου.

Μη μου μιλάς για την αγάπη σου, αυτή κυλάει με τέτοιον τρόπο,

Που με κατάπιε ολόκληρη μέσα στην πυρωμένη της ένταση.

Αλλά κάποιες ουλές δεν έχουν κλείσει, η φλόγα της αγάπης σου μου έδωσε τα πάντα,

Και κατέκαυσε το μυαλό μου.    

Η ασφάλεια της αγάπης σου σκότωσε τον πατέρα μου,

Το δώρο της αγάπης σου με σημάδεψε με ένα εξώγαμο παιδί.

Ως απόδειξη της αγάπης σου με έκλεισες στην φυλακή,

Το τραγούδι της αγάπης σου  με έκανε άφωνη,

Δεν μπορώ να ξανατραγουδήσω, δεν υπάρχω πια,

Η αγάπη σου με βύθισε στη λησμονιά.

Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω: «Η αγάπη σου με βύθισε στη λησμονιά». 

Αν είναι έτσι, τότε η αγάπη δεν έχει τίποτε το κοινό με την αγάπη. Πρόκειται για ένα λεπτό τρόπο κυριαρχίας. Και όταν εμφανίζεται η κυριαρχία, η αγάπη χάνεται. Εκεί, όπου εμφανίζεται η κυριαρχία, η αγάπη χάνεται. 

Σας ζητώ να μην κάνετε κατοχή σε μια γυναίκα, να μην κάνετε κατοχή σε έναν άνδρα. Η κατοχή δεν είναι αγάπη. Να θυμάστε - η ατομικότητα της γυναίκας πρέπει να διατηρηθεί. Η ελευθερία της δεν μπορεί να καταργηθεί, η ελευθερία της πρέπει να είναι σεβαστή πάση θυσία. Αυτή είναι η όραση της Τάντρα. Πάση θυσία και άνευ όρων η ελευθερία της πρέπει να μείνει άθικτη. Εάν εσείς πράγματι την αγαπάτε, εσείς θα αγαπάτε επίσης και την ελευθερία της. Εάν εσείς πράγματι αγαπάτε έναν άνθρωπο, πως τότε μπορείτε να καταστρέφετε την ελευθερία του; Εάν εσείς έχετε εμπιστοσύνη σ’ έναν άνθρωπο, εσείς θα έχετε εμπιστοσύνη και στην ελευθερία του. 

Μια φορά με επισκέφτηκε ένας άνθρωπος, που όντως ευρέθη σε συμφορά. Μου είπε:

- Αποφάσισα να αυτοκτονήσω.

- Γιατί;

- Είχα εμπιστοσύνη στη γυναίκα μου και αυτή με απατούσε. Της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη και αυτή έκανε έρωτα με έναν άλλο άνδρα και γω δεν ήξερα τίποτε. Ανακάλυψα κάποια γράμματα... και την ρώτησα, επέμενα και αυτή ομολόγησε τι έκανε όλον αυτόν τον καιρό. Αποφάσισα να αυτοκτονήσω, μου είπε. 

- Λες ότι της είχες εμπιστοσύνη?

- Ναι, της είχα εμπιστοσύνη και αυτή με απατούσε.

- Τι καταλαβαίνεις εσύ με τη λέξη εμπιστοσύνη; Έχεις κάπως λανθασμένη αντίληψη περί της εμπιστοσύνης. Όπως φαίνεται, και η εμπιστοσύνη έχει γίνει πολιτική. Εσύ την εμπιστεύεσαι ότι αυτή δεν θα σε απατάει. Μα η εμπιστοσύνη σου είναι ένα κόλπο. Εσύ θέλεις να την κάνεις να αισθάνεται ένοχη. Αυτό δεν είναι εμπιστοσύνη. Τον είχα προβληματίσει πολύ.

Μου είπε:

- Εσύ τότε τι εννοείς με τη λέξη εμπιστοσύνη, αφού αυτό δεν είναι εμπιστοσύνη; Την εμπιστευόμουν απολύτως. - Αν θα ήμουν στην θέση σου, η εμπιστοσύνη θα σήμαινε για μένα την απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελευθερία της, τη νοημοσύνη της και την ικανότητά της να αγαπά. Εάν αυτή αγαπάει και κάποιον άλλον ακόμη, εγώ απ’ την πλευρά μου την εμπιστεύομαι. Αυτή έχει νοημοσύνη, μπορεί να διαλέγει. Είναι ελεύθερη και δικαιούται να αγαπάει. Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση της. Τι εννοείτε εσείς με τη λέξη εμπιστοσύνη; Όταν εσείς εμπιστεύεστε τη νοημοσύνη της, τη νόησή της, τη συνειδητοποίησή της - εσείς την εμπιστεύεστε. Και αν αυτή θεώρησε σωστό να αγαπήσει και κάποιον άλλον ακόμη - τότε όλα είναι απόλυτα εντάξει. Ακόμη και αν αυτό σας προκαλεί πόνο - πρόκειται για δικό σας πρόβλημα και όχι για δικό της.

Και αν νιώθετε πόνο - αυτό δεν είναι από την αγάπη, είναι από τη ζήλια σας. Τι σόι εμπιστοσύνη είναι αυτή, όταν λέτε, ότι αυτή σας απατούσε; Μα από την ίδια τη φύση της η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να απατηθεί. Δεν μπορείς να απατήσεις την εμπιστοσύνη. Εάν είναι δυνατόν να απατήσεις την εμπιστοσύνη, τότε εδώ δεν πρόκειται για την εμπιστοσύνη.

Σκεφτείτε πάνω στο θέμα αυτό. Εάν εγώ αγαπώ μια γυναίκα, εγώ έχω εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη της άνευ όρων και αν αυτή μια ωραία πρωία θελήσει να αγαπήσει και κάποιον άλλον ακόμη - τότε όλα είναι εντάξει. Πάντα έχω την εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη της. Και αυτή πρέπει να το νοιώθει αυτό. Είναι ελεύθερη, δεν είναι το ήμισύ μου, είναι ανεξάρτητη. Και όταν δύο άνθρωποι είναι ανεξάρτητες ατομικότητες, μόνον τότε εμφανίζεται η αγάπη. Η αγάπη μπορεί να κυλάει μόνον από τη μια ελευθερία στην άλλη.

Καταλαβαίνω την ερώτηση του Κουλ Μπουσάν. Αυτός χρησιμοποίησε τη λέξη «το ήμισύ μου» ασυνείδητα. Είδα την αγάπη του στην γυναίκα του, είδα και την γυναίκα του πως τον αγαπάει. Αυτοί δεν είναι τα ημίσεα του άλλου - όχι. Απλά, είναι η υποσυνείδητη συνήθεια χρήσης αυτής της λέξης. Αλλά θέλω να το διευκρινίσω αυτό το πράγμα. Δεύτερον: «Αυτό δεν είναι πια ασχολία με την αγάπη…» Όταν η αγάπη αναπτύσσεται σε βάθος, γίνεται το κάτι άλλο. Όταν η αγάπη δεν αναπτύσσεται, επίσης γίνεται το κάτι άλλο. Η αγάπη είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα. Εάν δεν αναπτύσσεται, γίνεται πίκρα, δηλητήριο, γίνεται μίσος. Μπορεί ακόμη να κατεβεί πιο κάτω από το μίσος - τότε θα γίνει αδιαφορία, που βρίσκεται στο πιο απόμακρο σημείο από την αγάπη.

Η αγάπη είναι καυτή ενέργεια. Συνεπώς, το μίσος είναι επίσης καυτό. Αλλά η αδιαφορία είναι ψυχρή, παγωμένη. Μπορείτε να μετράτε την αγάπη, το μίσος και την αδιαφορία με αυτήν την κλίμακα. Εάν μιλήσουμε ακριβέστερα - μεταξύ της αγάπης και του μίσους βρίσκεται το σημείο μηδέν - όπως το σημείο μηδέν στο θερμόμετρο. Κάτω απ’ αυτό το σημείο είναι η ψύχρα, πάνω η ζέστη. Η αγάπη είναι ζέστη. Το μίσος είναι το σημείο μηδέν. Πιο κάτω απ’ αυτό γίνεστε όλο και πιο ψυχροί, μπορείτε να γίνετε ψυχροί σαν τον πάγο - αδιάφοροι. Εάν η αγάπη σας δεν αναπτύσσεται, αυτή αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω. Διότι οφείλει να κινείται.

Η αγάπη είναι ενέργεια και η ενέργεια κινείται. Αν αυτή κινείται, σε λίγο θα ανακαλύψετε, ότι δεν πρόκειται πια για αγάπη, θα 'χει γίνει διαλογισμός, προσευχή...

Σ’ αυτό το πράγμα συνίσταται όλη η προσέγγιση της Τάντρα - αν η αγάπη αναπτύσσεται σωστά, αν την φροντίζουν προσεκτικά - αυτή γίνεται προσευχή. Αυτή γίνεται στο τέλος το ανώτατο βίωμα του Θεού.

Η αγάπη είναι ο ναός του Θεού.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι που ζουν μέσα στην αδιαφορία, δεν μπορούν να γνωρίσουν το Θεό. Η αδιαφορία είναι η πραγματική αθεΐα. Οι άνθρωποι που ζουν ακολουθώντας την ψυχρή οδό ανάπτυξης… ακόμη και στο δικαστήριο το καταλαβαίνουν. Εάν κάποιος διέπραξε το φόνο εν βρασμώ ψυχής, το δικαστήριο δεν εξετάζει την περίπτωση τόσο σοβαρά. Εάν κάποιος σκότωσε κατά την έκρηξη του πάθους, τότε το δικαστήριο εξετάζει το γεγονός αυτό επιεικώς. Ο δολοφόνος δε θα τιμωρηθεί τόσο σκληρά. Ευρισκόταν υπό την επήρεια του πάθους, αυτό είχε συμβεί κατά την αιφνίδια έκρηξη της οργής.

Αλλά το δικαστήριο είναι πολύ αυστηρό, όταν ο δολοφόνος δρα με την ψυχρή λογική. Ο ψύχραιμος δολοφόνος είναι ο πλέον επικίνδυνος άνθρωπος. Ετοιμάζει τα πάντα επιμελώς.  Αυτός σκέπτεται, συλλογίζεται, ζυγίζει. Επέλεξε ένα πολύ μηχανικό και αποτελεσματικό τρόπο, κάνει τη δουλειά του σα μάστορας. Δεν έχει καρδιά, είναι απλά ψυχρός.

Η ψυχρή καρδιά είναι νεκρή καρδιά. Η ψυχρή καρδιά είναι νεκρή, στυγνή, πέτρινη καρδιά. Εάν η αγάπη δεν πάει προς τα πάνω, αυτή θα πάει προς τα κάτω, να το θυμάστε. Η αγάπη δεν μπορεί να μένει σε ακινησία, πρέπει να κατανοηθεί αυτή η ιδιαιτερότητά της. Η αγάπη δεν μπορεί να μένει ακίνητη, αυτή ή πέφτει κάτω ή πάει πάνω, κινείται. Γι’ αυτό εάν όντως θέλετε να ζείτε τη ζωή με θέρμη, τότε βοηθήστε την αγάπη να αναπτυχθεί.

Δυο άνθρωποι ερωτεύονται… εάν η αγάπη τους δεν αρχίσει αμέσως να γίνεται φιλία, τότε αργά ή νωρίς αυτοί θα χωρίσουν. Από την αγάπη πρέπει να αναπτύσσεται η φιλία, σ’ αντίθετη περίπτωση θα αναπτυχθεί η εχθρότητα. Κάτι πρέπει να συμβεί. Η αγάπη είναι ανοικτή. Αυτή πρέπει να αναπτυχθεί αμέσως σε φιλία, αλλιώς θα αναπτυχθεί η εχθρότητα. Κάτι πρέπει να αναπτυχθεί. 

Η αγάπη είναι γονιμότητα. Εάν δεν σπείρατε σπόρους όμορφων λουλουδιών, τότε θα αναπτυχθούν τα ζιζάνια - κάτι πρέπει να αναπτυχθεί. Όταν η αγάπη πράγματι πηγαίνει πιο βαθιά, αυτή γίνεται προσευχή. Τότε όλη η ποιότητά της δεν είναι σεξουαλική, η ποιότητά της δεν είναι αισθησιακή. Τότε μέσα σας υπάρχει κάποιο αίσθημα ευλάβειας προς τον άλλον - καθόλου σεξουαλικό πάθος, αλλά κάποια ευλάβεια. Στην ίδια την παρουσία του άλλου αρχίζετε να νοιώθετε κάτι το θεϊκό, κάτι το ιερό. Ο αγαπημένος σας γίνεται ο θεός σας, η θεά σας.

«Αυτό δεν είναι πια η ασχολία με την αγάπη… Αισθάνομαι, ότι είμαι ο ναός, όπου γύρω υπάρχεις εσύ». Αυτό είναι σωστό, είστε μακάριοι. «Εκείνη την στιγμή είμαι συνειδητοποιημένος - πράγμα που ποτέ δε συνέβαινε μέχρι να σε συναντήσω». Στο βαθμό που η αγάπη γίνεται προσευχή, στον ανάλογο βαθμό γίνεστε συνειδητοποιημένοι, αυτό μοιάζει με την σκιά.

Επιμένω στο εξής πράγμα: εάν συμβαίνει η συνειδητοποίηση, τότε έρχεται η αγάπη - σαν την σκιά έρχεται η αγάπη. Εάν συμβαίνει η αγάπη, τότε σαν την σκιά έρχεται η συνειδητοποίηση. Αν αναπτύσσεστε μέσα στην αγάπη ή αναπτύσσεστε μέσα στο διαλογισμό, το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και τα δυο πράγματα έρχονται ταυτοχρόνως. Προσπαθείτε να πετύχετε το ένα, έρχεται και το άλλο. Αυτό εξαρτάται από εσάς.

Εάν νοιώθετε τη μεγάλη εναρμόνιση με την αγάπη, τότε η οδός σας - η αγάπη - είναι η οδός της αφοσίωσης, της μπχάκτα. Εάν νιώθετε τη μεγάλη εναρμόνιση με τη συνειδητότητα, τότε η οδός σας είναι ο διαλογισμός, η ντχιάνα. Υπάρχουν μόνον οι δυο βασικές οδοί, όλες οι άλλες είναι παραλλαγές αυτών των δυο. Εάν αναπτύσσεται η αγάπη, τότε εσείς θα γίνεστε όλο και πιο συνειδητοί την κάθε στιγμή, όταν αυτή θα συμβαίνει. Όσο πιο ψηλά θα ανεβαίνει αυτή, τόσο θα μεγαλώνει η ικανότητά σας να κατανοείτε τη φύση των πραγμάτων. «Ευγνωμοσύνη σε σένα, που μένεις σ’ αυτήν την στιγμή…» Αυτό δεν είναι δυνατό και αυτό δεν χρειάζεται. Στην πραγματικότητα πολύ συχνά, όταν λέτε «ευχαριστώ», δεν το εννοείτε. Κάποιος σας έδωσε το αλάτι στο τραπέζι σας και σεις λέτε «ευχαριστώ» - το εννοείτε; Δεν το εννοείτε αυτό, πρόκειται για μια απλή τυπικότητα. Μεταξύ διδασκάλου και μαθητού δεν πρέπει να υπάρχουν τυπικότητες, δεν χρειάζονται, εγώ δε σας δίνω το αλάτι.

«Ευχαριστώ» - είναι ένας δυτικός κανόνας καλής διαγωγής. Στην ανατολή αυτό είναι πρακτικά αδύνατον. Ποτέ μου δεν είπα ευχαριστώ στον πατέρα μου, δεν μπορώ. Πώς μπορώ να είμαι ευγνώμων στον πατέρα μου; Ποτέ μου δεν είπα ευχαριστώ στη μητέρα μου. Της είμαι ευγνώμων για τα πάντα, αλλά ποτέ μου δεν της είπα ευχαριστώ. Πως μπορώ; Αυτό θα ήταν τόσο ανεπαρκές, τόσο αγενές, όπως όταν εσείς λέτε «ευχαριστώ». Θα ήταν υπερβολικά τυπικό, θα ήταν ανεπαρκής εκδήλωση της αγάπης. Καλλίτερα ως προς αυτό, να τηρήσουμε τη σιωπή. Αυτή καταλαβαίνει.

Μεταξύ του διδασκάλου και του μαθητού δεν είναι δυνατό να υπάρχουν κανενός είδους τυπικότητες, όλες οι τυπικότητες θα είναι ακατάλληλες. Και δεν χρειάζονται. Σε καταλαβαίνω, Κουλ Μπουσάν. Βλέπω τη γεμάτη ευγνωμοσύνη καρδιά σου. Όμως μόνο μέσα στη σιωπή αυτή η ευγνωμοσύνη μπορεί να εκφραστεί. Μπορεί να εκφραστεί χωρίς να ειπωθεί. Όταν προσπαθείτε να εκφράσετε κάτι, αυτό ποτέ δε θα είναι εκφρασμένο σωστά. «Ευγνωμοσύνη σε σένα, που υπάρχεις αυτήν την στιγμή, ποτέ δε θα είναι αρκετή. Ακόμη συνεχίζω να πέφτω προς τα πίσω. Πως μπορούμε να πετάξουμε; Πως μπορεί να με βοηθήσει η εξωτερική γυναίκα να ενωθώ με την εσωτερική γυναίκα, που βρίσκεται μέσα μου;» Η πτώση προς τα πίσω είναι φυσιολογική. Διότι το παρελθόν είναι τόσο μεγάλο και η παρούσα στιγμή τόσο μικρή. Η έλξη του παρελθόντος είναι τεράστια, ενώ η συνειδητοποίηση είναι σαν ένα νέο φυλλαράκι, που ξεκόπηκε από το δέντρο - είναι φρέσκο, τρυφερό και τρωτό. Ενώ το παρελθόν μοιάζει με τα μεγάλα Ιμαλάια - βράχια, βράχια και βράχια. Αυτό το μικρό φυλλαράκι οφείλει να παλέψει μ’ αυτά τα Ιμαλάια του παρελθόντος, με τις χιλιάδες προηγούμενες ζωές που έχουν βιωθεί μηχανικά, έχουν βιωθεί ασυνείδητα. Όμως αυτό το φυλλαράκι τελικά, θα φανεί δυνατότερο αυτών των βράχων, βράχων και βράχων των Ιμαλαΐων. Γιατί; Διότι αυτό το φυλλαράκι είναι ζωντανό… ζει με την αγάπη, είναι εγκλωβισμένο μέσα στην φωτιά της αγάπης. Αυτό το φυλλαράκι είναι φυλλαράκι της συνειδητοποίησης. Αυτό αρχίζει να νικά. 

Όμως, πολλές φορές ακόμη εσείς θα αισθάνεστε, ότι πέφτετε προς τα πίσω - είναι φυσιολογικό. Μην ανησυχείτε γι’ αυτό, μην αισθάνεστε ένοχοι γι’ αυτό. Όσες φορές εσείς θα το θυμηθείτε, θα συνεχίσετε πάλι να αναπτύσσεστε. Πάντα να κρατάτε το νέο φυλλαράκι μέσα στη συνείδησή σας. Στρέψτε όλη τη συνείδησή σας σ’ αυτήν τη νέα φώτιση, που αναπτύσσεται μέσα σας. Στην αρχή, οι στιγμές αυτές θα είναι λιγοστές και μικρής διάρκειας. Αλλά και μόνο μια φορά αν θα έλθει αυτή η στιγμή, όπου η αγάπη δεν είναι πια αγάπη αλλά προσευχή, εσείς θα εισέλθετε στην στιγμή της Τάντρα. Δεν αξίζει να ανησυχείτε για την σκοτεινή νύκτα, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε γι’ αυτό. Πηγαίνετε από ημέρα σε ημέρα. Θα θυμάστε ότι την ημέρα έως την επόμενη ημέρα υπάρχει η νύκτα - καμιά φορά ατελείωτη. Να σκέπτεστε αυτές τις νύκτες ως απλά σκοτεινά τούνελ. Στη μία άκρη του τούνελ είναι το φως, στην άλλη άκρη του πάλι φως και μεταξύ τους το σκοτεινό τούνελ. Και αυτό είναι καλό, διότι έτσι προετοιμάζονται τα μάτια σας να δουν το φως πιο καθαρά. Είναι σαν την ανάπαυση, σαν τη χαλάρωση. Μην σκέπτεστε πως η μία νύκτα αντικαθιστά την άλλη και η ημέρα είναι απλά ένα μεσοδιάστημα μεταξύ τους, όχι. Κι όμως, αυτές οι λιγοστές και μικρής διάρκειας στιγμές είναι τα λάμποντα διαλεκτά διαμάντια. Απλά να σκέπτεστε αυτές τις στιγμές. Μια στιγμή συνέβη σήμερα, η άλλη ίσως, θα συμβεί σ’ έναν χρόνο. Μην ανησυχείτε γι’ αυτόν τον χρόνο, αυτό δεν είναι το βασικό, ας συγκεντρώνονται τα μάτια σας σ’ αυτήν και μόνο σ’ αυτήν την στιγμή, από τη μια στιγμή της αγάπης στην άλλη, από τη μια στιγμή της συνειδητοποίησης στην άλλη συνειδητοποίηση. Σε λίγο η πτώση προς τα πίσω θα γίνεται όλο και πιο αραιά και θα εξαφανιστεί. Δεν πρέπει να νοιώθετε ενοχές, δεν χρειάζεται να μετανιώνετε γι’ αυτό. Είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο, δεχτείτε το. «Πώς μπορεί να με βοηθήσει η εξωτερική γυναίκα να ενωθώ με τη γυναίκα, που υπάρχει μέσα μου;» Μην σκέπτεστε «πώς». Αν υπάρχει η αγάπη, αυτό θα συμβαίνει. Η αγάπη δεν είναι «πώς», η αγάπη δεν είναι «να ξέρω πώς». Απλά να αγαπάτε χωρίς καμμία αιτία. Αγαπάτε με το σεβασμό και την ευλάβεια. Απλά να αγαπάτε: κοιτάτε τον άλλο όχι ως σώμα, αλλά ως ψυχή, κοιτάτε τον άλλον όχι ως νου, αλλά ως μη νου. Εάν εσείς είστε ικανοί να βλέπετε τον μη νου στη γυναίκα σας, θα γίνετε ικανοί πολύ εύκολα να βρείτε την εσωτερική γυναίκα σας. Τότε η εξωτερική γυναίκα είναι μόνον ο οδηγός. Δια μέσου της εξωτερικής γυναίκας, εσείς θα οδηγηθείτε πίσω στην εσωτερική σας γυναίκα. Εάν όμως η εξωτερική γυναίκα για σας είναι μόνον το σώμα - τότε εσείς τοποθετήσατε μπροστά σας ένα φράγμα. Εάν η άλλη γυναίκα είναι απλά ψυχή, κενό, απλός διάδρομος, τότε τίποτε δε σας εμποδίζει, η ενέργειά σας θα πηγαίνει πίσω, θα εισχωρήσει και θα βρει την εσωτερική σας γυναίκα. 

Ο κάθε άντρας και η κάθε γυναίκα μπορούν να βοηθήσουν εξωτερικά να εντοπιστεί η εσωτερική γυναίκα και ο εσωτερικός άντρας. Αλλά γι’ αυτό το πράγμα δεν υπάρχει το «πώς». Χρειάζεται ευλάβεια. Να σκέπτεστε τον άλλον, να διαλογίζεστε πάνω στον άλλον ως θεότητα. Ο άλλος είναι θεϊκός. Ας επικρατεί αυτή η στάση, ας σας περιβάλλει αυτό το κλίμα. Και αυτό θ’ αρχίσει να συμβαίνει! Ήδη αρχίζει να συμβαίνει.