Ακόρεστη δίψα για επίδειξη!!!
Πούρο, χρυσό ρολόϊ,
Grand Cherokee,
κομπίνες, μπράβοι,
ξέπλυμα, ξανθιές.
Ο Έλληνας νεόπλουτος δεν έχει καμιά σχέση με το «παλαιό χρήμα». Ο δεύτερος έχει κάποια παιδεία, ευαισθησία, στυλ, καλλιέργεια. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές. Είναι χορτάτος και σίγουρος για τον εαυτό του. Ζεί κρυφά για να ζεί καλά. Ο νεόπλουτος είναι αγροίκος, φανφαρόνος, τεμπέλης και αυταρχικός, αδίστακτος και επιδειξιομανής, άπληστος και απαιτητικός.
Grand Cherokee,
κομπίνες, μπράβοι,
ξέπλυμα, ξανθιές.
Ο Έλληνας νεόπλουτος δεν έχει καμιά σχέση με το «παλαιό χρήμα». Ο δεύτερος έχει κάποια παιδεία, ευαισθησία, στυλ, καλλιέργεια. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές. Είναι χορτάτος και σίγουρος για τον εαυτό του. Ζεί κρυφά για να ζεί καλά. Ο νεόπλουτος είναι αγροίκος, φανφαρόνος, τεμπέλης και αυταρχικός, αδίστακτος και επιδειξιομανής, άπληστος και απαιτητικός.
Το «παλαιό χρήμα» δεν διστάζει να παρουσιαστεί με τζήν και Swatch ρολόϊ. Ο νεόπλουτος ποτέ! Αυτός καπνίζει πούρα και φοράει ολόχρυσο ρολόϊ. Φοβάται και μόνο με μπράβους κάνει το καμπόσο. Γύφτουλας που δεν ξεπέρασε ποτέ τη στέρηση που πέρασε όταν ήταν παιδί. Μισεί τους άλλους γιατί η μάνα του ξενοδούλευε. Τώρα, για εκδίκηση, χαίρεται όταν εκμεταλλεύεται όποιον βρεί μπροστά του. Όσο πιό αδίστακτος είναι τόσο περισσότερη ευχαρίστηση αντλεί. Όλα τα άλλα τον πλήττουν: Γυναίκες; Όσες θέλει. Κρα κάνουν για να ‘ρθουν μαζί του. Ναρκωτικά; Μπράβοι; Αυτοκίνητα; Μπούχτισε. Εκείνο που τον κάνει ευτυχισμένο είναι η επίδειξη όλων αυτών. Η επίδειξη και οι υπόγειες δραστηριότητες για να την διαιωνίσει.
Μού είχαν στείλει προ μηνών από την Αυστραλία ένα θαυμάσιο κείμενο. Το είχα αναδημοσιεύσει στο φωτογραφικό σάϊτ μου – και από λάθος χειρισμό το διέγραψα. Δεν γνωρίζω ποιός ωραίος και ταλαντούχος άνθρωπος το έγραψε. Θα ήθελα μόνο να τον συγχαρώ για τη κοφτερή ματιά του και τη θαυμάσια πένα του.
Σας αφήνω να το απολαύσετε. Όσο κι αν σας στενοχωρήσει η αλήθεια που αποτυπώνει, άλλο τόσο θα σας ενθουσιάσει η ακρίβειά του και θα σας ευχαριστήσει η ανάγνωση του κειμένου αυτού. Αποτελεί εκπληκτική αποτύπωση μιας νεοελληνικής νοσηρότητας, προϊόν τβν τελευταίων δεκαετιών. Το κείμενο είναι γραμμένο πριν τη χρεωκοπία μας και εντυπωσιάζει με την αίσθηση «πρόβλεψης δεινών» που αποπνέει.
«Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία. Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα. Στη μέση Αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.
Πίσω του άλλος μπράβος, τού κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο! Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. «Μπράβος πούρου», επάγγελμα του μέλλοντος.
Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο. Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν. Έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών Ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά. Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν, αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους. Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόντα εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας: Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες Πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι. ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια. Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες. Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες. Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός. Κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον… Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιός έχει το πιό μεγάλο σπίτι, το πιο μεγάλο κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων… Μια δυό γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι, στη σκληρή ζούγκλα της ζωής. Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%. Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ’ οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα την ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία. Ένας γάμος τώρα, πριν να ‘ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν. Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται…
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort – συναντάνε γιούς πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας. Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας.
Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολλά, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο; Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η θηλή, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί; Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν. Όλα διορθώνονται όμως. Άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ’ το μπαλκόνι. Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα. Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά. Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις».
Σχόλιο άλλου…
Ο άνθρωπος που είχε τη σωστή ιδέα να στείλει το παραπάνω κείμενο (και) στη φίλη μου στην Αυστραλία, καθηγητής Πανεπιστημίου αν δεν απατώμαι, έγραψε και τον σχολιασμό του στα προγραφέντα, ο οποίος είναι ο εξής:
«Συμπληρώνω: Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5% που αντιστέκεται; Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης, της έρευνας, της αγάπης για το ρημάδι τον τόπο που τον ξεπάστρεψε η… ανάπτυξη και η αντιπαροχή; Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού, του πνεύματος; Η Ελλάδα του… αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!) αθλητισμού, της ευγενούς άμιλλας και η Ελλάδα της δουλειάς, των ξενητεμένων, της προκοπής και της εξέλιξης, αλλά και της αμφισβήτησης; Η Ελλάδα που εγείρεται και εξεγείρεται; Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης, της σύνεσης, της αλληλεγγύης και του ουμανισμού;
Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί. Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95%, όπως διαβρώνεται ιδεολογικά και περιγράφεται αποσπασματικά στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το παραιτημένο 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι (και θα γίνει από) το 5%, αλλοιώς δεν θα υπάρξει παρά σαν προτεκτοράτο των μανιακών της αγοράς».
…και σχόλιο δικό μου
Αν χαιρόμαστε που γεννηθήκαμε σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι οι αρχαίες κατακτήσεις του πολιτισμού, γιατί πλέον αυτές, εδώ και αιώνες, είναι πανανθρώπινο κτήμα.
Είμαστε περήφανοι για κάτι τέτοιους ευαίσθητους ανθρώπους, με τα μάτια της ψυχής τους ανοιχτά και με τη κριτική ματιά τους να λυγίζει σίδερα. Είμαστε περήφανοι για πολλά άλλα κείμενα, ποιήματα, μουσικές. Για ένα Άξιον Εστί που μας άγγιξε πέρα από το πολυφορεμένο «Ένα το χελιδόνι». Είμαστε περήφανοι για τους ωραίους ανθρώπους του ιδρώτα, που αγωνίζονται, κάτω από τον ίδιο ήλιο εδώ και αιώνες, για το ψωμί και τα πιστεύω των ίδιων και των πατεράδων τους. Είμαστε παρήφανοι για τα νιάτα που τραγουδώντας πήγαιναν το ’40 στη μεθόριο – άσχετα αν το επίσημο κράτος άφησε μέχρι και σήμερα άθαφτα τα νεκρά κορμιά τους, ακουμπώντας υποκριτικά στεφάνια σε ανώνυμους «άγνωστους» στρατιώτες. Είμαστε περήφανοι για Μπελογιάννηδες που πάλεψαν για τα πιστεύω τους, άσχετα αν οι σύντροφοί τους τους έλεγαν προδότες. Για τους Παναγούληδες που όρθωσαν το αντρίκιο –αν και ταλαιπωρημένο- κορμί τους μπροστά από τις κάννες των γελοίων κολονέλων που άλλοι τους έτρεμαν – και μετά παράστησαν τους αντιστασιακούς. Για τον Τέλλο Άγρα και τα συντρόφια του που τους έφαγε ο Βάλτος. Για τον Μελά και τους άλλους που δεν θυμόμαστε τα ονόματά τους, αλλά τιμάμε τη μνήμη τους. Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά που το ’73 φώναζαν για όλους μας, κόντρα σε αυτούς που τους χαρακτήριζαν «μακρυμάληδες αλήτες» και μετά παρίσταναν τους συμπαραστάτες τους. Είμαστε περήφανοι για τις μάνες που αγωνίζονται να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους, περνώντας καθημερινά από συμπληγάδες. Πού δεν κλέβουν – μόνο πληρώνουν ακόμα κι εκεί που δεν χρωστάνε. Για όσους δεν παίρνουν μίζες, δεν ταλαιπωρούν τον συνάνθρωπό τους, δεν ενοχλούν με τη προκλητική ζωή τους, δεν προκαλούν με τα γελοία πιστεύω τους και τις «υβριστικές» απαιτήσεις τους. Για τους αγωνιστές της καθημερινότητας.
Τα υποκείμενα που τόσο θαυμάσια περιγράφονται στο παραπάνω κείμενο τα περιφρονούμε. Αν και γνωρίζουμε καλά ποιός και γιατί τα δημιούργησε, τους γυρίζουμε τη πλάτη.
Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο. Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν. Έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών Ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά. Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν, αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους. Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόντα εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας: Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες Πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι. ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια. Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες. Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες. Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός. Κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον… Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιός έχει το πιό μεγάλο σπίτι, το πιο μεγάλο κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων… Μια δυό γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι, στη σκληρή ζούγκλα της ζωής. Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%. Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ’ οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα την ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία. Ένας γάμος τώρα, πριν να ‘ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν. Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται…
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort – συναντάνε γιούς πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας. Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας.
Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολλά, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο; Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η θηλή, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί; Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν. Όλα διορθώνονται όμως. Άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ’ το μπαλκόνι. Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα. Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά. Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις».
Σχόλιο άλλου…
Ο άνθρωπος που είχε τη σωστή ιδέα να στείλει το παραπάνω κείμενο (και) στη φίλη μου στην Αυστραλία, καθηγητής Πανεπιστημίου αν δεν απατώμαι, έγραψε και τον σχολιασμό του στα προγραφέντα, ο οποίος είναι ο εξής:
«Συμπληρώνω: Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5% που αντιστέκεται; Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης, της έρευνας, της αγάπης για το ρημάδι τον τόπο που τον ξεπάστρεψε η… ανάπτυξη και η αντιπαροχή; Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού, του πνεύματος; Η Ελλάδα του… αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!) αθλητισμού, της ευγενούς άμιλλας και η Ελλάδα της δουλειάς, των ξενητεμένων, της προκοπής και της εξέλιξης, αλλά και της αμφισβήτησης; Η Ελλάδα που εγείρεται και εξεγείρεται; Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης, της σύνεσης, της αλληλεγγύης και του ουμανισμού;
Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί. Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95%, όπως διαβρώνεται ιδεολογικά και περιγράφεται αποσπασματικά στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το παραιτημένο 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι (και θα γίνει από) το 5%, αλλοιώς δεν θα υπάρξει παρά σαν προτεκτοράτο των μανιακών της αγοράς».
…και σχόλιο δικό μου
Αν χαιρόμαστε που γεννηθήκαμε σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι οι αρχαίες κατακτήσεις του πολιτισμού, γιατί πλέον αυτές, εδώ και αιώνες, είναι πανανθρώπινο κτήμα.
Είμαστε περήφανοι για κάτι τέτοιους ευαίσθητους ανθρώπους, με τα μάτια της ψυχής τους ανοιχτά και με τη κριτική ματιά τους να λυγίζει σίδερα. Είμαστε περήφανοι για πολλά άλλα κείμενα, ποιήματα, μουσικές. Για ένα Άξιον Εστί που μας άγγιξε πέρα από το πολυφορεμένο «Ένα το χελιδόνι». Είμαστε περήφανοι για τους ωραίους ανθρώπους του ιδρώτα, που αγωνίζονται, κάτω από τον ίδιο ήλιο εδώ και αιώνες, για το ψωμί και τα πιστεύω των ίδιων και των πατεράδων τους. Είμαστε παρήφανοι για τα νιάτα που τραγουδώντας πήγαιναν το ’40 στη μεθόριο – άσχετα αν το επίσημο κράτος άφησε μέχρι και σήμερα άθαφτα τα νεκρά κορμιά τους, ακουμπώντας υποκριτικά στεφάνια σε ανώνυμους «άγνωστους» στρατιώτες. Είμαστε περήφανοι για Μπελογιάννηδες που πάλεψαν για τα πιστεύω τους, άσχετα αν οι σύντροφοί τους τους έλεγαν προδότες. Για τους Παναγούληδες που όρθωσαν το αντρίκιο –αν και ταλαιπωρημένο- κορμί τους μπροστά από τις κάννες των γελοίων κολονέλων που άλλοι τους έτρεμαν – και μετά παράστησαν τους αντιστασιακούς. Για τον Τέλλο Άγρα και τα συντρόφια του που τους έφαγε ο Βάλτος. Για τον Μελά και τους άλλους που δεν θυμόμαστε τα ονόματά τους, αλλά τιμάμε τη μνήμη τους. Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά που το ’73 φώναζαν για όλους μας, κόντρα σε αυτούς που τους χαρακτήριζαν «μακρυμάληδες αλήτες» και μετά παρίσταναν τους συμπαραστάτες τους. Είμαστε περήφανοι για τις μάνες που αγωνίζονται να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους, περνώντας καθημερινά από συμπληγάδες. Πού δεν κλέβουν – μόνο πληρώνουν ακόμα κι εκεί που δεν χρωστάνε. Για όσους δεν παίρνουν μίζες, δεν ταλαιπωρούν τον συνάνθρωπό τους, δεν ενοχλούν με τη προκλητική ζωή τους, δεν προκαλούν με τα γελοία πιστεύω τους και τις «υβριστικές» απαιτήσεις τους. Για τους αγωνιστές της καθημερινότητας.
Τα υποκείμενα που τόσο θαυμάσια περιγράφονται στο παραπάνω κείμενο τα περιφρονούμε. Αν και γνωρίζουμε καλά ποιός και γιατί τα δημιούργησε, τους γυρίζουμε τη πλάτη.
Από: greecesos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου