Χείμαρρος :

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΠΠΑΣ..!!

Γιώργος Παπανδρέου: Για μια ταυτόχρονη διπλή νίκη.

Η συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία ανάδειξης ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής, με κορυφαία την προσέλευση στην κάλπη, θα αποδείξει αν ο ελληνικός λαός επενδύει πολιτικά στο Κίνημα μας για το μέλλον της χώρας, ή αν το Κίνημα μας, σε περίπτωση μικρής συμμετοχής, αποτελεί πλέον ένα αυτοαναφορικό δίκτυο στελεχών και φίλων εντός των τειχών του ελληνικού κομματικού μικρόκοσμου. Οι δεκάδες χιλιάδες υπογραφές πολιτών υπέρ των διαφόρων υποψηφίων και ιδίως η μόλις εντός 24 ωρών εκδήλωση περισσότερων των 26.000 πολιτών με την υπογραφή τους υπέρ του Γ. Παπανδρέου, αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα για μια γιορτή της Δημοκρατίας.

Η εκλογική διαδικασία δεν θα είναι απλώς κομματική, αλλά πρωτίστως κοινωνική διεργασία, για να επιβεβαιωθεί και έτσι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ριζώσει στη συνείδηση του λαού μας.

Η λειτουργία ενός κόμματος είναι και το πρόπλασμα της κοινωνίας που επαγγέλλεται. Οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε ανοιχτές, εξωστρεφείς, συμμετοχικές και διαφανείς διαδικασίες. Οι πολιτικές προτάσεις, αλλά και ο ευρύτερος πολιτικός διάλογος αποτελούν ισχυρό κριτήριο ως προς το πώς αντιλαμβανόμαστε την ταυτότητα και την εξ αυτής θέση μας στο αξιακό και ιδεολογικό διάγραμμα. Ο καθαρός και ευθύς λόγος σε συνδυασμό με την αυτόνομη και ακηδεμόνευτη παρουσία, είναι τεκμήριο ηγετικότητας για τα πρόσωπα, αλλά και κυρίως αναγκαία συνθήκη για τη λαογενή μέσω αυτο-οργάνωσης οιονεί επανίδρυση της παράταξής μας.

Σε αυτό το πλαίσιο η προστιθέμενη αξία της υποψηφιότητας Γ. Παπανδρέου είναι προφανής. Όπως είναι και ευνόητη η αντίδραση ποικιλώνυμων δυνάμεων που στρέφονται εναντίον του γιατί, ίσως, ανατρέπεται ο παρασκηνιακός σχεδιασμός τους. Η κινητοποίηση της βάσης μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, αποτελεί εγγύηση ενότητας και ενδυνάμωσης, αλλά και το ανάχωμα σε κάθε απόπειρα μετατροπής του Κινήματός μας στο ‘’χρήσιμο δεύτερο’’ ενός κομματικού πάζλ στο όνομα της κυβερνησιμότητας.

Η υποψηφιότητα Παπανδρέου κατά την εκτίμησή μου, συνεισφέρει σε τρεις, κατά βάση, τομείς (όπου ο ένας τροφοδοτεί τους άλλους):

Την ανάδειξη της παράταξης ως πρωταγωνιστικής δύναμης στη δημόσια ζωή, την ώρα που και στην Ευρώπη η Σοσιαλδημοκρατία ανοίγει το νέο ιστορικό κύκλο της.

Την ανάδειξη της νέας θεματολογίας που αφορά το μέλλον της χώρας και των πολιτών με πρόγραμμα για την Ελλάδα του 2030 και μέσω της διαφανούς αξιοποίησης των σημαντικών κοινοτικών πόρων.

Την ανάδειξη του ρόλου των δημιουργικών δυνάμεων με ιδιαίτερη έμφαση στη νέα γενιά, που είναι η πλέον προσοντούχα μα και τόσο αδικαίωτη στις αναζητήσεις της.

Αυτή η τριπλή πρόκληση, πιστεύω, είναι και ο λόγος της πρωτοβουλίας του Γ. Παπανδρέου να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία.

Απέναντι σε αυτό το φιλόδοξο τρίπτυχο κάποιοι αντιπαραθέτουν μια συστοιχία ισχυρισμών που αφορούν όμως έναν Παπανδρέου που… δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά μόνο στην επικοινωνιακή κατασκευή τους! Αντί να αναδείξουν τις προτάσεις τους προσβλέποντας στο μέλλον, έχουν τα μάτια τους στραμμένα στο παρελθόν και αντί να ασχοληθούν με τα προβλήματα της χώρας επιλέγουν να στρέψουν το ενδιαφέρον του λαού μας σε μια μικροπολιτική ατζέντα, χωρίς αντίκρισμα αλήθειας.

Κρίνω πως αξίζει να απαλλάξουμε το κυρίως έργο των υποψηφίων, από την ενασχόληση με τα εσωστρεφή, τα παραπλανητικά και τα διχαστικά.

Διατυπώνω τις σκέψεις που ακολουθούν σαν αναγκαίο υστερόγραφο ,που το προκάλεσε η απόπειρα εξωκομματικών δυνάμεων να αλλοιώσουν τους όρους του προεκλογικού αγώνα.

-Η επίκριση πως ο Παπανδρέου επιδιώκει απλώς τη δικαίωση του ‘’παίρνοντας ρεβάνς’’ συγκρούεται με την αδιάψευστη πολιτική στάση του που μαρτυρά πως στις επιλογές του το κριτήριο δεν είναι προσωπικό. Απέδειξε: ότι θέτει το συμφέρον της χώρας πάνω από το προσωπικό του, ότι δεν κρύβεται στα δύσκολα, ότι αναλαμβάνει, όταν πρέπει, ρίσκα και ευθύνες χωρίς το δέος του πολιτικού κόστους. Αν είχε προσωποκεντρικά κριτήρια καριέρας, θα αρκούσε να κάνει εξαρχής αυτό που δίδαξαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Να διαχειρισθεί το πρόβλημα της χώρας όχι με σκοπό να το λύσει, αλλά να το εκμεταλλευτεί παλαιοκομματικά. Όσο για τη δικαίωση, η λέξη ανήκει μόνο στο λεξιλόγιο της Ιστορίας, στα χείλη των ανθρώπων διαστρέφεται… Ιστορική αλήθεια είναι, όμως, πως σχεδόν 20 χρόνια μετά όλοι μιλούν είτε για το ψηφιακό κόσμο και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, είτε για την κλιματική αλλαγή και το μονόδρομο της πράσινης ανάπτυξης, είτε για τη συμμετοχή, τη διαβούλευση και τη διαύγεια στις λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους είτε…είτε… Ανάμεσα τους και όσοι τότε λοιδόρησαν το Γιώργο Παπανδρέου, όταν μιλώντας πρώτος για όλα αυτά, καλούσε σε ένα διάβημα προς το μέλλον.

-Ο ισχυρισμός ότι το πολιτικό σχέδιο του Παπανδρέου οδηγεί σε κυβερνητική σύμπραξη με ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 υπό το μανδύα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», συνιστά πολιτικό αυτογκόλ. Γιατί αποκαλύπτει την αντίληψη, όσων το ισχυρίζονται, για ένα κίνημα τελεσιδίκως μικρό και σε συμπληρωματικό ρόλο. Διαφωνούν απλώς στον προσανατολισμό της συνεργασίας, που αποδίδουν στις προθέσεις Παπανδρέου, προκρίνοντας εξ αντιδιαστολής, ίσως, τη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Το θέμα έχει μια διαδικαστική και μια ουσιαστική πλευρά. Διαδικαστικά είναι αυτοκαταστροφικό να συζητούμε τώρα για συνεργασίες αποδεχόμενοι, στην πράξη, το χαρακτηρισμό της συμπληρωματικής δύναμης, δηλαδή του μικρού κόμματος, όπως επιδιώκουν να μας παρουσιάζουν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας προέχει να μιλήσουμε πρώτα για τη δική μας προοδευτική ατζέντα χωρίς την οποία δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια προοδευτική διακυβέρνηση. Δεν συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της κυβερνητικής σύμπραξης για να υποστυλώσουμε ανώφελα σχήματα μόνο και μόνο για τη νομή της εξουσίας

Πιάνουμε τώρα το νήμα εκεί που κόπηκε με τον τελευταίο πρωθυπουργό της παράταξης για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Η εκλογή του Γ. Παπανδρέου είναι η ασφαλέστερη βάση εκκίνησης για μια πορεία προς την κορυφή της πολιτικής ζωής. Η επιστροφή της Σοσιαλδημοκρατίας σε πρωταγωνιστική θέση και στην Ελλάδα είναι όρος για την ευοίωνη προοπτική της πατρίδας μας..

Αυτό απαιτεί μια ταυτόχρονη διπλή νίκη, διαφορετικού χαρακτήρα, τόσο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την ανατροπή στον μεταξύ μας συσχετισμό δύναμης, όσο και απέναντι στη Ν. Δ., ώστε να καταστεί κοινοβουλευτική μειοψηφία. Όποιος σκέπτεται με όρους συγκυβέρνησης και μάλιστα χωρίς να γνωρίζει το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών περιορίζει τον ορίζοντα του Κινήματος μας, καταλύοντας την αυτονομία του. Αντιθέτως όποιος αγωνίζεται για μια παράταξη που πρωταγωνιστεί , αυτός πράγματι περιφρουρεί την αυτονομία μας και παλεύει για να διασφαλίσει το αποτέλεσμα που οδηγεί σε μια προοδευτική και όχι συντηρητική διακυβέρνηση δεξιάς η αριστερής κοπής.

-Η πρόταξη της ανάγκης για Ανανέωση, ‘’κομίζει γλαύκα στην Αθήνα’’, στο βαθμό που απευθύνεται στο Γ. Παπανδρέου. Η ανανέωση όμως χωρίς ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο οδηγεί στο νέο που είναι μεν αχρησιμοποίητο, αλλά όχι πάντοτε χρήσιμο. Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα. Στα αρνητικά παραδείγματα, οι ονομαστικές αναφορές παραλείπονται για λόγους δεοντολογίας. Από την άλλη, ο 78χρονος Μπάιντεν και ο 74χρονος Ντράγκι δικαιώνουν την επιλογή στο πρόσωπό τους που δεν έγινε ασφαλώς με ηλικιακό κριτήριο. Κυρίως, όμως, είναι γνωστές οι πρωτοβουλίες του Γ. Παπανδρέου για την ανανέωση. Έχει βαθειά γνώση του κόσμου που έρχεται και ιδέες νεωτερικές ώστε να μπορεί να εμπνεύσει τη νέα γενιά. Είναι κατεξοχήν πολιτικός του μέλλοντος, αγωνίζεται για μια νέα γενιά με όραμα και αρχές σε αντίθεση με τον προωθούμενο αποχρωματισμό της πολιτικής και την άλωση του δημόσιου χώρου από τα πολιτισμικά υποπροϊόντα του life style.

-Η κριτική για την ίδρυση του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών (ΚΙΔΗΣΟ) προέρχεται κυρίως από δυνάμεις και πρόσωπα της πολιτικής και των ΜΜΕ, που δήθεν αγωνιούν για το ΠΑΣΟΚ, ενώ είτε έχουν ζητήσει δημοσίως τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ είτε ψήφισαν ΝΔ ‘’για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ’’ και πάντως ενδιαφέρονται για την επιβίωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αποσκοπούν στο να σκιάσουν την ενωτική στάση του Γ. Παπανδρέου, που όμως την έχει αποδείξει ως τέτοια την κορυφαία στιγμή της υπονόμευσης της πρωθυπουργίας του, όταν άνοιξε τη διαδικασία της διαδοχής του για να μη διχασθεί η παράταξη. Παραβλέπουν, άλλωστε, πως αυτό το Κίνημα εξέφρασε τις δυνάμεις που διαφώνησαν με τη θέση πως η ΝΔ είναι ΄΄στρατηγικός εταίρος,΄΄ και υπερασπίστηκαν στο μέγιστο βαθμό την ιστορία και το έργο του ΠΑΣΟΚ την ώρα που μεταμορφωνόταν σε… ΕΛΙΑ! Ακόμη ξεχνούν πως το σύνολο αυτών των δυνάμεων παρέμεινε στο χώρο της παράταξης, και έγινε συνιδρυτής του Κινήματος Αλλαγής χωρίς να αναζητήσει στέγη σε άλλους χώρους, όπως η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που έκαναν κάποιοι σημερινοί ‘’τιμητές’.’

-Δεν θα μπορούσε, τέλος, να μείνει αναπάντητη η αναφορά στο μνημόνιο και η χρέωσή του στον Γ. Παπανδρέου. Εξωκομματικοί παράγοντες επιχειρούν να πλήξουν την αδιαμεσολάβητη σχέση των Παπανδρέου με τη λαϊκή βάση για να επιβάλλουν το αφήγημα πως η καταστροφή της χώρας άρχισε με τον Ανδρέα και τέλειωσε με το Γιώργο. Το κάνουν για να αποκρύψουν ευθύνες άλλων και να εγκαθιδρύσουν έτσι την πολιτική ηγεμονία της Δεξιάς. Αυτή η συζήτηση, όμως, καταντά ανεκδοτολογική όταν προσπερνά τρεις επισημάνσεις:

α) Το πρώτο μνημόνιο απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση της χώρας, λόγω του οικονομικού εκτροχιασμού της περιόδου 2004-2009 και τη συνεπαγόμενη στάση πληρωμών. Για τις απόλυτες ευθύνες της ΝΔ αποκαλυπτικό είναι το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 13 Μαρτίου 2014 ,που ψηφίσθηκε σχεδόν ομόφωνα, με εξαίρεση τους βουλευτές της ΝΔ και του.. ΣΥΡΙΖΑ. και που συστηματικά αποκρύπτεται. Με κλειστές τις αγορές για την Ελλάδα, η μόνη εναλλακτική λύση έναντι της χρεοκοπίας ήταν η απευθείας προσφυγή στο ΔΝΤ. Με πρωτοβουλία Παπανδρέου συστάθηκε ο μηχανισμός διάσωσης της Ε.Ε., το δε ΔΝΤ τελικώς συμμετείχε στο πρόγραμμα ως τεχνικός σύμβουλος με απαίτηση της δανείστριας Γερμανίας.

β) ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, ιεράρχησαν το κόμμα πάνω από τη χώρα. Αντίθετα με ό,τι έκανε η αντιπολίτευση στις χώρες με το ίδιο πρόβλημα που τήρησε συναινετική στάση, επέλεξαν επισήμως να διακηρύττουν ψευδόμενοι πως έχουν άλλη πολιτική εκτός μνημονίων και ανεπισήμως να συνθηματολογούν ‘’αγανακτισμένοι’ στις πλατείες προτρέποντας να καεί η ΒΟΥΛΗ!. γ) Ως κυβέρνηση η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημόνια με επαχθείς όρους. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 2010 βρέθηκε αντιμέτωπη με πρόβλημα που δεν γνώριζε, λόγω απόκρυψης των στοιχείων από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αντίθετα οι κυβερνήσεις διαδοχικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν την πραγματική κατάσταση της χώρας, που ήταν ήδη σε μνημόνιο και εν τούτοις επιδόθηκαν σε άκρατη κομματική κερδοσκοπία. Έτσι, καταδημαγωγούμενος ο ελληνικός λαός, ψηφίζοντας για να ‘’διώξει’’ το πρώτο μνημόνιο, ‘εισέπραξε’ άλλα δύο!

Ούτως ή άλλως, είναι πασίδηλο το μεγάλο ενδιαφέρον που προκάλεσε η υποψηφιότητα Γ. Παπανδρέου. Άλλαξε κυριολεκτικώς τη ροή των πραγμάτων, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το Κίνημά μας φορείς εντός και εκτός πολιτικής.

Μέσα σε αυτό το νέο πολιτικό περιβάλλον, θα ήταν άδικο για το Κίνημά μας να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής αντί να ανοίξουμε ένα παράθυρο στο μέλλον. Ο πολιτικός διάλογος για την οικονομία στον καιρό της υγειονομικής κρίσης και μετά, η παραγωγική ανασυγκρότηση και οι κοινωνικές ανισότητες, ο πρωταγωνιστικός ρόλος της πατρίδας μας στις πρωτοβουλίες για την κλιματική κρίση και την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και ασφαλώς η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο και υπό το πρίσμα του τουρκικού επεκτατισμού αξίζει να γίνει επί της ουσίας εδώ και τώρα. Για το ύφος και το ήθος στη στάση όλων μας, εκτός των άλλων, είναι παρούσα και ισχυρή και η παρακαταθήκη της Φώφης Γεννηματά.