Η έξοδος !!!

Από την κρίση

 Όπως πορευόμαστε, είναι ανέφικτη 

 Απαιτείται πατριωτική συνεννόηση και συνδέσμευση σε κοινό εθνικό πρόγραμμα και ενιαία φωνή των πολιτικών δυνάμεων και των πολιτών που θα εμπεδώσει την αξιοπιστία της χώρας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις και ανάπτυξη.

 Η συνέχιση των έριδων και των μικροκομματικών πρακτικών με μοναδικό στόχο την κατάκτηση και νομή της εξουσίας, οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στην καταστροφή της χώρας. 

 «Υπεράνω των συμφερόντων των κομμάτων και των πολιτών ίσταται πάντοτε το συμφέρον της πατρίδος»

 Ελευθέριος Βενιζέλος.

 Κάνω κάποιες δυσάρεστες διαπιστώσεις για τα αποτελέσματα της «σκληρής;;;» διαπραγμάτευσης και της περαίωσης της 2ης αξιολόγησης, που συνοψίζονται στα εξής: 

 1. Με την καταβολή της (δανειακής) δόσης εξοφλούμε τα ομόλογα που λήγουν τον Ιούλιο και αναβάλλεται η πτώχευσή μας προς το παρόν. 

2. Χάσαμε όλα τα άλλα – τα σημαντικά για τη σωτηρία μας: 

 α) Τη Ρύθμιση του χρέους (απομείωση ή αναδιάρθρωση)

 β) Την Ποσοτική χαλάρωση (QE), 

γ) Την Έξοδο στις αγορές και 

 δ) Δεσμευτήκαμε για υπέρογκα και ανέφικτα πρωτογενή πλεονάσματα και αυστηρή επιτήρηση και σκληρά μέτρα για τα επόμενα 43 χρόνια (μέχρι το 2060) χωρίς καμμία πρόβλεψη για ανάπτυξη και απασχόληση.

 Βεβαίως , υπάρχουν κάποιες αόριστες και ασαφείς αναφορές ότι όλα αυτά θα τα δουν στο μέλλον οι δανείστριες χώρες και το ΔΝΤ (αν τελικά αυτό αποφασίσει να συμμετάσχει στο πρόγραμμα), υπό τον όρο ότι θα «είμαστε καλά παιδιά» εφαρμόζοντας πιστά τις οδηγίες τους.

 Δηλαδή, με δεδομένη την κακή εμπειρία των λανθασμένων συνταγών τους στο παρελθόν, «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι». Οι πλείστοι φίλοι αναγνώστες του κειμένου συμφώνησαν: «Καλά τα λες και εμείς τα γνωρίζουμε. 

Αυτά όμως είναι απλές διαπιστώσεις.

 Δεν μας προτείνεις τίποτε. 

Το «να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας», από μόνο του, δεν λέει . 

 Ας έρθουμε λοιπόν στο «Δια ταύτα». 

Τι δει γενέσθαι και, κυρίως, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι πολίτες τώρα που τα αδιέξοδα δεν αμφισβητούνται από κανέναν και κυριαρχεί το αίτημα για αλλαγή πλεύσης;

 Ας αναγνωρίσουμε όλοι ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Υπάρχουν μόνον τα απλά και αυτονόητα που, δυστυχώς, επιλέγουμε να αγνοούμε. 

Έχουμε κακομάθει. 

Πουλάμε μαγκιές με άσφαιρα επιχειρήματα και δεν εφαρμόζουμε ό,τι υποσχόμαστε.

 Οι εταίροι και δανειστές δεν μας παίρνουν πια στα σοβαρά. 

Μας έχουν βαρεθεί.

 Τους είναι αδιάφορο αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε από την Ευρωζώνη.

 Τα λεφτά τους θέλουν μόνο.

 Δεν πάει άλλο. 

Είμαστε ένα βήμα πριν από την απόλυτη καταστροφή.

 Και αφού δεν το κατανοούν αυτό οι πολιτικές μας ηγεσίες, είναι ευθύνη μας να τις αναγκάσουμε.

 Μα θα που πείτε: Εύκολα τα λόγια. 

Πώς να αντιδράσουμε στην κατάσταση που μας έχουν φέρει; Απάντηση: 

Δεν είναι ούτε πιο έξυπνοι, ούτε πιο πατριώτες από μας οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί και οι Κύπριοι που, σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφεραν να βγουν από τα μνημόνια και βρίσκονται ήδη σε τροχιά ανάπτυξης.

 Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος: Αυτοί που φταίνε να τα συμμαζέψουν.

 Οι Ευρωπαίοι εταίροι, οι δανειστές, οι μεγαλοτραπεζίτες και το ΔΝΤ με τις λάθος συνταγές τους και τα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας που μας επέβαλαν, μας οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση. 

Αυτοί όμως, τη δουλειά τους κάνουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα όπως τουλάχιστον τα καταλαβαίνουν, προφανώς με λάθος τρόπο. 

 Φταίνε εξ ίσου και οι πολιτικοί μας που κύριο μέλημά τους είναι η κατάκτηση και η διατήρηση της καρέκλας τους, αδιαφορώντας για μας, τον λαό. 

Βεβαίως φταίνε κυρίως αυτοί αλλά χουμε συνηθίσει και το βρίσκουμε βολικό να «φταίνε μόνον οι άλλοι». 

Εμείς, ποτέ και καθόλου; 

Και όμως, εμείς τους εκλέγουμε, εμείς τους ανεχόμαστε και ενίοτε τους διαφθείρουμε και τους αφήνουμε να μας διαφθείρουν. 

(Οι λίγες τιμητικές εξαιρέσεις, γνωστές σε όλους μας, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα).

 Εν κατακλείδι, εδώ που φτάσαμε, μόνο μια παλλαϊκή ειρηνική εξέγερση (και τονίζω το «ειρηνική») μπορεί να ανατρέψει την πορεία προς τον κατήφορο.

 Δεν αντέχουμε άλλο διχασμό. 

Με οργανωμένο και συντονισμένο τρόπο και με αποφασιστικότητα, παραμερίζοντας τις όποιες ιδεολογικές, πολιτικές ή και προσωπικές διαφορές, να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς, σ’ αυτή την ιστορικά κρίσιμη συγκυρία, να βάλουν τη σωτηρία της χώρας πάνω από το κομματικό (βλ. μικροκομματικό) και προσωπικό τους συμφέρον.

 Να απαιτήσουμε ακόμα να λένε όλοι την αλήθεια στον λαό τον οποίο, δυστυχώς, έχουν εκπαιδεύσει να αρέσκεται στα ψέματα που του σερβίρουν καθώς και να πάψουν να διαστρεβλώνουν την αλήθεια για να προσκομίσουν κομματικά οφέλη.

 Να τους αναγκάσουμε να καταλάβουν ότι η τακτική της άρνησης σε ό,τι λέει η άλλη πλευρά δεν εξυπηρετεί πάντα το εθνικό συμφέρον.

 Οφείλουμε δε να καταγγέλλουμε, να απορρίπτουμε και να θέτουμε στο περιθώριο όσους δεν το πράττουν.

 Αρκεί άραγε αυτό; 

Ίσως όχι, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. 

 Καθόσον αφορά την πολιτική μας συμπεριφορά, είναι πια καιρός να πάψουμε να είμαστε οπαδοί και να γίνουμε καλοί πολίτες.

 Να επιλέγουμε πρωτίστως, καλούς, έντιμους, ενάρετους και ικανούς ανθρώπους που συμπεριφέρονται και δρουν ως καλοί και υπεύθυνοι πολίτες, που δεν έχουν ως σκοπό την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους και ως προτεραιότητα τη διεκδίκηση της καρέκλας και τα εξ αυτής πηγάζοντα προνόμια, αλλά να υπηρετήσουν τους πολίτες και το δημόσιο συμφέρον. Ας μην ξεχνάμε: 

Η πείρα μας έχει δείξει ότι ένας κακός άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει καλός πολίτης και καλός πολιτικός. 

 Δεν αρκεί όμως αυτό.

 Και δεν αρκεί να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα ή, συνήθως, λιγότερα χρόνια και μάλιστα με τον ως τώρα συνήθη τρόπο που διέπεται από την πελατειακή αντίληψη και, σε πολλές περιπτώσεις τη συναλλαγή. 

 Οφείλουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες, από μέρα σε μέρα, ενήμεροι για τα κοινά, να ελέγχουμε τους ανθρώπους που επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν.

 «Να μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαδί». 

Οφείλουμε επίσης να προτείνουμε και να δρούμε ομαδικά και συντονισμένα για το καλό της χώρας και το δικό μας. Αντιλαμβάνομαι ότι, μ’ αυτή την παρέμβαση, θα προκαλέσω αντιδράσεις. 

Πολλοί θα με χαρακτηρίσουν ρομαντικό ή και αιθεροβάμονα. Δεν με πειράζει. 

Καταθέτοντας την άποψή μου, κάνω το καθήκον μου ως ένας ενδεκάκις εκατομμυριοστός Έλληνας που νοιάζεται για τη χώρα του, τα παιδιά και τα εγγόνια μας . 

Ακόμα και αν εφαρμοστεί εξ ολοκλήρου αυτή η πρόταση – πράγμα απίθανο – δεν περιμένω να αλλάξουν όλα «εν μια νυκτί». Οφείλουμε όμως να προσπαθούμε. 

 Αν, λίγοι έστω από σας, συμφωνείτε με τη γενική ιδέα αυτού του κειμένου, ας προσπαθήσουμε να είμαστε σε επικοινωνία και ίσως καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα Δίκτυο Ενεργών Πολιτών, που θα παρεμβαίνει με θετικό τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση.