Μία μεγάλη !!!

Ευκαιρία

 Όλα δείχνουν ότι ο πολιτικός 

σχεδιασμός που εγκρίθηκε,

 από το πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ βρίσκεται σε καλό δρόμο. 

 Γράφει ο Θοδωρής Μαργαρίτης στην Εφημερίδα των Συντακτών Προγραμματικός και πολιτικός επαναπροσδιορισμός, νέο σύμβολο, συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς.

 Η διαδρομή ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2015 από την σύμπραξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Προχώρησε αποφασιστικά.

 Διευρύνθηκε με άλλα κόμματα και κινήσεις ώστε να αποτελεί πλέον την τρίτη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό. 

Μπροστά μας είναι τώρα μία ανοιχτή διαδικασία για την ανάδειξη επικεφαλής από τη βάση και στο τραπέζι υπάρχει επίσης η πρόταση για δεύτερη κάλπη ώστε μαζί με την εκλογή αρχηγού η ίδια η βάση να γνωμοδοτήσει για το σχήμα του νέου φορέα. Για ενιαίο κόμμα με τάσεις ή για τη σημερινή ομοσπονδιακή πολυκομματική δομή. 

Η κινητικότητα που αναπτύσσεται για τα πρόσωπα που θα διεκδικήσουν την ηγεσία καθώς και ο προβληματισμός για την λεγόμενη δεύτερη κάλπη δημιουργούν συνθήκες επανεκκίνησης για τον ευρύτερο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, της Ανανεωτικής Αριστεράς και του προοδευτικού Κέντρου. 

 Είναι προφανές ότι αν πετύχει όλος ο σχεδιασμός θα υπάρξει μαζική συμμετοχή των πολιτών και θα μπορούμε να μιλήσουμε για εμβληματική επιλογή που θα δώσει στον «λαό της κεντροαριστεράς» την δυνατότητα να αποφασίσει για όλα! 

 Μία επιλογή η οποία από μόνη της θα συμβάλει σε πολιτικές εξελίξεις και γιατί όχι σε μια σημαντική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών αφού θα σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα του χώρου με ισχυρή κοινωνική συγκατάθεση.

 Η προοπτική αυτή θα εδραιωθεί πολύ καλύτερα αν υπάρξει η απαραίτητη συνεννόηση σε ορισμένα προαπαιτούμενα. ΠΡΩΤΟΝ. 

Την σαφή δέσμευση όλων των υποψηφίων ότι ανεξάρτητα το αποτέλεσμα θα υπηρετήσουν τις κατευθύνσεις που θα δώσει η πλειοψηφία των πολιτών από τις κάλπες. Ότι δηλαδή θα προκρίνουν την συλλογική υπόθεση πέρα από τις προσωπικές οριοθετήσεις.

 Ότι οι εκλογικές διαδικασίες είναι ένα βήμα για την ισχυροποίηση του χώρου όχι ο επίλογος της κοινής προσπάθειας. ΔΕΥΤΕΡΟΝ. 

Να κυριαρχήσει μια κουλτούρα συνύπαρξης και σύνθεσης των διαφορετικών ρευμάτων με στόχευση ένα μαζικό ανοιχτό δημοκρατικό κόμμα στο όποιο μπορούν να ενσωματώνονται τόσο οι κεντρώες όσο και οι πιο αριστερές αναζητήσεις. 

Σε ένα κοινό πολιτικό σχέδιο. 

Χωρίς την μονολιθικότητα και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που προέρχονται από την κομμουνιστική παράδοση για την «καθαρή γραμμή» με τις γνωστές συνέπειες μιας ανειρήνευτης πάλης των γραμμών, με τον φανατισμό για την μία και μοναδική «καθοδηγητική» γραμμή! ΤΡΙΤΟΝ.

 Ότι η υπόθεση των πολιτικών συμμαχιών έπεται του επαναπροσδιορισμού της αυτονομίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. 

Δεν μπορεί επομένως να είναι προϋπόθεση της ανασυγκρότησης. 

Άλλωστε η απάντηση σε διλήμματα συμμαχιών στηρίζεται πριν από όλα στην αλλαγή των συσχετισμών και στους κανόνες της συγκυρίας.

Με βάση προγραμματικές και πολιτικές προτεραιότητες της εποχής και κυρίως από το μέγεθος, την δύναμη, του σοσιαλδημοκρατικού πόλου. 

Ειδικά αυτή την περίοδο που επιδιώκεται να στηθεί με κάθε τρόπο ένα ριμέικ του παλαιού δικομματισμού χρειάζεται μια σταθερή αντιπαράθεση τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με την ΝΔ. Όσοι βιαστικά πιέζουν για προνομιακές συμπορεύσεις το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι να απονευρώσουν το εγχείρημα της κεντροαριστεράς είτε για να διασώσουν την αποτυχημένη κυβερνητική πολιτική είτε για να δώσουν συμπληρωματική στήριξη στα επικοινωνιακά παιχνίδια της ΝΔ. ΤΕΤΑΡΤΟΝ. 

Η επίγνωση ότι στρατηγικά- με όρους ιστορίας και παράδοσης- ο βασικός αντίπαλος του προοδευτικού φορέα είναι η συντηρητική παράταξη και η νεοφιλελεύθερη αντίληψη.

Κατά συνέπεια σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ομαλότητας της χώρας η σοσιαλδημοκρατία έχει ανταγωνιστική κατεύθυνση με την Δεξιά. 

Πρόκειται για την μεγάλη εικόνα που ξεπερνά την σημερινή σύγκρουση με τον αριστερό λαϊκισμό και αφορά τους ορίζοντες της Ευρώπης, άρα και της χώρας, μέσα στη κρίση της παγκοσμιοποίησης. 

 Η στρατηγική αυτή οπτική -για άρση οποιασδήποτε παρεξήγησης- δεν αφορά την τρέχουσα ίντριγκα των συμμαχιών αλλά τον ρόλο, την θέση που πρέπει να έχει μακροπρόθεσμα ο προοδευτικός πόλος ως κυρίαρχος αντίπαλος της Συντήρησης. Αποτελεί ένα θεμελιακό δεδομένο των πολιτικών και κοινωνικών συμφραζομένων της αντιπαράθεσης για την Ανοιχτή Δημοκρατία και τις κοινωνικές ανισότητες. Η συνεννόηση λοιπόν γύρω από τα υλικά της νέας οικοδομής θα δώσει σημαντική βοήθεια όχι μόνο στους μηχανικούς που θα αναλάβουν αυτή τη σκληρή δουλειά αλλά και σε όλους τους ενδιαφερόμενους ενοίκους ώστε να είναι σίγουροι για τα θεμέλια. 

Το ζήτημα άλλωστε είναι πιο σημαντικό. Αφορά σε τελευταία ανάλυση την ανάγκη για ένα πλειοψηφικό προοδευτικό ρεύμα που θα σφραγίσει την έξοδο της χώρας από τον φαύλο κύκλο της σημερινής κακοδαιμονίας. Ο στόχος αυτός υπερβαίνει τις προσωπικές και κομματικές δεσμεύσεις. 

Για να μην αποτελεί μόνο στοιχείο των διακηρύξεων αλλά την πραγματικότητα! 

ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ μέλος Εκτ. Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και του ΚΣ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ