Που τα ’βαλε:!!
Με το Ισραήλ...
Και δεν μάσησε..??
«Ο πολιτισμός δεν φοριέται σαν γραβάτα»
Χάρης Δούκας:
Όταν ο πρέσβης του Ισραήλ αποφάσισε να παραδώσει μαθήματα πολιτισμού και ασφάλειας, πετώντας κατηγορίες για «οργανωμένες μειονότητες» (τι στο καλό είναι αυτό; Συμμορίες Παλαιστίνιων γκραφιτάδων;) και για το γκράφιτι της πόλης, πίστεψε πως απευθύνεται σε καμιά μίζερη δημοτική αρχή που θα σκύψει το κεφάλι. Αμ δε.
«Δεν δεχόμαστε μαθήματα από όσους βάλλουν κατά αμάχων»
Η απάντηση Δούκα ήταν βγαλμένη από τις καλές μέρες του Αντρέα – με στιβαρότητα, τσαμπουκά και ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση:
«Δεν δεχόμαστε μαθήματα περί ελευθερίας και πολιτισμού από όσους βάλλουν κατά αμάχων.»
Μπινγκο. Μια δήλωση που σπάει τα στερεότυπα της πολιτικής δειλίας. Όχι ουδέτερη, όχι γυαλισμένη – μια κραυγή ενάντια στην υποκρισία και το διεθνές θέατρο που επιμένει να μιλά για τουρισμό ενώ παιδιά στη Γάζα πεθαίνουν από δίψα.
Η Αθήνα δεν είναι βιτρίνα. Είναι πόλη που ματώνει. Και τώρα μιλά.
Ο Νόαμ Κατς ήρθε για δημόσιες σχέσεις. Έπεσε πάνω σε πραγματική πολιτική.
Η επίθεση του Ισραηλινού πρέσβη στην Αθήνα μάλλον δεν ήταν τόσο αθώα. Όταν μιλάς για «οργανωμένες μειονότητες» και ρίχνεις λάσπη σε μια πόλη επειδή δεν σου γυαλίζει το τοπίο, στην πραγματικότητα προσπαθείς να χτίσεις αφήγημα. Να παρουσιάσεις το εδώ ως «ακατάλληλο» για τους τουρίστες της κατοχής. Να στριμώξεις την πολιτική διοίκηση. Αλλά απέναντί σου έχεις πια Δούκα.
«Η δημοκρατία δεν μετριέται σε ποσότητα μπογιάς στους τοίχους αλλά σε αίμα που δεν χύθηκε άδικα.»
Golden Visa και κόκκινη γραμμή
Η Αθήνα δεν έκλεισε την πόρτα στους Ισραηλινούς. Ούτε ο Δούκας υπέγραψε καμιά διπλωματική ρήξη. Αυτό που είπε είναι πως η Ελλάδα είναι φιλόξενη, αλλά όχι δουλική.
«Μόνο το τελευταίο έτος, η χώρα μας χορήγησε Golden Visa σε πάνω από 90% περισσότερους Ισραηλινούς απ’ ό,τι στο παρελθόν.»
Με άλλα λόγια: η Αθήνα ανοίγει το σπίτι της, αλλά δεν θα αποδεχθεί ποτέ το ρόλο του σιωπηλού συνεργού. Αν θέλεις καθαρούς δρόμους, καθάρισε πρώτα τα χέρια σου.
Συμπέρασμα: Μια πόλη με νεύρο και δήμαρχο με νεύρο
Ο Δούκας, σε μια χώρα που τα περισσότερα στόματα μένουν σφαλιστά μπροστά στην ισραηλινή αγριότητα, σηκώνει φωνή. Σουτάρει τη διπλωματική αβρότητα και δηλώνει απερίφραστα: δεν θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι.
Και έτσι, από τεχνοκράτης του Κολωνακίου, μεταμορφώνεται – έστω για μια στιγμή – στον πολιτικό που η Αθήνα είχε ξεχάσει ότι χρειάζεται.
Πόσοι δήμαρχοι χρειάζονται για να αντισταθείς σε μια γενοκτονία;
Ένας. Αρκεί να λέγεται Χάρης Δούκας.»
Πηγη: Γράφει ο Άκης Λιάντζουρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου