ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ:

ΑΣ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ 

ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ 

Η ΠΑΡΑΜΥΘΟΥΠΟΛΗ 

 Πολλοί νομίζουν ότι η αναβλητικότητα

είναι μια απλή παράκαμψη. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι για τον

 αναβλητικό άνθρωπο, το δύσκολο είναι 

να μην αναβάλλει… 

 Η αναβλητικότητα είναι μια μορφή επανάστασης…

 Όχι ακριβώς απέναντι στο κοινωνικό καθεστώς καθεαυτό, αλλά σε ό,τι έχουμε αποφασίσει εμείς σιωπηλά, συνειδητά ή υποσυνείδητα ότι μας επιβάλλεται, 

ότι «πρέπει». 

Είναι σαν μια παιδική φωνή να ξαναβγαίνει από μέσα μας και να πεισματώνει ότι «τώρα που δεν βλέπετε, εγώ δεν κάνω τίποτα». Είναι σαν να μένουμε στην Παραμυθούπολη όσο εμείς θέλουμε.

 Θυμάστε όταν μας παίρναν με το ζόρι από την παιδική χαρά; 

 Όταν ήμασταν παιδιά, αυτή η διαμαρτυρία είχε και τα καλά της γιατί μέσα από αυτή την άρνηση μπορούσαμε να αναπτύξουμε την δική μας ξεχωριστή προσωπικότητα.

Το κακό είναι ότι τώρα που δεν είμαστε πια παιδιά (εντάξει, δεν λέω, είμαστε αλλά όχι εντελώς) και αυτή η στρατηγική έχει γίνει η αγαπημένη μας τακτική, δεν μας προστατεύει πια από τους μεγάλους δυνάστες (σχολείο, γονείς, κ.λπ.), αλλά μας στρέφει ενάντια στον εαυτό μας.

Βλέπετε, αν κάνετε μία λίστα με το τι αναβάλλουμε, θα διαπιστώσετε ότι τα 8 στα 10 έχουν να κάνουν με ό,τι θα βοηθούσε τη ζωή μας! 

 Το άτομο που είναι συστηματικά αναβλητικό, έχει υπογράψει την εξής ρήτρα συμβολαίου με τις τακτικές του: 

«Δεσμεύομαι να παραμελώ όσα πρέπει να γίνουν. 

Αν πάλι κάτι είναι υποχρεωτικό, θα εξαντλήσω κάθε περιθώριο, και μόνο την τελευταία στιγμή, μόνο αφού τρομοκρατηθώ ότι δεν προλαβαίνω, τότε θα το ξεκινήσω». 

 Στα… ψιλά γράμματα, συμπληρώνει:

 «Ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως ποτέ δεν θα βρω χρόνο να κάνω εκείνα τα ωφέλιμα όπως γυμναστική, να συνεχίσω το βιβλίο μου κ.λπ., ακόμη όμως και να τα ξεκινήσω, δεσμεύομαι να τα παρατήσω». 

 Θέμα προγραμματισμού; 

Κάθε άλλο. 

Ο αναβλητικός λατρεύει να οργανώνει, μόνο να εκτελεί δεν θέλει… 

Η αλήθεια βέβαια είναι πως αν κάποιος προσπαθήσει να αναπνεύσει στο πρόγραμμα ενός αναβλητικού ατόμου, θα σκάσει από ασφυξία.

 Θα είναι ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα που ακόμα και στη σκέψη εκτέλεσης μάς πιάνει πανικός.

 Έτσι, ο αναβλητικός έχει μια καλή δικαιολογία να αναβάλλει να πράξει αυτό το πνιγηρό πρόγραμμα. 

 Αν κάνετε μία λίστα με το τι αναβάλλουμε, θα διαπιστώσετε ότι τα 8 στα 10 έχουν να κάνουν με ό,τι θα βοηθούσε τη ζωή μας

 Σε αυτό το σημείο, μία πρόταση:

 Αν θέλετε να αντιμετωπίσετε την αναβλητικότητά σας και ανήκετε στην ομαδούλα των ανθρώπων που φτιάχνουν προγράμματα πάνω από το μπόι τους, αντισταθείτε σε αυτήν την παρόρμηση. 

Κανείς στην πραγματικότητα δεν 

«καθαρίζει το σπίτι».

 Όλοι πλένουν τα πιάτα, σκουπίζουν 

ένα- ένα τα δωμάτια, ξεσκονίζουν

 ένα-ένα τα αντικείμενα, κ.ο.κ.. 

 Και τώρα τα καλά νέα.

 Όταν φτάσουμε στα 2/3 μιας δραστηριότητας που ανήκει στη λίστα 

αυτών που αναβάλλουμε συνήθως, 

οι οιωνοί είναι με το μέρος μας.

 Ακόμη και εκείνο το σύστημα Άμεσης Ικανοποίησης που λέγαμε, είναι μαζί 

μας και δεν μας παρακινεί να τα παρατήσουμε. 

Είναι αυτό που λέμε, είναι μέχρι να 

βάλουμε την φόρμα και να βγούμε έξω… 

 Αφού ξεκινήσουμε κάτι, μετά έχουμε περισσότερες πιθανότητες να το τελειώσουμε αφού είμαστε λίγο 

μετά τη μέση.

 Τότε η λογική μας είναι εναρμονισμένη 

με την παρορμητικότητά μας, τον 

μηχανισμό Άμεσης Ικανοποίησης. 

Μαγική στιγμή.

 Ερώτηση: τότε γιατί μετά από λίγο, 

πάλι αναβάλλουμε; Συμβαίνει, δυστυχώς, 

το σύστημα Άμεσης Ικανοποίησης να μην έχει γερή μνήμη, να μην θυμάται για πολύ πόσο καλά πέρασες όταν τελικά τα κατάφερες, και έτσι διεκδικεί πάλι την άμεση ικανοποίησή του, δηλαδή την αναβολή της επίπονης δραστηριότητας. 

 Αντίδοτο υπάρχει και καλό μάλιστα. 

Έχει να κάνει με το να βρούμε ένα τρόπο

 να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να κάνουμε όσα αναβάλλουμε χωρίς απώλειες. 

Παρένθεση, όχι να πούμε στον εαυτό μας 

ότι μπορούμε, αλλά να δείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε χωρίς να δεινοπαθήσουμε. Όσες φορές και να πει κάποιος στον εαυτό του ότι είναι καλός μάγειρας, εάν δεν δει τους άλλους να ευχαριστιούνται το φαγητό που έφτιαξε στο τραπέζι, δεν το πιστεύει. 

Για αυτό το λόγο, η ατζέντα δεν πρέπει να έχει ούτε το παραμικρό από αυτά που μοιάζουν ακατόρθωτα ή μπερδεμένα. 

 Επίσης, επειδή έχουμε την τάση να αναβάλλουμε ό,τι θα μπορούσε να είναι καθοριστικό για την ωφελιμότητά του, και εκτελούμε όλα τα υπόλοιπα μικροεπείγοντα.

 Βάλτε στη λίστα έναν κύκλο που θα μαρκάρει αυτό που θα ήταν παραγωγικό και ουσιαστικό και αν μοιάζει δύσκολο, τότε προγραμματίστε μόνο ένα μέρος αυτού, εκείνο που θα βοηθούσε κάπως την κατάσταση.

 πηγή: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ