Αγαπάμε την Ελλάδα !!!!!

Και το λαό της 

Περισσότερο από τους κατήγορούς μας. 

 Το δείξαμε όταν εκινδύνευσε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για ξημερώσουν στη χώρα μας, καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. 

Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. 

Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα…» 

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. 

Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Το 1941 παραδόθηκε στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους αριστερούς κρατουμένους. 

Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.

 Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά την ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949.

Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις πολλών στελεχών του και από το φόβο. 

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1950 συλαμβάνεται σ’ένα από τα κρυσφηγετά του στην οδό Πλαπούτα, ο Νίκος Μπελογιάννης, που είχε έρθει παράνομα από το εξωτερικό στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο.

 Τρεις μέρες μετά τη σύλληψη του Μπελογιάννη, συλλαμβάνεται και η συντροφός του Έλλη Παπά, αδερφή της Διδώς Σωτηρίου.

 Οι συλληφθέντες συνολικά ξεπέρασαν τους 90, ένας νέος κύκλος κρατικής τρομοκρατίας είχε ξεκινήσει. Ανάμεσα στους συλληφθέντες και ο διαπρεπής ιστορικός Γιάννης Κορδάτος για κατασκοπία.

Κι αυτό γιατί σύχναζε στο καφενείο Ζαχαράτου στο Σύνταγμα, όπου σύχναζαν και απόστρατοι αξιωματικοί και «έστηνε» αυτί για ν’ακούει τις καφενειακές συζητήσεις τους!

 Ο παραλογισμός της δεξιάς έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο του. Εντωμεταξύ στις 9 Σεπτεμβρίου 1951 γίνονται βουλευτικές εκλογές, στις οποίες πρώτο κόμμα βγαίνει ο Ελληνικός Συναγερμός του Παπάγου, αλλά κυβέρνηση σχηματίζεται από το κόμμα του κεντρώου Πλαστήρα με την βοήθεια των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου.

 Κι ενώ η νέα κυβέρνηση είναι να ορκιστεί στις 27 Οκτωβρίου, ξαφνικά αρχίζει η δίκη του Μπελογιάννη και των 93 συντρόφων του, οχτώ μέρες νωρίτερα στο έκτακτο στρατοδικείο που στεγάζεται στο Αρσάκειο. 

Είναι προφανές ότι το παρακράτος θέλει να προλάβουν την κυβέρνηση Πλαστήρα, ο οποίος δύο χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου θέλει να σταματήσει αν όχι τους διωγμούς των κομουνιστών, τουλάχιστον τις εκτελέσεις...

 Ένας από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας την 21η Απριλίου 1967, ως έκτακτος στρατοδίκης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη.

 Η απόφαση του εκτάκτου στρατοδικείου, που δικάζει με το νόμο 509 (που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε κηρύξει παράνομο) εκδίδεται ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου του 1951.

 Από τους 93 κατηγορούμενους, οι 12 καταδικάζονται σε θάνατο, αναμεσά τους και η Έλλη Παππά, η σύζυγος του Μπελογιάννη. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί.

 Στη δίκη αυτή όμως αποφασίζεται ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. 

Εν τω μεταξύ στις 14 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. 

Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. 

Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών.

 Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής.

 Η απολογία του στη δεύτερη δίκη έχει μείνει σαν ένα.φλογερό ντοκουμέντο θάρρους:

 «Την ευθύνη για το ότι η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τάφους και ερείπια, τη φέρουν μόνο οι ξένοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες υπηρέτες τους.»

 «Εμείς πιστεύουμε στη ορθότητα της θεωρίας, που γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. 

Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο.»

 «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν.

 Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο.

 Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. 

Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι αυτό και τη ζωή μας.»

Η απόφαση εκδίδεται την 1η Μαρτίου 1952 και είναι η αναμενόμενη.

 Οχτώ καταδικάζονται σε θάνατο, είναι οι Ν.Μπελογιάννης, Δ.Μπάτσης, Ε.Παππά, Η.Αργυριαδης, Ν.Καλούμενος, Χ.τουλιάτος, Μ.Μπιομπιάνος και Λαζαρίδης.

 Η ποινή της Έλλης Παππά θα μετατραπεί σε ισόβια εντός του στρατοδικείου λόγω πρόσφατης μητρότητας. 

Αργότερα θα δωθεί χάρη απ’το Συμβούλειο Χάριτων στους Τουλιάτο, Μπιομπιάνο και Λαζαρίδη.

 Την επομένη της έκδοσης της απόφασης για την καταδίκη σε θάνατο του Μπελογιάννη, η εφημερίδα «Το Βήμα» συνοδεύει το σχετικό ρεπορτάζ με μια εκπληκτική φωτογραφία.

 Ο άνθρωπος που μόλις πληροφορήθηκε απ’τους δήμιους του πως πρόκειται να πεθάνει, κοιτάει χαμογελαστός τους στρατοδίκες παίζοντας στο χέρι του ένα γαρύφαλλο.

 Στο εξής ο Μπελογιάννης θα είναι «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».

 Έτσι ονόμασε τον πίνακα που ζωγράφισε ο Πάμπλο Πικάσο με βάση την παραπάνω ιστορική φωτογραφία. 

Ο φωτορεπόρτερ που την «τράβηξε», Δήμος Σακελλαρίου αφηγείται: »

Στριφογύριζε ο Μπελογιάννης στο χέρι του ένα γαρύφαλλο, και χαμογελούσε σα να’λεγε στους δικαστές: Χαμογελάστε κι εσείς αν μπορείτε.» 

Η φωτογραφία θα κάνει το γύρο του κόσμου, και με την βοήθεια του Πικάσο το χαμόγελο του Μπελογιάννη θα γίνει το δεύτερο, μετά από αυτό της Τζιοκόντα, διάσημο χαμόγελο σ’ολόκληρη την ιστορία της τέχνης. 

Δεν προλαβαίνουν να τον σκοτώσουν και ο Μπελογιάννης είναι κιόλας ένας διεθνώς γνωστός ήρωας.

 Μέσα σε μια βδομάδα, η κυβέρνηση Πλαστήρα παίρνει 250.000 τηλεγραφήματα απ’όλον τον κόσμο, με τα οποία σχεδόν όλοι οι επώνυμοι της γης ζητούν την σωτηρία του.

 Ο στρατηγός Ντε Γκωλ είναι ανάμεσα στους πρώτους, σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής σκηνής, 159 βουλευτές απ’την Αγγλία και των δυο κομμάτων, ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Πάμπλο Πικάσο και χιλιάδες άλλοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι απ’όλον τον κόσμο προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

 Ακόμα κι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδωνος θα δηλώσει: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη.

 Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή.» 

Ούτε αυτά τα λόγια θα συγκινήσουν τους σφαγείς. Από την άλλη, η Φωνή της Αμερικής «θριαμβολογεί»

: «Η δίκη αυτή είναι από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα τα οποία εσημειώθηκαν κατά τον Φεβρουάριο του 1952.

 Αποτελεί δίδαγμα διά τον ελεύθερο κόσμον. Αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς, αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπείας» Το 1952 που λέγονται αυτά, ο ψυχρός πόλεμος περνάει την πρώτη και θερμότερη φάση του κι ο Μπελογιάννης θα είναι από τα πρώτα θυματά του.

 Η συνεργασία των Αμερικάνων με το παρακράτος θα είναι καθοριστική στην πραγμάτωση της εκτελεσής του στις 30 Μαρτίου 1952.

 Οι Κυριακές είναι για τον Κύριο, όχι για τον Χάρο.

 Τις Κυριακές δε γίνονται εκτελέσεις. Τις Κυριακές, και τα μέλη του στρατοδικείου που καταδικάζουν σε θάνατο, και τα μέλη του στρατοδικείου που καταδικάζουν σε θάνατο, και τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που εκτελεί τις θανατικές αποφάσεις των δικαστηρίων, παν στην εκκλησία. 

Μια εκτέλεση που γίνεται νύχτα θεωρείται δολοφονία.

 Οι εκτελέσεις γίνονται ευθύς μετά την ανατολή του ήλιου , ώστε να μπορέσει ο μελλοθάνατος να δει το φως της μέρας για τελευταία φορά.

 Είναι Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952. Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινάει απ’τις φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του θανάτου.

 Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος.

 Τέσσερις «εχθροί της πατρίδας» πρέπει να πεθάνουν γιατί πολύ αγάπησαν την πατρίδα.

 Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους «προδότες».

 Ο ήλιος θέλει κάπου δυο ώρες ακόμα να βγει. 

Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων!

 Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ. Πυρ!

 Κι οι τέσσερις, ημέρα Κυριακής, χωρίς να δουν το φως του ήλιου για τελευταία φορά, ξεκινούν για τον άλλο κόσμο από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου «Σωτηρία», σχεδόν δίπλα στο πεντάγωνο. 

Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν στα γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν το σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και χριστιανικό καθήκον τους. 

Αυτή η εκτέλεση και μόνο, με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε, με τον τρόπο που έγινε, δείχνει πως τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος σε θάνατο. 

Πηγή:ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ από τον Βασίλη Ραφαηλίδη. 

“Ήμουνα πια σίγουρη πως θα ‘ρχότανε κείνο το βράδυ, μα δεν είπα τίποτα. 

Κι εκείνος ήτανε σίγουρος πως θα ‘ρχότανε, μα όχι πριν τη Δευτέρα.

 Και κοιμηθήκαμε. Ακόμα και κείνη τη νύχτα κοιμηθήκαμε. 

Στον ύπνο μου άκουσα κλειδιά. 

Ήτανε ακόμα στην αυλή, μα άκουσα το βρόντημα των κλειδιών. Τινάχτηκα πάνω και φώναξα το Νίκο. 

Είχε ακούσει και κείνος. «Ε, ναι, έρχονται» μου αποκρίθηκε. 

Τους είδα. Ανοίξανε όλα τα κελιά εκτός από το δικό μου. Ο Νίκος ζήτησε να με δει. 

Δεν μου ανοίξανε. 

Μας αφήσανε το παραθυράκι με τα σίδερα για να αποχαιρετιστούμε.

 Είδα το αίμα να χάνεται από το πρόσωπό του όταν κοιταχτήκαμε και ξέραμε πως δεν υπήρχε για μας άλλη μέρα …

 Ο Νίκος έγειρε κοντά μου.

 «Πρέπει να ζήσεις, μου ‘πε, πρέπει»Μου ‘δωσε το ρολόι, το στυλό, το πορτοφόλι με τις φωτογραφίες. «Πάμε» είπε ο επικεφαλής.

 Ένα φιλί μέσα από τα σίδερα…”.

(Τρία γράμματα της Έλλης Παπά στο γιο της, από το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου «Εντολή», εκδόσεις Κέδρος)

 Στις 4:12 ξημερώνοντας Κυριακή 30 Μάρτη, στο γνωστό τόπο εκτελέσεων, το Γουδί, πίσω από το «Σωτηρία» κάτω από τα φώτα των προβολέων των τζιπ, δέχονται τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης. 

 Μερικούς μήνες πριν στις 9 Νοέμβρη του ’51 ο Μπελογιάννης απολογούμενος στην πρώτη του δίκη γίνεται κατήγορος: 

«Όλος ο κόσμος ξέρει το ρόλο που παίζουν οι Αμερικάνοι στη χώρα μας, τις κρυφές και φανερές επαφές τους με τα αστικά κόμματα, τις ανοιχτές επεμβάσεις τους στα εσωτερικά μας, την επιδεικτική και επικίνδυνη καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ανεξαρτησίας της χώρας μας. Ακόμα και δω σ’ αυτή την αίθουσα ακούσαμε για το ρόλο που διαδραμάτισαν στις ανακρίσεις της Ελληνικής Ασφάλειας.

 Όργανα των ξένων δεν γίνονται οι κομμουνιστές. 

Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο κίνημα. Τα ιδεώδη του συγκλονίζουν τις καρδιές όλων των προοδευτικών ανθρώπων της γης. 

Μια χούφτα ξεκίνησαν στην εποχή του Μαρξ, έφτασαν σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθούν σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. 

Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; 

Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές;

 Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. 

Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα.

 Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. 

Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».

 Τέλη Φλεβάρη στη δεύτερη δίκη του για «κατασκοπεία» έκλεινε την απολογία του με ένα φλογερό κατηγορώ:

 «Ο Υπουργός των Εσωτερικών είπε ότι η δίκη αυτή θα είναι πολύ διδαχτική. Κατά τη γνώμη μου θα είναι πραγματικά διδαχτική. Το δίδαγμα πού θα βγει είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δε χτυπιέται με τέτοια μέσα.

 Όπως απέδειξε η ιστορία του ως τα τώρα, έχει βαθιές ρίζες ακατάλυτες, ποτισμένες με αίμα πού έχυσε στους αγώνες για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. 

Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. 

Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας είναι για να γίνει η θεωρία αυτή πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατήγορούς μας. 

Το δείξαμε όταν εκινδύνευσε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για ξημερώσουν στη χώρα μας, καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. 

Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. 

Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα…» 

(Κώστας Βασιλείου,»Νίκος Μπελογιάννης, εκδόσεις Πασχάλη) 

Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν η θανατική καταδίκη του μαζί με άλλους 7 από τους κατηγορούμενους.

 Οι εκκλήσεις για σωτηρία απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου, από τον Αϊνστάιν, τον Καμύ και τον Πάμπλο Νερούντα, τον Ελυάρ, τον Αραγκόν και τον Πικάσο, έπεσαν στο κενό, τσακίστηκαν πάνω στα σχέδια των αμερικανών που είχαν τον πρώτο λόγο στα πράγματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. (Ο Πικάσο, σε χειρόγραφο: 

«Το φως από το λαδοφάναρο που φώτιζε το σκοτάδι μιας μαγιάτικης βραδιάς στη Μαδρίτη, τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδας μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο, το φόβο και το μίσος. 

Ενα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει κι αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γη»).

 Ξημερώνοντας 30 Μάρτη, Κυριακή που ούτε οι γερμανοί στην Κατοχή δεν έκαναν εκτελέσεις, ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο», όπως τον ζωγράφισε ο Πικάσο, ο αγωνιστής Μπελογιάννης, έπεσε κάτω από τις σφαίρες της αμερικάνικης επιβολής στην Ελλάδα και των ντόπιων οργάνων της. 

Η εκτέλεσή του ήταν και παραμένει αιώνιο στίγμα στο καθεστώς της αμερικανοκρατίας και της εξάρτησης.

  πηγή:skepseissofwn.blogspot.gr