ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ:

Aλλαγές που θα..

Φέρουν τη μεγάλη.!!

Άρθρο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» - 18/10/2025

«Δεν με νοιάζει αν είναι δεξιός ή αριστερός, καλός διαχειριστής να είναι»: οι αλλεπάλληλες κρίσεις εκπαίδευσαν την κοινωνία να μην πολυπιστεύει στις ιδεολογίες. Και αυτός είναι ο πιο εύκολος, ο πιο ασφαλής τρόπος, για όποιον θέλει να κρύψει, βολικά κάτω από το χαλάκι, το ποιοι και το πώς εκπροσωπούνται από κάθε σύστημα εξουσίας.

Έτσι, εξίσου βολικά, η συζήτηση γυρίζει πάντα στο πόσα ξόδεψε ο καθένας ως «μέτρο» φιλοκοινωνικής πολιτικής, και όχι στο πόσοι πραγματικά αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από την πολιτική διεργασία.

Αυτός ο εκφυλισμός παράγει και πολλαπλασιάζει την απογοήτευση, την αποστασιοποίηση και την αποχή. Παράγει αντισυστημισμό, γιατί δεν πανηγυρίζουμε ανοίγοντας το πορτοφόλι μετά τις 20 του μήνα, αλλά δεν τον μετατρέπει σε κινητήρια δύναμη αλλαγής. Χτίζει τέλεια τον πήχη των χαμηλών προσδοκιών, ώστε να «αποθεώνουμε» την κοινωνική και οικονομική στασιμότητα – «σταθερότητα» μας την λένε. Δεν υπάρχει περιεχόμενο στην πολιτική, αλλά μόνο πρόσωπα Μεσσίες και δήθεν «σοκ», που εγκλωβίζουν όποιον αγωνιά, στα «μείζονα» ερωτήματα της τεχνητής πολιτικής καθημερινότητας: «Τι χρώμα στολή, άραγε, θα φοράει αυτός που θα σφουγγαρίσει το πάτωμα του Άγνωστου Στρατιώτη;». Έτσι ισοπεδώνονται οι διαχωριστικές γραμμές, είτε γιατί σήμερα φαντάζουν όλοι ίδιοι, κάτω από τη σκέπη της διαφθοράς και της αυθαίρετης διάχυσης ευθυνών, είτε γιατί η διαφορά στις έννοιες της προόδου και της συντήρησης είναι πια δυσδιάκριτη στο δημόσιο διάλογο.

Αν φύγουμε από το μπακαλοτέφτερο του «τόσα έβγαλα, τόσα σας έδωσα πίσω», που κρύβει τόσα ψιλά γράμματα, τελικά, τι είναι αυτό που πάει μια κοινωνία μπροστά;

Μια προσωπική πεποίθηση, που όταν γίνει συλλογική είναι ανίκητη: το αίσθημα ότι το κράτος με το οποίο «συναλλάσσομαι» – πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, θεσμικά – με λαμβάνει και εμένα υπόψιν του. Η συνειδητοποίηση πως δεν είμαι αθέατος, δεν είμαι αφανής, δεν είμαι δεύτερης κατηγορίας. Ότι το κράτος αυτό, εκπροσωπούμενο από τον υπάλληλο του ΚΕΠ έως τον εκάστοτε ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου, είναι εκεί για να με διευκολύνει και να μου λύσει προβλήματα, και όχι για να μου προσθέσει εμπόδια και δυσκολίες. Θα επέμβει για να με προστατεύσει, χωρίς να είναι γραφειοκρατικά ασφυκτικό. Σε ένα τέτοιο κράτος, είμαι και εγώ ενεργό κομμάτι. Είμαστε σύμμαχοι, όχι αντίπαλοι.

Και ποιος είμαι εγώ;

Είμαι ο δάσκαλος, που διορίστηκα σε ένα ακριτικό νησί μόλις λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, το έμαθα χθες, αύριο φεύγω και πάω να μείνω σε camping.

Είμαι ο γιατρός και ο νοσηλευτής, που τελείωσα τις 2 συνεχόμενες εφημερίες μου και με παίρνει ο ύπνος στο φανάρι μετά από 40 ώρες υπηρεσίας.

Είμαι ο νέος στην αγορά εργασίας που θέλω το απόγευμα να πάω για μπύρα με τους φίλους μου, αλλά δεν έκλεισα ακόμα 13 ώρες δουλειάς.

Είμαι ο 35αρης που θέλω να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια με τη σύντροφο μου, αλλά μένω ακόμα με τους γονείς μου γιατί ο μισθός μου φτάνει μόνο για ημιυπόγεια γκαρσονιέρα.

Είμαι ο επαγγελματίας που τα δηλώνω όλα, αλλά με την τεκμαρτή φορολόγηση καλούμαι να πληρώσω παραπάνω φόρο γιατί εσύ δεν πιάνεις αυτούς που όντως φοροδιαφεύγουν.

Είμαι ο αγρότης που ξυπνάω στις 5 το πρωί για να πάω στο χωράφι μου, και μου πάγωσες την επιδότηση γιατί ήταν πολύ «γλυκός» ο φραπές.

Είμαι ο επιχειρηματίας που έχω μία ιδέα που θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά δεν μπορώ να πάρω δάνειο για να επενδύσω σε αυτή… τα πήραν όλα αυτοί που δεν τα χρειάζονταν.

Είμαι ο συνταξιούχος που θα δω τα εγγόνια μου από τη φωτογραφία, γιατί αυτόν τον μήνα δεν περίσσεψε κάτι για χαρτζιλίκι.

Τώρα, λοιπόν, γνωριστήκαμε από την αρχή. Ξέρουμε ποιοι είμαστε. Είμαστε αυτοί που μάθαμε να μην μας ακούν.

Αφήστε στην άκρη συνθήματα, επετείους και «Μεσσίες». Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά. Όλοι να νιώσουν ξανά ορατοί. Μια μικρή αλλαγή.

Αλλά, τελικά, είναι πάντα αυτές οι μικρές αλλαγές που θα φέρουν τη μεγάλη.