Είναι ανεξάρτητη...?

Η δημοσιογραφία.

 Οι «πηγές», τα «ονόματα», τα δεσμά!!! 

 Είναι αλήθεια ότι η δημοσιογραφία σήμερα δυστυχώς δεν είναι ανεξάρτητη.

 Όσο κι αν κάποιοι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι καθημερινά επαίρονται ότι ασκούν ελεύθερη δημοσιογραφία. 

Αυτό είναι το μεγάλο ψέμα.

 Γνωρίζει ο δημοσιογράφος από πού προέρχονται τα χρήματα με τα οποία πληρώνεται; 

Η απάντηση ότι προέρχονται από τις πωλήσεις και κάποιες διαφημίσεις εάν πρόκειται για έντυπα ή αποκλειστικά από τις διαφημίσεις εάν πρόκειται για ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ελέγχεται ως ανακριβής!!!

 Ουδέποτε οι δημοσιογράφοι ενός συγκεκριμένου μέσου θα κάνουν έρευνα για να διαπιστωθεί η πηγή των εσόδων του εκδότη ή καναλάρχη από τον οποίο πληρώνονται. 

Έχουν πεισθεί ότι όλα όσα κερδίζει το αφεντικό είναι νόμιμα και δεν έχουν το δικαίωμα να τα αμφισβητήσουν. 

 Υπάρχει όμως και το άλλο ζήτημα που κανείς δεν το αγγίζει, αφού θεωρείται ότι είναι σύνηθες στο πλαίσιο λειτουργίας της δημοσιογραφικής λειτουργίας.

 Αναφέρομαι στη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του δημοσιογράφου και της «πηγής» του. 

Το ρεπορτάζ που δημοσιοποιείται έχει ένα μονοδιάστατο χαρακτήρα.

 Δεν είναι ρεπορτάζ ελεύθερο, αλλά είναι εξαρτώμενο. 

Η «πηγή» με τη συνεχή «πληροφόρηση» στον δημοσιογράφο αναπτύσσει σχέσεις που συγκρατούν την ερευνητική του διάθεση και εντέλει το ρεπορτάζ είναι «σημαδεμένο».

 Αν σκεφτεί κανείς την ενημέρωσή μας για τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές ή θεσμούς ή όπως αλλιώς τους λένε, θα διαπιστώσει ότι ξέρουμε μονάχα εκείνα που η κυβέρνηση θέλει να διοχετεύσει. 

Οι δημοσιογράφοι ενημερώνουν βασιζόμενοι μονάχα στα non paper και σε όσα ενδεχομένως τους πουν οι υπουργοί ή το κυβερνητικό επικοινωνιακό επιτελείο.

 Δηλαδή, είναι φανερό ότι η κυβερνητική εξουσία επιτυγχάνει το σκοπό της και κρατά δέσμιο τον δημοσιογράφο, ο οποίος για να κρατήσει τη σχέση με την «πηγή» του, ακολουθεί κατά γράμμα τις επιταγές της κι έτσι η πληροφόρηση που διακινείται είναι ελεγχόμενη.

 Aν πάμε ακόμα παραπέρα θα δούμε ότι οι κάθε λογής «πηγές» καταφέρνουν να αναδεικνύουν δημοσιογράφους, τους οποίους οι άλλοι τους βλέπουν με δέος και πολλές φορές με φόβο για τη δύναμη που έχουν στα χέρια τους. 

Φυσικά αν κάτι πάει στραβά και ο δημοσιογράφος χάσει την εμπιστοσύνη της «πηγής», τότε τα χάνει όλα.

 Όπως συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχουν κατορθώσει να έχουν μια θέση σ’ ένα μεγάλο μέσο, είτε έντυπο είναι αυτό είτε ραδιόφωνο ή τηλεόραση.

 Κυρίως οι δημοσιογράφοι που έχουν κάποια εκπομπή στην τηλεόραση, αποκτούν δύναμη κι αν τύχει και απομακρυνθούν ή καταρρεύσει το «μέσο», πάνε, χάνονται, δεν είναι τίποτε! 

Απλώς, σκεφτείτε πόσοι δημοσιογράφοι που ήσαν «κάποιοι» στο Mega, μόλις το μέσο πτώχευσε, τα «ονόματα» εξαφανίστηκαν. Εδώ θα κάνω μια ακόμη παρατήρηση για κάποιους δημοσιογράφους που έχον κατσικωθεί στις εκπομπές τους για κάποια χρόνια και έχουν μετεξελιχθεί σε τηλε-εισαγγελείς, που κουνάνε το χέρι μονίμως σε οποιονδήποτε τολμούσε να τους φέρει αντίρρηση. 

Μάλιστα δε, θεωρούν ότι η εκπομπή την οποία διαχειρίζονται είναι το δικό τους «βήμα».

 Αντί να κάνουν μικρές ερωτήσεις στους καλεσμένους, αρχίζουν την δική τους αγόρευση-τοποθέτηση και στη συνέχεια μόλις δίνουν το λόγο αρχίζουν να διακόπτουν.

 Φυσικά κανείς δεν καταλαβαίνει τις καθημερινές παραστάσεις αυτών των μονίμως απρόσκλητων επισκεπτών στα σπίτια του κοσμάκη.

 Και το αστείο είναι, όπως σημείωσα στην αρχή, να διακηρύσσουν την… ανεξαρτησία τους ως δημοσιογράφων, που είναι εντεταλμένοι από τον λαό και συνεπώς μιλούν εξ ονόματός του!!! 

Επίσης δεν ξέρω αν ισχύει ακόμη το μέτρο εκείνο που τους έδινε κάποια υπουργική απόφαση, δηλαδή την αστυνομική φρουρά!! Τελικά, αυτό που σκέφτομαι με μελαγχολία είναι ότι σήμερα η δημοσιογραφία αργοπεθαίνει… 

 Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ