Εκεί που βρισκόμουν για διακοπές δεν παρακολούθησα τηλεόραση. Κι ένιωσα ευτυχής. Ήρεμος και με καθαρό μυαλό να ξανασκεφτώ τα πράγματα, την πολιτική κατάσταση, τον εαυτό μου, τους διπλανούς μου, το μέλλον μας.
Μόλις λοιπόν επέστρεψα κι άνοιξα την τηλεόραση, αμέσως διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί [δημοσιογράφοι και πολιτικοί] ζουν σ’ έναν άλλο κόσμο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα – έναν κόσμο κατασκευασμένο, κατευθυνόμενο.
Τα μέσα που καθημερινά υποτίθεται οργανώνουν συζητήσεις, αναλύουν και όλοι οι άνθρωποι που προβάλλονταν [και εξακολουθούν να προβάλλονται] στα τηλεοπτικά παράθυρα, δημοσιογράφοι [δεν αντέχω πια τους εξυπνάκηδες τηλεοπτικούς δημοσιογράφους] και πολιτικοί ή γενικώς κάποιοι δημοσιολόγοι, αμπελοφιλοσοφούν.
Θα έχετε καταλάβει ότι στην χώρα μας δεν υπάρχει διάλογος. Υπάρχουν… μονόλογοι ή αλλιώς διάλογοι κουφών!!! Οπότε είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι κλήρος μας είναι η μοναξιά. Κάποτε νομίζαμε ότι γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Τώρα βλέπουμε ότι ζούμε μόνοι!
Το θέμα είναι πως όταν λέμε ότι συνεννοούμαστε, εννοούμε πως συμπλέουμε πάνω σε χωριστά μονόξυλα, μέσα σ’ έναν ωκεανό δίχως όρια. Συνεννοούμαστε αλληλοπαρεξηγούμενοι – κι αυτός είναι ο καλοπροαίρετος διάλογός μας.
Θα θυμίσω εκείνο του Σαρτρ ότι η Κόλαση είναι οι άλλοι. Αλλά τελικά φτάνω στο συμπέρασμα ότι οι άλλοι δεν είναι μονάχα Κόλαση αλλά είναι και Παράδεισος – ο μόνος μας απτός Παράδεισος!!! Θ’ αναρωτηθεί κανείς όμως για ποιους άλλους μιλάω. Εδώ είναι και η δική μου η απορία. Ο/Η καθένας/καθεμιά ας διαλέξει τον δικό του/της Παράδεισο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου