ΛΥΠΑΜΑΙ.

ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.

Νιώθω μεγάλη λύπη

Βλέποντας τους ανθρώπους

να τρώγονται σαν τα κοκόρια,

να είναι στρατευμένοι σε ομάδες συμφερόντων,

ακόμα και μετά από αυτή την κατάρα.

Να μη βλέπουν το μαχαίρι..!!

Που είναι καρφωμένο στην καρδιά τους

αλλά να ακονίζουν δικό τους μαχαίρι

και να τρέχουν πίσω από ιδεολογίες,

θρησκείες, ομάδες, κόμματα, συμφέροντα,

φυλετισμούς και άλλους παραλογισμούς.

Αντί να συνεργαστούν

και να εγκαταστήσουν "πυρασφάλειες",

απλά πετάνε αναμμένα σπίρτα

ο ένας στην αυλή του άλλου.

Δεν βλέπουν ότι καταφέραμε σαν κοινωνία

να κάνουμε τους εφιάλτες μας καθημερινότητα.

Τώρα;

Τώρα πια απομονωμένος μέσα στο σπίτι, αναρωτιέμαι:

Τα αεροπλάνα σταμάτησαν. Τα τραίνα σταμάτησαν.

Τα πλοία σταμάτησαν. Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν.

Το Παρίσι δεν είναι πια ρομαντικό.

Η Νέα Υόρκη από ουσιαστική πρωτεύουσα του κόσμου

έγινε η καρδιά της κόλασης.

Το Σινικό τείχος έπαψε να είναι επισκέψιμο

και αποπνέει τρόμο.

Ακόμα και η Μέκκα άδειασε ξαφνικά.

Τα φιλιά, οι αγκαλιές,

οι επισκέψεις και οι συνευρέσεις

της οικογενειακής θαλπωρής

από πράξεις αγάπης έγιναν απειλή θανάτου.

Ξαφνικά όλα έχουν αλλάξει,

η δύναμη, η ομορφιά, τα χρήματα είναι άχρηστα.

Το φυσικό οξυγόνο έχει εκλείψει

και μόνο στις ΜΕΘ το προσφέρουν,

κάνοντας διαλογή, μέχρι της τελευταίας αναπνοής.

Αλλά δες τα ποτάμια πως είναι;

Δες τις θάλασσες πως είναι;

Δες τη γη πως είναι;

Οι πνεύμονες της γης αποψιλώθηκαν.

Πώς να είσαι υγιής σε ένα άρρωστο οικοσύστημα;

Πώς να είσαι υγιής με άρρωστη συμπεριφορά;

Ένα κίβδηλο νόμισμα

κατάφερε να μας υποτάξει όλους στην τσέπη του.

Σε ένα κόσμο που ακόμα και οι εκκλησίες αγιάζουν τα όπλα,

που κυριαρχούν: η φτώχια, η πείνα, ο πόνος, η αδικία,

που τον κυβερνούν τα άδεια πουκάμισα,

(ΜΕΡΚΕΛ, ΤΡΑΜΠ, ΤΖΟΝΣΟΝ, ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΛΠ)

τι άλλο περιμέναμε από αυτό που μας ήρθε;

Και να σκεφτεί κανείς

ότι αυτός ο αόρατος εχθρός χτυπάει αδιάκριτα

πρίγκηπες, προέδρους, θρησκευτικούς ηγέτες.

Οι άνθρωποι μέσα στα κλουβιά

ακούνε μια βροντερή φωνή:

«Ε! Εσείς ανθρωπάκια

που φοβόσαστε το φως περισσότερο από το σκοτάδι,

δεν είσαστε και απαραίτητοι.

Ο αέρας, η γη, το νερό και ο ουρανός,

χωρίς εσάς ήταν και θα είναι μια χαρά.

Στο καλό λοιπόν,

και όταν επιστρέψετε

θυμηθείτε να περπατήσετε με ευλάβεια σ’ αυτό το σπίτι.

Θυμηθείτε ότι είστε καλεσμένοι μου

και όχι αφέντες μου».