Ένα γλυκό ......

Πρωινό :

 Να χτυπήσει την πόρτα,

 η τόσο ανθρώπινη νοσταλγία της αμαρτίας…

 Κι έτσι ένα γλυκό πρωινό να χτυπήσει

 την πόρτα η τόσο ανθρώπινη νοσταλγία 

της αμαρτίας… 

Αυτό! Ακριβώς αυτό…

 Ένα τέτοιο σπίτι θα ήθελα – τώρα.

Μακριά από τον αγριεμένο κόσμο που αποχρωματίζει τη ζωή μας, που μας ισοπέδωσε, που κάθε μέρα, κάθε στιγμή μας κάνει ν’ αγανακτούμε, που υποδαυλίζει τα κακά ένστικτα, που καταστρέφει κάθε ιδιομορφία και προσωπικότητα, που μας κάνει να νιώθουμε ένα… τίποτα! 

Το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι ο κόσμος βαδίζει σε μια τελειωτική σύνθεση, ένα θλιβερό ανακάτωμα φυλών, όπου όλα τα χρώματα, το λευκό, το μαύρο, το κίτρινο, θα λιώσουν πάνω στην ίδια παλέτα και θα δώσουν έναα ομοιόμορφο τόνο. 

Προς τα εκεί οδεύει ο κόσμος.

 Αυτό δείχνουν όλα. 

Και μετά, άντε να μιλάμε για ιστορία, για παραδόσεις, για ήθη και έθιμα, για Ελλάδα, για όσια και ιερά! 

Έχει χαθεί η γεύση της ζωής, έχει χαθεί η υπερφυσική ιεραρχία, έχουμε φτάσει στην ενατένιση ενός χάους όπου δεν υπάρχουν κλίμακες και μέτρα αξιών, δεν υπάρχουν μεγέθη, δεν υπάρχει μικρόκοσμος, μακρόκοσμος, μήτε αποχρών λόγος

 της Δημιουργίας. 

Δηλαδή, φτάνουμε να πιστέψουμε ότι 

το σύμπαν υπάρχει συμπτωματικά, 

απλώς και μόνο γιατί υπάρχει… 

 Εγώ όμως είδα αυτό το σπιτάκι στη φωτογραφία κι ένιωσα ότι μπορώ ν’ αντισταθώ. 

Στην ησυχία και την αγκαλιά της φύσης. 

Να ξυπνώ και να κουβεντιάζω με τα δέντρα, να χαίρομαι τις ζωντανές αισθήσεις μου, να απολαμβάνω τις μυρουδιές του δάσους, να ανασαίνω τη ζωή, να ακούω τη σιωπή, να πλατσουρίζω στο ποταμάκι, να έχω και τον σκύλο μου, να τραγουδάω, ν’ απολαμβάνω τη βροχή, ν’ αφουγκράζομαι τους παλμούς της δικής μου καρδιάς και τους αέρηδες που θα φιδοσέρνονται ανάμεσα στα δέντρα. 

 Τι υπέροχο θα είναι να νιώθω κάθε πρωί που θα ξυπνάω τους εναρμόνιους φθόγγους της φύσης και τη διασταύρωση των συναισθημάτων που θα με πλημμυρίζουν, την ψυχή να κραδαίνεται και να σηκώνει 

στο κοντάρι σήματα ζωής… 

Κι έτσι ένα γλυκό πρωινό να χτυπήσει την πόρτα η τόσο ανθρώπινη νοσταλγία της αμαρτίας… Το ταιριαστό συμπλήρωμα της ανθρώπινης ευτυχίας. Ρομαντικός, 

θα βιαστούν να πουν κάποιοι. Ίσως. 

Κάπως έτσι ξεκινούσαμε τη ζωή μας. 

Κι αφού είδαμε και πάθαμε, ξαναγινόμαστε ρομαντικοί. 

Είδαμε περίεργα πράγματα, πάθαμε 

πολλά, νιώσαμε το έδαφος να χάνεται 

κάτω από τα πόδια μας.

 Πιστέψαμε ότι κάποια στιγμή θα γινόταν 

η πολυπόθητη προσέγγιση των ανθρώπων μεταξύ τους, θα απαλείφονταν οι επιθετικές τους αντιθέσεις, θα κυριαρχούσε 

η σύμπνοια. 

Φυσικά δεν είμαι ο μόνος που 

σκέφτεται έτσι. 

Η απλυσιά του κοσμοπολιτικού πεζοδρομίου έχει τον αποχρώντα λόγο της. 

Θέλω να πω ότι κάθε εποχή επινοεί 

το mal du siècle της κι αφού πρώτα το δημιουργήσει, ύστερα ηδονίζεται να το καμαρώνει, να το αναμασάει, να το αναλύει, να το διεκτραγωδεί, να το υπερασπίζει,

να το εξαίρει…

 Δηλαδή, ο ευκολότερος τρόπος για 

να το φθείρει… 

 Ρεμβασμός της Παρασκευής. 

Είναι και τα πολιτικά ζητήματα που 

μ΄ έχουν κουράσει. 

Τα ψέματα, η υποκρισία, οι συκοφαντίες…

Ευτυχώς που οι ορίζοντες του νου δεν 

έχουν όρια. 

Το πρωί είναι πάντα ευλογία Θεού. 

Όλα αστράφτουν, ο αέρας αστράφτει, ο ουρανός αστράφτει και η ατμόσφαιρα πάλλεται από μύρα, κραδαίνεται σα φως.

 Έτσι ταξιδεύω. 

Περνάω πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά, ποτάμια, θάλασσες, δάση, κάμπους, 

και πάω όπου φτάνει το μάτι… 

Ποιος μπορεί ν’ αρνηθεί ότι ο κόσμος

 έχει ψυχή;

Γράφει ο Νίκος Λαγκαδινός