Ο ταξικός εφιάλτης !

Η ταξική πολιτική που εγκαινίασε

 ο πρωθυπουργός, 

H οποία είναι παρόμοια με τη φυλετική και τη ρατσιστική, 

αποτελεί ένα μεγάλο λάθος - προϊόν της εύλογης μεν, αλλά ανεπίτρεπτης αλαζονείας ενός ανθρώπου που κατάφερε να κερδίσει ξανά τις εκλογές.

Να αμειφθεί δηλαδή από κάποιους Έλληνες, καλοπροαίρετα φυσικά για να του δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία, αντί να τιμωρηθεί για τα τεράστια ψέματα, καθώς επίσης για την καταστροφή που προκάλεσε στη χώρα του - επιβεβαιώνοντας δυστυχώς το ρητό: «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετημένου».

Ακόμη περισσότερο, ο φθόνος και η κακία που εμπεριέχει η συγκεκριμένη πολιτική είναι φασιστικής προέλευσης, σε βαθμό που πρέπει να μας ανησυχεί όλους - ενώ το διαίρει και βασίλευε, οι ίντριγκες και η προπαγάνδα, η στροφή της μίας ομάδας εναντίον της άλλης, των ανέργων εναντίον των εργαζομένων ή των φτωχών εναντίον των πλουσίων, δεν είναι η πολιτική που ταιριάζει στους Έλληνες, ήδη από την εποχή του Αριστοτέλη.

Ένα Κράτος Δικαίου άλλωστε δεν τιμωρεί και δεν εκδικείται ποτέ αυτούς που εργάσθηκαν οι γονείς τους - αυτούς που αφιέρωσαν χρόνο στη μόρφωση τους, που είναι πιο έξυπνοι, πιο εργατικοί και πιο ικανοί.

 Προφανώς ούτε τους υπόλοιπους, τους οποίους προσπαθούν να βοηθήσουν κράτος, Πολίτες και κοινωνία, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.

Αυτό που ζητάμε πάντως, στη δύσκολη αυτή στιγμή, δεν είναι πολιτικές που μας χωρίζουν αλλά που μας ενώνουν: δυνατότητες που να μας επιτρέψουν να αναπτύξουμε όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας, χωρίς τη σπατάλη, την τριβή και τη βία ενός ταξικού αγώνα, καθώς επίσης με τη δίκαιη κατανομή του πλούτου - διαφορετικά δεν θα ανακτήσουμε ποτέ την εθνική μας κυριαρχία, καταδικάζοντας τα παιδιά μας στο διηνεκές.

Σε καμία περίπτωση να δημιουργήσουμε ακόμη περισσότερη φτώχεια, φροντίζοντας να την κατανείμουμε όχι δίκαια, αλλά εξίσου σε όλους - είτε προσπαθούν και ρισκάρουν, είτε όχι. 

Θα ήταν ντροπή άλλωστε να επιστρέψει μία χώρα με το δικό μας πολιτισμό σε απολυταρχικά καθεστώτα - στη στέρηση της ελευθερίας του λόγου, στην κρατική βία, στο φόβο της κατοχής ιδιοκτησίας, στις πολιτικές διώξεις, καθώς επίσης σε όλα τα υπόλοιπα που συνοδεύουν τέτοιου είδους πολιτικές.

Ολοκληρώνοντας, όλοι μας έχουμε όνειρα και εφιάλτες, τους οποίους τελικά ξεπερνάμε όταν υπερισχύουν τα όνειρα - όταν βρίσκουμε το σκοπό της ζωής μας που στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο σκοπός. 

Το τελευταίο λοιπόν που μας χρειάζεται σήμερα είναι ο εφιάλτης της αναβίωσης των εμφυλίων, ταξικών πολέμων - κάτι που οφείλει άμεσα να συνειδητοποιήσει ο πρωθυπουργός, διορθώνοντας το λάθος του, πριν ακόμη ξεσπάσει η βία στη χώρα.