"Ο Οδηγητής"

Του Κώστα Βάρναλη 

Του ποιητή που ήταν και ο ίδιος "οδηγητής" 

 Και που δεν ξεχνιέται απ' τον "ενεργητικό" λαό. 

 Πολύ περισσότερο γιατί ήταν ο πρωτοπόρος του. 

 Γιατί ξέρει ο λαός ότι ούτε τον υπνώτισε, ούτε τον κολάκεψε.

 Τον αγάπησε! 

Του άνοιξε τα μάτια, με την άγρυπνη έγνοια του γι' αυτόν και με την τρυφεράδα του σαρκασμού του, γιατί ήθελε να ξυπνήσει από τον μακραίωνο "μοιραίο" ύπνο του και να καταπολεμήσει τα ανθρώπινα και "εθνικά" κουσούρια του.

 Γιατί κι ο ίδιος ο Βάρναλης παιδί του αλύτρωτου από πολλά δεσμά, λαού ήταν.

 Ο Οδηγητής... 

•  Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής Εγώ είμαι τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής.

•  Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, γιατί δεν μ’ έστειλε κανείς Πατέρας, τάχα παρηγόρια για σένα, σκλάβε, που πονείς.

•  Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι, κρίνα, πουλιά και ψαλμουδές - τίποτα! Εμένα παραστέκουν οι θυμωμένες σας καρδιές.

•  Εγώ του καραβιού γοργόνα στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος. Απάνω μου σπάνε φορτούνες κι άγριος ενάντιά μου καιρός. 

•  Άκου, πως παίρνουν οι αγέρες χιλιάδων χρόνων τη φωνή! Μέσα στο λόγο το δικό μου όλ' η ανθρωπότητα πονεί.